บทที่141 ถอดหมดก็ไม่ร้อนแล้ว
ซูย้าวรีบปฏิเสธด้วยความรีบร้อน ยื้ออยู่นาน และไม่กล้าออกแรงมาก กลัวจะโดนแผลของเขา เธอต้องระวังอย่างมาก
ไม่ง่ายเลยกว่าจะออกมาจากอ้อมแขนของเขาได้ ซูย้าวเหงื่อออกไปทั้งตัว ลี่เฉินซียังป่วยอยู่ ยังต้องการฟื้นฟูร่างกาย คุณหมอแนะนำว่าตอนกลางคืนไม่ต้องเปิดแอร์นอน เพราะเกรงว่าเขาจะถูกความเย็นจนเป็นหวัด จะยิ่งแย่ไปกว่าเดิม
คำพูดของหมอ ทำให้แอร์ส่วนกลางของบ้านหลังใหญ่นี้ถูกปิดลง ความร้อนที่แสนจะทรมาน ที่ทุกคนในบ้านต้องร่วมกันเหงื่อไหลไคลย้อย
เธอยืนส่ายหัวให้เขาอยู่ที่หัวเตียง ใบหน้าบึ้งตึงนั้นเต็มไปด้วยความสุขุม
เมื่อเห็นอารมณ์บนใบหน้าของเธอ ทำให้เขาเผยรอยยิ้มออกมา เขายกหัวขึ้นมาพิงหมอน แล้วพูดขึ้น “ทำไม? รู้สึกว่าผมฟื้นฟูได้ไม่ดี? หรือกลัวว่าจะไม่สามารถทำให้คุณพอใจได้เหรอ?”
ซูย้าวหน้าแดงก่ำ ไม่คิดว่าอยู่ดีๆลี่เฉินซีจะพูดแกล้งเธอขึ้นมา เกินไปจริงๆ!
“ต้องเชื่อในความสามารถของสามีคุณสิ ไม่ใช่แค่ตอนนี้ แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน ผมก็ทำให้คุณได้เหมือนเดิมนั่นแหละ!”
หลังจากพูดจบ เขาก็มีแรงดึงซูย้าวลงมาบนเตียงทันที แต่เป็นเพราะแผลยังไม่หายดี ทำให้เขาออกแรงมากไม่ได้ ออกแรงได้น้อยกว่าปกติมาก
ซูย้าวไม่อยากจะเล่นด้วย จึงออกแรงลุกขึ้นมา กลิ้งผ่านตัวเขาลงจากเตียง แล้ววิ่งหนีไป
เธอถอยหลังสองสามก้าว พยายามทิ้งระยะออกจากเขา จากนั้นพูดด้วยภาษามือ “หยุดวุ่นวายได้แล้ว!”
ลี่เฉินซีมองแววตาของเธอค่อยๆดุดันขึ้นมา ไม่พูดจา จึงนอนพึงหมอนต่อ แล้วพูดจาเหมือนกับคนแก่ “ไปชงกาแฟมาให้หน่อย ฉันหิวแล้ว!”
เธอพยักหน้า ยกอ่างน้ำอุ่นนั้นออกไป
ตอนกลับมาอีกครั้ง ในมือของเธอมีน้ำอีกแก้ว แล้วเดินนำไปให้เขา
ลี่เฉินซีมอง แล้วขมวดคิ้วแน่นขึ้น “ทำไมเป็นน้ำ? ผมจะดื่มกาแฟ!”
เธอยืดไหล่ แล้วแสดงท่าทางว่า มีแต่น้ำเปล่าจะดื่มไหม
เขารีบกลับมาจากโรงพยาบาล เจี่ยงเวินอี๋กับคุณหมอหลินก็อยู่ด้วย ดึกดื่นป่านนี้หากยังไม่พักผ่อน วิ่งลงไปชงกาแฟ ถ้าหากถูกแม่สามีเจอเข้า แล้วโดนดุ เธอจะทำยังไง
ซูย้าวไม่เอาด้วยหรอก!
เจี่ยงเวินอี๋ไม่พอใจ แววตาเย็นเยือกขึ้นมา
เธอเห็นเช่นนั้น ตัวเองก็กระหายพอดี จึงยกแก้วขึ้นมาดื่มต่อหน้าเขา จนหมด!
