โม่ถิงเซียวเกร็งประสาทตลอดทั้งคืน และผ่อนคลายลงในที่สุด
เขาย่อตัวลง เอื้อมมือไปแตะศีรษะของเธอ เปิดผมที่ปิดหน้าออก เสียงของเขาแหบเล็กน้อย แต่คำพูดของเขาชัดเจน: “มู่นวลนวล ในที่สุดฉันก็เจอเธอ”
ผมของเธอยุ่งเหยิง เสื้อผ้าของเธอยับ และมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ที่หน้าผาก แต่โชคดีที่เธอสบายดี
โม่ถิงเซียวยื่นมือออกไปเพื่อกอดเธอ แต่เมื่อแขนของเขาโอบรอบหลังเธอ เธอกลัวและดิ้นรนและพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ไปให้พ้น … ”
เดิมทีการแสดงออกของโม่ถิงเซียวสงบลงแล้ว แต่ก็มืดมนอีกครั้ง
เขามองไปที่มู่นวลนวลอย่างลึกซึ้ง และหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็เอนตัวไปข้างหูของเธอ และพูดเบา ๆ : “ฉันชื่อโม่เจียเฉิน ฉันจะพาเธฮกลับบ้าน”
การผลักของมู่นวลนวลเริ่มเล็กลงแล้ว เธอก็เอียงศีรษะไปด้านข้างของเขา โม่ถิงเซียวเดิมทีอยู่ใกล้หูของเธอ แล้วทั้งสองคนอยู่ใกล้กัน และศีรษะของพวกเขาก็เอนเข้าหากัน
เขารู้สึกได้ว่าหน้าผากของเธอร้อนมาก
ใบหน้าของโม่ถิงเซียวเริ่มเย็นชา เขารีบอุ้มเธอขึ้นมา และเดินออกไป
ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขากำลังย่างเขาราวกับเตาไฟขนาดเล็ก เธอดูเหมือนจะอึดอัดเล็กน้อย ขมวดคิ้วหายใจแรงและหอบ แต่เธอฉลาดมาก เธอไว้วางใจใกล้หน้าอกของเขาโดยไม่ขยับ ไม่มีปัญหา.
ใบหน้าของโม่ถิงเซียวบูดบึ้ง และความโกรธในใจก็เพิ่มขึ้น
ผู้ใต้บังคับบัญชาบางคนแจ้งกับกูหยานจื่อและซือเย่ว่า เมื่อโม่ถิงเซียวออกมาที่ล็อบบี้ และมีมู่นวลนวลมาด้วย เมื่อเขาเห็นทั้งคู่
ซือเย่เห็นใบหน้าของโม่ถิงเซียว เขาไม่กล้าถาม กูหยานจื่อก้าวขึ้นมาและถามว่า “เธอโอเคไหม”
“ไม่เป็นไร” เสียงของโม่ถิงเซียวทุ้มพลาง หันศีรษะไปมองซือเย่: “ไปโรงพยาบาล”
“ครับ” ซือเย่ตอบอย่างนอบน้อม และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรออก
เมื่อขึ้นรถ โมม่ถิงเซียวดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง และถามกูหยานจื่อว่า “นักแสดงตัวน้อยของนายอยู่ที่ไหน”
“ฉันเพิ่งโทรหาเธอ เธอไม่ได้อยู่ที่นี่” แม้ว่ากูหยานจื่อจะยังคงไม่พอใจกับชื่อของเซินเหลียงของโม่ถิงเซียว แต่เขาก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่เวลาที่จะสนใจปัญหาแบบนี้
โม่ถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เงยหน้าขึ้นและบอกคนขับว่า: “เร็วเข้า”
แม้ว่าการเร่งความเร็วกำลังจะเกินความเร็วที่กำหนด แต่คนขับก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง
โชคดีที่ตอนนี้ดึกแล้ว จึงมีรถบนถนนน้อยกว่ามาก
พวกเขาไปโรงพยาบาลเอกชนที่ใกล้ที่สุด
โรงพยาบาลไม่ใหญ่มาก และมีคนไม่กี่คน หมอเวรเป็นผู้ชายกำลังคุยกับแฟนเพื่อให้เวลาผ่านไป
หมอเงยหน้าขึ้นและเห็นกลุ่มของโม่ถิงเซียวใกล้เข้ามา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาวางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
โม่มู่ถิงเซียวกอดมู่นวลนวลแล้วเดินไปข้างหน้า ซือเย่และกูหยานจื่อเดินตามหลังเขา ข้างหลังเขาเป็นกลุ่มผู้ใต้บังคับบัญชา เมื่อมองแวบแรกมันดูเหมือนผู้ก่อกวนเล็กน้อย
หมอหน้าซีดด้วยความตกใจ: “ได้โปรด … สำหรับหมอ?”
