บทที่ 194 ยังอยากปฏิเสธฉันอีกเหรอ
หานฉ่ายหลิงแค่ป่วยก็ป่วยไปหลายวัน อาการป่วยขึ้นๆลงๆ ไม่ดีขึ้นอย่างชัดเจน หมอจึงตรวจสุขภาพของเธออย่างครอบคลุม เมื่อผลตรวจออกมา ก็เรียกลี่เฉินซีมาที่ห้องทำงานทันที
“สุขภาพของคุณหาน นอกจากการแพ้อาหารแล้ว ที่มากกว่านั้น ก็คือกระเพาะอาหารของเธอ ผลตรวจเห็นถึงสาเหตุที่อดอาหารมาหลายปี แต่จะให้บอกแบบเจาะจง หมอแนะนำว่ายังต้องตรวจร่างกายอย่างละเอียด!”
ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว “ตรวจร่างกายอย่างละเอียด? คุณหมอกังวลอะไรอยู่ครับ? พูดมาตรงๆได้เลย”
หมอพึมพำกับตนเองเล็กน้อย แล้วจึงพูดขึ้น “หมอเพียงแค่คาดเดาเท่านั้น สุขภาพของคุณหาน นอกจากที่ร่างกายไม่ปกติ ติดเชื้อได้ง่ายแล้วนั้น ยังอาจจะเพราะโรคกระเพาะอาหารที่เป็นมาหลายปี ถ้าเป็นอย่างนี้ การตรวจร่างกายจำเป็นต้องทำ ไม่อย่างนั้น ผลที่แย่ที่สุดอาจจะก่อให้เกิดมะเร็งได้”
“มะเร็ง?” ลี่เฉินซีสายตาตกตะลึง “เธอเพิ่งอายุเท่าไหร่เอง จะเป็นไปได้ยังไง……”
“ตอนนี้องค์ประกอบของโรคมะเร็งไม่จำกัดไม่แบ่งแยกอายุตั้งนานแล้ว แต่ผลการตรวจโดยเฉพาะยังไม่ออก ยังไม่สามารถยืนยันได้ทันที เพียงแค่มีความเป็นไปได้เท่านั้น”
ลี่เฉินซีตอบรับคำขอของหมอแล้ว เพื่อให้หานฉ่ายหลิงทำการตรวจกระเพาะอาหารและลำไส้อย่างครอบคลุม รอผลตรวจ แล้วค่อยทำการรักษาต่อไป
เพียงแต่เมื่อเป็นเช่นนี้ หานฉ่ายหลิงก็ได้ทราบข่าวอย่างรวดเร็ว
โรงพยาบาลต่างประเทศ ไม่ปิดบังอาการป่วยกับคนไข้ ยิ่งกว่านั้นเธอก็ไม่มีการวินิจฉัยโรคอย่างเฉพาะเจาะจง เหล่าพยาบาลจึงพูดออกไปตรงๆ มีอะไรก็พูดไปตามนั้น
ในเวลาเดียวกันหานฉ่ายหลิงก็ตกใจ ยิ่งหวาดกลัวว่าจะเกิดขึ้น ความวิตกกังวลปะทุเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
เธอจับมือของเขาไว้แน่น ขดตัวอยู่ในอ้อมอกเขา ตัวสั่นด้วยความหวั่นวิตก “เฉินซี ฉันกำลังจะตายใช่ไหม?”
“ไม่หรอก อย่าคิดฟุ้งซ่าน!” เขากำลังกอดเธอ รู้อยู่แล้วว่ากระเพาะของหานฉ่ายหลิงไม่ดี กินยาหลากหลายอย่างเพื่อบรรเทาอาการอยู่บ่อยๆ แต่อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนแปลงเป็นมะเร็งได้
หานฉ่ายหลิงเอนอยู่ในอ้อมอกเขา หัวหนุนอยู่บนขาของเขา ใบหน้าซีดเซียวยิ่งขาวซีด “ถ้าเป็นมะเร็ง ฉันก็ไม่รักษาแล้ว!”
“จะได้ยังไง?”
ลี่เฉินซียังพูดไม่จบ เธอก็ยื่นมือออกไป ประคองที่ข้างปากของเขา สื่อให้เขาอย่าเพิ่งพูด ฟังตนเองพูดให้จบก่อน
ไม่รอให้พูด เธอค่อยๆลุกขึ้นมา การเคลื่อนไหวง่ายๆ แต่กลับไร้เรี่ยวแรง เพิ่งจะลุกขึ้น ก็อดไม่ได้ที่จะไอออกมาแล้ว
ลี่เฉินซีหยิบทิชชู่มา ส่งให้เธอเช็ดปาก หานฉ่ายหลิงกำลังมองเขา สายตาที่อ่อนแอ เหมือนกับตุ๊กตาแก้วที่เปราะบาง พละกำลังเพียงเล็กน้อย สลายหายไปหมดแล้ว
“เมื่อกี้ฉันเซ็นเอกสารDNRแล้ว แม้ฉันจะไม่ใช่หมอ แล้วก็ไม่เคยเรียนหมอ แต่……”
เธอยังพูดไม่ทันจบ ตอนที่ลี่เฉินซีได้ยิน ‘DNR’ ตัวอักษรภาษาอังกฤษสามตัวนี้ ความโมโหก็ปะทุขึ้นมาทันที
เพียงแค่ควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่ให้ระเบิดออกมา แต่คำพูดที่ออกมาจากปาก เย็นยะเยือกจนผิดปกติ “คุณปฏิเสธการปั๊มหัวใจงั้นเหรอ? ฉ่ายหลิง! นี่มันเวลาไหนแล้ว คุณจะสร้างปัญหาอะไรอีก?”
