โม่ถิงเซียวถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างชำนาญมือ ซ้ำยังเจนจัดกับร่างกายมู่นวลนวลจึงหาจุดอ่อนไหวบนร่างของเธอเจออย่างรวดเร็ว
มู่นวลนวลไม่อยากทำเรื่องอย่างว่ากับโม่ถิงเซียวภายใต้สถานการณ์แบบนี้ แต่ว่าร่างกายก็อ่อนยวบไร้ซึ่งเรี่ยวแรง สุดท้ายจึงต้องสมยอมให้โม่ถิงเซียวประสบผลตามแผนไป
เวลาที่เขาทำเรื่องแบบนี้นั้น ก็เหมือนกับลักษณะนิสัยตอนปกติของเขา ไม่อ่อนโยนเลยแม้สักนิดเดียว แต่ทว่าก็ราวกับจะระมัดระวังไม่ให้ไปโดนข้อเท้าเธอที่บวมเป่งอยู่
การอาบน้ำในครั้งนี้ ใช้เวลาอาบค่อนข้างนาน
ตอนที่ถูกโม่ถิงเซียวเอาผ้าขนหนูห่อตัวแล้วอุ้มออกมา เปลือกตาของมู่นวลนวลก็หนักจนยกไม่ขึ้นแล้ว จึงนอนหลับไปทั้งอย่างนั้นเลย
………
เช้าวันรุ่งขึ้น
มู่นวลนวลตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่างเดินอย่างเบาๆ อยู่ในห้อง
แม้ว่าคนที่เดินไปมานั้นจะเดินย่างอย่างเงียบเชียบระมัดระวัง แต่ในห้องเงียบสงัดจนเกินไป ทำให้มู่นวลนวลก็ยังคงได้ยินเสียงนั้นอยู่ดี
เธอเปิดเปลือกตาขึ้นก็เห็นโม่ถิงเซียวสวมชุดอย่างเป็นทางการเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้ว
พอเขาออกมาก็เลื่อนสายตาไปมองที่เตียง จึงสบตาเข้ากับดวงตาที่ยังง่วงซึมของมู่นวลนวล
โม่ถิงเซียวนิ่งหยุดไปชั่วขณะ จากนั้นก็เดินเข้ามาหา “ตื่นแล้วเหรอ”
มู่นวลนวลพูดเหน็บแนมจิกกัดออกมาเบาๆ “ตัวเองมีตาแล้วดูไม่ออกเหรอ”
กล่าวจบก็พลิกตัวหันหลังเข้าใส่โม่ถิงเซียว
เมื่อคืนตอนที่กลับมาในใจลึกๆ ของเธอนั้นไม่มีความสุขเลย ผลปรากฏว่าโม่ถิงเซียวก็ยังจะ……….
