ระหว่างทางกลับไปที่คฤหาสน์ มู่นวลนวลเช็ค Weibo มาตลอดทาง
หัวข้อ “คนน่าเกลียดสร้างปัญหา” ยังคงอยู่ในระดับต้นๆ
คนข้างในส่วนใหญ่ด่าว่ามู่นวลนวล
มู่นวลนวลเย้ยหยัน เธอเป็นเหยื่อ ทำไมต้องยอมรับการล่วงละเมิดของผู้อื่นอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่มู่หวันฉีผู้ริเริ่มจะได้รับทั้งชื่อเสียงย่างนั้นเหรอ?
มู่นวลนวลส่งข้อความไปหาเซินเหลียง
“แนะนำบัญชีการตลาดที่เชื่อถือได้ให้ฉันหน่อย”
“เธอจะทำอะไร???!!”
หมู่นวลนวลสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นที่เยือกเย็น ผ่านหน้าจอโทรศัพท์
“ ไม่อยากโดนด่าฟรีๆ”
“ถูกต้องแล้ว ฆ่าผู้หญิงที่เป็นโรคเจ้าหญิง! ฉันจะช่วยเธอติดต่อเพื่อนของฉัน ที่มีจำนวนแฟน ๆมากกว่าฉัน … ”
เซินเหลียงไม่เข้าใจความโกรธที่ไม่รู้จักพอของมู่หวันฉี “ทุกคนในโลกจะฟังฉัน” และยังคงเรียก มู่หวันฉีว่าเป็นโรคระยะสุดท้ายของเจ้าหญิง
มู่นวลนวลทำอะไรไม่ถูก เมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้ เซินเหลียงผู้หญิงคนนี้ที่ไม่หนักใจที่จะดูเรื่องตื่นเต้น!
อย่างไรก็ตาม ด้วยพัฒนาการของเรื่องนี้จนถึงตอนนี้มู่นวลนวลไม่ได้ตั้งใจที่จะยุติเรื่องนี้ เธอแค่วางแผนที่จะสร้างปัญหา
ตอนนี้มู่หวันฉีได้ตัดสินใจที่จะบีบเอาประโยชน์ทั้งหมดของเธอออกไปจากนั้นเธอก็จะทำให้มู่หวันฉีสมหวัง
เพียงแต่ มู่หวันฉีจะแบกรับราคาที่ใส่ร้ายเธอได้ไหม? นั่นไม่ใช่เรื่องที่แน่นอน
……
บ่ายสามโมง เป็นเวลาที่พระอาทิตย์กำลังอ่อนแรงเหมาะสมสำหรับการจิบชายามบ่ายและสนทนา
ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นบ่ายสามโมงในวันหยุดสุดสัปดาห์
อย่างไรก็ตาม Weibo ที่เรียบง่ายมาก เนื้อหามีเพียงคำว่า “ขอโทษ” ในช่วงเวลาสั้น ๆ มันกลายเป็นที่กระแสบน Weibo
อย่างไรก็ตามภายในสองชั่วโมง มีความคิดเห็นมากกว่า 10,000 รายการ
Weibo นี้ส่งโดยมู่นวลนวลด้วยบัญชีของเธอเอง
เธอขอให้บัญชีการตลาดส่งต่อภาพหน้าจอและใช้ชุดการคาดเดาเพื่อพิสูจน์ว่า Weibo นี้เป็นอีกฝ่ายหนึ่งในหัวข้อ “คนน่าเกลียดสร้างปัญหา”
สักพักก็มีคนด่าใน Weibo
มีคอมเมนต์มากมายเช่น “ตายไปทั้งครอบครัว” และ “โดนรถชน”
เซินเหลียงระเบิดอารมณ์อย่างรวดเร็ว และเรียกมู่นวลนวลว่า“ มู่นวลนวลเธอโง่จริงหรอ เธอให้ฉันหาเจ้าขอบัญชีการตลาดให้ เพื่อขอโทษเจ้าหญิงมู่หวันฉีที่ป่วยจิตคนนั้น เชื่อไหมว่าฉันจะมาด่าเธอตอนนี้? ”
“ ฉันไม่เชื่อหรอก” มู่นวลนวลพูดอย่างใจเย็น
เซินเหลียงท้อแท้เล็กน้อย: “เธอจะทำอะไร?”
