บทที่ 168 ผมจะไม่มีวันให้โอกาสคุณ
ประโยคที่ว่า “ผมดูเหมือนจะชอบคุณแล้ว” นั้นเบามาก
เหมือนจะพูดเล่นแบบหยอกล้อมากกว่า
มันเหมือนเป็นเรื่องตลกระหว่างเด็กๆ บางๆ เบาๆ แต่ทุกคำพูดที่เข้าหูของซูย้าวราวกับก้อนหินคอนกรีตขนาดใหญ่ ที่หนักผิดปกติ
เมื่อมองไปที่ชายที่อยู่ตรงหน้า เธอไม่สามารถรู้สึกเบาใจได้
“ผมพูดจริงนะ”
เพ้ยส้าวหลี่กังวลว่าเธอจะไม่เชื่อ เขาจึงพูดย้ำไปอีก
แต่คำพูดเหล่านี้ กลับฟังดูเป็นเรื่องน่าขันสำหรับซูย้าว
เธอพูดเป็นภาษามือทันทีว่า “ประธานเพ้ยรู้สึกเป็นเกียรติจังเลยค่ะ ฉันจะทำให้คุณชอบได้อย่างไร? และอีกอย่าง ฉันแต่งงานแล้ว!”
“มันไม่ใช่ปัญหา แต่งงานแล้ว ก็สามารถหย่าได้!” เขาเม้มริมฝีปาก มือเรียวจับแก้มเธอเบาๆ ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรง แต่เมื่อเธอดิ้น ก็จะเพิ่มแรงขึ้นมาทันที ทำให้เธอแทบจะไม่สามารถหลบหนีได้
ซูย้าวรับรู้ดังนั้น เธอจึงไม่ตอบสนองอะไร ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ ดวงตาของเธอเรียบเฉยและไม่แสดงออก
“ผมชอบความสามารถของคุณ ความฉลาดและวิสัยทัศน์ของคุณ และ……” เขาจงใจลากเสียงยาว และมือเรียวใหญ่ของเขาลูบผมยาวสวยของเธอเบาๆ “และทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณ”
ซูย้าวใช้ประโยชน์จากช่องว่างนี้ถอยห่างออกไปเล็กน้อย และดึงระยะห่างจากเขาออกไป และพูดเป็นภาษามือว่า “แล้วทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉัน รวมถึงเขาด้วยรึเปล่าคะ?”
ประโยคนี้ ทำให้เพ้ยส้าวหลี่พูดไม่ออกอยู่สักพัก
หลังจากคิดสักพัก ในที่สุดเขาก็เผยรอยยิ้มจางๆ เขาค้ำผนังทางเดินด้วยมือข้างหนึ่ง ยันตัวไว้แล้วถอนหายใจ “คุณชอบเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ทั้งสองคนรู้แน่ชัดแล้วว่า ‘เขา’ คนนี้หมายถึงใคร
ซูย้าวยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไร
เพ้ยส้าวหลี่กำลังเล่นเกม และต้องการถามสิ่งที่สำคัญที่สุดว่า “คุณชอบอะไรเขา? หน้าตา? ภูมิหลังครอบครัว? หรือความสามารถของเขา?”
ทั้งหมดนี้ เพ้ยส้าวหลี่อยู่ในระดับเดียวกับเขา
หรือพูดได้ว่าเกือบจะเหมือนกันทั้งหมด
แต่เป็นที่น่าเสียดายที่ ในความคิดของซูย้าว เพ้ยส้าวหลี่ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ทั้งสองคน ไม่เหมือนกัน
“ประธานเพ้ย คุณเป็นคนดีนะคะ แต่น่าเสียดาย” ภาษามือของซูย้าวรู้ว่าควรพูดอะไรและไม่ควรพูดอะไร
นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เพ้ยส้าวหลี่ชอบเธอ
ผู้หญิงคนนี้รู้วิธีที่จะก้าวไปข้างหน้าและถอยหลัง รู้สิ่งที่ใช้ได้จริง และที่สำคัญที่สุดคือความสามารถของเธอ ที่คนทั่วไปไม่รู้ ยิ่งทำให้เขาหลงใหลและน่าค้นหา เมื่อค้นหาไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งหลงใหลมากขึ้นเรื่อยๆ
การชอบใครสักคน มันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
นอกจากรักแรกพบแล้ว เมื่อยิ่งได้ค้นหามากขึ้น ก็กลายเป็นชอบในที่สุด
“ซูย้าว ผมคิดว่าคุณคงไม่รู้ ผมไม่เคยชอบใครมาก่อนเลย คุณเป็นคนแรก……”
เพ้ยส้าวหลี่มองไปที่เธอ เสียงที่สง่างามของเขามีความหมายมาก “และอาจเป็นคนสุดท้าย”
เพราะฉะนั้นผู้หญิงคนนี้ เขาจะไม่มีวันปล่อยไปง่ายๆ!