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห
โม่ถิงเซียวจ้องมองด้านหลังของศรีษะเธอ สีหน้ายากที่จะอธิบายว่ารู้สึกอย่างไรอยู่
สุดท้ายเขาก็แค่พูดออกมาอย่างเรียบๆ ว่า “ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก แต่ว่าเดี๋ยวเดียวก็กลับมาแล้ว”
มู่นวลนวลส่งเสียงกลับไปอย่างนิ่งๆ “อื้อ”
โม่ถิงเซียวไม่พอใจกับท่าทีที่นิ่งเฉยเมยของเธอแบบนี้จึงขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย กำมือแน่นขึ้นเบาๆ แต่ก็พลันคลายออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วโน้มตัวไปที่บริเวณไหล่ของเธอแล้วพรมจูบลงไปทั่ว ใจจึงชื้นขึ้นมาหน่อย
“โม่ถิงเซียวคุณจะพอได้หรือยัง มีธุระก็รีบไปได้แล้ว！” สุดท้ายแล้วมู่นวลนวลก็ทนไม่ไหวระเบิดออกมา
เธอพลิกตัวลุกขึ้นมานั่ง แล้วตะคอกเข้าใส่เขา
มู่นวลนวลพึ่งตื่น ทรงผมยุ่งเหยิง ผมหน้าม้าที่ปรกหน้าผากเธออยู่นั้นชี้ไปคนละทิศคนละทาง ใบหน้าไร้ซึ่งเครื่องแต่งเติมใดๆ ดูราวกับเด็กน้อยก็ไม่ปาน
โม่ถิงเซียวไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ แต่กลับรู้สึกว่าท่าทางของเธอที่เป็นแบบนี้ดูน่ารักดี มุมปากจึงยกขึ้นยิ้มออกมา
มู่นวลนวลรู้สึกว่าท่าทางของเขาเหมือนกับคนบ้า
โม่ถิงเซียวบุคคลที่ไม่เคยเขินอายให้กับอะไรเลย เธอไม่อาจที่จะสู้เขาในด้านนี้ให้ไม่มีความละอายใจได้เลยจริงๆ
เธอที่พึ่งจะพ่ายให้กับเขาจึงคิดว่าการไม่สนใจเขาก็น่าจะเพียงพอแล้วล่ะมั้ง!
มู่นวลนวลลงจากเตียง ลืมไปว่าตัวเองเท้าเคล็ด เพียงแค่วางเท้าลงกับพื้นเท่านั้นก็เจ็บเสียจนเหงื่อซึมออกมาจากหน้าผาก
โม่ถิงเซียวคิ้วขมวดยุ่งแล้วเข้ามาพยุงเธอ “เธอเป็นหมูเหรอ”
“ฉันเป็นหมูไหม แล้วคุณที่เป็นสามีฉันไม่รู้เหรอ” มู่นวลนวลตอกกลับอย่างประชดประชัน
แม้ว่าการที่เธอวางเท้าข้างที่เจ็บลงไปจะดูเปิ่นและโง่อยู่หน่อยๆ แต่ก็จะมาพูดด่ากันแบบนี้ไม่ได้
โม่ถิงเซียวเลิกคิ้วขึ้นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ซ้ำยังไม่ได้ออกจากบ้านไปในทันที กลับยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำจ้องมองมู่นวลนวลที่กำลังอาบน้ำอยู่ ราวกับว่ากลัวเธอจะเผลอลงน้ำหนักไปที่เท้าข้างที่เคล็ดอยู่
มู่นวลนวลอาบน้ำเสร็จก็ออกมา และเห็นโม่ถิงเซียวถือเสื้อผ้าออกกำลังกายอยู่หนึ่งชุดแล้วโยนลงไปที่เตียง
“ทำอะไร”
“ใส่ชุดนี้ซะ”
“นายสนใจด้วยว่าฉันจะใส่อะไร!” มู่นวลนวลรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ร่ำไรไปเรื่อย ครึ่งชั่วโมงที่แล้วยังพูดอยู่เลยว่าจะออกไปข้างนอก แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ออกไปไหนเลย แล้วยังมีการไปหยิบเอาชุดมาให้เธออีก
โม่ถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร มองมู่นวลนวลที่กำลังทำตัวดื้อรั้นอย่างลุ่มลึกด้วยนัยน์ตาคู่นั้นที่ดูราวกับเป็นห้วงหลุมลึกดำดิ่งลงไปในความมืด
คิดได้ดังนี้ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเช้านี้ค่อนข้างจะทำตัวได้ใจต่อหน้าโม่ถิงเซียว โกรธโมโหเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าเขาก็ไม่ได้โกรธเธอเลย
หรือว่าเพราะเรื่องเมื่อวานทำให้เขารู้สึกผิดและละอายใจ เขาถึงได้ให้ท้ายเธอแบบนี้
ขณะที่เธอจมลึกเข้าไปในห้วงความคิดนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงประตูห้องถูกเปิดดังขึ้น
มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้น ก็เห็นแผ่นหลังของโม่ถิงเซียวกำลังหายลับออกจากประตูไปพอดี
ในที่สุดก็ไปแล้ว……
……..
