มู่นวลนวลที่ให้ยาแก่เขาดูอ่อนโยนมากเป็นพิเศษอ่อนโยนจนทำให้โม่ถิงเซียวใจสั่นเล็กน้อย
จากนั้นก็อยากสัมผัสเธอ
เธอเป็นภรรยาของเขาทำอะไรก็ต้งรับได้
แต่สำหรับมู่นวลนวล เขาคือ“ โม่เจียเฉิน” ลูกพี่ลูกน้องของโม่ถิงเซียว
เขาลวนลามเธอและจูบเธอครั้งแล้วครั้งเล่าซึ่งเกินกว่าที่เธอจะทนได้
มู่นวลนวลผลักเขาออกไปอย่างดุร้าย ก้าวถอยหลังไปหลายก้าวและห่างออกไปจากเขา พร้อมกับกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา: “โม่เจียเฉินฉันเป็นพี่สะใภ้ของนายนะ!”
หลังจากรับกระสุนตอนนี้เธอไม่ได้เกลียด “โม่เจียเฉิน” มากนัก แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะยังคงไม่เกรงใจขนาดนี้
โม่ถิงเซียวลูบริมฝีปากของเขาราวกับมีรสที่ค้างอยู่ในคอพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่น่างุนงง“ พี่สะใภ้ เธอจะจะอยู่กับพี่ผมได้ไม่นานหรอก จะไม่ลองพิจารณาผมดูจริงๆหรอ”
มู่นวลนวลปฏิเสธไปตรงๆ: “ไม่คิด “!
ด้วยหน้านิ่งๆคู่กับชุดอัปลักษณ์เหมือนหญิงชราตัวน้อยไม่น่ารักเลย
โม่ถิงเซียวรู้สึกว่าการปรากฏตัวของมู่นวลนวลนั้นสดใสมาก
มู่นวลนวลรู้สึกว่าเธอไม่สามารถนั่งรอความตายได้อีกต่อไป ซึ่งมีแต่จะทำให้ “โม่เจียเฉิน” ไร้ยางอายมากขึ้นไปอีก
“นายจะเรียกคนรับใช้ให้มารับ หรือจะเรียกรถพยาบาลแล้วคนอื่นจะรู้ว่านายโดนกระสุนปืน”
น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลแม้ว่าเธอจะพูดคำขู่
โม่ถิงเซียวมองไปที่เธอราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน แต่เพียงแค่กลอกตา
มู่นวลนวล: “……”
เธอกัดริมฝีปากมองใบหน้าซีดเซียวและทนไม่ได้ที่จะปลุกเขาและขับไล่เขาออกไป
เธอถือโอกาสใช้เวลาพักผ่อนของ “โม่เจียเฉิน”แล้วไปตลาดผัก
แม้ว่าเธอจะเป็นคุณหนูสามตระกูลมู่ในนาม แต่เธอก็ไม่ได้ใช่ชีวิตแบบนั้นเลย ส่วนใหญ่เธอป่วยและไม่มีใครสนใจ เวลาที่เธอหิวไม่มีใครถาม เธอได้แต่กัดฟันเมื่อเธอเจ็บ
ดังนั้นเธอจึงมีความสามารถในการดำรงชีวิตด้วยตัวเอง
ไม่ว่าเธอจะเกลียด “โม่เจียเฉิน” อย่างไร เธอก็ไม่สามารถเลิกสนใจเขาและให้เขาเสี่ยงที่เขาจะตายที่นี่ได้
เธอใช้ชีวิตอย่างลำบากและตั้งใจจริง เธอไม่อยากสละชีวิตและไม่อยากถูกฝังอยู่กับเขา
ดังนั้นเธอยังคงต้มซุปให้เขาอย่างไม่เต็มใจ
……
เมื่อตกกลางคืน มู่นวลนวลปลุก “โม่เจียเฉิน”
“ นายหิวไหม ฉันทำซุป นายอยากจะดื่มสักหน่อยไหม” เธอยืนห่างจากเขาสองก้าวเพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ไม่เกรงใจ
โม่ถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองเธอและพ่นคำออกมา “เอา”
มูนวลนวนยกน้ำซุปออกมา วางลงบนโต๊ะตัวเล็กหน้าเตียง แล้วก้าวออกไปในทันที
แต่ห้องเดี่ยวขนาดเล็กของเธอนั้นเล็กเกินไป
นอกจากห้องครัวและห้องน้ำขนาดเล็กที่มีฉากกั้นแล้ว ยังมีเตียงขนาด 1.5 เมตรโต๊ะพับขนาดเล็กโซฟาเดี่ยวขนาดเล็กและตู้หนังสือใหม่อีกครึ่ง … ของง่ายๆไม่กี่อย่างก็ได้เข้ามาอยู่ในห้องเกือบทั้งหมดแล้ว
ไม่ว่าเธอจะกระโดดไกลแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถหลุดจากสายตาของโม่ถิงเซียวได้
โม่ถิงเซียวชำเลืองมองเธอและค่อยๆนั่งตัวตรงจากนั้นดึงผ้านวมออก โดยเผยให้เห็นผ้ากอซเปื้อนเลือดที่หน้าอกของเขาและพูดอย่างลวก ๆ ว่า “แผลเปิดแล้ว”
น้ำเสียงเฉยเมยดูเหมือนกำลังพูดถึงเรื่องของคนอื่นแทนที่จะเป็นบาดแผลที่คุกคามชีวิตของเขา
มูนวลนวลไม่อยากสนใจเขา แต่ก็ทนมองเห็นไม่ได้
ทำได้เพียงแค่เดินช้าๆถือชามซุปไว้ในมือข้างหนึ่งและอีกข้างหนึ่งตักซุปขึ้นมาแล้วยื่นไปที่ริมฝีปากของเขา
โม่ถิงเซียวไม่ได้พูดอะไรในครั้งนี้ เขาลดสายตาลงและกลืนซุปที่เธอป้อนเขาทีละนิด
ห้องเล็ก ๆ เงียบสงบมีเพียงเสียงช้อนกระทบขอบชามเล็กน้อยและความคลุมเครือที่ไม่สามารถพูดได้แพร่กระจายไปทั่ว
