ชายร่างสูงแข็งแรง มองไปแล้วเหมือนผอมแห้ง แต่จริงๆ แล้วเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เมื่อเสื้อค่อยๆ ถอดออก เส้นกล้ามหน้าท้องก็ชัดเจนยิ่งขึ้น สัดส่วนวีเชฟก็ปรากฏอยู่ในห้องมืด เป็นทิวทัศน์ที่สวยงามจริงๆ
ซูย้าวถูกเขาโยนลงบนเตียง จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอนทับร่างของเธอและกดลงมา เธอดีดดิ้นและขัดขืน และระหว่างการพลิกไปพลิกมา เธอก็ยังพ่ายแพ้ให้แก่เขา
เธอกัดฟัน ไม่ยอมเปล่งเสียงใดๆ การแสดงออกและสายตาที่ดื้อรั้น บ่งบอกถึงความไม่พอใจ
แต่ชายผู้นั้นไม่สนใจ เพียงแค่มองเธอด้วยใบหน้างดงาม ภายใต้สายตานั้น เต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า ที่เธอไม่มีวันเดาออกหรือเข้าใจได้
เขาลูบไล้เธอ เหงื่อไหลลงมา ตามกระดูกไหปลาร้าอันบอบบางของเธอ เธอสั่นโดยไม่รู้ตัว “เจ็บ เจ็บ……”
เธอทำอะไรไม่ถูกราวกับปลาที่ถูกจับได้ และกำลังถูกกดลงบนเขียง รู้สึกเจ็บปวดจากการลอกเกล็ดและเนื้อเป็นๆ มือเล็กๆ ของเธอเกาะแขนของเขาอย่างช่วยไม่ได้ และกระชับนิ้วแน่น
ซูย้าวส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อต่อต้าน “พอ อย่า……”
เธออยากจะหยุด แต่ในตอนนี้ ผู้ชายคนไหนจะพูดหยุดและหยุดได้?
ลี่เฉินซีมองดูเธอ ดวงตาคมลึกของเขาดูซับซ้อน เขาโน้มตัวลงอย่างอดทน จูบแก้มเธอเบาๆ และกระซิบ “ผ่อนคลายหน่อย คุณทำแบบนี้ผมก็เจ็บเหมือนกัน ผ่อนคลาย……”
เธอกัดริมฝีปากล่าง แก้มของเธอแดงก่ำราวกับไฟ และเธอยังคงไม่สามารถทำอะไรได้
คิ้วที่ดูดีของชายผู้นี้ค่อยๆ ขมวดแน่น แต่มือของเขาเบาราวกับภูตผีที่น่าหลงใหล ค่อยๆ ขยับ ยั่วเย้าดั่งเปลวเปลวเพลิง โจมตีเข้ามา
เขามองลงมาที่เธอ “ผ่อนคลาย หลับตาลง คิดถึงสัมผัสผม……”
ชายคนนั้นโน้มตัวลงมาจูบเธอเบาๆ ที่แก้ม จูบเบา ๆ จากด้านข้างถึงเปลือกตา ค่อยๆ ก้มลง และปิดตาของเธอด้วยมือที่เรียวยาวราวกับหยก กล่อมให้เธอปิดตาลง และไม่ต้องคิดอะไร
ซูย้าวสูดหายใจเข้าลึกๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็ไม่อยากคิดอะไรเลย ปล่อยตัวเอง และรวมตัวเข้ากับเขาอย่างสมบูรณ์ เพื่อยุติกิจกรรมอันยาวนานนี้โดยเร็วที่สุด
แต่ยิ่งคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำได้ยากขึ้นเท่านั้น
ร่างกายที่แน่นของเธอ ตัวสั่นตลอดเวลา คล้ายกับกัปตันที่ไม่สละสลวยและไม่ค่อยมีความสามารถ ความรู้สึกแบบนี้ ดูเหมือนจะย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อนในทันที
ตอนที่เพิ่งแต่งงานกับเขา เขารุนแรงและหยาบคายทุกครั้ง ทุกครั้งจะถูกบังคับ ทุกครั้ง……
เธอไม่อยากคิดเรื่องนี้อีกแล้ว ความคิดของเธอยุ่งเหยิงมากขึ้นเรื่อยๆ ความทรงจำที่ไม่ดีก็ปรากฏขึ้น เพิ่มความยุ่งยากให้กับความรู้สึกดีๆ นี้
ลี่เฉินซีสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอ และค่อยๆ เงยศีรษะขึ้นช้าๆ ดวงตาที่เย็นชาของเขามองลงมาที่ดวงตาที่ปิดสนิทแต่ยุ่งเหยิง ขนตาที่เรียวยาว และความถี่ของการสั่นไหว แสดงให้เห็นว่าประหม่าและไม่ต้องการ
เขาสูญเสียบุคลิกไปเล็กน้อย และถอนหายใจเบาๆ “คุณไม่เต็มใจที่จะทำกับผมเหรอ?”
