มู่นวลนวลเดินออกจากบริษัทและตรงไปที่ป้ายรถเมล์
เวลานี้มีผู้คนจำนวนมากกำลังรอรถเมล์และมีรถสีดำที่คุ้นเคยก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธออย่างกะทันหัน
เมื่อกระจกรถลดลง มู่ลี่หยานก็หันไปมองเธอว่า: “ขึ้นรถ”
มู่นวลนวลลังเลสักครู่ แล้วเปิดประตูรถขึ้นไป
มีเพียงคนขับรถและมู่ลี่หยานอยู่ในรถ หลังจากที่มู่นวลนวลขึ้นรถ เธอก็ไม่ได้คิดริเริ่มที่จะพูดอะไร
คนขับได้ขับรถไปสักพักก็หยุดจอดที่ข้างทาง
มู่ลี่หยานก็พูดว่า:“ นวลนวล ฉันรู้ว่าการขาดงานของเธอเป็นเรื่องเข้าใจผิด พี่สาวของเธอได้รับโทษแล้ว ถือว่าเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว อย่าเอามาใส่ใจนะ”
มู่นวลนวลเย้ยหยันว่า: “ผ่านไปเหรอ?”
มู่ลี่หยานขมวดคิ้วพลางถามว่า：“ พี่สาวของเธอได้รับโทษที่แรงเช่นนี้แล้วเธอยังต้องการอะไรอีก?”
“ตรงนี้” มู่นวลนวลชี้ไปที่ใบหน้าของเธอว่า： “เป็นฝีมือของมู่หวั่ชนฉี”
มู่ลี่หยานมีสิทธิอะไรถึงบอกว่าเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว
มู่ลี่หยานพูดอย่างเย็นชาว่า: “ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าแกเลวร้ายขนาดนี้มาก่อน!”
“แต่เลวร้ายไม่เท่ากับคุณหรอก ลูกสาวแท้ๆก็สามารถตบตีอย่างหนักได้”มู่นวลนวลก้มหัวลงและเล่นกับซิปกระเป๋าด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ แต่มีการเยาะเย้ยในคำพูดนั้นชัดเจนมาก
มู่ลี่หยานเสียหน้าเพราะ “โม่เจียเฉิน” ยังรู้สึกหดหู่มากจนถึงตอนนี้
ไม่พูดถึงเรื่องนี้ก็ดี แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เขาก็โกรธมาก
“แกยังมีหน้าพูดถึงเรื่องนี้อีกเหรอ ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันถูกเด็กรุ่นหลังบังคับให้ตบหวันฉีอย่างหนัก ฉันจะไม่รู้สึกเจ็บใจหรือ? อารมณ์ของมู่ลี่หยานตื่นตระหนก แม้ระดับเสียงของเขาก็ดังเป็นพิเศษ
มู่นวลนวลปิดหูของเธอและพูดอย่างรำคาญว่า: “เอาล่ะค่ะ มีอะไรก็พูดมาเร็ว ๆ ”
เธอยังต้องรีบกลับไปทำอาหารให้ “โม่เจียเฉิน” อีกด้วย
มู่ลี่หยานมองไปที่มู่นวลนวล ความรำคาญในใบหน้าของเธอนั้นแสดงได้อย่างชัดเจนมากจนเขาสามารถมองเห็นได้ทันที
แต่เดิมมีความมั่นใจเต็มที่ว่าให้มู่นวลนวลเชื่อฟัง และไปชักชวนโม่ถิงเซียวเพื่ออัดฉีดเงินทุนเข้าสู่มู่กรุ๊ป แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจแล้ว
เขาคิดไปแล้วก็ถอนหายใจ: “วันนี้แกก็ได้ยินเรื่องที่โม่เจียเฉินพูด”
มู่นวลนวลไม่ได้พูดอะไร เขาพูดต่อว่า:“ ทุนของบริษัทขาดแคลน เพราะความผิดพลาดในการลงทุน อย่างไรก็ตามแกก็เป็นสมาชิกของตระกูลมู่เช่นกัน ในเวลานี้แกควรช่วยตระกูลมู่”
มู่นวลนวลพูดด้วยน้ำเสียงแหลมคมว่า：“ของหมั้น 300 ล้านที่ตระกูลโม่ให้ยังไม่พอเหรอ เงินค่าตัวฉันก็ให้ไปหมดแล้ว อยากให้ฉันช่วยอะไรอีก ขายฉันอีกครั้งหรอ กลัวว่าไม่มีใครอยากซื้อหรอก”
มู่ลี่หยานพูดอย่างเข้มงวดว่า:“ แกแต่งงานกับเขาอย่างชอบธรรม แล้วแกพูดจาไม่ดีอย่างนี้ได้อย่างไร!”