“อ๋อ? อย่างนี้เองเหรอ?”
ทันใดนั้นเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายก็ขัดจังหวะขึ้น
ลี่เฉินซีเดินอ้อมเข้ามา เงาร่างที่ชัดเจน คิ้วและดวงตาของเขาเย็นชาขึ้นเล็กน้อย
เดินผ่านเพ้ยส้าวหลี่และตรงไปยังซูย้าวทันที แขนยาวของเขาโอบรอบเอวเรียวของเธออย่างเป็นธรรมชาติและดวงตาของเขาก็เข้มขึ้น เขาโอบเธอไว้ในอ้อมแขน ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่น “รอคุณอยู่ข้างนอกนานแล้ว ไม่เห็นคุณลงมาสักที ก็เลยมาดู……”
ซูย้าวยิ้มอ่อนๆ ตอบกลับไป
เสียงเยาะเย้ยดังขัดจังหวะ ฉาก “รัก” ตรงหน้านี้ เพ้ยส้าวหลี่พิงกำแพงแล้วจุดบุหรี่ช้าๆ ควันจากบุหรี่บนปลายนิ้วของเขาลอยขึ้นมา ได้ปิดกั้นใบหน้าที่เย้ยหยันนั้น “ดูเหมือนว่าประธานลี่และซูย้าวจะมีความสัมพันธ์ที่ดีจังเลยนะ!”
‘ดูเหมือน’?
คำสองคำนี้เสียดเข้ามาในหูของลี่เฉินซีอย่างรุนแรง ทันใดนั้นใบหน้าที่หล่อเหลาของลี่เฉินซีเย็นชา ดวงตาสีดำสนิทของเขาเต็มไปด้วยการแสดงออกที่ดุร้าย “ประธานเพ้ย ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ?”
เพ้ยส้าวหลี่ขมวดคิ้ว และมองไปที่ซูย้าว พร้อมพูดว่า “ถ้าทำได้ ซูย้าวจะหลีกเลี่ยงไหม?”
เธอผงะเล็กน้อย มองไปที่ลี่เฉินซีราวกับถามเขาว่าเขาหมายถึงอะไร
ลี่เฉินซีคิดชั่วขณะ แต่ก็พยักหน้า
ซูย้าวหลีกเลี่ยงเขาอย่างชาญฉลาด พยักหน้าให้เพ้ยส้าวหลี่อย่างสุภาพ และจากไปโดยไม่เสียมารยาท
หลังจากที่เธอจากไป เพ้ยส้าวหลี่ก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จ้องมองลี่เฉินซีอย่างเย็นชาด้วยเสน่ห์อันชั่วร้ายและหัวเราะเยาะครั้งแล้วครั้งเล่า “ผมรู้สึกว่าคุณน่าสงสารจริงๆ ทิ้งผู้หญิงที่คุณรักมากที่สุด ไม่สนไม่แล และแต่งงานกับคนที่คุณไม่ได้รัก อยู่เคียงข้างคุณและต้องแสดงความรักไปทุกที่ คุณไม่เหนื่อย แต่ผมเหนื่อยแทนคุณมาก!”
คำพูดนั้นยังคงอยู่ในหูของเขา ใบหน้าของลี่เฉินซีมีสีคมชัด เขาหันสายตาไปอีกทาง และดึงริมฝีปากยิ้ม ไม่ได้อธิบายหรือโต้กลับ เพียงแต่พูดว่า “ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ก็ยังดีกว่าคนที่จ้องจะแย่งผู้หญิงของคนอื่นนะ!”
“ผมชอบซูย้าว แล้วทำไมเหรอ? คุณไม่ได้รัก มันไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะรักไม่ได้!” เพ้ยส้าวหลี่เป็นคนใจกว้างและยอมรับตรงๆ เขาดับบุหรี่แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น คุณก็หย่ากับซูย้าว และแต่งงานกับผู้หญิงที่คุณรัก และทำให้ฉันและเธอสมหวัง ไม่ดีเหรอ?”
“คุณชอบเธอ ไม่ได้หมายความว่าเธอจะชอบคุณเหมือนกัน!” ลี่เฉินซีพูดอย่างเย็นชา
ครู่หนึ่ง ดูเหมือนเขาจะนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง และความเย็นชาบนริมฝีปากของเขาก็รุนแรงขึ้น “ก็เหมือนกับตอนที่คุณชอบฉ่ายหลิง เธอไม่ได้ชอบคุณก็เหมือนกัน”
นึกถึงสิ่งเก่าๆ
มันเหมือนกับหนามในหัวใจของเพ้ยส้าวหลี่ ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเพ้ยส้าวหลี่ก็หายไป “ผมไม่เคยชอบหานฉ่ายหลิง ผมแค่อยากจะใช้ประโยชน์จากเธอเท่านั้น!”