ซูย้าวลืมตาขึ้นและมองที่เขาจากล่างขึ้นบน ดวงตาที่สวยงามมองมาที่เขา เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หันศีรษะของเธออย่างงุ่มง่าม และพูดเบาๆ ว่า “ไม่ใช่ค่ะ”
“หรือเป็นเพราะคุณยังไม่ได้เปิดใจให้ผม” เสียงของลี่เฉินซีนั้นเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด
เธอชะงัก เปิดใจ?
วินาทีถัดมา คางเล็กๆ ของเธอถูกชายคนนั้นจับไว้ บังคับให้เธอเงยหน้าหาตัวเอง ดวงตาที่เย็นชาของชายผู้นั้นถูกย้อมด้วยแสงอันเย็นชา “ฟังนะ คุณอาจเห็นข่าวแล้ว ทางหานฉ่ายหลิง ผมจัดการแล้ว จากนี้ไป คุณกับผมจะได้เห็นว่าไม่มีคนคนนี้จะอยู่แล้ว และจะไม่มีคนอื่นอีก ดังนั้นซูย้าว ไม่ว่าคุณจะยอมรับหรือไม่ หลังจากนี้ผู้ชายของคุณ จะมีผมเพียงคนเดียว”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เขาก็หรี่ตาลงมองมาที่เธอ “คุณจะไม่ยอมหรือไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร คุณก็คอยดู ว่าผู้ชายของคุณจะทำกับคุณอย่างไรก็พอ!”
ซูย้าว “……”
เธอพูดไม่ออกกับคำพูดครู่หนึ่งของเขา และเธอก็ไม่รอที่จะพูดหรือตอบใดๆ ผู้ชายไม่สามารถรอได้เป็นเวลานาน และพยายามพลิกคว่ำเธอ และทำต่อไปอย่างบ้าคลั่ง
เจ็บ ปวดร้าวไปทั้งตัว
เธอกัดฟันอย่างอดทน นิ้วของเธอกำไปที่ผ้าปูที่นอนแน่นอยู่อย่างนั้น
ลี่เฉินซีดูการแสดงออกของเธอ ขมวดคิ้ว และค่อนข้างผ่อนคลาย เอื้อมมือออกไปจับเธอ เปลี่ยนท่าทางที่รู้สึกสบายสำหรับเธอ ความเจ็บปวดค่อยๆ ลดลงมาก กลับเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อน ไม่ได้รู้สึกชื่นมื่น แต่ก็ไม่ได้ทรมาน เพียงเล็กน้อยเท่านั้น และเธอยังทนได้
กิจกรรมครั้งนี้ยาวนานมาก
เธอรู้เสมอว่าความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาดีแค่ไหน
นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เธออยากหลบหน้าเขาเสมอ เรื่องแบบนี้ เขาดูเหมือนพระราชาที่ส่งคำสั่งจากเบื้องบน และไม่รู้จักพอ
ในที่สุดก็จบลง ซูย้าวขดตัวไปมาในมุมหนึ่ง อ่อนล้าจนไม่เหลือแรง ผมยาวของเธอชื้นเหงื่อแนบไปกับแก้ม ท่าทางจนตรอก
ต่างจากสภาพของเธอ ชายคนนี้ยังคงสง่างาม ร่างสูงเอนไปอีกข้างหนึ่ง เขาดึงผ้าห่มบางๆ มาคลุมร่างกายของเธอ และใช้โอกาสนี้กอดเธอไว้ “เมื่อกี้เจ็บไหม?”
ใบหน้าซีดขาวของซูย้าวได้อธิบายทุกอย่างแล้ว เขาจะถามอะไรอีก!