สุดท้ายมู่นวลนวลก็ใส่ชุดออกกำลังกายที่โม่ถิงเซียวหยิบมาให้ชุดนั้น
ชุดออกกำลังกายเป็นชุดที่หลวมและสบาย แถมยังเป็นชุดสำหรับฤดูหนาว สวมใส่แล้วทำให้ดูหลวมเทอะทะเป็นอย่างมาก ดูแล้วไม่มีความสวยงามเลยแม้แต่นิดเดียว แต่เธอก็สวมใส่ได้เพียงแค่ชุดนี้
ตอนที่ลงมาข้างล่าง ในห้องโถงว่างเปล่าไร้ผู้คน
เพียงทว่าทันทีที่เธอลงมาถึงบอดี้การ์ดนายหนึ่งก็ได้โผล่ออกมาจากตรงไหนก็ไม่อาจทราบได้ ปรากฏอยู่ข้างหน้าเธอ “นายหญิง ไม่ทราบว่าอยากทานอะไรครับ”
“อะไรก็ได้” มู่นวลนวลตะลึงอยู่ชั่วครู่ นิสัยที่ผลุบๆ โผล่ๆ ราวกับผีสางนี่ก็ให้ความรู้สึกเหมือนโม่ถิงเซียวอยู่นิดๆ
มู่นวลนวลนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว มือหนึ่งก็กินข้าว อีกมือหนึ่งก็โทรหาเซินเหลียง
“เมื่อคืนเธอปล่อยให้โม่ถิงเซียวแบกฉันกลับไปทั้งอย่างนั้นเลยเหรอ ไหนบอกว่าจะเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันไปตลอดชีวิตไง”
“จะเป็นพี่น้องกันตลอดชีวิตได้ ก็ต้องรับประกันดวงชีวิตน้อยๆ ให้รอดก่อนเถอะ! โม่ถิงเซียวตอนนี้เป็นบอสใหญ่ของฉัน ถ้าฉันต่อต้านไม่เชื่อฟังเขา ไม่ใช่ว่าเขาจะบีบฉันให้แหลกคามือเหรอ”
“……..” เธอกับเซินเหลียงอาจจะเป็นเพียงแค่พี่น้องดอกไม้พลาสติก ความสัมพันธ์นี้คงเป็นได้แค่ของปลอม
ทั้งสองคนคุยเจื้อยแจ้วกันไปสักพักจึงค่อยวางสายกันไป
มีการแจ้งเตือนใหม่จากเวยป๋อ
มู่นวลนวลเปิดขึ้นมาดู ปรากฏว่ามีคนขอเพิ่มเธอเป็นเพื่อน
รูปโปรไฟล์เป็นรูปมหาสมุทร ชื่อผู้ใช้เป็นคำง่ายๆ เพียงแค่คำเดียว “ยวี่”
มู่นวลนวลค้างนิ้วมือทิ้งไว้ ลังเลซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ
เธอพอจะเดาออกว่าคนคนนี้เป็นใคร
เรื่องเมื่อคืนทำให้มู่นวลนวลมีความรู้สึกสร้างกำแพงระยะห่างขึ้นกับซือเฉิงยวี่และโม่ถิงเซียวผู้ชายทั้งสองคนนี้
ลังเลอยู่ได้สักพักหนึ่ง มู่นวลนวลก็กดตอบรับเป็นเพื่อน
เมื่อกดเพิ่มเป็นเพื่อน “ยวี่” ก็ส่งข้อความมาหาเธอทันที
[นวลนวล ฉันคือซือเฉิงยวี่]
มู่นวลนวลไม่ได้ตอบข้อความกลับไปในทันที ซือเฉิงยวี่ก็ส่งข้อความต่อไปมาอีก
[เรื่องเมื่อคืนฉันขอโทษด้วยนะ จะไม่มีครั้งถัดไปอีกแล้ว]