ตอนแรกที่เธอเห็น Weibo อันดับต้น ๆ เธอไม่เชื่อว่ามันเป็นของมู่นวลนวล แต่เมื่อคลิกเข้าไปดูกลับเป็นบัญชีของมู่นวลนวล
แม้ว่าเธอจะโกรธ แต่เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว
มู่นวลนวลกลืนความโกรธที่ตระกูลมู่มาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่มีอารมณ์โกรธ
“ ฉันวางแผนที่จะให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับมู่หวันฉี” มู่นวลนวลหยุดเสียงของเธอ :“ ของขวัญที่ถูกดุเป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ”
สถานการณ์ในครอบครัวของเซินเหลียงดีกว่าของตระกูลมู่ เธออยากจะทำขัดเกลามู่หวันฉีมานานแล้ว แต่มู่นวลนวลไม่เคยปล่อยให้เธอทำอย่างนั้น
ครั้งนี้มู่นวลนวลทำเอง เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก: “เอาล่ะ ถ้าเธอต้องการอะไร ก็โทรหาฉันโดยตรง”
……
ประตูห้องหนังสือาถูกผลักให้เปิดออก
ซือเย่หยิบแท็บเล็ตแล้วเดินเข้าไปวางไว้บนโต๊ะทำงาน: “เจ้านาย นายหญิงขอโทษมู่หวั่นฉีบน Weibo”
โม่ถิงเซียวกำลังทำงานอยู่ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เข้าครอบครองตระกูลโม่อย่างเป็นทางการ แต่เขาก็ยังมีธุรกิจส่วนตัว
เขาเงยหน้าขึ้นมอง Weibo ที่ปรากฏบนแท็บเล็ตซือเย่
หลังจากมองเพียงแวบเดียว เขาก็ก้มศีรษะลงอีกครั้ง เสียงของเขาสงบและเงียบ: “ไม่ได้ระบุชื่อ ทำไมเธอถึงขอโทษมู่หวันฉี
“เจ้านายคุณหมายถึงอะไร … ” ความประทับใจของซือเย่ที่มีต่อมู่นวลนวลคือเธอหยุดอยู่ที่ “ไม่สวย” และ “ตอบกลับอย่างช้าๆ” ดังนั้นเมื่อเขาเห็น Weibo นี้เขาก็ไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้ง
“อย่าเข้าไปยุ่ง เพียงแจ้งให้ผมทราบหากมีความคืบหน้า”
แม้ว่าเขาจะเคยเห็นมู่หวันฉีเพียงครั้งเดียว แต่ก็ยังเห็นได้ว่ามู่หวันฉีถูกครอบครัวตามใจ จนเธอทำสิ่งต่างๆโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา
อย่างน้อย เรื่องนี้ที่จะหลอกล่อเขา ก็ทำให้เห็นว่ามู่หวันฉีไม่มีสมอง
และสภาพแวดล้อมการเติบโตของมู่นวลนวลค่อนข้างรุนแรง ไม่มีเสียงปรบมือ ไม่มีกำลังใจ ถูกปฏิเสธโดยคนที่รักทั้งหมด ดังนั้นเธอจึงเป็นผู้ใหญ่และมั่นคงกว่าคนทั่วไป
เขาเชื่อว่าหากมู่นวลนวลต้องการต่อสู้กลับจริงๆ เขาจะประสบความสำเร็จ
หากไม่สำเร็จ …
ถ้าเธอมาหาเขา เขาจะพิจารณาช่วยเธอ
อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงขี้เหร่คนนั้นจะมาขอความช่วยเหลือจากเขาคงเป็นไปไม่…… …
——-ตืดตืด
การสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ขัดจังหวะความคิดของโม่ถิงเซียว
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเห็นหมายเลขบนโทรศัพท์สีหน้าของเขาก็ขรึมลง
