“ฉันไม่สนใจหรอกว่าคุณเคยทำอะไรกับฉัน จริงๆ ขอให้คุณไม่ทำร้ายซีซีต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ยอมรับได้ทุกอย่าง”
เธอพูดแบบนิ่งๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา เธอพูดเสริมอีกว่า “อีกอย่างคุณก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับฉัน ไม่ว่าจะเชื่อ หรืออะไรก็แล้วแต่ ก็ได้หมด”
ทันใดนั้น ความรู้สึกที่สลับซับซ้อนได้ปิดกั้นแน่นอยู่ที่หัวใจของลี่เฉินซี ทำให้สิ่งที่เขาอยากจะพูด แต่ถูกปิดกั้นหมด
เขาจ้องเธอด้วยสายตาที่จริงจัง ผู้หญิงคนหนึ่ง ผิดหวังต่อผู้ชายคนหนึ่งมากขนาดไหนนะ ถึงกับพูดแบบนี้ ออกมา ขอแค่ไม่ทำร้ายลูกสาว
เธอสามารถยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างได้ทั้งหมด
ก็หมายความว่า ถึงแม้เขาจะโกหกเธอ หลอกลวงความรักของเธอ เธอก็ยอมและไม่ใส่ใจ?
นี่คือความผิดหวังจากตัวเขา หรือความไม่ไว้วางใจโดยสิ้นเชิง…
ลี่เฉินซีไม่อยากคิดเรื่องนี้อีกต่อไป เขาเพียงแค่ยืนขึ้น หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง วางสายโทรศัพท์ตัดขาดเสียงเรียกเข้าที่ดังออกไปอย่างสิ้นเชิง จากนั้นปิดเสียงโทรศัพท์ แล้วจับมือเธอไว้ สายตาที่มืดมนมองสบตาเธออย่างลึกซึ้ง
“ซูย้าวไม่ว่าตอนนี้ผมจะพูดอะไร หรือทำอะไร คุณอาจไม่เข้าใจ ดังนั้นสิ่งเดียวที่ผมสัญญาได้ ก็คือปัญหาของซีซี คุณสบายใจเถอะ จะไม่มีวันเกิดขึ้น!”
นอกจากนี้ เขาไม่อยากที่จะให้คำมั่นสัญญาอะไรอีกต่อไป คำพูดดี สู้ใช้การกระทำพิสูจน์และการแสดงออกดีกว่า
สุดท้าย เขาดึงเธอเข้ามาและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา “เชื่อผมเถอะ แล้วต่อไปคุณจะเข้าใจเอง”
เรื่องบางอย่าง เขาไม่สามารถอธิบายรายละเอียดให้เธอฟังได้ในทันที แต่ขอเพียงแค่เธอเต็มใจที่จะเชื่อใจเขา ช้าๆ สักวันหนึ่งเขาจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ให้เธอเข้าใจอย่างละเอียดว่าการกระทำทุกสิ่ง ทุกอย่างของตัวเองนั้นทำเพื่ออะไร
หลังจากออกจากโรงแรม ลี่เฉินซีถึงจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ดูสายที่ไม่ได้รับ คิ้วที่หงุดหงิดของเขา ก็บิดเข้าหากัน
ไม่ได้โทรกลับ ไม่เปิดเสียง
แค่เรียกแท็กซี่คันหนึ่ง ไปรับรถที่พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์
……
ที่ชั้นล่างของบริษัทหานซื่อ หานฉ่ายหลิงกำลังนั่งอยู่ในรถ ถือโทรศัพท์มือถือด้วยท่าทางเศร้าโศก โทร หลายครั้งก็ไม่ติด มองดูค่ำคืนที่มืดมิดนอกหน้าต่าง ด้วยหัวใจที่สับสน
เสียงของกัวหลิน ดังขึ้นข้างหูของเธอทันเวลา—— “ประธานหาน…วันนี้ประธานลี่พาเด็กสองคนไปที่สนามเด็กเล่นและพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ใช้เวลาทั้งวันอยู่กับเด็กสองคน”
ผู้ชายที่วางงานของเขาอยู่ในอันดับหนึ่งโดยไม่มีเงื่อนไขมาตลอดคนนั้น ถึงกับเสียสละเวลาทั้งวัน เพื่ออยู่กับเด็กสองคน?
“และวันนี้เป็นวันหยุด โรงเรียนอนุบาลหยุด ประธานหลินถึงแก่กรรม ซูย้าวน่าจะอยู่เป็นเพื่อนหลินโม่ป่ายนะ! ดังนั้นเด็กสองคนจึงไม่มีคนดูแล ประธานลี่ถึง…”
กัวหลินลากเสียงยาว และสังเกตเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างคาดเดาไม่ได้ของหานฉ่ายหลิง และความโกรธของเธอก็พุ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
เธอกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น ซูย้าวก็ไปอยู่เป็นเพื่อนหลินโม่ป่าย แต่ลี่เฉินซีไม่แยแสเสียใจ? ยังใจกว้าง มีน้ำใจช่วยเธอดูแลเด็กๆ ?
