บทที่ 69 คุณใสซื่อหรือโง่กันแน่
ในห้องเด็กอ่อนชั้นสอง เจิ้งเอ๋อนอนอยู่บนเตียงนอนเด็กอ่อน แล้วกำลังนอนหลับอยู่ แล้วกำลังนอนหลับฝันดี ปากน้อยๆ นั้นอ้าออกไม่หยุด และกำลังยิ้มอย่างมีความสุข
ซูย้าวนั่งอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ แล้วกำลังลูบไล้ใบหน้าเล็กๆ อย่างเบามือ ท่าทางดูรักใคร่และเอ็นดูมากจนไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง
หลายวันมานี้ เธอกำลังครุ่นคิดทั้งวันทั้งคืน หวังว่าจะได้เจอลูกชายตัวเองอีกครั้ง
เธออยากจะอุ่นเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอด ทว่าก็กลัวว่าจะทำให้เขาตื่นจากฝันที่แสนหวาน จึงทำได้เพียงอดทนไว้ แล้วนั่งอยู่ข้างๆ และกำลังมองอย่างเงียบๆ
ลี่เฉินซีขึ้นไปชั้นสอง เรือนร่างสูงใหญ่พิงอยู่ตรงขอบประตู แล้วมองผู้หญิงที่อยู่ในห้องจากที่ไกลๆ รูปร่างที่ดูดีหน่อยๆ หน้าข้างของเธอดูสวยเป็นธรรมชาติ ผมยาวสลวยปล่อยทาบอยู่ ทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งตรงข้างหูอย่างชัดเจน รอยยิ้มของเธอช่างน่าลุ่มหลง
น้อยครั้งที่เขาจะเป็นแบบนี้ ที่จะสังเกตมองเธออย่างละเอียดแบบนี้
พอมาคิดดูอย่างละเอียด หลังจากที่แต่งงานกันสองปี เขาก็ไม่ได้เทคแคร์เธอเลยสักนิด และมักจะรู้สึกว่าตนเองสู่ขอเธอเพราะธุรกรรมทางพินัยกรรม การแต่งงานที่ไม่มีความรัก สิ่งที่มีก็แค่หน้าที่ของต่างฝ่ายเท่านั้น
ทว่าทำไมวันนี้ตอนที่เธอเกิดเรื่อง ความรู้สึกของเขา……ผิดปกติมาก?
ตั้งแต่เด็กลี่เฉินซีก็เกิดมามีนิสัยที่เย็นชาอยู่แล้ว ความเยือกเย็นเหมือนดั่งน้ำ และสามารถควบคุมอารมณ์ความรู้สึกเป็นอย่างดี ความสามารถในการผูกมัดตัวเองและควบคุมจัดการตัวเองได้เป็นอย่างดี และไม่เคยขาดสติเพราะใครหรือเรื่องอะไรเลย
ทว่าวันนี้ เขาเกือบจะ……
เขาก็ถอนหายใจเบาๆ ซูย้าวก็สัมผัสได้เขาอยู่ที่นี่ นัยน์ตาจึงเคล้าด้วยความแปลกใจแล้วสบตากับเขา
เขาไม่พูดไม่จา แค่เดินเข้าไปหาเธอแล้วโบกมือ
ซูย้าวเม้มปากอย่างอึดอัดใจ แล้วลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอก
เธอปิดประตูห้องเด็กอ่อนเบาๆ มือใหญ่ของลี่เฉินซีเข้ามาจับแขนเรียวเล็กของเธอ แล้วเดินไปสองสามก้าว จากนั้นก็ดึงเธอเข้าไปในห้องนอนหลัก
ขณะที่เปิดประตูห้อง เรือนร่างที่เหมือนดั่งภูเขาสูงของเขากำลังปกคลุมลงมา แล้วกดทับความน่ารักและอ่อนโยนของเธอ ร่างกายของทั้งสองคนหมุนไปเรื่อยๆ ขณะที่ปิดประตูห้อง เรือนร่างของเธอถูกกดไปนิดกับบานประตู
มือข้างหนึ่งของเขาจับข้างศีรษะของเธอไว้ และมืออีกข้างกำลังลูบไล้ข้างริมฝีปากของเธอ สายตาที่ร้ายกาจ กำลังจับจ้องนัยน์ตาของเธอ ในนัยน์ตาแววใส ทำให้สะท้อนถึงเรือนร่างเล็กๆ ของเขาสองร่าง ความรู้สึกแบบนี้ มันดีมาก
“ทำไมวันนี้ถึงได้ขอร้องแทนคนๆ นั้น? ” น้ำเสียงของเขาทั้งทุ้มต่ำทั้งแหบพร่า นัยน์ตาเปล่งประกายความยากที่จะอดทนต่อการละกิเลส มือใหญ่ที่เห็นข้อต่อกระดูกอย่างชัดเจนลูบไล้แก้มของเธอ ท่าทีที่หยอกล้อแบบนี้ ทำให้รู้สึกจักจี้เล็กน้อย
ซูย้าวมองเขา จากนั้นก็ฝืนดึงมือเล็กทั้งสองข้างออก แล้วใช้มือสื่อสาร “ก็บอกแล้ว เป็นเพราะเขาคิดถึงภรรยาที่เสียไปแล้ว ทว่าจู่ๆ ก็แบบนั้น ฉันเห็นแก่เขาที่มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับภรรยา ดังนั้นเลย……”
การใช้มือสื่อสารยังไม่ทันจบลง ก็ถูกเขาขัดขวาง
ผู้ชายจับคางของเธอไว้ แล้วแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “คุณรู้สึกว่าเขารักภรรยาของเขามากเลยหรอ? “
ซูย้าวนิ่งงันไป ไม่ใช่หรือไง?
