จูบของโม่ถิงเซียวน่าเบื่อเกินไป และมู่นวลนวลก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปผลักเขา
โม่ถิงเซียวยกมือขึ้นจับมือของเธอไว้แน่น ดึงแขนเล็กๆกกดไว้เหนือหัวของเธอ
เธอหันหน้าไปไม่กล้ามองตาของโม่ถิงเซียว และหดไหล่ถอยออกเบาๆ
โม่ถิงเซียวสังเกตเห็นการถอยของเธอ เขาเจตนาก้มลงกัดที่ไหล่ของเธอ
พละกำลังของเขาไม่ได้หนักมากและมู่นวลนวลไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่รู้สึกจั๊กจี้
เธออดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญ และโม่ถิงเซียวก็หัวเราะออกมา
มู่นวลนวลพาลโกรธเอาดื้อๆ หน้าแดงและพูดเสียงดังว่า：“เร็วหน่อย！”
“ยังไม่ทันได้เริ่มก็จะให้เร็วๆหน่อย？” เสียงของโม่ถิงเซียวแผ่วเบาผิดปกติ เขาจูบที่ติ่งหูของเธอ ลมหายใจอุ่นๆกระทบหูของเธอ เหมือนกับกระแสไฟฟ้า ความรู้สึกเสียวซ่าเข้าไปในก้นบึ้งของหัวใจ
แสงไฟในห้องนอนสว่างไสว ผิวขาวนวลของมู่นวลนวลถูกย้อมไปด้วยสีชมพูอ่อน
โม่ถิงเซียวจูบปากเธออย่างดุดัน……
……
เมื่อสิ้นสุดลง มู่นวลนวลก็หรี่ตามองร่างกายของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ราวกับว่าเธอเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ
โม่เซียวถิงไม่มีการเคลื่อนไหวอยู่สักพัก มู่นวลนวลยื่นมือไปผลักเขา：“คุณลุกขึ้นสิ……”
พอพูดออกไปแล้วเธอก็รู้สึกว่าตัวเองเสียงแหบ ไม่สามารถทำเสียงที่ชัดเจนได้เลย และมีเสียงแน่นจมูก
ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บคอมาก
“อีกสักครั้ง” โม่ถิงเซียวขยับตัวโน้มลงไปจูบเธอ
แน่นอนว่ามู่นวลนวลไม่เห็นด้วย แต่โม่ถิงเซียวเผด็จการ และเธอไม่สามารถปฏิเสธได้
แต่ครั้งนี้โม่ถิงเซียวอ่อนโยนกว่าครั้งก่อน
น่าเสียดายที่ความอ่อนโยนนี้เป็นเพียงคลื่นกระทบฝั่ง
……
ในห้องน้ำ
มู่นวลนวลทำอะไรไม่ถูกและปล่อยให้โม่ถิงเซียวช่วยเธออาบน้ำ จริงๆแล้วเธอไม่มีเรี่ยวแรง จึงทำได้เพียงแค่เหล่ตามองเขา
เหอเหอ อีกสักครั้ง？
คำพูดไร้สาระของผู้ชายไม่น่าเชื่อ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างโม่ถิงเซียว เป็นผู้ชายที่มีจิตใจลึกล้ำราวกับมหาสมุทร
เมื่อเห็นว่าผู้ชาที่บอกว่าจะอาบน้ำให้เธอเริ่มกระสับกระส่ายมือไม้อยู่ไม่สุข มู่นวลนวลเอามือตีเขา：“คุณออกไป ฉันอาบเอง”
“แน่ใจนะ？” โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาที่ดำสนิทกับรอยยิ้มเล็กๆ แดงให้เห็นถึงความรู้สึกมีความสุข กลิ่นอายความอึมครึมบนตัวของเขาจางหายไป เขาก็ดูสดใสและเปล่งประกาย
ดูดีขึ้นไม่น้อยเลย？
