บทที่ 287 เป็นแบบที่ฉันชอบ
ด้านนอกโรงแรม ตอนที่ลี่เฉินซีเดินออกมานั้น ก็ได้พบกับคริสตินที่ยังไม่ทันได้จากไป
เธอกำลังคุยสนทนากับผู้จัดการของโรงแรมที่ห้องโถง เมื่อเห็นลี่เฉินซีออกมาจากลิฟต์ จึงเงยหน้าแล้วยิ้มทักทาย “ประธานลี่ออกไปมีธุระเหรอคะ”
เขาพยักหน้าเบาๆ ขณะที่กำลังจะก้าวเท้าไปด้านนอก แล้วเดินผ่านคริสตินนั้น กลับได้ยินเธอพูดขึ้น “ดึกขนาดนี้แล้ว ถ้าหากประธานลี่ไม่มีธุระอื่นอันใด อย่างนั้นพวกเราไปดื่มกันสักแก้วดีไหม”
ดวงตาของลี่เฉินซีหยุดนิ่ง แต่ไหนแต่ไรเขาที่ไม่ค่อยให้คนอื่นมาวุ่นวายกับตน แต่ครั้งนี้เขากลับตอบตกลงอย่างผิดคาด
เช่นนี้ ทั้งคู่จึงไปนั่งลงบนเก้าอี้สูงที่บาร์ข้างๆ คริสตินที่ถือแก้วเบียร์ในมือ เอียงศีรษะไปมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดขึ้น “ขอถามประโยคที่ไม่ควรถามนะคะ ประธานลี่ทะเลาะกับคุณซูใช่ไหม”
กำลังหมุนแก้วเหล้าเล่นอยู่ในมือในขณะนั้นก็ได้หยุดชะงักลง ลี่เฉินซีหันหน้ามามองเธอ “หือ ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ”
“รู้สึกได้ค่ะ จะว่าฉันยุ่มย่าม หรือว่าซุบซิบก็ได้นะคะ!” เธอหัวเราะอย่างจริงใจ แล้วถือแก้วเหล้าในมือต่อ
จำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อน เขากับซูย้าวก็เคยมาฝรั่งเศสด้วยโครงการCCU จึงรู้จักกับคริสตินตอนนั้น เธอต้องการที่จะพัฒนาสัมพันธ์ของทั้งคู่ ถึงกับจัดคนแสดงละคร‘การลักพาตัว’ขึ้น แต่หลังจากนั้นเกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โต มีบางอย่างเกินความสามารถที่จะควบคุมได้ จึงต้องทำการขอโทษขอโพยกันเกิดขึ้น
ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นจะผ่านไปนานแล้ว แต่ก็คุ้มที่จะเอ่ยขึ้น ผ่านเรื่องราวเหล่านั้น ได้ทำให้ลี่เฉินซีรู้ซึ้งถึงหัวใจที่แท้จริงของซูย้าว ก็ถือว่าคริสตินได้ให้การช่วยเหลือไม่น้อย
เพราะฉะนั้นดูจากความรู้สึกลึกๆแล้ว ในความคิดของเขา ผู้หญิงคนนี้นั้นก็ถือดีพอสมควร
ลี่เฉินซีไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านแต่อย่างใด พูดแค่เพียง “ไม่เป็นไร ผมไม่ถือสา”
“อย่างนั้นก็ดีค่ะ! ฉันเองก็เป็นแค่เพียงคนนอก เห็นว่าระหว่างพวกคุณสองคนดูเหมือนมีปัญหา” เธอกล่าว
ลี่เฉินซียิ้มแห้งขึ้น “คุณคิดมากไปแล้ว ระหว่างผมกับเธอไม่มีปัญหาอะไรครับ”
แววตาเธอมึนงง แต่เมื่อเธอมองไปที่เขา เธอกลับยิ้มเบาๆ และไม่พูดอะไร
ลี่เฉินซีกลับแปลกใจจึงได้ถามขึ้น “หรือคุณคิดว่า ผมกับเธอควรมีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกัน”
คริสตินแทบจะไม่ต้องคิด ตอบกลับไปว่า “แล้วไม่ควรหรือ”
เขาสะดุ้งเล็กน้อย แล้วก็ยิ่งยิ้มแห้ง “คุณไม่รู้หรือ ว่าผมกับเธอหย่ากันตั้งนานแล้ว!”