“งั้นคุณรู้ไหม ภรรยาของเขาเสียยังไง? “
พูดถึงหัวข้อแบบนี้ ลี่เฉินซีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แล้วกระตุกมุมปากที่นิ่งเฉยขึ้น รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ทำให้คนหลงใหลมากขึ้น และสามารถแทรกซึมเข้าไปได้ทุกที่
ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน ก็ไม่สามารถต่อต้านผู้ชายแบบนี้ได้ เรือนร่างที่มีฟีโรโมนแผ่ซ่านออกมา น้ำเสียงที่เสนาะหู ยิ่งทำให้คนลุ่มหลง
แค่เขามองหน้าเธอ ยังไม่ได้รีบตอบกลับ เขากลับโน้มตัวลง แล้วริมฝีปากบางประกบลงไปที่เธอ
เป็นจูบที่บ้าคลั่งและรุนแรงเหมือนที่ผ่านมา
ทันใดนั้น ช่วงเวลาแห่ง ‘ความว่างเปล่า’ นี้ก็ถูกเติมเต็มทั้งหมด แรงอันใหญ่มากนี้ตรงเข้ามาที่เธอ ทำให้กวาดล้างสติและความคิดของเธอไป
ผ่านสักพัก ก็ค่อยๆ ปล่อยเธอออก แล้วพูดหัวข้อที่คุยเมื่อกี้นี้ต่อ “ภรรยาของเขาถูกทำบีบบังคับจนตาย เธอได้ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าจนฆ่าตัวตาย ในวงการไม่มีใครไม่รู้! “
ประโยคเดียว เพียงไม่กี่คำ ก็ทำให้แก้วหูของซูย้าวได้รับการกระทบกระเทือนอย่างเจ็บปวด!
กลับถูกประธานจางบีบบังคับจนตาย?!
ทว่า ผู้ชายคนนั้นก่อนหน้านี้ก็เคยระบายความทุกข์ต่อหน้าเธอ มันเหมือนความจริงมาก หรือว่า……นั่นเป็นการแสดงละครทั้งหมด!
สีหน้าที่ของนิ่งงันไปสักพักแล้วยังไม่รอให้เธอตอบสนอง มือใหญ่ของผู้ชายกลับไล่ไปตามเรือนร่างที่งดงามของเธอ แล้วไล่ลงไปด้านล่างเรื่อยๆ อย่างกระสับกระส่าย ทำให้จุดไฟหลายชนิด ทำให้คนรุ่มร้อนและมึนเมา
วินาทีต่อไป ผู้ชายก็รีบจับติ่งหูของเธอไว้ ริมฝีปากบางกัดมันไว้ด้วยแรงที่ไม่หนักและไม่เบามาก ทำให้คนรู้สึกจักจี้ และทันใดนั้นก็ทำให้จิตใจฟุ้งซ่าน
ทักษะของเธอดีมาก ไม่ว่าผู้หญิงแบบไหน ก็คงจะถูกเขาทำให้กลายเป็นสายน้ำแร่ทันที จากนั้นก็สยบอยู่ข้างล่างของเขาด้วยความเต็มอกเต็มใจ
พอเห็นเรือนร่างของซูย้าวค่อยๆ อ่อนแอลง น้ำเสียงอันมีเสน่ห์ของเขาพึมพำขึ้นข้างหูอีกครั้ง “คำพูดของคนแบบนั้น คุณยังเชื่อ ซูย้าว ผมควรจะว่าคุณใสซื่อหรือโง่ดี? “
เธอหยุดชะงักไปแล้ว กลับรู้สึกได้ถึงความเหยียดหยามที่อยู่ในคำพูดของเขา
ผู้ชายกระตุกริมฝีปากแล้วคลายยิ้มบางๆ จากนั้นก็จับคอดเอวแล้วอุ้มเธอขึ้น แล้วหันหลังโยนเธอลงบนเตียงใหญ่……
เป็นหนึ่งคืนที่ได้กลับมาที่บ้านตระกูลลี่ เธอถูกความบ้าคลั่งหลายรูปแบบของเขาพัวพัน ความต้องการและท่าทางในหลากหลายรูปแบบของเขา ทำให้พวกเขาสองคนนอนพลิกไปพลิกมาจนกว่าจะเหนื่อยล้าและหมดแรง ฟ้าข้างนอกก็ใกล้จะสว่างแล้ว เขาถึงจะค่อยๆ ปล่อยเธอออก
ซูย้าวรู้สึกเหนื่อยเกินไป จนเธอก็ลืมกลับห้องนอนรับแขก เธอจึงขดตัวนอนอยู่บนเตียง แล้วหลับตาลง
จนกว่าลี่เฉินซีออกจากห้องน้ำ ตอนที่เขาขึ้นเตียงด้วยทั้งตัวที่เต็มไปด้วยไอน้ำ ก็เห็นเธอ
ผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อที่แห้งขอด ใบหน้าที่แดงระเรื่อหลังจากที่ปล่อยน้ำรักกันเสร็จอย่างไม่หยุดยั้ง ใบหน้าอันสะสวย สวยจนทำให้คนไม่สามารถละสายตาไปที่อื่นได้
สิ่งที่น่าแปลกคือ ตั้งแต่เด็กจนโตเขาเคยชินที่จะนอนตามลำพัง กลับยื่นมือออกไปอย่างแปลกพิลึก จากนั้นก็โอบกอดผู้หญิงเข้ามาในอ้อมกอด และซูย้าวเองก็หลับไปแล้วจริงๆ มือเล็กๆ จับเอวของเขาไว้ ใบหน้าที่เรียวเล็กนั้นถูไถในอ้อมแขนของเขาสองที จากนั้นก็หลับใหลไปต่อ
ให้ตายเถอะ! ถูกผู้หญิงคนนี้กระทำแบบนี้ ทำให้เขา…….เกิดอารมณ์อยากได้อีกครั้ง!