เมื่อดูออกถึงความสงสัยในใจของหานฉ่ายหลิง กัวหลินพูดต่อ “ประธานลี่เลือกที่จะดูแลเด็กสอง คนในเวลานี้ เพื่อสร้างโอกาสให้หลินโม่ป่ายและซูย้าว บางทีอาจเห็นได้ว่า ประธานลี่อาจตัดใจจากผู้คนนั้นแล้วจริงๆ ก็ได้นะ”
“เขา… ตัดใจแล้วจริงๆ เหรอ?” หานฉ่ายหลิงไม่ค่อยเชื่อ ทำไมกลับรู้สึกว่า เหมือนเพียงแค่ชั่วข้ามคืน เขา ก็หยุดคิดถึงซูย้าวโดยสิ้นเชิง แม้ว่ามันจะเป็นประโยชน์กับเธอมาก แต่ก็รีบร้อนและกะทันหันแบบนี้ มัน จะไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?
“ประธานหาน ท่านไม่ต้องกังวล ฉันจะคอยช่วยท่านจับตามอง” กัวหลินพูดอยู่ข้างๆ หานฉ่ายหลิงพยักหน้าด้วยความดีใจ “อืม ก็มีแต่คุณ ที่ยังใส่ใจทำธุระเพื่อฉัน …”
“พูดไปแล้ว ประธานหานเป็นผู้มีพระคุณของฉันเสมอ เพื่อท่านแล้วไม่ว่าจะทำอะไร ก็สมควรที่จะทำ แต่ ในทางกลับกัน ถ้าประธานลี่ยอมตัดใจจากผู้หญิงคนนั้นจริงๆ แล้วส่งเสริมหลินโม่ป่ายและซูย้าว สำหรับท่านแล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องดีนะ! “
เมื่อคิดแบบนี้ ริมฝีปากของหานฉ่ายหลิงก็เม้นขึ้นเล็กน้อย “ถ้าหากเป็นแบบนี้ ก็ดีสินะ”
“แต่ว่ามีสิ่งหนึ่ง ประธานหาน ไม่ว่ายังไง เธอไม่เพียงแต่เป็นอดีตภรรยาของประธานลี่เท่านั้น ข้างกายเธอยังมีลูกสาวหนึ่งคนด้วย!”
คำพูดของกัวหลิน เหมือนเตือนสติหานฉ่ายหลิงทางอ้อม
การมีตัวตนของซีซี สำหรับเธอไม่ว่าเวลานี้หรือในอนาคตข้างหน้า ก็เป็นภัยคุกคามที่ไม่สามารถมองเห็น
แม้ว่าลี่เจิ้งจะอยู่ในอาการโคม่า แต่ก็โชคดีที่สิทธิ์ในการดูแลอยู่ในมือของลี่เฉินซีแล้ว และเด็กหญิงตัว เล็กๆ คนนั้น อยู่ในความมืด ก็กลายเป็นเหตุผลและข้อแก้ตัวสำหรับการติดต่อระหว่างทั้งสองอย่างไม่รู้จบ
“ประธานหาน ระหว่างอดีตสามีกับอดีตภรรยา ถ้าหากมีลูกด้วยกัน การตัดการเชื่อมต่อแบบนี้ เป็นที่รู้จักกันดี อีกทั้งประธานลี่ก็ยังเป็นผู้ชายและเป็นคนดีที่จริงจังและมีความรับผิดชอบ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ดูแลแม่ลูกคู่นี้ งั้นต่อไป…”
กัวหลินเองก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย คิดไปคิดมา เธอก็เลิกคิ้วขึ้น “ทางที่ดีลงมือก่อนได้เปรียบ รีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต!”
“ความหมายของคุณคือ…” หานฉ่ายหลิงมองไปทางเธอ
ทั้งสองสบตากันแบบไม่ได้นัดหมาย ดูเหมือนต่างก็รู้ถึงแผนการที่จะดำเนินการต่อไป
เพียงแต่ว่า หานฉ่ายหลิงยังคงกังวลเล็กน้อย “ครั้งที่แล้วที่จัดการกับผู้หญิงคนนั้น ลู่เหมินก็ล้มเหลว หาก ผิดพลาดอีก ถ้างั้นสำหรับพวกเรา ก็จะถูกกระทำแล้ว”
“วางใจเถอะ! ยังไงซูย้าวก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ในขณะที่โชคดี เธอมีความปรารถนาที่แรงกล้าที่จะเอาชีวิตรอด ซีซีเป็นแค่เด็กอายุห้าขวบ ไม่ว่าเธอจะร้ายกาจแค่ไหน เธอก็ยังเป็นเด็ก คงไม่ต้องเสียแรงเยอะ!” กัวหลินมั่นใจมาก
หานฉ่ายหลิงถอนหายใจ “ตกลง! เรื่องนี้มอบให้คุณจัดการ คุณหาโอกาสเองนะ!” กัวหลินพยักหน้า “ได้ค่ะ ท่านวางใจ ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยค่ะ!”