“ครับ” โม่ถิงเซียวตอบ แล้ววางมู่นวลนวลลงบนเตียงในโรงพยาบาล แล้วยืนห่าง ๆ และจ้องไปที่หมอ
หมอกลืนน้ำลาย และช่วยมู่นวลนวลตรวจด้วยตัวสั่น มือที่ถือเครื่องฟังก็สั่น
โม่ถิงเซียวมองเขาอย่างเย็นชา “คุณมี อาการบ้าหมูเหรอไหม?”
หมอตอบอย่างรวดเร็วว่า“ ไม่ … ไม่ … ”
คนล้อมรอบไปด้วยกลุ่มตัวละครที่ดุร้ายและชั่วร้ายราวกับว่าเขาทำผิดพลาดและจะฆ่าเขาโดยตรงเขาไม่กลัวหรือ?
อย่างไรก็ตาม ยาที่ให้กับผู้หญิงคนนี้มีความผิดเพี้ยนเล็กน้อย มีส่วนผสมของยาชาและดูเหมือนยานำโชค …
แม้ว่าจะมองไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นได้รับยาอะไรมาระยะหนึ่ง แต่ก็ไม่ยากที่จะรักษา
เขาฉีดยาให้มู่นวลนวล และแขวนขวดน้ำเกลือไว้ สถานการณ์ของมู่นวลนวลคลี่คลายลง
หลังจากกลับไปที่คฤหาสน์ โม่ถิงเซียวก็กอดมู่นวลนวลเข้าไปในห้องของเขา
มีเหงื่อบนใบหน้าของเธอมากเกินไป และในขณะนี้มันก็ดูเป็นดอกไม้เล็กน้อย โม่ถิงเซียวลุกขึ้นและไปที่ห้องน้ำเพื่อเอาผ้าร้อนมาเช็ดใบหน้าของเธอ
เขายื่นมือไปปัดผมม้าหนา ๆ ของเธอขึ้น และใช้ผ้าขนหนูอีกข้างเช็ดหน้า
เมื่อเช็ดมือของโม่ถิงเซียวก็อดไม่ได้ที่จะแข็งตัวนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้และเขาทำได้ค่อนข้างราบรื่น
อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของมู่นวลนวลดูเหมือนจะแตกต่างออกไป?