คนไข้คนหนึ่ง เซ็นเอกสาร DNR ปฏิเสธการปั๊มหัวใจ นี่ก็หมายความว่า เมื่อชีวิตเข้าใกล้ความตาย ก็ล้มเลิกความหวังสุดท้ายในการช่วยชีวิต ต่อให้เป็นคนที่ปล่อยวางได้ ก็ยังมองเธอที่ลาจากโลกนี้ไปด้วยความตกตะลึง
ม่านตาของลี่เฉินซีหดตัวแน่นทันที จับมือของเธอโดยไม่รู้ตัว “อย่าพูดเหลวไหล คุณต้องไม่เป็นอะไร!”
“เฉินซี เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องปกติของคนเรา ฉันเข้าใจดี” หานฉ่ายหลิงเอนตัวพิงอยู่ในอ้อมอกของเขา ท่าทางนุ่มนวล และน่าสงสารอย่างชัดเจน
ทฤษฎีนี้ใครจะไม่เข้าใจ เพียงแต่ตอนที่ต้องประสบกับตนเอง จะมีสักกี่คนกันที่ยอมรับได้?
เธอค่อยๆเหลือบตาที่อ่อนแอขึ้น ในดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความน่าหลงใหล บนขนตายาวๆย้อมไปด้วยหยดน้ำตาใสๆ
“ฉันไม่กลัวตายหรอก เพียงแต่แค่คิดว่าจะไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนคุณแล้ว ก็รู้สึกว่าในใจปล่อยวางไม่ได้……”
ลี่เฉินซีหายใจเข้าลึกๆ กอดผู้หญิงในอ้อมอกให้แน่นขึ้น “อย่าพูดจาเหลวไหล คุณต้องไม่เป็นไร!”
“ไม่ เฉินซี……” เธอจับมือเขาแน่น สิบนิ้วจับเข้าด้วยกัน ราวกับแสดงความรัก ความจริงจังที่ส่งไปถึงมือของเขา “คุณฟังฉันพูดนะ จริงๆฉันไม่มีความเสียดายอะไรอีกแล้ว เพียงแค่……”
เธอลากเสียงยาว ท่าทางมีเรื่องอื่นปะปนอยู่ ดวงตาเรียวยาวที่ชุ่มชื้นกลับสะท้อนห้องคนไข้สีขาวโพลน จมูกแดงๆจากการร้องไห้ ทำให้อดไม่ได้ที่จะสงสาร
ลี่เฉินซีอดไม่ได้ที่จะกอดเธอเอาไว้แน่นๆ แนบลงไปที่ข้างหูของเธอแล้วพูดเบาๆ “เพียงแค่อะไร? บอกผม”
ตอนที่หานฉ่ายหลิงยังเด็กแม่ก็จากไปแล้ว พ่อเลี้ยงเธอมาเพียงลำพัง ไม่ได้แต่งงานใหม่ หลายปีมานี้ แม้ความสัมพันธ์ของพ่อกับเธอจะสนิทแนบแน่น แต่ถ้าต้องลาจากกันจริงๆ ความคิดถึงและห่วงใยที่เธอมีต่อพ่อกลับไม่ได้มากมาย
เธอกำลังมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ท่าทางตื่นตระหนก “ฉัน……ฉันกลัวว่าพูดออกไปแล้วคุณจะไม่ยินดี”
เขากลับซักไซ้อย่างแน่วแน่ “บอกผม!”
คำตอบที่ให้เขา ไม่ใช่น้ำเสียงที่สั่นไหวอ่อนแอของหานฉ่ายหลิง แต่เธอโอบรอบคอของเขา แล้วเงยหน้าจูบไปที่ริมฝีปากของเขา
ท่าทางของเธอจูบได้อย่างถูกต้องแม่นยำ ความลุ่มหลงซาบซ่านใจ แต่ลี่เฉินซีกลับตะลึงงันไม่พูดไม่จา ทั้งร่างราวกับโดนราดคอนกรีตลงไป แข็งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเลย
ไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอตื่นเต้นจนลืมตัว กอดคอเขาไว้แน่นไม่สนใจอะไรแล้ว เหมือนอยากจะกลืนเขาไปอย่างนั้น
ท่าทางแข็งกร้าวนี้ แตกต่างกับหานฉ่ายหลิงที่น่ารักบอบบางในวันปกติอย่างสิ้นเชิง เขาก็ไม่เคยเจอมาก่อน ในทันที ลี่เฉินซีค่อยๆได้สติกลับมา ยกมือขึ้นอย่างไม่รู้ตัวผลักเธอออกไปโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“ฉ่ายหลิงคุณ……”
“ฉันรักคุณ!” หานฉ่ายหลิงรีบพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น ความเร็วของคำพูดกดทับคำพูดของเขาเอาไว้ “สิ่งที่ฉันเสียดายที่สุด ก็คือตอนแรกที่เลิกกับคุณ ไม่ได้แต่งงานกับคุณ เฉินซี ถ้าฉันต้องตายไปอย่างนี้ คุณจะเป็นความเสียดายที่สุดของฉัน!”