เป็นการโทรทางไกลระหว่างประเทศ
เขาไม่รับโทรศัพท์ในทันที แต่พูดว่า “นายออกไปก่อน”
ในขณะที่เขากำลังพูดดวงตาของเขายังคงตกอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ แต่ซือเยซึ่งคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดีเดาได้แล้วว่าใครเป็นคนโทร
หลังจากที่ซือเย่ออกไปโม่ถิงเซียวก็กดปุ่มเชื่อมต่อบนโทรศัพท์
ครู่ต่อมาเสียงถามของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นทางโทรศัพท์: “ถิงเซียว ข่าวทางอินเทอร์เน็ตมันหมายความว่าไง ขนาดอยู่ต่างประเทศฉันยังเห็น ประเทศจีนคงเป็นเรื่องใหญ่ เธอแต่งงานกับผู้หญิงที่น่าเกลียดและโง่จริงๆเหรอ เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเธอสมบูรณ์ดี ทำไมเธอถึงแสดงออกมาเพื่อให้คนอื่นเข้าใจผิด เพื่อให้หมาแมวที่ไหนก็ได้มาเป็นภรรยาของเธอและเข้ามาในตระกูลโม่เหรอ … ”
ยิ่งหญิงสาวพูดมากเท่าไหร่ โม่ถิงเซียวก็ยิ่งขมวดคิ้วด้วยความโกรธ ที่มีในน้ำเสียงของเขา: “โม่จิ่นหยุน!”
“ เธอเป็นอะไร ฉันเป็นพี่สาวของเธอนะ!”
“ ก่อนหน้าฉันแค่สองนาที” โม่จิ่นหยุนเป็นพี่สาวฝาแฝดของโม่ถิงเซียว
โม่จิ่นหยุนสงบลงชั่วขณะแล้วพูดต่อ: “ถิงเซียว ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเธอต้องแสร้งทำเป็นคนพิการมาหลายปี ตอนนี้ยังมีแม้แต่ผู้หญิงตระกูลเล็กๆก็กล้ารังแกเธอ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ หลังจากพ่อเกษียณในสองปี เธอยังต้อง … ”
โม่ถิงเซียวเป็นเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง และรู้สึกหงุดหงิดทันที
น้ำเสียงของเขาทำให้รู้สึกหนาวสั่น: “เพราะไม่ใช่เธอที่เฝ้าดูแม่ของเธอถูกทารุณกรรมและอับอายจนตาย นั่นเป็นเหตุผลที่เธอสามารถอยู่ต่างประเทศได้อย่างปลอดภัย แต่ฉันทำไม่ได้ ถ้าฉันยังไม่พบฆาตกร ฉันก็ไม่สบายใจ! ”
โม่จิ่นหยุนโต้กลับ: “คนลักพาตัวพวกนั้นถูกยิงตายหมดแล้ว!”
น้ำเสียงของโม่ถิงเซียวมืดมน: “ไม่! ฆาตกรตัวจริงไม่ได้ถูกจับได้! เราเปลี่ยนตารางเวลาของเราชั่วคราวในเช้าวันนั้น หากไม่มีคนจากตระกูลโม่งมารายงาน คนลักพาตัวก็ไม่สามารถรู้เวลาได้ ที่จะมาลักพาตัวเรา!”
ตราบเท่าที่เขาจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้นความเกลียดชังและความโกรธในใจของโม่ถิงเซียวประสานกันจนทะลุอกของเขา
เขาไม่ต้องการคุยกับโม่จิ่นหยุนอีกต่อไปและวางสายโทรศัพท์กับ “ตืดดด”
ฉันทะเลาะกับเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ทุกครั้งเลย
ก๊อกก๊อก!
มีเสียงเคาะประตูตาม ด้วยเสียงของมู่นวลนวล:“ โม่ถิงเซียว คุณอยู่ไหม?”
