เมื่อมู่นวลนวลเห็น “โม่เจียเฉิน” พูดอย่างจริงจัง ดูท่าทางไม่เหมือนโกหกสักนิด เธอจึงยกภูเขาออกจากอก
หลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืน เธอไม่มีความทรงจำใดๆเลยสักนิด เธอโดนใส่ยาไปอีกครั้ง ก็อาจจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ
ในสมองของมู่นวลนวลว่างเปล่า ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงโม่ถิงเซียว
เธอไม่สามารถอยู่ที่ห้อง “โม่เจียเฉิน” ต่อได้ ถ้าเกิดโม่ถิงเซียวรู้……
ด้วยใบหน้าที่ซีด เธอเปิดผ้านวมเพื่อออกจากเตียง แต่ถูกโม่เจียเฉินกดเธอกลับไปที่เดิม
“พี่สะใภ้เมื่อคืนเหนื่อยมาก ควรจะพักผ่อน อยากกินอะไรฉันจะให้คนไปทำให้ “มือของ “โม่เจียเฉิน” ที่กดที่ไหล่เธอดูเหมือนไม่ได้ใช้แรง แต่เธอก็ขยับไม่ไหว
เมื่อมู่นวลนวลคิดว่าเธอและ “โม่เจียเฉิน” อาจจะทำอะไรแบบนั้นเมื่อคืน เธอก็รู้สึกอับอายและตัวสั่นด้วยความโกรธ : “นายมันไร้ยางอาย! ”
“ไร้ยางอายเหรอ? นั้น……แบบนี้ล่ะ? ” เขาพูดมือของเขาที่กดที่ไหล่ของเธอเริ่มแรงขึ้นเล็กน้อย ดันเธอลงไปบนเตียง ร่างสูงพลิกลงไป ก้มหน้าลงจับริมฝีปากเธออย่างแม่นยำ
มู่นวลนวลถูกจูบอย่างไม่ทันตั้งตัวและเธอก็ตกตะลึง สิ่งนี้ทำให้โม่ถิงเซียวมีโอกาสปิดปากเธอ
เขาจับข้อมือของเธอ จับริมฝีปากของเธอเพื่อโจมตี จูบอย่างรุนแรงและครอบงำ
ประสบการณ์การจูบเพียงคนเดียวของมู่นวลนวลก็มาจากผู้ชายคนนี้เช่นกัน แต่สองสามครั้งก่อนหน้านี้เขาไม่ได้จูบลึกซึ้งขนาดนี้ และลมหายใจที่ชัดเจนของชายคนนั้นก็ห่อหุ้มเธอไว้ทำให้เธอไม่มีที่ว่างสำหรับการต่อต้าน
เมื่อจูบเสร็จ โม่เจียเฉินก็จิกริมฝีปากของเธอสองครั้งก่อนที่เธอจะยืดตัวขึ้น
สีหน้าของมู่นวลนวลที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาที่สวยงามและสดใสของเธอเต็มไปด้วยละอองน้ำ สีหน้าแดงเข้ม ลมหายใจของเธอหอบเล็กน้อย ท่าทางดูนุ่มนวล
การหายใจของโม่เจียเฉินซึ่งสงบลงแล้วหนักขึ้นอีกครั้ง มองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและพูดด้วยเสียงต่ำ : “ฉันยังไร้ยางอายได้มากกว่านี้ เธออยากลองสักนิดไหม? ”
มู่นวลนวลมีสติขึ้นมาด้วยคำพูดของเขา ดวงตาของเธอกลับมากระจ่างใส เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเขาที่อยู่เหนือศีรษะเธอ เธอกลั้นหายใจ ยกมือขึ้นโบกมือให้เขาอย่างดุเดือด
แต่ว่ามือของเธอถูกสายตาของโม่เจียเฉินขัดขวางอย่างรวดเร็ว
โม่เจียเฉินโค้งริมฝีปาก ยิ้มลึกซึ้ง และบีบฝ่ามือของเธอไปที่ริมฝีปากของเขา และประทับตราจูบลงบนฝ่ามือที่นุ่มนวลของเธอ : “ฉันชอบผู้หญิงที่ว่องไวเหมือนพี่สะใภ้แบบนี้”
มู่นวลนวล : “……”
ผู้ชายคนนี้หน้าด้านไร้ขีดจำกัด!