“แล้วไง มีสำนวนหนึ่งของจีนกล่าวไว้ว่า เมื่อเป็นสามีภรรยาแม้เพียงวันเดียว ความสัมพันธ์ก็ลึกซึ้งเกินร้อยวัน ในแนวคิดแบบตะวันตกของพวกเรา ชายหญิงที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ขอเพียงไม่ใช่ปัญหาใหญ่เกี่ยวกับนิสัย ปกติแล้ว จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หรืออาจจะดีกว่าความสัมพันธ์ฉันเพื่อนทั่วไปด้วยซ้ำ”
คริสตินจ้องมองเขา ความคิดที่เปิดกว้างทำให้เธออิสระ ไม่ถูกจำกัด อยากพูดอะไรก็พูดได้อย่างตรงไปตรงมา ไม่มีการเก็บซ่อนตัวตนหรือหน้าที่การงาน
ลี่เฉินซีเลิกคิ้วขึ้น ยกแก้วเหล้าที่อยู่ในมือขึ้นดื่ม
“ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไร แต่ว่าประธานลี่ อย่าหาว่าฉันพูดมากเลยนะคะ ฉันสามารถรู้สึกได้ว่าคุณซูยังรักคุณอยู่ คุณน่าจะทำดีกับเธอหน่อยนะ ต่อให้ในฐานะเพื่อนก็ตาม”
คริสตินมิอาจจะลืมคืนฝนโปรยเมื่อห้าปีก่อน ละครที่เธอวางแผนไว้ เพื่อกระตุ้นให้ทั้งคู่เผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมา แล้วสานต่อความสัมพันธ์ที่งดงาม แต่คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะกลับไปสู่จุดที่ไม่สามารถควบคุมได้
ในคืนที่ฝนตกคืนนั้น เธอเห็นเขาที่ได้รับบาดเจ็บจนหมดสติ จึงเดินตากฝนคนเดียวเป็นเวลาหลายชั่วโมง จนไปถึงร้านขายยาในเมืองเล็กๆ เพราะเธอเป็นใบ้พูดไม่ได้ เธอจึงใช้วิธีทำร้ายตัวเองเพียงเพื่อต้องการซื้อยาให้เขา และขอความช่วยเหลือ…..
การรักคนคนหนึ่ง มีหลากหลายวิธีที่จะแสดงความรัก
แม้ว่าเธอในเวลานั้น จะไม่สามารถพูดได้ แต่ทุกการกระทำของเธอ หรือแม้แต่แววตาของเธอก็เผยให้เห็นถึงความรักที่มีต่อเขา
วันเวลาแปรผันไป แต่ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้นยังคงติดตา ทำให้คริสตินประทับใจมาก เธอมักถามตัวเองเสมอว่า เธอจะสามารถรักใครสักคนเช่นซูย้าวได้ไหม หลงรักใครคนหนึ่ง เพื่อเขาแล้ว สามารถทุ่มเทได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิตได้หรือเปล่า
ลี่เฉินซีกระดกเหล้าทีเดียวสองแก้ว เมื่อหันมา ดวงตาลึกล้ำ พร่างพราว มองเธออย่างเคลิบเคลิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า “คุณเชื่อเรื่องเวลาสามารถเปลี่ยนคนได้ไหม”
“แน่นอน!” เธอตอบโดยไม่ต้องคิด พลางยกริมฝีปากยิ้ม แล้วกวักมือเรียกบาร์เทนเดอร์รินเหล้าเพิ่มอีกแก้ว
เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของลี่เฉินซีค่อยๆเคร่งขรึม ราวกับรับรู้อะไรบางอย่าง ดวงตากะพริบและพูดขึ้น “แต่ไม่ว่าจะเปลี่ยนไปอย่างไร สันดานย่อมไม่สามารถเปลี่ยนได้”
ลี่เฉินซีหยิบมวนบุหรี่ออกมาคาบไว้ข้างริมฝีปาก เสียงกดไฟแช็กดัง‘แช๊ก’ขึ้น ควันจางๆทำให้ใบหน้าของเขาดูเลือนราง ดวงตาดูลุ่มลึกดูไม่ชัดเจน เห็นแต่ริมฝีปากบางกำลังขยับขึ้น “สันดานเหรอ”
“คนทุกคนย่อมมีความอดทนสุดท้ายของตัวเองอยู่ในใจ เว้นแต่จะเป็นอุบัติเหตุ มิเช่นนั้นไม่มีใครสามารถทำลายความอดทนนั้นได้ลงง่ายๆ”
คริสตินหันมา แล้วกวาดสายตามองรอบๆบาร์ สังเกตเห็นชาวต่างชาติสองสามคนที่นั่งอยู่ห่างๆ สายตาไปจดจ่ออยู่ที่ร่างของชายหนุ่มหนึ่งในนั้นที่มีผมสีบลอนด์ จากนั้นก็ดึงสายตากลับ
“อย่างเช่นถ้าฉันสมมติว่าชายหนุ่มคนนั้นคือผู้ชายแบบที่ฉันชอบ คุณคิดว่าฉันจะเข้าไปทักทายไหม” เธอถามขึ้นกะทันหัน
ลี่เฉินซีตะลึง ชายตาไปมองหนุ่มผมบลอนด์ที่นั่งอยู่ห่างๆตามที่เธอบอก หน้าตาหล่อเหลา เพียงแต่เขาพูดขึ้นว่า “คุณหมั้นกับไซม่อนแล้วไม่ใช่หรือ”
เธอยิ้ม “งานแต่งงานของฉันกับเขาสิ้นสุดลงไปตั้งนานแล้ว! และเขามีรักใหม่ไปแล้ว!”
