เมื่อเสียงของมู่นวลนวลลดลง บรรยากาศในรถก็เงียบอย่างประหลาด
เธอมองไปที่ชือเย่ที่ขับรถอยู่ข้างหน้า และหันกลับมามอง “โม่เจียเฉิน” เมื่อเห็นว่าเขาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่เธอจึงเอื้อมมือไปแตะเขา: “นายยังไม่ได้บอกเลยว่าลูกพี่ลูกน้องของนายชอบกินอะไร!”
โม่ถิงเซียวกลับมามีสติอีกครั้ง มองดูเธออย่างตั้งใจและหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็พูดออกมาว่า “เขาไม่จู้จี้จุกจิกเรื่องของกิน เขากินทุกอย่าง”
เขากำลังพูดเรื่องจริงฝีมือการทำอาหารของมู่นวลนวลดีมากเขากินอาหารของเธอมานานและอาหารทุกจานของเธอรสชาติก็ไม่เลวทีเดียว
มู่นวลนวลรู้สึกว่าเขาพูดแต่ก็เหมือนไม่ได้พูดอะไร
หลังจากนั้น “โม่เจียเฉิน” ก็นิ่งเงียบและไม่พูดอีกเลย
ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่
สิ่งแรกที่มู่นวลนวลทำเมื่อกลับถึงบ้านคือการไปหาโม่ถิงเซียว
เธอวิ่งไปเคาะที่ประตูห้องหนังสือ แต่ไม่มีใครเปิดประตู
เมื่อเธอลงไปชั้นล่างเธอก็พบกับ “โม่เจียเฉิน” เธอถามเขาอย่างสงสัย “คุณไม่ได้บอกว่าโม่ถิงเซียวอยู่บ้านเหรอ ฉันเคาะประตูห้องหนังสือ แต่ก็ไม่มีใครตอบ”
โม่ถิงเซียวค่อยๆหันมองไปด้านอื่น เพื่อหลบสายตาของมู่นวลนวล: “บางทีเขาอาจจะกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนแล้วก็ได้ พี่สุขภาพไม่ดี และยังเหนื่อยง่ายด้วย”
หลังจากเริ่มพูดคำโกหกไปแล้ว ก็จำเป็นต้องโกหก วนไปเรื่อยๆ
เมื่อก่อนที่โกหกมู่นวลนวล เพราะคิดว่าเธอน่าสนใจดี จึงคิดอยากจะแกล้งเธอ
พอมาคิดดูดีๆแล้ว ตอนที่ได้ยินเธอพูดถึง “โม่ถิงเซียว”
โม่ถิงเซียวเกิดในตระกูลใหญ่ที่มีอายุร่วมศตวรรษ เคยได้ยินเรื่องอะไรมาไม่รู้กี่เรื่อง สิ่งที่มู่นวลนวลพูดเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ แค่มองแป๊บเดียวเขาก็ดูออก
ก็เพราะรู้ว่าสิ่งที่มู่นวลนวลพูดเป็นความจริงที่ออกมาจากใจจริงๆ ความรู้สึกของเขาก็ซับซ้อนมาก จนตัวเขาเองก็สับสนเช่นกัน
“อ๋อ.” มู่นวลนวลพยักหน้าแล้วเดินลงไปชั้นล่าง
โม่ถิงเซียวมองเธอเดินเข้าไปในครัว และเขาก็โทรหากูจื่อหยานด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย “ออกมาดื่ม!”
“ฉันต้อง … ” กูจื่อหยานกำลังเอ๋ยปากปฏิเสธ แต่โม่ถิงเซียววางสายโทรศัพท์ก่อนที่เขาจะพูดอะไร
…
คลับจินติง
กูจื่อหยานเดินถือแก้วไวน์อย่างไม่เต็มใจและเดินเข้าไปหาโม่ถิงเซียว: “บอกฉันมา เรื่องอะไรที่ทำให้นายถึงขั้นต้องลากฉันออกมาดื่มตอนกลางวันแสกๆ”
โม่ถิงเซียวไม่ได้พูด แต่รินไวน์ให้ตัวเองเงียบ ๆ
กูจื่อหยานเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็คิดได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงแล้วล่ะ เขาหุบยิ้มกวนๆของลง และถามไปอย่างเคร่งเครียดว่า: “นายพูดออกมาดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น?”
