บทที่ 118 ความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุด
เหนื่อยเกินไป ภูมิคุ้มกันร่างกายไม่ดี ไข้ขึ้นสูง
ในวันนี้ ความฝันของซูย้าวนั้นซับซ้อน และวุ่นวายมาก
จู่ๆเธอก็ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน ในความฝัน เธอเป็นเด็กหญิงอายุเก้าขวบ
ไร้เดียงสา และมีชีวิตชีวาน่ารัก เป็นเรื่องธรรมดาของเด็กในวัยนั้น แต่ซูย้าวรู้เรื่องตั้งแต่ สุภาพเรียบร้อย รู้จักแยกแยะ นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้พ่อของเธอรักเธอ
ตอนที่เธอยังเด็กมาก ตระกูลซูจัดงานเลี้ยง และจัดเลี้ยงผู้คนมากมาย พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนร่วมงานทางธุรกิจ เพื่อนร่วมงาน รวมตัวกันดื่มและพูดคุยกัน เด็กๆส่วนใหญ่จะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่หรูหรา เล่นในฝูงชน จากนั้นอิ่มอร่อยกับอาหาร
มีเพียงซูย้าว ที่นั่งเงียบๆบนเก้าอี้หวายในลานบ้าน ถือหนังสือไว้ในมือ อ่านมันอย่างจริงจัง
ราวกับว่าความซับซ้อนรอบตัวเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ จมอยู่ในโลกของตัวเองอย่างสมบูรณ์
ซูป๋อลอน ชอบลูกสาวคนนี้เป็นพิเศษ หลังจากคุยกับคนอื่น ๆ ก็เข้าไปหาเธอ และอุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขน งานเลี้ยงในครั้งนั้น เชิญนักแสดงมาบางคน จุดประสงค์เพียงเพื่อเพิ่มความสนุกสนาน
คาดไม่ถึงสถานการณ์ในตอนนั้นวุ่นวายเล็กน้อย ผู้คนที่ไปมา นักแสดงผาดโผนคนหนึ่ง แสดงไฟได้อย่างโหมกระหน่ำ อาจกลืนแอลกอฮอล์เข้าไปมากเกินไป หรืออะไรก็ตาม ยังไงก็เกิดอุบัติเหตุจนได้
ไฟที่พ่นออกมาควรจะดับทันที ไม่คาดคิด แต่มันไหม้อย่างรวดเร็ว มันไหม้แรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเห็นมนุษย์ที่ปกติคนหนึ่ง กลายเป็นมนุษย์ไฟไปแล้ว
ใครบางคนที่อยู่หลังเวทีรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และต้องการรีบเข้าไปช่วยเหลือ แต่ผู้ชมกลับเฮฮาไปทั่ว คิดว่าเป็นการแสดง และหัวเราะออกมา
การได้เห็นคนถูกเผาในกองไฟ การต่อสู้ที่เจ็บปวดแบบนั้น คนรอบข้างกลับหัวเราะ ช่างน่าเศร้าแค่ไหน
เช่นเดียวกับโลกนี้
มีบางคนที่ยิ้ม มีบางคนที่เศร้า
ในฐานะเจ้าภาพของงานเลี้ยงนี้ และเป็นผู้เชิญนักแสดงทุกคน ซูป๋อลอนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเขากำลังจะแจ้งให้คนอื่นแก้ไข ซูย้าวในวัยยาว จู่ๆก็ลงจากอ้อมอกของพ่อ ถือถ้วยน้ำไว้ในมือ สาดใส่ผู้คนบนเวที
แม้ว่าจะเป็นเพียงน้ำที่น้อยนิด แต่พฤติกรรมนี้ ก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน
เธอสาดน้ำและออกคำสั่งในเวลาเดียวกัน ปากตะโกนขอความช่วยเหลือ นี่ไม่ใช่การแสดง ช่วยชีวิตคนเร็วๆ﹍
คำพูดไม่กี่คำเหล่านั้น ยังคงสะท้อนอยู่ในใจของซูป๋อลอน
หลังจากนั้น เรื่องก็คลี่คลาย และนักแสดงก็ได้รับการรักษา และแคล้วคลาดปลอดภัย ซูป๋อลอนอุ้มลูกสาวขึ้นมา และกล่าวกับผู้ชมทุกคน ว่า“ลูกสาวของฉัน มีวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล ในอนาคตจะต้องเป็นคนที่ทำการใหญ่อย่างแน่นอน!”