เธอถอนมือไม่ได้ ถูกเขาควบคุม จึงได้แค่พูดด้วยความโกรธ : “ฉันคือพี่สะใภ้ของนาย! ”
โม่เจียเฉินดูเหมือนจะไม่ได้ยินน้ำเสียงความโกรธของเธอที่เก็บไว้ในใจ รอยยิ้มของเขาก็ลึกขึ้น : “พี่ชายไปต่างประเทศแล้ว ไม่ได้กลับมาในระหว่างครึ่งเดือนนี้ ระหว่างนี้ไม่มีใครเข้ามารบกวนเราในคฤหาสน์ เร้าใจไหม? ”
เร้าใจก็แย่ละ!
เธอไม่ถนัดมีเซ็กส์กับลุง!
โม่เจียเฉินเห็นสีหน้าเธอยิ่งแย่ลง ก็ไม่กล้าแกล้งเธอต่อ ลุกขึ้นยืน เก็บรอยยิ้ม ถามอย่างตั้งใจ : “อยากกินอะไร ฉันจะให้คนไปทำ”
มู่นวลนวลสีหน้าเย็นชา : “อะไรก็ไม่อยากกินทั้งนั้น”
เธอแค่หวังว่าเธอจะสามารถรีบออกไป!
โม่เจียเฉินไม่แยแสกับความเฉยเมยของเธอ พูดเองเออเอง : “นั้นก็โจ๊กและผัดกับข้าวจานเล็กๆ”
เขาออกไป มู่นวลนวลก็โดดลงจากเตียงไปห้องน้ำ
เธออยากมั่นใจนิดนึง เธอและ “โม่เจียเฉิน” ทำเรื่องแบบนั้นจริงหรือเปล่า
อาการปวดหลังเป็นเรื่องปกติ แต่ร่างกายของเธอไม่มีความรู้สึกใดๆ
อีกด้านหนึ่ง “โม่เจียเฉิน” ถึงแม้จะมองว่าไม่ใช่คนดีอะไร แต่เธอเชื่ออย่างลึกลับว่าเขาจะไม่ใช่คนที่เอาเปรียบคนอื่น
เธอล็อกประตูห้องน้ำ เช็คร่างกายตัวเอง พบว่าร่างกายไม่มีรอยใดๆ
เธอกระโดดลงไปกี่ชั้นก็ไม่รู้สึกไม่สบายตัว
เธอรู้ “โม่เจียเฉิน” โกหกเธอ
ไร้สาระจริงๆ ไอ้ผู้ชายตัวใหญ่มาล้อเล่นกับเธอสนุกมากเหรอ?
มู่นวลนวลถอนหายใจ เดินไปที่อ่างล่างหน้าเตรียมล้างหน้า แต่เมื่อเธอเห็นตัวเองในกระจก ก็ชะงักไป
ใบหน้าที่แต่งขี้เหร่ของเธอถูกเช็ดออกแล้ว……
อาจจะเพราะว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องเยอะ สีหน้าของเธอซีดเซียวเล็กน้อย แต่เธอยังวัยรุ่น ความซีดเซียวนี้ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้เธอน่าเกลียดเท่านั้น แต่ยังเพิ่มร่องรอยของความอ่อนแอที่น่าสมเพชอีกด้วย
ลมหายใจที่มู่นวลนวลเพิ่งถอนออกมาเมื่อกี้ พลันกลับขึ้นมาอีกครั้ง
…….