ในที่สุดโม่ถิงเซียวก็หันศีรษะมาและมองเขาตรงๆ
แค่เขามองกูหยานจื่อไม่กี่วิ จากนั้นก็มองออกไปและพูดเบา ๆ : “พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ”
“… ” แล้วนายจะลากฉันออกมาดื่มเพื่อ?
…
ตอนที่มู่นวลนวลทำอาหารเสร็จแล้ว บอดี้การ์ดก็มาบอกเธอว่าโม่ถิงเซียวและ “โม่เจียเฉิน” ออกไปข้างนอกด้วยกันแล้ว
เธอต้องกินข้าวคนเดียว
ทันทีที่เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น
ฉันหยิบมันออกมาดูและพบว่าเสี่ยวชูเหอกำลังโทรมา
เธอเอานิ้วแตะที่หน้าจอแล้วเลื่อนไปที่ปุ่มรับสายในที่สุด
มู่นวลนวลเปิดสปีกเกอร์โฟนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ“ ฮัลโหล?”
มีเสียงดังขึ้นที่อีกด้านของโทรศัพท์ เป็นเสียงแหลมของผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ“ นวลนวล ช่วยฉันด้วย … ”
มู่นวลนวลดูหมายเลขโทรศัพท์อีกครั้ง และแน่ใจว่าเป็นเบอร์ของเสี่ยวชูเหอ
เสี่ยวชูเหอร้องออกมาอีกรอบ: “นวลนวล เมื่อก่อนฉันเองที่เป็นฝ่ายผิด แต่ถึงยังไงฉันก็เป็นแม่ของเธอ เธอต้องช่วยฉันนะ … ”
ก่อนที่มู่นวลนวลจะพูดอะไร โทรศัพท์ก็ถูกคว้าออกไป คราวนี้เป็นเสียงผู้ชายที่รับโทรศัพท์
“ลูกสาวของผู้หญิงคนนี้ ฟังให้ดีนะ เตรียมเงิน 50 ล้านให้เรา ไม่งั้น … ” ทันใดนั้นเสียงของชายคนนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นเสียงที่น่ากลัว: “เราจะฆ่าตัวประกัน!”
มู่นวลนวลประหลาดใจในตอนแรก ทันทีก็ตอบแล้วกล่าวอย่างไม่สนใจว่า“ ฉันไม่มีเงินถ้าพวกนายต้องการเงินก็โทรไปหามู่ลี่หยาน!”
เสี่ยวชูเหอถูกลักพาตัว?
ห้าสิบล้านไม่ใช่เงินน้อยๆ!
ถ้าคนร้ายจ้องที่ลักพาตัวเซียวชูเหอตั้งแต่แรก เขาควรจะโทรหามู่ลี่หยานถึงจะถูก ทำไมถึงโทรหาเธอ?
“หึ เธอเป็นถึงสะใภ้ตระกูลโม่ เธอไม่มีเงิน นี่เธอกำลังล้อฉันเล่นรึไง ให้เวลาสองชั่วโมงในการเตรียมเงิน ฉันจะติดต่ออีกครั้งอีกสองชั่วโมง ห้ามแจ้งตำรวจ ไม่งั้นจะฆ่าตัวประกัน!”