มีคนไม่น้อยเลยที่เห็นด้วยเช่นกัน และคำชมต่าง ๆ มากมาย
ตั้งแต่นั้นมาซูป๋อลอนก็รักลูกสาวคนนี้มากยิ่งขึ้น จากนั้นซู้ย้าวกลายเป็นคนที่สำคัญในชีวิตของเขา ไม่อนุญาตให้ใคร รวมทั้งซัวฉ่ายลี่ ก็ไม่สามารถทำสีหน้าใส่เธอได้
แม้แต่การมองเพียงเล็กน้อยในสายตา ก็ไม่ได้
แต่ช่วงเวลาดีๆก็มีไม่นาน
อายุเก้าขวบ ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มบริษัทซูซื่อ หรือซูป๋อลอน แม้แต่ซูย้าว ถือเป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ในชีวิต
ในช่วงฤดูร้อน ช่วงที่ร้อนที่สุด ซูย้าวไปเที่ยวพักผ่อนกับพ่อแม่ที่มัลดีฟส์ ซูป๋อลอน พาอานโล๋และลูกสาว อยู่ในโลกของมัลดีฟส์ สนุกกับการรวมตัวของครอบครัวทั้งสามคน ในเวลานี้ในความฝันของซูย้าว ปรากฏสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนั้นในมัลดีฟ ฉลองวันเกิดปีที่เก้าพร้อมกับพ่อแม่
แสงแดดสาดส่อง และลมทะเลแผ่วเบา เธอสวมชุดราตรีสีขาว และเดินไปตามชายหาด โดยทิ้งเท้าเล็ก ๆ ไว้ ที่ชายหาดเธอหยิบเปลือกหอยสีสันสดใสขนาดใหญ่ มอบให้แม่อย่างมีความสุข
อานโล๋สวมหมวกกันแดดขนาดใหญ่ นั่งอยู่บนเก้าอี้และเพลิดเพลินกับแสงแดด เมื่อเห็นลูกสาววิ่งมาอย่างมีความสุข และยกริมฝีปากขึ้น
งานวันเกิดในวันนั้น ไม่มีปาร์ตี้หรูหรา ไม่มีมีการเชิญผู้คนมากมาย ไม่มีการเฉลิมฉลองขนาดใหญ่ มีพ่อแม่เพียงสองคน ซูป๋อลอนทำอาหารด้วยตนเอง และอาหารเต็มโต๊ะ อานโล๋เป็นลูกมือ แต่ซูย้าว เด็กหญิงอายุเก้าขวบ นอกจากเล่นซนแล้ว จะสามารถทำอะไรได้บ้างอีก?
เธอเก็บเปลือกหอยที่หยิบขึ้นมาอย่างมีความสุข คิดถึงตอนกลับประเทศ ถ้ามันสามารถมอบให้กับลี่เฉินซีได้ คงจะดีแค่ไหน?
ดูเหมือนว่าจะแบ่งปันประสบการณ์ใหม่ของตนเองในต่างประเทศ จะเล่าให้เขาฟังทั้งหมด อยากจะนำเรื่องความสุขของตนเองเล่าให้เขาฟัง
เด็กอายุเก้าขวบ คิดเพียงว่าลี่เฉินซีเป็นพี่ชายที่ดีมาก หล่อ มีบุคลิกที่ยอดเยี่ยม อาการที่ชอบเล็กน้อย รวบรวมไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจมาตลอด
แต่ความชอบในตอนนั้น ไม่เหมือนกับความชอบระหว่างชายและหญิงที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว มันไม่เกี่ยวข้อง และแตกต่างกัน เทียนเก้าเล่มถูกปักลงบนเค้ก เธอขอพรไปหนึ่งข้อ จากนั้นเป่าเทียนดับจนหมด
หลังจากปล่อยให้พ่อแม่เกลี้ยกล่อมเธอ เธอก็ปฏิเสธที่จะเปิดเผยสิ่งที่เธอปรารถนา แค่มองพ่อแม่ที่อยู่ข้างๆ ยิ้มอย่างมีความสุข
ขี้เล่นเล็กน้อย ดวงตาที่ดูสดใสและสวยงาม ในความเป็นจริง ความปรารถนาของเธอนั้นเรียบง่ายมาก หวังว่าจะเป็นแบบนี้ ครอบครัวสามคน ตลอดไป