หลังจากดื่มจนหมด จึงเดินถือแก้วออกไป พอจะเข้ามาอีกครั้ง เธอเดินถือน้ำแร่และวางไว้ที่หัวเตียงเขา แล้วพูดด้วยภาษามือ “หิวน้ำก็ดื่มอันนี้ แผลคุณยังไม่หายดี ดื่มกาแฟไม่ได้”
เจี่ยงเวินอี๋ขมวดคิ้ว “คุณ…”
หลังจากที่เธอพูดภาษามือจบ ก็วางขวดน้ำลง แล้วเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทันที
เช็ดตัวให้เขา จนเธอเหงื่อท่วมไปทั้งตัว เธอเลือกเสื้อผ้าชุดหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
กว่าเธอจะอาบน้ำเสร็จ เขาก็หลับไปแล้ว
เธอยืนหลบๆอยู่ที่ข้างเตียง แต่งงานมาตั้งนาน แต่กลับไม่เคยนอนด้วยกันจริงๆสักครั้ง ทุกครั้งจะเป็นเขามาด้วยความปรารถนารุนแรง แล้วก็จากไป หรือเธอไปนอนที่ห้องรับแขก
กลายเป็นข้อตกลงระหว่างทั้งสองไปแล้ว
ถึงแม้ไม่รู้ว่ามันเริ่มจากตอนไหน แต่ก็เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด ทั้งสองสลับสับเปลี่ยนกัน ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงมัน
แต่ว่าวันนี้…
เธอยืนมองชายหนุ่มที่หลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ ร่างกายยังคงเปลือยเปล่า มีเพียงผ้าห่มผืนเล็กปิดอยู่ที่เอวเท่านั้น ใบหน้าหล่อเหลา เสียงหายใจที่สม่ำเสมอ และกล้ามหน้าท้องที่ล่ำๆ กล้ามแขนที่แข็งแกร่งนั้นถ้าหากได้นอนซบลงไปในอ้อมแขนนั้น คงจะสบายมาก!
ซูย้าวตกอยู่ในภวังค์ เธอรีบส่ายหัว งงว่าตัวเองเป็นอะไรไป? อยู่ๆมาจ้องเขาแล้วก็คิดไปเรื่อย!
รีบปิดไฟในห้องนอนลง จากนั้นเดินอ้อมไปยังเตียงอีกฝั่ง แล้วค่อยๆแทรกตัวลงนอนบนเตียง
ลี่เฉินซีที่นอนอยู่อีกฝั่ง ฟังจากเสียงหายใจก็รู้ว่าเขาหลับสนิทแล้ว ซูย้าวและเขานั้นห่างไกลกันมาก เธอนอนหันหลังให้กับเขา และไม่กล้าไปดึงผ้าห่ม กลัวจะทำให้เขาตื่น แล้วจะรู้สึกแปลกๆ
และทั้งห้อง ก็มีเพียงเสียงลมหายใจของเขา กลิ่นยาสมุนไพรอ่อนๆ ดูท่าเขาน่าจะแอบสูบบุหรี่ตอนเธออาบน้ำอีกแล้ว! ป่วยจนขนาดนี้แล้ว ยังจะสูบบุหรี่ เฮ้อ ไม่รู้จะว่าเขาอย่างไรดี?
เตียงนี้ค่อนข้างไม่คุ้นชินสำหรับเธอ แล้วข้างๆยังมีเขานอนอยู่ด้วยอีก ความรู้สึกนี้ ทำให้ซูย้าวไม่อาจข่มตาลงนอน
เธอได้แต่นอนราบไปกับเตียง ค่อยๆนับเลขในใจ อยากจะรีบๆนอนหลับไวๆ แต่กลับรู้สึกตื่นตลอดเวลา ไม่มีความรู้สึกง่วงเลยแม้แต่นิดเดียว
เมื่อเวลาผ่านไป เธอเริ่มรู้สึกร้อน อบมาก ห้องที่ไม่มีแอร์นี้ ร้อนจนยากจะทนไหว คงเป็นเพราะปกติตากแอร์จนชิน ทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นเคย เมื่ออยู่ๆก็ปิดแอร์
เธอดึงคอเสื้อ ร้อนมาก!
หรือจะเปลี่ยนชุดกระโปรงนอนดี? อาจจะทำให้เธอเย็นสบายขึ้นหน่อย
แต่ถ้าเขาตื่น แล้วจะทำแบบเมื่อกี้ แล้วจะทำยังไงดี?