[เธอยังดีกับโม่ถิงเซียวอยู่ไหม]
เขาส่งข้อความมาติดกันถึงสามข้อความ มู่นวลนวลไม่ได้พิมพ์ตอบเลย
อันที่จริงแล้วตัวเธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรดี
ผ่านไปสักครู่ มู่นวลนวลก็พิมพ์ตอบไปว่า [อื้ม]
เธอเข้าใจกระจ่างแล้วว่าทำไมโม่ถิงเซียวถึงชอบตอบคำถามโดยใช้คำว่า “อื้ม” ทั้งง่ายและสะดวก แถมยังสามารถหลีกเลี่ยงความรู้สึกกระอักกระอ่วนที่ไม่พึงประสงค์ได้อีกด้วย
ซือเฉิงยวี่ [งั้นก็ดีแล้ว]
[ฉันอยากขอเลี้ยงข้าวเธอกับโม่ถิงเซียวสักมื้อ]
เรื่องนี้มู่นวลนวลไม่แม้แต่จะคิดก็พิมพ์กลับไปเลยทันทีว่า [เรื่องนี้นายไปถามโม่ถิงเซียวเถอะ]
มู่นวลนวลจ้องดูโทรศัพท์ เหม่อลอยราวกับจิตหลุดออกจากร่างไปแล้ว
“พี่นวลนวล”
เสียงของโม่เจียเฉินลอยมาจากข้างหลังเธอ
มู่นวลนวลหันกลับไปมองเขา “กินข้าวแล้วหรือยัง”
โม่เจียเฉินอ้าปากหาวพลางนั่งลงตรงข้ามเธอ “กินแล้ว”
เช้านี้เขาลงมาข้างล่างและได้กินอะไรไปบ้างแล้ว หลังจากนั้นก็กลับไปนอนต่ออีกรอบ
“เธอยังไม่ได้ตอบคำถามของเมื่อวานเลย” มู่นวลนวลจู่ๆ ก็พูดขึ้นมา โม่เจียเฉินไม่มีปฏิกิริยาไปชั่วขณะ
“คำถามอะไร”
มู่นวลนวลเอ่ยต่ออย่างเรียบๆ “ที่เกี่ยวกับชิงหนิง”
คำถามนี้ถามกับโม่เจียเฉินเป็นอันเหมาะสมที่สุดแล้ว
โม่เจียเฉินตะลึงไปชั่วครู่ พยายามเก็บซ่อนสีหน้าบนใบหน้าเล็กๆ ของเขาเอาไว้ “เธอเป็นเพื่อนบ้านของครอบครัวเรา ชอบมาเล่นที่บ้านเราบ่อยๆ เป็นคนดีมากเลย”
มู่นวลนวลก็เดาเอาไว้อยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่าง “ชิงหนิง” คนนี้กับพวกเขาจะต้องใกล้ชิดกัน พอได้ฟังโม่เจียเฉินพูดแบบนี้จึงไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรนัก
เธอถามคำถามถึงเรื่องที่เธออยากรู้มากที่สุดออกไป “โม่ถิงเซียวเองก็รู้จักเธอเหรอ”
“อื้ม เขาเองก็รู้จักเธอ ตอนนั้นเขากับพี่ชายผม แล้วก็ยังมีเธออีกคนหนึ่ง ทั้งสามคนเป็นเหมือนกับเล่าปี่ กวนอู และเตียวหุยแห่งตำนานสามก๊กร่วมสาบาน สองคนนั้นต่างก็ทำดีกับเธอ……..”
โม่เจียเฉินกล่าวจบ ถึงพึ่งรู้สึกตัวว่าได้เผลอพูดสิ่งที่ไม่สมควรพูดออกไปแล้ว