การเดินทางครั้งนี้ เพิ่มความขุ่นเคืองและความไม่พอใจในใจของ ซัวฉ่ายลี่ หลังจากที่ซูป๋อลอนกลับประเทศ ได้เปลี่ยนความประสงค์โดยตรง และเจรจากับทนายความ จะน้ำซูหยวนซึ่งเป็นทายาทคนแรกของกลุ่มบริษัทซูซื่อ เปลื่ยนเป็นซูย้าว
ในคืนนั้น ซัวฉ่ายลี่และซูป๋อลอนทะเลาะกันใหญ่ในห้องสมุด ทะเลาะกันจนพลิกคว่ำแผ่นดิน สิ่งของหลายอย่างถูกทำลาย เสียงสะอื้น สะเทือนแก้วหู
ซูย้าวหดตัวลงใต้ผ้านวมในห้องของตนเอง ตัวสั่นไปหมด
เด็กที่วัยยาว สิ่งที่กลัวที่สุด ก็คือการทะเลาะวิวาท
จนถึงทุกวันนี้ เมื่อเธออยู่คนเดียวเป็นครั้งคราว เธอสัมผัสได้ถึงภาพลวงตาของการทะเลาะกันวิวาททรงจำแบบนั้นยังสดใหม่ และน่ากลัวราวกับความฝัน
ไม่กี่วันหลังจากการทะเลาะกัน ซูป๋อลอนและซัวฉ่ายลี่อยู่ในสงครามเย็นตลอด และพ่อบอกกับซูย้าวเป็นการส่วนตัวว่า หลังจากนั้นไม่กี่วัน ความลับจะถูกเปิดเผยในช่วงปลายเดือน เมื่อถึงเวลานั้นครอบครัวของพวกเขาสามคน จะไม่แยกจากกันอีก
เธอเชื่อว่ามันเป็นความจริง และตั้งตารอ
สิ้นเดือนของวันนั้น ก็มาถึง
สามสิบสิงหาคม
เธอจบบทเรียนเปียโนก่อนกำหนด รออย่างตื่นเต้นที่แม่บ้านจะมารับตนเองจากโรงเรียน แต่หลังจากรอแล้วรออีก แต่รอยังไงแม่บ้านก็ไม่มาสักที
วันนั้น เธอเดินด้วยตนเอง เดินกลับไปที่บ้านของตระกูลซู และเป็นวันนั้น ขณะที่เธอขึ้นไปชั้นบน ก็ได้ยินเสียงดัง “ปัง” จากชั้นบน ซูย้าวตกใจมาก และเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าประตูห้องสมุดเปิดอยู่ และในห้อง พ่อกลับล้มลงอยู่บนพื้น
เธอวิ่งเข้าไปอย่าง ตื่นตระหนก
แต่ไม่ทันได้พูด ก็ถูกพ่อเอามือปิดปาก จากนั้นก็จับเธอไว้ใต้โต๊ะ ส่งสัญญาณให้เธอห้ามส่งเสียง
แต่พอหลังจากนี้ พ่อก็อ้วกเป็นเลือดออกมา
ก่อนที่เธอจะได้สติ ซัวฉ่ายลี่ได้เปิดประตูเข้ามา ถือผ้าขี้ริ้วที่ต้องสงสัยไว้ในมือ และทำความสะอาดสถานที่เกิดเหตุที่ตนเองเพิ่งทำ
สถานการณ์ในวันนั้น และบทสนทนา เธอไม่มีวันลืม
ก่อนที่เธอจะกล่าวคำอำลา พ่อจากไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นสองวัน ซัวฉ่ายลี่ก็พบว่าเธอซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ แต่ไม่แน่ใจ ทำได้แค่วางแผนขั้นต่อไป
ซุปข้นที่ไม่รู้จักถ้วยหนึ่ง พลาดเสียงที่สดใสของเธอไป คล้ายกับส่วนผสมของแอลกอฮอล์และกรดซัลฟิวริก ข้ามหลอดอาหาร อุณหภูมิที่แผดเผา ปวดอย่างรุนแรง และที่น่าจดจำจนถึงตอนนี้
ความฝันนั้นซับซ้อนเกินไป ความทรงจำมากมาย เรื่องที่ไม่อยากจำ โผล่ออกมาทั้งหมด
ซูย้าวรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นต่อสู้กับความเจ็บปวด นิ้วเรียวจับผ้านวมอย่างแน่นหนา ด้วยท่าทางที่อึดอัด และก็ตกลงไปอยู่ที่ชายที่ยืนอยู่ด้านหนึ่ง
ลี่เฉินซีมองไปที่เธอ ด้วยใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา โดยไม่แสดงออก