ครั้งสุดท้ายที่เขาอยู่ในร้านอาหาร เขาก็พบว่ามู่นวลนวลมีปัญหากับใบหน้าของเธอ แต่เธอก็ปกป้องเขามากเกินไป เขาจึงไม่มีโอกาสได้เห็น และเขาก็ไม่ได้สนใจหน้าตาของผู้หญิงมากนัก
เมื่อมองแวบแรกปัญหาไม่เล็กเลย
หลังจากที่เขาเช็ดหน้าให้เธอสะอาดแล้ว เขาก็ก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อมองเธอ
ซึ่งแตกต่างจากใบหน้าที่ซีดและด่างดำตามปกติของเธอผิวเดิมบนใบหน้าของเธอนั้นดูมีสุขภาพดีและขาวกระจ่างใสราวกับว่ามันกำลังจะส่องแสงภายใต้แสงไฟ
สีปากมีเลือดฝาดจมูกตรงและขนตายาวงอนเรียงกันเหมือนพัดฉายแสงที่ดวงตาหน้าผากเรียบเนียนและไรผมก็เรียบร้อย
ประสาทสัมผัสทั้งห้าดูดีเมื่อแยกจากกัน และจะดูดีขึ้นเมื่ออยู่ด้วยกัน
โม่ถิงเซียวมองไปที่มันและก็หัวเราะเบา ๆ
ผู้หญิงคนนี้ แสร้งทำเป็นน่าเกลียดแม้ว่าเธอจะแสร้งทำเป็นโง่ ดูเหมือนว่าชีวิตของเธอก่อนหน้านี้จะทุกข์ยากจริงๆ
……
เมื่อมู่นวลนวลตื่นขึ้นมา ไม่เพียงเจ็บทั้งตัว แต่คอของเธอยังเต็มไปด้วยควันอีกด้วย
เธอหันหน้าไปทางซ้าย และขวาด้วยความสับสน และพบว่ามันไม่ได้อยู่ในห้องของเธอเอง
เธอพลิกตัวและลุกขึ้นนั่งจิตใจของเธอเหมือนลัดวงจร เธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน
ในเวลานี้ประตูถูกผลักให้เปิดจากด้านนอก
โม่ถิงเซียวเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำเดินไปที่เตียงและยื่นน้ำในมือให้เธอ: “ดื่มน้ำ”
มู่นวลนวลเอื้อมมือไปหยิบมาและดื่มจบแล้ว
ในขณะนี้จู่ๆเธอก็รู้ว่าชายตรงหน้าเธอสวมชุดนอน เธอมองลงไปที่เธอและพบว่าเธอสวมชุดนอนอยู่
ความทรงจำกลับมาและมีข้อมูลมากมายที่หลั่งไหลเข้ามาในใจของเธอ และเธอก็ไม่สามารถทำให้มันชัดเจนได้ชั่วขณะ: “โม่เจียเฉิน! คุณ … ฉัน … เมื่อคืน … เรา … ”
โม่ถิงเซียวนั่งลงข้างเตียงโดยใช้มือข้างหนึ่งมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำด้วยเสียงต่ำ: “เมื่อคืนฉันไปที่คลับจื่อจินเพื่อช่วยชีวิตเธอหลังจากกลับมา เธอต้องการนอนกับฉัน แล้วก็เอาเปรียบฉันแล้ว เธอก็ทำทุกอย่างกับฉัน”
“？？？？？？”
มู่นวลนวลดูสับสนเธอจำได้เพียงว่าเธอกระโดดลงไปชั้นล่างคว้าราวบันไดชั้นหนึ่งปีนเข้าไปซ่อนตัวหลังผ้าม่านแล้วเธอก็จำไม่ได้
แต่เธอจำได้ว่านอกจากความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดเมื่อเธอกระโดดลงจากอาคารซึ่งทำให้เธอคว้าราวบันไดเธอก็ไม่มีแรงเลยในช่วงเวลาที่เหลือ
เนื่องจากเธอไม่มีแรงมากนักเธอจึงทำสิ่งที่ “โม่เจียเฉิน” บอกว่าเธอทำได้อย่างไร?
“อย่าโกหกฉัน! แม้ว่าฉันจะจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันมั่นใจได้ว่าฉันไม่มีแรงจะทำอะไรคุณ!”
“ ในเมื่อเะอจำไม่ได้แล้ว เธอกล้าพูดได้ยังไงว่าเธอไม่ได้ทำอะไรฉันด้วยความมั่นใจขนาดนี้ ยาที่พวกเขาให้เธอ เป็นยาชนิดใหม่มีประสิทธิภาพมาก” โม่ถิงเซียวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชัดเจนขณะที่เขาเข้าใกล้เธอมากขึ้น “ นอกจากนี้ฉันชอบพี่สะใภ้ของฉันมาตลอด เธอคิดว่าฉันจะปฏิเสธเธอเหรอ … ”