หลังจากครึ่งชั่วโมง โม่เจียเฉินขึ้นมาเรียกมู่นวลนวลกินข้าว
เขาเข้ามาในห้องก็พบว่าบนเตียงว่างเปล่า
เขายืนอยู่ที่หน้าประตู หันกลับมา ก็เห็นมู่นวลนวล ไม่รู้เธอมายืนหลังเขาตอนไหน
มู่นวลนวลมองเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก : “ทำไมประตูห้องฉันเปิดไม่ได้? ”
เมื่อกี้เธออยากกลับห้องตัวเอง แต่เธอไม่สามารถเปิดประตูห้องได้ด้วยแรงที่เธอมี
“ลูกบิดประตูพังแล้ว” โม่เจียเฉินน้ำเสียงเย็นชา แยกแยะไม่ได้ว่าคือคำพูดไม่จริง
มู่นวลนวลมองหน้าเขาอย่างสงสัย เมื่อคืนเธอออกไป ลูกบิดประตูไม่ใช่ว่ายังดีหรอ?
โม่เจียเฉินเห็นท่าทางเธอปกติ ก็เดาว่าเธอรู้แล้วว่าพวกเขาไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
“ไปกินข้าวก่อนเถอะ” เขาพูดจบก็เดินลงไป
ก่อนหน้านี้เธอเข้าใจผิดแล้วว่าเธอและ “โม่เจียเฉิน” ทำอะไรกัน ดังนั้นเลยไม่มีความยากอาหาร แต่จริงๆเธอหิวนานแล้ว
ในห้องอาหาร
มู่นวลนวลและโม่เจียเฉินนั่งตรงข้ามกัน บอดี้การ์ดเอากับข้าวขึ้นมา
เธอได้แต่สงสัยนิดหน่อยว่าทำไมในคฤหาสน์มีแต่บอดี้การ์ด ไม่มีคนรับใช้ ปกติแล้วต้องเป็นคนรับใช้ผู้หญิงถึงจะสามารถดูแลได้ดี
มู่นวลนวลถาม “โม่เจียเฉิน” อย่างไม่แน่ใจ : “พี่ชายนายเกลียดผู้หญิงหรอ? ”
โม่เจียเฉินได้ยิน การกวนโจ๊กก็หยุดลง เขาแสดงออกเห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยหรอ?
เขาก็วางช้อนในมือลง เงยหน้ามองมู่นวลนวล : “ทำไมถึงถามแบบนี้? ”
มู่นวลนวลก็วางช้อนในมือลง : “เขาดูเหมือนไม่อยากเจอฉันตลอด ในคฤหาสน์ก็ไม่มีคนรับใช้ผู้หญิง”
โม่เจียเฉินยิ้ม ไม่พูดจา
มู่นวลนวลว่าเหมือนตัวเองลืมอะไรไป เธอยื่นมือออกมาลูบหัวแล้วนั่งตัวตรง : “เซินเหลียงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
พูดจบ เธอก็นึกได้ว่าถึงแม้โม่เจียเฉินเคยเจอเซินเหลียง แต่ไม่รู้จักแน่นอน เธอพูดเพิ่มเติมว่า : “เพื่อนฉันที่มาคฤหาสน์วันนั้น เธอและกูจื่อหยานรู้จักกัน”
นึกถึงเรื่องเมื่อคืน สีหน้าโม่เจียเฉินเคร่งขรึม : “เธอไม่เป็นอะไร”
ยังมีอารมณ์เป็นห่วงคนอื่น ถ้าเมื่อคืนเขาไม่ไป ดูเธอจะโดดลงมาจาก คลับจือจินยังไง
มู่นวลนวลยังคงไม่สบายใจ ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ของเธอ ก็เพิ่งนึกออก ตอนที่เธอกระโดดลงมา โทรศัพท์ของเธอหล่นแตกแล้ว สภาพคงไม่สมบูรณ์
โม่เจียเฉินเห็นท่าทางของเธอ ยื่นมือไปข้างหลังหยิบกล่องขึ้นมาหนึ่งกล่อง ดันไปวางตรงหน้าเธอ
“อะไร? ” มู่นวลนวลถามอย่างแปลกใจ โม่เจียเฉินไม่พูดมาก จ้องเธอบ่งบอกให้เธอเปิดดูเอง
มู่นวลนวลเปิดกล่อง พบว่าในนั้นมีโทรศัพท์แบรนด์ใหญ่รุ่นใหม่ของผู้หญิงอยู่