ชายคนนั้นพูดเสร็จก็วางสาย
ก่อนที่เขาจะวางสายมู่นวลนวล ได้ยินเสียงกรีดร้องของเซียวชูเหอที่อีกด้านของโทรศัพท์
มือของมู่นวลนวลกำโทรศัพท์แน่นขึ้น และสีหน้าค่อยๆเปลี่ยนไป
ถึงแม้เซียวชูเหอจะทำเกินไปในหลายๆเรื่อง แต่เธอก็เป็นแม่ผู้ให้กำเนิด เธอไม่สามารถมองดูผู้หญิงเกิดเรื่องโดยไม่สนใจได้
มู่นวลนวลหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหามู่ลี่หยาน และเดินออกไป
ไม่มีใครรับโทรศัพท์
มู่นวลนวลรู้สึกกังวล จึงวิ่งลงจากภูเขาและนั่งแท็กซี่ไปที่บ้านตระกูลมู่
หลังจากที่มู่นวลนวลกลับมาเป็นเหมือนเดิม ก็ไม่เคยกลับไปที่บ้านตระกูลมู่ ดังนั้นเมื่อเธอยืนอยู่ที่ประตูบ้านตระกูลมู่ เธอก็ถูกคนเฝ้าประตูหยุดไว้
คนเฝ้าประตูถามเธอว่า “คุณผู้หญิงคนนี้ * คุณกำลังมองหาใครครับ”
มู่นวลนวลสายตาเย็นชา“ ฉันชื่อมู่นวลนวล”
“ คุณหนูสาม?” คนรับใช้ดูไม่เชื่อ แต่เมื่อดูอย่างละเอียด ก็สามารถมองเห็นได้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีหน้าตาที่คล้ายกับผู้เป็นพ่ออยู่บ้าง
คนรับใช้ไม่กล้าห้ามเธออีก
มู่นวลนวลถามขณะเดินเข้าไปข้างใน “พ่อของฉันกับมู่หวันฉีอยู่ที่ไหน”
“คุณผู้ชายและคุณหนูรอง กำลังรับประทานอาหารอยู่” หลังจากที่คนรับใช้พูดจบเขาก็ถามอีกประโยคหนึ่ง: “คุณหนูสาม ทานข้าวหรือยังคะ”
เมื่อมู่นวลนวลเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็ไม่จำเป็นต้องสนใจเขา และความโกรธในใจของเธอก็กำลังระอุขึ้น
คนปกติทั่วไปสุนัขหายไปสักตัว ก็ยังออกไปตามหา แต่ในสถานการณ์นี้ เซียวชูเหอโดนคนร้ายลักพาตัวไปแล้วนะ
มู่นวลนวลคุ้นเคยกับบ้านตระกูลมู่อย่างดี เธอตรงไปที่ห้องอาหารทันที
“พ่อ วันนี้กุ้งรสชาติไม่เลว พ่อลองชิมดู”
“ รสชาติดีกว่าปกติจริงๆ … ”
ตอนที่เธอเข้าไปมู่หวันฉีกับมู่ลี่หยาน กำลังรับประทานอาหารอย่างมีความสุข
มู่หวันฉีเป็นคนแรกที่เห็นมู่นวลนวล และมองเธอด้วยความประหลาดใจ“ ปกติแม่ชวนเธอกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านก็ไม่เคยจะกลับมา วันนี้แม่ไม่อยู่บ้าน แต่เธอก็เป็นฝ่ายกลับมาเอง?”
มู่นวลนวลเดินไปข้างหน้าและเอื้อมมือไปหยิบชามตรงหน้ามู่หวันฉีลงบนพื้น“ แม่ของฉันถูกลักพาตัวไปแล้ว เธอยังมีอารมณ์ที่จะกินข้าวเนี๊ยะนะ!”
ดวงตาของมู่หวันฉีเบิกโตขึ้นอย่างประหลาดใจ: “อะไรนะ แม่ถูกลักพาตัว?”
“ คนร้ายไม่ได้โทรหาเธอเหรอ?” มู่นวลนวลมองมู่หวันฉีอย่างไม่ไว้ใจ
“ ก่อนหน้านี้แม่บอกว่านัดเพื่อนไปร้านเสริมสวย บอกพวกเราไม่ต้องรอกินข้าว แล้วจะถูกลักพาตัวไปได้ยังไง” มู่หวันฉียังทำสีหน้าไม่เชื่อ
“ มีคนโทรมาบอกว่าเขาลักพาตัวแม่ของฉันไปและบอกให้ฉันเตรียมเงิน 50 ล้านในอีกสองชั่วโมงไม่งั้นจะฆ่าตัวประกัน!” มีความตึงเครียดในน้ำเสียงของมู่นวลนวล
หลังจากฟังเธอพูดแล้ว ปฏิกิริยาแรกของมู่หวันฉีก็คือไม่ได้เป็นห่วงเสี่ยวชูเหอ แต่ขมวดคิ้วและพูดว่า: “50 ล้าน! ทำไมเยอะขนาดนั้น ช่วงนี้บริษัทยิ่งขาดทุนอยู่ แค่แป๊บเดียวจะเอาเงินมาจากไหนได้มากขนาดนั้น!”
มู่นวลนวลพูดอย่างไม่สนใจว่า“ เอาออกมาไม่ได้ก็ไม่มีวิธีแล้วล่ะ แม่ของฉันทำงานหนักที่นี่มาตั้งหลายปี มันไม่คุ้มที่จะเอาเงิน 50 ล้าน มาเพื่อช่วยเธอ?