เธอไม่สนใจเขา และเบือนหน้าหนีอย่างไม่พอใจ
ลี่เฉินซียิ้ม โน้มตัวและจูบที่หน้าผากของเธอ “ช่วยไม่ได้ ผมไม่ได้ทำกับคุณมานานแล้ว เลยรุนแรงไปหน่อย ครั้งต่อไปผมจะอ่อนโยน”
ซูย้าว “……”
ตอนนี้เธอพูดไม่ออกกับผู้ชายคนนี้อย่างสมบูรณ์
เธอไม่ได้สนใจเขาตามเดิม และพลิกตัวกลับอย่างดื้อรั้น ขยับตัวอีกครั้ง เพื่อออกจากอ้อมแขนเขา
ลี่เฉินซีมองมาที่เธอ เอนตัวไปอีกครั้ง และจับเธอพลิกกลับมาหาตัวเอง “ไม่ว่าคุณจะหัวแข็งหรืออารมณ์เสีย คุณจะทำอะไรก็ได้ แต่ซูย้าว เรามาเคลียร์กันก่อน หลังจากนี้ถ้าคุณกล้าปิดบังผมอีก หรือตัดสินใจทุกอย่างตามอำเภอใจ ผมไม่รับประกันว่าจะทำอะไรกับคุณในเวลานั้น!”
ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็ตกตะลึง และดวงตาของเธอก็หรี่ลง
เขาจับคางเธอ “คุณคิดว่าผมไม่รู้จริงๆ เหรอว่าหานฉ่ายหลิงบังคับให้คุณทำอะไร?”
จากช่วงเวลาที่เธอมาหาเขาพร้อมกับเอกสารที่เธอทำงานร่วมกับจู้สือกรุ๊ป ลี่เฉินซีรู้ว่าทั้งหมดนี้ถูกยุยงโดยคนอื่นที่อยู่เบื้องหลัง
แต่ทำไมซูย้าวถึงปล่อยให้คนอื่นข่มขู่ตัวเองได้ง่าย และเหตุผลคืออะไร เขาก็รู้ด้วย
เหตุผลที่ไม่ได้ชี้แจงกับเธอโดยตรง และรออยู่
รอจนกว่าเธอจะพูดออกมาเอง
ลี่เฉินซีปล่อยเธอ เอนตัวไปด้านข้างและใช้มือหนุนศีรษะ ทั้งสองห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน ขายาวของเขาจงใจกดทับที่เอวเรียวของเธอ หนักมาก แต่เธอไม่ได้ขยับหนี
เขามองดูเธออย่างลึกซึ้ง “พื้นฐานของความรักอะไรคือ? คือความไว้วางใจ ซูย้าว ตอนนี้คุณไม่เชื่อผมเหรอ?”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณนึกถึงผมเป็นคนแรกได้ไหม มาบอกผม ให้ผมจัดการกับมัน? คุณเป็นผู้หญิง และเป็นผู้หญิงของผมอีกด้วย ถ้าคุณอยากทำ ก็อยู่ข้างๆ ผม ให้ความร่วมมือกับผม ใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมา ทำได้ไหม?”
เขารู้สึกว่านี่เป็นคำขอที่ง่ายมากๆ
ผู้หญิงเกือบนับหมื่นคนคงทำได้ใช่ไหม? และยังทำด้วยความเต็มใจและมีความสุข!
แต่ทำไมมันถึงเป็นเรื่องยากของซูย้าว?
เธอต้องการเผชิญทุกอย่างด้วยตัวเอง หาเลี้ยงตัวเอง แม้ว่าเธอจะไม่สามารถรับมือกับมันได้ แต่เธอก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรับมือกับมัน!
ซูย้าวตะลึงเมื่อได้ยิน ความคิดของเธอผันผวนอย่างช้าๆ ความซับซ้อนและความสับสนก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ลี่เฉินซีเอื้อมมือไปลูบแก้มของเธอ “ที่รัก ผมจะรักคุณ ดูแลคุณ และปกป้องคุณ เช่นเดียวกับลูกๆ ผมสามารถช่วยให้คุณบรรลุทุกสิ่งที่คุณต้องการจะทำ แต่ผมตามใจคุณ ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้คุณ ถ้ายังมีแบบนี้อีกครั้ง ผลของการยั่วโมโหผม คุณก็ชั่งน้ำหนักเอาเอง!”
เมื่อคำพูดจบลง เขาก็หอมแก้มเธอ จูบที่รุนแรงไร้อุณหภูมิอย่างเอาแต่ใจ ทำอย่างนั้นเป็นเวลานาน ราวกับว่าเขาต้องการจะบดขยี้เธอจนสิ้นและหลอมละลายเข้าไปในตัวเขา
ผ่านไปเป็นเวลานาน เขาก็ปล่อยเธอและลูบหัวเธอเบาๆ “เอาล่ะ ไปหาเด็กๆ กันเถอะ!”
