สัญชาตญาณการเอาตัวรอด มู่นวลนวลก้มหน้าจะเดินถอยหลังไป
“หยุดอยู่ตรงนั้น”
เสียงที่คุ้นเคยของโม่ถิงเซียวดังขึ้น ทำให้เธอหยุดชะงัก
เธอหันกลับมาหาโม่ถิงเซียว : “ฉันแค่จะไปเข้าห้องน้ำ”
โม่ถิงเซียวเป็นคนสูงขายาว เดินก้าวยาว ไม่ทันไรก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ามู่นวลนวล เขาให้สายตาสำรวจเธอแล้วไปหยุดที่หน้าผากเพราะเห็นรอยที่นูนขึ้นมา เขาเหมือนตกใจแต่ไม่แสดงท่าทีออกมา
เขาพูดกับเธอ : “ไปสิ ฉันจะรอ”
มู่นวลนวล: “………”
มู่นวลนวลทำได้เพียงเดินตัวแข็งเข้าไปในห้องน้ำ
เธอเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ ใช้มือเคาะหน้าผากตังเอง แต่ลืมไปว่าหน้าผากมีรอยนูนอยู่
“ซี๊ด…….” เจ็บ!
สุดท้าย เธอถ่วงเวลาได้สักพักก็เดินออกไป
เซินเหลียงและกูจื่อหยานหายไปไหนไม่รู้ มีแค่โม่ถิงเซียวที่ยืนรอเธออยู่
เขายังคงแต่งกายด้วยชุดสูทอย่างพิถีพิถันเหมือนเคย ด้วยรูปร่างที่สูงเพรียวของเขา แม้ว่าเขาจะยืนรอใครบางคนอยู่หน้าห้องน้ำ เขายังคงดูหล่อและสง่า
“20 นาที” โม่ถิงเซียวดูเวลา
มู่นวลนวลกำลังงงงวยอยู่ เขาพูด : “เธอขี้หรอ?”
มู่นวลนวลผงะไปครู่หนึ่งแล้วสำลักน้ำลาย : “อะแฮ่ม”
มู่ถิงเซียวคร่ำครวญเล็กน้อยจากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก: “กลับไปจะให้ซือเย่ช่วยคุณไปที่โรงพยาบาลเพื่อลงทะเบียนตรวจร่างกาย”
“ฮ่าฮ่า” มู่นวลนวลคิดว่าเธอจะพูดอะไรได้อีกนอกจากยิ้มในเวลานี้?
……….
ทั้งสองเดินออกจากร้านเหล้า
รถของกูจื่อหยานจอดอยู่หน้าร้าน เขานั่งเบาะคนขับเซินเหลียงนั่งเบาะข้างๆ
พอเห็นมู่นวลนวลและโม่ถิงเซียวเดินออกมา กูจื่อหยานยื่นหน้าออกมาจากรถ : “ถิงเซียว ฉันจะพาเซินเหลียงไปโรงพยาบาลนายไปไหม?”
โม่ถิงเซียวชี้ให้กูจื่อหยานเห็นรถของตัวเอง
กูจื่อหยานเข้าใจแล้วหันกลับไปยกมือให้เขา : “OK”แล้วขับรถออกไป
“ฉันไม่เป็นไร ไม่ไปโรงพยาบาล” มู่นวลนวลดึงแขนโม่ถิงเซียว
เธอก็แค่โดนตีจนหัวโน เลือดไม่มีจะไปโรงพยาบาลทำไม?
แล้วยังต้องไปต่อแถวรอลงทะเบียบอีก เสียเวลา ตอนนี้เธอคิดแค่ว่าเธอหิวมาก
ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพลบค่ำ แม้ว่าจะมีไฟสาดส่องเข้ามาแต่สายตาของโม่ถิงเซียวยังคงน่ากลัว เขาพูดเสียงต่ำ : “ไม่เป็นไร?”
“ใช่” มู่นวลนวลพยักหน้า
ทันใดนั้นเธอได้ร้องเสียงแหลมออกมา : “อ้า!”
เพราะว่าโม่ถิงเซียวใช้มือกดไปที่หน้าผากเธออย่างแรง
รอยนูนผ่านไปอีกสองถึงสามวันจะสามารถหายเองได้ ตอนนี้มีคนใช้แรงกดลงไปยังคงรู้สึกเจ็บอยู่ดี
โม่ถิงเซียวลดมือลงพูดกับเธอ : “ไม่เป็นไรแล้วร้องทำไม?”
“ฉัน.………” เขาไม่ทำแบบนั้นเธอก็ไม่เป็นไรแล้ว
……………
โรงพยาบาล
มู่ถิงเซียวยืนกรานที่จะให้มู่นวลนวลเขาตรวจร่างกายกับคุณหมอ ตรวจอย่างละเอียดทุกส่วนบนร่างกาย
เซินเหลียงก็เช่นกัน เธอโดนกูจื่อหยานบังคับให้ตรวจร่างกาย
พอทั้งสองตรวจเสร็จก็ถูกจัดให้นั่งใกล้ๆกัน เธอมองฉัน ฉันมองเธอ
สุดท้ายเซินเหลียงพูดขึ้นมาว่า : “ฉันคิดว่าโม่ถิงเซียวเป็นห่วงเธอมากเกินไปนะ”
“ฮ่าฮ่า” มู่นวลนวลใช้มือลูบหน้าผากตัวเอง เธอยังรู้สึกราวกับว่ามีคนใช้มือกดลงไปที่แผลเธอ
มู่นวลนวลทำหน้าเย็นชา : “แต่ฉันคิดว่ากูจื่อหยานนั้นแหละที่เป็นห่วงเธอมากเกินไป เขาพูดว่าอะไรนะ?”