“ เป็นมู่หวันฉีเองที่ควรจะได้แต่งงานกับโม่ถิงเซียว” มู่นวลนวลเงยหน้าขึ้นสบตากับมู่ลี่หยานโดยไม่กลัวเขาเลยแม้แต่น้อย
มู่ลี่หยานสะดุ้งตื่นจากสายตาเย็นชาของมู่นวลนวล มันไม่เหมือนคนที่ยอมแบกรับความลำบากมาก่อน
เนื่องจากการโน้มน้าวไม่มีประโยชน์มู่ลี่หยานก็ทำหน้าเย็นชาโดยขู่ว่า: “แกคิดว่าตระกูลมู่ล่มสลาย ตระกูลโม่จะยังคงปฏิบัติต่อแกอย่างอ่อนโยนหรอ แกไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลก็ยากที่จะยืนหยัดในตระกูลโม่!”
“ยืนหยัดไม่ได้ก็หย่ากัน!” มู่นวลนวลไม่สนใจ
ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมมู่ลี่หยานถึงเต็มใจที่จะให้เธอถือหุ้นในบริษัทและต้องการให้เธอกลับมาทำงานในมู่กรุ๊ป
ที่แท้คือให้ฉันไปชักชวนโม่ถิงเซียว เพื่อสนับสนุนเงินทุนเข้าสู่มู่กรุ๊ป
ตระกูลมู่ไม่สามารถทำเรื่องธุรกิจแท้ๆได้ แต่มีการคำนวณที่ดี
มู่ลี่หยานโกรธมากจนพูดไม่ออก: “แก … ”
“ ฉันถามจริงๆ” มู่นวลนวลใช้น้ำเสียงที่จริงจังว่า:“ ทำไมโม่ถิงเซียวถึงหมั้นกับมู่หวันฉีตั้งแต่แรกมีเรื่องที่สกปรกเกี่ยวข้องใช่ไหม?”
สีหน้าของมู่ลี่หยานเปลี่ยนไปเล็กน้อยและน้ำเสียงของเขากระตือรือร้นขึ้น: “แกพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน! ทำไมพี่สาวของแกถึงไม่คู่ควรกับโม่ถิงเซียว! เขาเองที่ไม่โชคดีขนาดนี้!”
มู่ลี่หยานชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียเสมอ ตระกูลมู่แย่กว่าตอนนี้เมื่อสิบกว่าปีก่อน แม้ว่าเขาจะรักมู่หวั่นฉีมากแค่ไหน แต่เขาก็รู้ว่าภายใต้สถานการณ์ปกติไม่มีความเป็นไปได้ที่ตระกูลมู่จะสมรสกันกับตระกูลโม่
สีหน้ามู่ลี่หยานก็เปลี่ยนทันทีและโต้กลับอย่างกระตือรือร้นว่า：“ไม่มีเหตุการณ์ภายในอะไรเกี่ยวกับการแต่งงานนี้”
มู่นวลนวลเคยสงสัยเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างตระกูลโม่และตระกูลมู่ เธอเพียงแค่ถามเฉยๆ แต่แทนที่จะคาดหวังกลับทำให้เธอสนใจ
“ มันดึกแล้ว ฉันจะกลับบ้าน มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” มู่นวลนวลมองเวลา เปิดประตูและลงจากรถไป
มู่ลี่หยานตะโกนอยู่ข้างหลังว่า: “มู่นวลนวล!”