มู่นวลนวลพยักหน้า：“แน่ใจ”
โม่ถิงเซียวได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มและพูดว่า：“งั้นฉันออกไปแล้วนะ？”
มู่นวลนวลอารมณ์ไม่ดีแล้วพูดว่า：“รีบออกไปเลย！”
ตัวหนังสือที่เขียนด้วยสองมือของตัวเองก็เหมือนกันกับผู้หญิง
โม่ถิงเซียวลุกขึ้นยืน และปล่อยมู่นวลนวล
เขายังไม่ได้ก้าวออกไป มู่นวลนวลก็เสียการประคับประคอง ค่อยๆลื่นลงไปในอ่างอาบน้ำ
โม่ถิงเซียวรีบยื่นมือออกไปและยกเธอออกมา
มู่นวลนวล：“……”
……
ในที่สุดทั้งสองคนก็อาบน้ำเสร็จ และกลับมาที่เตียง ฟ้าก็ใกล้จะสว่างแล้ว
ตอนที่โม่ถิงเซียวตื่นขึ้นมา มู่นวลนวลยังหลับสนิทอยู่
อากาศร้อนในห้อง ทำให้ใบหน้าที่ขาวเนียนของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย ขนตายางเรียงสละสลวยทอดเงาใต้ดวงตา เฉลียวฉลาดและเงียบสงบเหมือนแมว
ทันใดนั้นในห้องโถงมีเสียง“แครก”ดังขึ้นเบาๆ
โม่ถิงเซียวกะพริบตา ห่มผ้าให้มู่นวลนวล เขาลุกจากเตียงแล้วสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ และเดินออกไปเบาๆ
ในห้องโถง กูจื่อหยานเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าในห้องโถงเงียบ เขาก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อคืนนี้ทั้งสองคนทำสำเร็จหรือไม่？
โม่ถิงเซียวปิดประตู เดินออกมาสองสามก้าวก็ชนกับกูจื่อหยานที่กำลังมาที่นี่
กูจื่อหยานเห็นโม่ถิงเซียวก็ตกตะลึง：“ทำไมคุณตื่นเช้าจัง？”
หรือว่าเมื่อคืนไม่ได้ทำภาระกิจ？ไม่อย่างนั้นทำไมตื่นเช้าขนาดนี้？
โม่ถิงเซียวใบหน้าบึ้งตึงจ้องมองเขาอย่างเย็นชา：“คุณยังจะกล้ามา？”
แล้วกูจื่อหยานก็เห็นรอยแดงผิดปกติที่คอของโม่ถิงเซียว ดูเหมือนว่าจะเป็นร่องรอยของการจับ
กูจื่อหยานยิ้มอย่างมีเลศนัย：“ทำไมฉันจะไม่กล้ามา ฉันคิดว่าคุณควรจะขอบคุณฉันเป็นพิเศษนะ！”
“เหอะ” โม่ถิงเซียวหัวเราะอย่างเย็นชา เขากำลังจะพูดก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลังเขา
เขาตั้งใจฟังและการเคลื่อนไหวเบาๆนั้นก็หายไป
โม่ถิงเซียวไต่ตรองเล็กน้อย และพูดกับกูจื่อหยานว่า：“ขอบคุณที่คุณวางยาฉัน？”
“ถุย！นั้นไม่ใช่ฉันเป็นคนวาง ฉันไม่มีของแบบนั้น” กูจื่อหยานรีบกล่าวปฏิเสธ
เมื่อคืนเหล้าแก้วนั้น คนอื่นให้กูจื่อหยานมา ช่วงนี้กูจื่อหยานไม่รู้ว่าเป็นอะไรพูดว่าอยากเลิกดื่มเหล้า โม่ถิงเซียวจึงช่วยเขาดื่ม
ผลคือเครื่องดื่มนี้มีปัญหา
แม้ว่ากูจื่อหยานจะไม่กล้าพูดเขาเข้าใจความคิดของโม่ถิงเซียว แต่เขาแน่ใจว่าโม่ถิงเซียวอาใจใส่มู่นวลนวลอย่างแน่นอน
งั้นเมื่อทำแล้วก็ทำให้ถึงที่สุดไปเลย เขาจึงเรียกมู่นวลนวลมา