ในขณะที่เธอกำลังลังเล ก็สิ้นสุดลง! ร้อนก็ร้อนเถอะ คิดถึงตอนเด็กๆที่ออกไปตั้งแคมป์กับคุณพ่อตอนปิดเทอมฤดูร้อน ตอนนั้นก็ร้อนมาก ร้อนจนทนแทบไม่ไหว คุณพ่อจะก่อไฟตรงข้างๆเต็นท์ เอาไว้ย่างปลา ทำอาหารป่าๆให้เธอกิน แล้วยังเล่าเรื่องผีให้เธอฟัง
จนถึงตอนนั้นก็ไม่รู้สึกร้อนสักเท่าไหร่ ตอนเด็กมันดีกว่าจริงๆ ไม่ค่อยรู้ร้อนรู้หนาว ในหัวคิดแต่เรื่องวันนี้จะไปเที่ยวที่ไหน กินอะไรอร่อยๆดี
คิดไปคิดมาเธอก็ยิ่งนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมา ก็กลัวจะรบกวนลี่เฉินซีที่กำลังหลับฝันอยู่ หมดหนทาง เธอจึงทำได้แค่ค่อยๆคลานลงเตียงไป
เดินออกจากห้องนอน ไปเดินเล่นรับลมเย็นๆนอกบ้านเสียหน่อย แล้วค่อยรีบขึ้นมาก่อนฟ้าสาง ก็คงไม่มีใครเห็นเธอแล้ว แต่แล้วประตูห้องนอนเพิ่งถูกเปิดขึ้น เธอยังไม่ทันได้ออกจากห้องนอน ประตูห้องข้างๆก็ถูกเปิดขึ้นมา
เจี่ยงเวินอี๋เดินถือแก้วน้ำออกมา หันมาเห็นเธอจึงถามขึ้น “ทำไมยังไม่นอนล่ะ? ลี่เฉินซีเป็นอะไรเหรอ?”
ซูย้าวถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ ส่ายหัว แล้วตอบด้วยภาษามือ “ไม่เป็นอะไร แค่ร้อนไปหน่อย ฉัน…”
ยังไม่ทันทำท่าภาษามือเสร็จ เจี่ยงเวินอี๋อดไม่ได้ที่จะดุเธอ “ร้อนนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป? เธอดูพวกเราสิ ก็ทนกันอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำเพื่อลี่เฉินซีสิ! ถ้าเป็นตอนเช้าก็ดีหน่อย เปิดแอร์ได้ รีบกลับไปนอนเถอะ เผื่อเขาเป็นอะไรขึ้นมา แล้วหาเธอไม่เจอ!”
“……”
พูดมาขนาดนี้แล้ว ซูย้าวจะพูดอะไรได้อีก?
เธอทำได้เพียงพยักหน้า แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง
นอนลงไปบนเตียง ก็ยิ่งร้อนกว่าเดิม!
กำลังจะพลิกตัวให้สบายขึ้นหน่อย ทันใดนั้น มีแรงกดทับลงมาที่ท้องเธอ แขนท่อนใหญ่ของลี่เฉินซีพาดลงมา แล้วดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน
ณ ตอนนั้น ซูย้าวเหงื่อไหลพลั่ก ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับ
และลี่เฉินซีที่เดิมทีหลับสนิทไปแล้วนั้น ตอนนี้ไซร้อยู่ที่ซอกคอเธอ แล้วกระซิบ “ร้อนเหรอ?”
ไอร้อนๆนั้นลดลงมาที่ข้างหูเธอ ทำให้ซูย้าวตกใจ
เธอยังคงไม่กล้าขยับตัว และไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ
แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ มือใหญ่ๆของเขาเลื่อนมาถลกเสื้อนอนของเธอ ค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด ทีละเม็ด…
ซูย้าวลุกลี้ลุกลน รีบปัดมือของเขาออก
แต่ปฏิกิริยาที่ตอบกลับมา เสียงแหบพร่าของลี่เฉินซี ที่พูดเจือความไร้เดียงสา “คุณร้อนไม่ใช่เหรอ ผมช่วยคุณให้เย็นขึ้นนี่ไง!”
เธอตกตะลึง แต่มือของเขายังคงไม่หยุดนิ่ง ปลดกระดุมเสื้อนอนของเธอออกหมดทุกเม็ดในชั่วพริบตา เมื่อปลดกระดุมจนหมด นิ้วเรียวยาวของเขายังไล่ลงไปด้านล่างต่อ
“ถอดหมดแล้ว ไม่ร้อนแล้ว!”
“……”
“น่ารักหน่อย เชื่อฟัง!” เขาพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง แล้วปล่อยเธอออกจากพันธนาการอย่างรวดเร็ว