มู่นวลนวลหยุดพูดแล้วเรียนเสียงกูจื่อหยาน : “เธอเป็นพ่อทูนหัวของฉัน”
“มู่นวลนวล!”
เซินเหลียงเสียงดังทำตัวไม่ถูก
ตอนนี้กูจื่อหยานและโม่ถิงเซียวเดินออกมาจากห้องของคุณหมอ
มู่นวลนวลและเซินเหลียงลุกจากที่นั่งพร้อมกันโดยไม่พูดสักคำ
……………
เพาระมู่นวลนวลและเซินเหลียงทั้งสองยังไม่ได้ท่านข้าว ฉนั้นทุกคนจึงต้องไป Shengding Media ด้วยกัน
ขณะเดินทาง มู่นวลนวลนึกถึงโม่เจียเฉินพอดี เธอถามโม่ถิงเซียว : “โม่เจียเฉินละ?”
โม่ถิงเซียวหันหน้าไปมองเธอไม่มีการแสดงออกใดๆบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา : “เธอห่วงตัวเองเถอะ”
ถึง Shengding Media พวกเขาให้ทั้งสองสาวที่พึ่งมีเรื่องมาสั้งอาหารมาเต็มโต๊ะ
แม้มู่นวลนวลจะรู้สึกกังวล แต่ตอนนี้เธอหิวมาก
รอมู่นวลนวลกินข้าวเสร็จ โม่ถิงเซียวจะเริ่มคิดบัญชีกับเธอ
“ทำไมฉันไม่เคยรู้เลยว่าภรรยาของฉันเก่งเรื่องทะเลาะวิวาท ใครสอนเธอหรอ?”
โม่ถิงเซียวมองเธอด้วยสายตาที่น่ากลัวราวกับว่าคำตอบของเธอทำให้เขาไม่พอใจ แล้วจะจัดการเธอ
ส่วนจะจัดการอย่างไรนั้นมู่นวลนวลไม่รู้เลย
เธอรู้แค่ว่าตราบใดที่โม่ถิงเซียวปากฏอยู่ตรงหน้าเธอ มันทำให้เธอไม่เป็นตัวเองและกังวลใจ
มู่นวลนวลชี้นิ้วไปที่เซินเหลียง
เซินเหลียงเธอก็กลัวโม่ถิงเซียวเช่นกัน
เธอกลืนน้ำลายแล้วชี้นิ้วไปหากูจื่อหยานที่นั่งข้างๆเธอ : “ฉันเรียนมาจากเขา”
“แค่ก แค่ก………”
กูจื่อหยานที่กำลังดื่มไวน์อยู่เขาตกใจจนสำลัก
“เดี๋ยวนะ เซินเสี่ยวเหลียงตอนที่ฉันไม่อยู่ฉันให้คนช่วยปกป้องเธอแทนฉันไม่ได้ให้เธอเรียนเรื่องพวกนี้แล้วก่อเรื่องทะละวิวาทที่โรงเรียน……….”
เขายังไม่ทันได้พูดจบก็โดนเซินเหลียงตัดบท
“อะแฮ่ม”
โม่ถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร ยิ้มอย่างเย็ยชา ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
จริงๆแล้วมู่นวลนวลเข้าใจในคำพูดของเขาว่า : “กลับถึงบ้านฉันจะจัดการเธอ”
เธอไม่อยากกลับบ้าน
แต่ว่าเธอไม่กล้าที่จะไม่กลับบ้าน
……………..
โม่ถิงเซียวขับรถเร็วมาก
ถึงหน้าบ้าน มู่นวลนวลเวียนหัว เธอลงจากรถนั่งลงข้างถนนแล้วอ้วก
โม่เจียเฉินได้ยินเสียงรถก็วิ่งออกมาดู เห็นหน้ามู่นวลนวลเขาโล่งอกแล้วถอยหายใจ : “พี่นวลนวล ในที่สุดพี่ก็กลับมาแล้ว พี่รู้ไหมตอนที่พี่ผมกลับมาไม่เจอพี่อยู่บ้านพี่เขาโกรธและน่ากลัวมาก………”
มู่นวลนวลยืนขึ้น ไม่มีแรงแล้วพูดว่า : “เขามันน่ากลัวอยู่แล้ว”
พูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นโม่ถิงเซียวที่ยืนอยู่ด้านหลังโม่เจียเฉิน
คงพูดลับหลังไม่ได้เลยสินะ
มู่นวลนวลคิดว่าเผชิญหน้ากับเขาตรงๆก็ต้องโดนคิดบัญชี หลบหน้าเขาก็โดนคิดบัญชี ทางที่ดีเผชิญหน้าให้จบๆไปเลยดีกว่า
แล้วเธอก็เดินตามหลังโม่ถิงเซียวไป
มู่นวลนวลครุ่นคิดและยังไม่เข้าใจว่าเธอไปมีเรื่องข้างนอกแล้วทำไมโม่ถิงเซียวต้องโกรธมากขนาดนี้
หรือเพราะว่าเธอทำให้เขาเสียหน้าหรอ?
โม่ถิงเซียวเดินเข้าไปในห้องแล้วถอดเสื้อคลุมออก เขาหันหน้าไปหามู่นวลนวลที่ยืนลังเลอยู่หน้าประตู เขาเสียงต่ำ : “มานี้”
มู่นวลนวลเดินเข้ามา โม่ถิงเซียวก็ใช้มือกดเธอนั่งลงบนเตียง แล้วก็ดึงมือกลับมา
มู่นวลนวลพยายามจะหลบเขา แต่เสียงที่ต่ำและน่าเกรงขามของเขาแทรกขึ้น : “ทายา!จะหลบทำไม!”
