จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 470 ไม่ยอมลุกจากที่

ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เหมือนกับเป็นคนหูหนวก ไม่สนใจพวกเขาสักนิด ได้แต่พิงพนักเก้าอี้มองออกไปนอกหน้าต่าง
ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆของเขาก็ไม่สนใจซินยุ่น ทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ
ซินยุ่นขมวดคิ้วขึ้นมา ในใจเกิดไฟโมโหผุดขึ้นมาทันที
เธอตะคอกเสียงดังขึ้นมาว่า “นี่คุณ นี่เป็นที่นั่งของฉัน ขอให้ลุกไปด้วย”
น้ำเสียงที่ค่อนข้างดังดึงดูดสายตาของคนทั้งโบกี้
แน่นอน ก็ดึงดูดความสนใจของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เช่นกัน
เขาละสายตาจากนอกหน้าต่าง หันมามองซินยุ่น พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรว่า “อะไรคือที่นั่งของคุณ ผม ซื้อตั๋วแล้ว”
“คุณซื้อตั๋ว ก็ไปนั่งที่ของคุณสิ ที่นี่เป็นที่นั่งของฉัน ”
ผู้ชายหัวเราะเสียงเย็น “ยัยป้า ให้หน้าไม่เอาหน้า ไสหัวไปเลยนะ”
พูดจบ เขาก็มองไปนอกหน้าต่างต่อ
ซินยุ่นทั้งรีบทั้งโมโห เธอเคยนั่งรถไฟความเร็วสูงมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เจอกับสถานการณ์แบบนี้ ทำไมถึงมีคนหน้าด้านขนาดนี้ได้
เธอชี้หน้าผู้ชายคนนั้นและพูดว่า “คุณจะลุกหรือไม่ลุก”
ผู้ชายไม่มองเธอแม้แต่นิดเดียว
“คุณ!!!”
ซินยุ่นก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ปรากฏว่า ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างๆต่างก็ลุกขึ้นยืน แต่ละคนอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ เบิกตาโตจ้องมองมา เหมือนจะกลืนกินซินยุ่น
หนึ่งในนั้นพูดอย่างดุดันว่า “ยัยป้า พี่ซานเชียวของพวกเราให้แกไสหัวไป แกไม่ได้ยินหรือไง อยากให้พวกเราจัดการกับแกหรือไง จะได้ทำให้รู้ว่าอะไรคือไสหัวไป”
ซินยุ่นถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างอัตโนมัติ
ก็เคยเห็นคนที่ไม่มีเหตุผล แต่ไม่เคยเห็นคนไร้เหตุผลขนาดนี้มาก่อน คนกลุ่มนี้ถือว่าตัวเองคนเยอะจะรังแกคนน้อยกว่า ยังเป็นพวกผู้ชายอกสามศอกรวมตัวกันรักแกผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ช่างหน้าไม่อายจริงๆหน้าไม่อายไปจนถึงพ่อแม่ หน้าไม่อายไปจนถึงชาติตระกูลแล้ว
ผู้โดยสารในโบกี้เดิมทียังอยากจะช่วยเรียกร้องความเป็นธรรมให้ แต่พอมองเห็นอีกฝ่ายมีคนเยอะขนาดนี้ แต่ละคนก็ร่างใหญ่บึกบึน ต่างก็ตกใจจนหันหน้าหนีไปหมด แม้แต่มองก็ไม่กล้ามอง
ในเวลาอย่างนี้ มากหนึ่งเรื่องไม่สู้น้อยหนึ่งเรื่อง พวกเขาอย่าหาเรื่องใส่ตัวดีกว่า
ความเคลื่อนไหวในโบกี้ดึงดูดความสนใจของพนักงานให้บริการในโบกี้ขึ้นมา
“คุณผู้หญิงคะ ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือคะ”พนักงานให้บริการถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม
ซินยุ่นรีบชี้ไปที่ผู้ชายที่มีฉายาว่า ‘ซานเชียว’ทันที “เขาแย่งที่นั่งของฉันไป”
“คุณผู้หญิง ได้โปรดแสดงตั๋วรถของคุณด้วยค่ะ”
“อยู่นี่”
พนักงานบริการรับไปดู เป็นความจริง ที่นั่งที่ซานเชียวนั่งอยู่เป็นที่นั่งของซินยุ่น จุดนี้ไร้ข้อสงสัยอย่างสิ้นเชิง
ว่าแล้ว พนักงานบริการก็พูดกับซานเชียวว่า “คุณผู้ชายคะ ที่นั่งนี้ไม่ใช่ที่นั่งของคุณ เชิญคุณกลับที่ยังที่นั่งของคุณด้วยค่ะ”
ซานเชียวพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ฉันก็ซื้อตั๋วแล้ว ทำไมถึงให้ที่นั่งเธอไม่ให้ที่นั่งฉัน ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณผู้ชาย โปรดแสดงตั๋วโดยสารของคุณด้วยค่ะ”
ซานเชียวอดไม่ได้ที่จะโยนตั๋วรถที่ถูกขยำจนเป็นก้อนวางอยู่บนโต๊ะออกไป พนักงานให้บริการเปิดออกดู ก็พูดยิ้มๆว่า “คุณผู้ชายคะ ที่นั่งของคุณคือโบกี้ที่ 16 ที่นั่ง12C ที่นั่งชั้นที่สอง ที่นั่งนี้ไม่ใช่ที่นั่งของคุณ ขอให้คุณลุกขึ้นด้วยค่ะ”
ที่นั่งชั้นที่สองมาแย่งที่นั่งในชั้นเฟิร์สคลาส ไร้ยางอายจริงๆ
อย่างไรก็ตาม ที่หน้าไม่อายยิ่งกว่าก็คือ ซานเชียวยังไม่สนใจการกระทำของตัวเองเลยสักนิด
ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ไปไหน ยังวางขาทั้งคู่ของเขาลงบนโต๊ะอาหาร สายตาเหลือบมองไปยังพนักงานให้บริการ “ตอนนี้ฉันจะนอนแล้ว แกอย่ามารบกวนฉัน ได้ยินมั้ย”
ไม่เพียงแต่ซินยุ่นที่ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว พนักงานบริการเองก็โมโหขึ้นมาบ้างแล้ว
เธอพูดอย่างตำหนิว่า “คุณผู้ชาย รบกวนให้ความร่วมมือกับเราด้วยนะคะ ไปจากที่นั่งนี้ด้วยค่ะ”
ซานเชียวไม่สนใจไยดี หลับตาทั้งสองข้างลงทันที
เห็นทีที่นั่งวันนี้ เขาคงไม่คิดจะหลีกให้แล้ว