ขับรถกลับไปที่บ้านตระกูลหาน จากระยะไกลก็เห็นโรลส์-รอยซ์สีดำจอดอยู่นอกบ้านพักตากอากาศ และร่างที่สูงยาวยืนอยู่ข้างรถ หานฉ่ายหลิงซึ่งยังคงนั่งอยู่ในรถ แค่มองก็จำร่างนั้นได้อย่างทันทีและรีบจอดรถลงที่ข้างถนน
เมื่อผลักประตูลง ชายคนนั้นก็หันหลังกลับเมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว
เธอรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว หานฉ่ายหลิงมองดูเขา ภาพเงาของผู้หญิงที่อยู่ใต้โคมไฟถนนดูมีเสน่ห์และน่าทึ่ง
“เฉินซี ทำไมคุณมารออยู่ที่นี่ทำไมคุณไม่เข้าไป” เสียงที่ออดอ้อนเหมือนเสียงเปียโน เหมือนกับนางฟ้ากำลังเล่นอยู่ฟังสบายหูมาก
เขาก้มตาลงมองเธอและค่อยๆ ใช้นิ้วลูบไปที่แก้มของหญิงสาว “อยู่ที่นี่สามารถรอจนกว่าคุณจะกลับมา” ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ใบหน้าที่หล่อเหลาและดวงตาที่ลึกล้ำ เธอจ้องไปที่ชายตรงหน้า หานฉ่ายหลิงลุ่ม
หลงก้าวไปข้างหน้าเข้าไปในอ้อมอกที่หนาและกว้างของเขา “เฉินซี คุณดีจริงๆ ! ”
“เมื่อครู่ที่คุณโทรหาผม คิดว่าเดี๋ยวก็จะได้เจอแล้ว เลยไม่ได้รับสาย” เขาอธิบายอย่างนิ่งๆ
เธอส่ายศีรษะเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากถามว่าคุณทำงานอยู่หรือเปล่า ถ้าคุณต้องการ ฉันจะซื้อมื้อดึกให้คุณ”
เขาพูดว่า “วันนี้ผมไม่ได้อยู่ที่บริษัท พาลูกสองคนไปที่สนามเด็กเล่นเวลาทั้งวัน” ในใจหานฉ่ายหลิงสะดุ้งเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าเขาจะโกหกตัวเอง คิดไม่ถึงว่า เขาจะพูดออกมาตรงๆ
ลี่เฉินซีมองดูเธอ “คุณคงไม่ถือสาใช่ไหม? ไม่ว่ายังไงผมก็เป็นพ่อของซีซี” หานฉ่ายหลิงรีบยิ้มจนเห็นฟันออกมา และหมอกควันในดวงตาของเขาก็กวาดผ่านไป “ทำไมฉันต้อง
ถือสาด้วย เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะไปหึงหวงกับเด็กวัยห้าขวบ? เฉินซีคุณดูถูกฉันมากเกินไป!”
เขาก็ยิ้ม ใช้มือใหญ่ๆ ลูบศีรษะเธอเบาๆ และด้วยแรงแขนของเขา เขาผลักหานฉ่ายหลิงเข้าไปในเงาของ
ดอกไม้ พึมพำเรียกชื่อเธอว่า “ฉ่ายหลิง” แล้วเอนกายลงจูบบนหน้าผากของเธอ
ฉ่ายหลิงสองคำ ออกจากปากของเขา แตกต่างจากคนอื่นตลอด เขาชอบพูดพยางค์ที่สองให้ยาว และจบ เร็วตอนท้าย เหมือนกับทำให้ปลายลิ้นอ่อนลง ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ก็เหมือนคลื่นสีฟ้าในท้องทะเล ม้วน ตัวเป็นอนันต์
นิ้วเรียวยาวลูบไล้ริมฝีปากของเธอ และรอยยิ้มอันชั่วร้ายก็เผยร่างของชายผู้กล้าหาญ “เด็กก็คือเด็ก และความรู้สึกก็คือความรู้สึก คุณรู้ว่าผมแยกแยะได้”
เงาดอกไม้มากมาย ท่ามกลางความมืด แก้มของหายฉ่ายหลิงนั้นแดงเล็กน้อย และเม้นริมฝีปากของเธออย่างเขินอาย “จริงนะ?”
“แน่นอน!” เขาโอบกอดเธอ กอดผู้หญิงไว้ในอ้อมแขน แนบแขนของเขาเบาๆ ราวกับกลัวจะทำให้เธอ เจ็บ
หัวใจของหานฉ่ายหลิงรู้สึกหวั่นไหว คิดไม่ถึงว่าปกติคนที่เรียบร้อยและสง่างามอย่างเขา มาถึงวันนี้ก็มีด้านที่โรแมนติกและอ่อนโยน เขาในเวลานี้น่าจะหลงรักตัวเองจริงๆ แล้วมั้ง?
อืม น่าจะใช่แน่