นอกจากนี้เขายังใช้ประโยชน์จากความจริงที่ว่าเมื่อหานฉ่ายหลิงและลี่เฉินซีเลิกกัน เขาก็อิดโรยเป็นเวลานาน ปล่อยให้เพ้ยส้าวหลี่ทำกำไรได้มากที่สุด
การกล่าวถึงเหตุการณ์นั้นในตอนนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่ารอยแผลเป็นในหัวใจสำหรับลี่เฉินซี
ดวงตาของเขามีรอยยิ้มเยาะปรากฏอยู่ และบนใบหน้ายังคงอึมครึม ลี่เฉินซีกล่าวว่า “จำไว้ ว่าซูย้าวไม่ใช่ฉ่ายหลิง เธอจะไม่คล้อยตามการกระทำใดๆ ของคุณ และจะไม่ถูกใช้งานใดๆ! “
“คุณไม่ใช่เธอ จะรู้ได้อย่างไร?” เพ้ยส้าวหลี่พูดเบาๆ และมีความมั่นใจอยู่เต็มอกว่าจะชนะ
ลี่เฉินซีเม้มริมฝีปากเบาๆ “เพราะผมจะไม่ให้โอกาสนี้แก่คุณ!”
“โอ้!”
เพ้ยส้าวหลี่พยักหน้าอย่างตั้งใจ ราวกับว่ากำลังจะมีเรื่องราวที่น่าคุยกัน และพูดช้าๆ ว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องดูแลภรรยาของคุณให้ดีๆ ล่ะ อย่าเหลือโอกาสผม ไม่เช่นนั้น เธอจะกลายเป็นภรรยาของคนอื่นได้ ใครจะรู้?”
ลี่เฉินซีไม่สนใจที่จะพูดอะไรกับเขาอีก เขาหันกลับไปอย่างไม่แยแส และออกจากที่นี่
เพ้ยส้าวหลี่มองไปที่ร่างสูงที่กำลังจะจากไป ริมฝีปากซีดของเขาค่อยๆ ยกขึ้นเล็กน้อย สิ่งที่เขาเพิ่งพูดนั้นเป็นความจริง
เขาตกหลุมรักซูย้าวจริงๆ
เขาไม่รู้ว่าเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ติดอยากจะเปลี่ยนผู้หญิงคนนี้ให้เป็นผู้หญิงของฉันเอง……
หลายคนมารวมตัวกันที่ดาดฟ้าด้านนอกแล้ว
ในแวดวงนี้ ลู่ส้าวหลิงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับมีผู้คนมากมาย
มีผู้คนจำนวนมากที่นี่ มีหญิงสาวหลายคนในชุดบิกินี่เซ็กซี่แช่ตัวในสระว่ายน้ำ ดื่มไวน์แดงและพูดคุยหัวเราะกับผู้ชายอีกสองสามคน
ซูย้าวดูเหมือนคนแปลกแยก เธอใส่เสื้อคลุมและกอดลูกชายตัวน้อยของเธอ ซ่อนตัวอยู่ที่มุมที่ไกลออกไป มองไปที่ทะเลที่เงียบสงบอย่างกังวล
ไม่ใช่เพราะคำพูดของเพ้ยส้าวหลี่
แค่กำลังคิดถึงสิ่งอื่น
ทันใดนั้น หญิงสาวหลายคนเดินถือแก้วไวน์เข้ามา และใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายภาพเซลฟี่ ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นซูย้าวที่อยู่ข้างๆ
พวกเธอเข้ามาทีละคน ซูย้าวคิดว่าตัวเองกำลังปิดกั้นทัศนียภาพ และต้องการที่จะหลีกเลี่ยง แต่ก็ถูกหญิงสาวคนหนึ่งหยุดไว้
“คือว่า ขอเราอุ้มเด็กน้อยได้ไหม?” อีกฝ่ายพูด
ซูย้าวตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นผู้หญิงหลายคนก็ผลัดกันหยอกเย้าเจิ้งเอ๋อตัวน้อยในอ้อมแขนของเธอ ชายร่างเล็กหัวเราะคิกคักและดูเหมือนว่าจะชอบเหล่าสาวๆ มาก
“ขอกอดเขาหน่อยได้ไหมคะ?” มีคนพูดขึ้นอีกครั้ง
ด้วยสถานการณ์ หากซูย้าวยังมัวสงสัย เธอจะดูเป็นคนหยิ่งผยอง เธอยิ้มเล็กน้อยและส่งเด็กให้ผู้หญิงคนนั้น
เจิ้งเอ๋อนอนบนหน้าอกของหญิงสาวร่างสูง มือเล็กๆ นั้นสัมผัสความนุ่มนวล เขายิ้มและตะโกนว่า “พี่ พี่!”