“…..”
“ตอนนี้พวกเราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น” ขณะที่คริสตินกำลังพูด สายตากลับยังคงจดจ้องไปที่ชายหนุ่มผมบลอนด์ที่นั่งอยู่ห่างๆ
ลี่เฉินซียิ้มขมขื่น ความคิดของผู้หญิงใครจะไปคาดเดาได้ จึงพูดขึ้นเพียงว่า “อย่างนั้นคุณก็ไปสิ!”
เธอกลับยักไหล่แล้วหันกลับมาจิบเหล้าแล้วพูดขึ้น “ไม่มีทาง! รู้ไหมว่าเพราะอะไร”
เขาส่ายหน้า แล้วฟังเธออธิบาย “แม้ว่าชายหนุ่มคนนั้นจะเป็นแบบผู้ชายที่ฉันชอบ แต่ว่าฉันก็มีความอดทนของฉัน นั่นก็คือการไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว!”
แต่งงานแล้ว?
ลี่เฉินซีหันไปมองชายหนุ่มผมบลอนด์อีกครั้ง จริงด้วย นิ้วนางข้างซ้ายมีการสวมแหวนไว้ แสงสลัวๆในบาร์ แม้จะไม่ชัดเจนในสายตาแต่ว่ามันก็คือความจริง
เขายิ้มขึ้น ยกแก้วเหล้ามาชนกับเธอ
“แต่ละคนย่อมมีความอดทนสุดท้ายเป็นของตัวเอง ต่อให้คนเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร แต่สันดานย่อมไม่เปลี่ยนไป อีกอย่างขออนุญาตบอกกับคุณได้ทราบว่า การเปลี่ยนแปลงของผู้หญิง ส่วนใหญ่มักจะเกี่ยวข้องกับผู้ชาย”
คริสตินยิ้มจางๆ แล้ววางแก้วเหล้าลง จากนั้นเรียกบาร์เทนเดอร์มาเช็คบิล แต่กลับถูกลี่เฉินซีขัดขวางไว้ แล้วเป็นคนชำระบิลเอง
ตอนที่เดินออกมานั้น เธอยังพูดขึ้นอีกว่า “คิดไม่ถึงว่าประธานลี่จะสุภาพบุรุษมาก ถึงว่ามีหญิงสาวมากมายมาชอบคุณ!”
เขายกริมฝีปากยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยมาจากใจ
คริสตินยกมือโบกลากับเขา มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามุ่งหน้าเดินไป ดวงตาลุ่มลึกของลี่เฉินซีที่จู่ๆเหมือนกับคิดอะไรขึ้นได้ “คริสติน เดี๋ยวก่อน——”
เธอหันหลังมา “ยังมีธุระเหรอ”
“คุณรู้จักกับจู้สือกรุ๊ปมากน้อยแค่ไหน” เขาเดินเข้าไปหา
ราวกับสัมผัสรางๆถึงหัวข้อสนทนาบางอย่าง สีหน้าของคริสตินจึงขรึมขึ้น มองเขาด้วยแววตาที่สับสนซับซ้อน “ประธานลี่ ทำไมจู่ๆถึงถามเช่นนี้ขึ้น”
“คิดว่าผมให้ความสนใจก็แล้วกันครับ ไม่ทราบว่าคุณคริสตินจะเปิดเผยให้ผมได้ทราบสักหน่อยไหมครับ”
น้ำเสียงที่เบาของเขา แต่กลับแฝงด้วยความเย้ายวน น้ำเสียงทุ้มต่ำถึงกับทำให้เคลิบเคลิ้มละลาย รู้ทั้งรู้ว่าเขามีความหมายแอบแฝง แต่กลับทำให้คริสตินสูญเสียการควบคุมจนไม่สามารถปฏิเสธคำขอของเขาได้
โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีรถจอดูอยู่ห่างๆ จ้องมองแผ่นหลังชายหนุ่มหญิงสาวร่างน้อยเอวบางจากไป สีหน้าของหานฉ่ายหลิงก็เปลี่ยนไปแบบไม่สามารถคาดเดาได้
ซูย้าวคนเดียวยังไม่พอ ตอนนี้ยังไปจีบคริสตินอีก ลี่เฉินซีกำลังคิดที่จะทำอะไร!
การเปลี่ยนแปลงที่กะทันหัน ทำให้เธอไม่สามารถยอมรับได้ ทรวงอกเหมือนมีก้อนหินมหึมามาทับไว้จนหนักอึ้ง จนหายใจแทบไม่ออก