“……”
ตอนนี้ เขากลับค่อนข้างพูดไม่ออก
ที่มากกว่านั้น คือไม่รู้จะทำอย่างไร
ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งที่เธอแสดงความรู้สึกในใจออกมา แต่ถ้าไม่มีความตายเข้ามาข่มขู่ เขาก็จะปฏิเสธอย่างไม่ลังเล อันที่จริงวางแผนเอาไว้แล้ว จะไม่เปลี่ยนแปลงเด็ดขาด
แต่ตอนนี้……
“เฉินซี ฉันอาจกำลังจะตาย นี่คุณยังจะปฏิเสธฉันอีกจริงๆเหรอ?” น้ำตาของเธอแวววาว ท่าทางเศร้าสร้อย ยิ่งทำให้สะเทือนใจ
หานฉ่ายหลิงปฏิเสธ DNR คาดว่าถ้าผลการตรวจออกมาแล้วจริงๆ เธอก็อาจจะปฏิเสธการทำเคมีบำบัดด้วย เธอเป็นคนหนึ่งที่ใส่ใจรูปร่างหน้าตา ในช่วงชีวิตสุดท้ายต้อง ไม่ยอมให้โรคร้ายมาพรากหน้าตาอันทรงเกียรติของตนเองไปอย่างแน่นอน ยิ่งไม่ยอมรับการรักษาที่เจ็บปวดทรมานพวกนั้นอีกด้วย
“ให้ฉันแต่งงานกับคุณสักครั้งเถอะ! คงหมดหนทางที่จะให้กำเนิดลูกแก่คุณแล้ว แต่ฉันแค่อยากจะจัดงานแต่งงานกับคุณ สวมชุดแต่งงาน เดินกับคุณบนพรมแดงด้วยกัน ต่อให้แต่งงานกับคุณเพียงวันเดียว สำหรับฉัน มันก็ดีที่สุดแล้ว!”
เธอพูดอย่างจริงใจ สีหน้าซีดเซียวแสดงความซาบซึ้งใจออกมา แต่ละคำทำให้เขาหลงเสน่ห์จนยากที่จะปฏิเสธ ลี่เฉินซีกำลังมองเธอ กระวนกระวายใจขึ้นมาทันที
ในหัวที่มีสติมาโดยตลอด เหตุผลที่แข็งแกร่งเกินกว่าจะทำลายได้ ในตอนนี้โดนผู้หญิงคนนี้ทำลายไปแล้ว สายตาที่ลึกล้ำของเขากำลังจับจ้องเธอ มือใหญ่ๆโอบเธอเอาไว้ กดหัวของเธอลงมาที่ข้อแขนของเขา ถอนใจด้วยความหดหู่!
“ถ้ามีวันนั้นจริงๆ ผมจะไม่ทำให้คุณเสียดายอะไรเด็ดขาด ฉ่ายหลิง คุณต้องไม่เป็นไร”
หานฉ่ายหลิงพิงอยู่ในอ้อมอกเขา ร้องไห้กระซิกๆ บิดร่างเล็กๆตามใจ ให้เขากอดตนเองเอาไว้อย่างนี้ อย่าปล่อยมือ
แต่ดวงเรียวยาวเจ้าเล่ห์ค่อยๆลืมขึ้นมา น้ำตาใสๆเหือดหายไป เปลี่ยนเป็นความเย็นชา ราวกับน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก รอยยิ้มเย็นชาก็ปรากฏอยู่ที่ริมฝีปาก
เธอไม่เป็นอะไรแน่นอนอยู่แล้ว
อันที่จริง เธอไม่ได้ป่วยอะไรเลย
เพียงแค่ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่เรียกว่า ‘ป่วย’ มาถ่วงเวลาเขาเอาไว้ช่วงหนึ่งเท่านั้น รอให้ทุกอย่างในประเทศเรียบร้อยแล้ว แม้ลี่เฉินซีจะรู้เรื่องทั้งหมด แล้วจะเป็นอย่างไร?
ถึงตอนนั้นเรื่องราวทั้งหมดก็แก้ไขไม่ได้แล้ว ถ้าเขาอยากเปลี่ยนแปลง แค่กลัวว่าซูย้าวก็คงไม่ให้โอกาสเขาอีก!