มู่นวลนวลหันหน้ามายิ้มอย่างสดใสและโบกมือให้เขาและเดินอย่างผ่าเผยออกไป
……
กลับถึงที่คฤหาสน์ มู่นวลนวลก็เห็น “โม่เจียเฉิน”
เขายังคงสวมสูทตอนกลางวันโดยมีแถบสีน้ำเงินเข้มอยู่ ซึ่งค่อนข้างหรูหรา
“คุณกลับบ้านช้ากว่าปกติหนึ่งชั่วโมง หนึ่งชั่วโมงนี้เพียงพอที่คุณจะทานอาหารค่ำใต้แสงเทียนกับผู้ชายอื่น” “โม่เจียเฉิน” ยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาและมองเธอด้วยใบหน้าที่เย็นชา
มู่นวลนวลจ้องมองเขา แล้วยกกระเป๋าในมือโยนใส่เขา แล้วเดินไปที่ครัว
โม่ถิงเซียวจับกระเป๋าเล็กๆของเธออย่างแม่นยำ เลิกคิ้วและมองไปที่ด้านหลังของเธอ
นี่เกิดโม่โหอะไรอยู่?
จู่ๆโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
โม่ถิงเซียวพบว่าเสียงนี้มาจากกระเป๋าของมู่นวลนวล
เขาเปิดซิปและหยิบโทรศัพท์ของมู่นวลนวลออกมา
คนที่โทรมาคือ “เซี่ยวเหลียง”
เสี่ยวเหลียง? ดูเหมือนว่าจะเป็นแม่ดาราของกูหยานจือ เรียกว่า เสี่ยวเหลียงเหรอ ?
ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิง?
เขาสังเกตว่าโทรศัพท์ได้ติดฟิล์มไว้ เห็นได้ว่าเจ้าของรักมันมากแค่ไหน
โม่ถิงเซียวเดินไปที่ห้องครัวพร้อมกับโทรศัพท์มือถือด้วยใจดี แต่เผลอไปสัมผัสหน้าจอระหว่างทางและเชื่อมต่อ
เสียงของเซินเหลียงดังมาจากโทรศัพท์ว่า: “นวลนวล เธอรู้ไหมซือเฉิงยวี่กลับเมืองเซี้ยงไฮ้แล้ว ดังนั้นเธอไปพบเขาได้ ถ้าเธอว่าง! ฉันก็จะกลับไปเร็ว ๆ นี้ จากนั้นฉันจะไปไถ่ถามว่าเขาไปร่วมงานที่ไหนหรืออะไร ฉันจะหาโอกาสพาเธอไปพบเขา … ”
โม่ถิงเซียวหยุดลงหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ
เซินเหลียงงงงวยมากว่า：“ นวลนวล ทำไมเธอไม่พูดอะไร มีความสุขจนอึ้งแล้วหรือไง หรือว่าด้านฉันไม่มีสัญญาณ … ”
ในขนะนี้มู่นวลนวลเดินออกมาจากห้องครัวว่า: “ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ของฉัน”
โม่ถิงเซียวโยนโทรศัพท์ให้เธออย่างไร้อารมณ์ หันหลังออกจากห้องครัวไป
มู่นวลนวลเกือบพลาดโทรศัพท์ เหลือบมองไปที่ด้านหลังของ “โม่เจียเฉิน” และพูดกับตัวเองว่า： “อารมณ์ราวกับวันมามาก! สีหน้าเปลี่ยนไปเร็วจริงๆ … ”
มู่นวลนวลหยิบโทรศัพท์มือถือเข้าไปห้องครัว โม่ถิงเซียวมองย้อนกลับมา พร้อมกับด้วยสายตาที่เศร้าหมอง
โม่ถิงเซียวนึงถึง มู่นวลนวลกลับบ้านเร็วมากในวันนั้น พอดีซือเฉิงยวี่กลับมาเมืองเซี้ยงไฮ้ในวันนั้น เมื่อพบกันกับซือเฉิงยวี่ เขาได้ถามคำถามมากมายเกี่ยวกับมู่นวนนวล
โม่ถิงเซียวหยิบโทรศัพท์มือถืออย่างช้าๆออกมาและโทรไปที่ซิเย่ว่า: “ตรวจสอบว่ามู่นวลนวลไปไหนเมื่อวันศุกร์ที่แล้วและพบกับใครบ้าง”