ทางฝั่งบ้านตระกูลซู ซัวฉ่ายลี่เพิ่งจะวางสายจากประธานจาง ทำให้เครียดจนทั้งลำตัวสั่นเทา จากนั้นก็ทำใบหน้าที่แดงระเรื่อ แล้วเข้าไปในห้องนอนของซูหยวน
“ใครให้คุณทำแบบนี้? “
การพูดอย่างใส่หัวใส่หน้าโครมๆ ไม่หยุด ก็อยู่ในความคาดหมายของที่ซูหยวน ตั้งแต่ที่ประธานจาง ‘ล้มเหลว’ เธอก็แทบจะเป็นคนแรกที่ได้รับข่าวสาร และก็ถูกประธานจางด่าทอจนเอาเลือดหมามารดหัว
เธอในตอนนี้ ก็อยู่ในชิงช้า ลำตัวห่อหุ้มอยู่ในผ้าห่มแล้วเล่นมือถืออยู่ และอยู่อย่างเงียบๆ ไม่พูดไม่จาสักคำ
“คุณรู้ไหม ประธานจางร่วมทำธุรกิจกับเรามาตลอด ครั้งนี้คุณทำให้เขาโมโหเป็นฟืนเป็นไฟจริงๆ แล้ว! วันข้างหน้าจะร่วมทำธุรกิจกันยังไงอีก! “
ซัวฉ่ายลี่ก็เจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้เป็นเหล็กกล้าได้ พอเดินเข้าไปใกล้ ก็รีบแย่งมือถือในมือของซูหยวน จากนั้นก็โยนไปบนเตียงแรงๆ แล้วพูดขึ้น “แกก็รู้จักเล่นอย่างเดียว! แล้วยังพาซูย้าววิ่งไปบ้านพักคนชรา ใครให้พวกเขาสองแม่ลูกเจอกันล่ะ! “
ภายในใจของซูหยวนรู้สึกขุ่นเคืองใจ อดไม่ได้ที่จะถกเถียงกลับ “หนูก็แค่อยากจะให้ซูย้าวได้รับผลประโยชน์หน่อย ให้เธอเชื่อใจหนู ใครจะไปรู้ว่าพี่เฉินซีจะวิ่งไปกลางทางแบบนี้! “
อีกอย่าง โลกภายนอกยังลือกันเรื่องที่เกี่ยวกับลี่เฉินซีและซูย้าวที่กำลังจะหย่าร้างกัน เวลานี้ แค่ประธานจางและซูย้าวเกิดความสัมพันธ์กัน ไม่เพียงแต่งานแต่งครั้งนี้ต้องหย่าร้างกัน แล้วยังทำให้ชื่อเสียงของซูย้าวเสื่อมเสีย!
ยิ่งปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว
ซูหยวนก็อยากจะเอาคืนแทนแม่เหมือนกัน ใครจะไปรู้ว่าลี่เฉินซียังจะยุ่งกับซูย้าว แม้กระทั่งยังสั่งสอนประธานจางเพื่อไอ้ใบ้คนนั้น!
“ฉันไม่สนว่าแกจะจัดการยังไง ยังไงแกก็ต้องไปขอโทษประธานจาง! ถ้าเราเสียลูกค้ารายใหญ่ไปแบบนี้ พวกเราบ้านตระกูลซูจะใช้ชีวิตวันข้างหน้าได้ลำบากมากขึ้นแน่นอน! “
ซัวฉ่ายลี่สั่งการอย่างเด็ดขาด ซูหยวนจึงอัดอั้นใจมาก จึงตอบตกลงโดยตรง แล้วเอาเสื้อกันหนาวและกระเป๋าพลางเดินออกจากประตูไป
แล้วขับรถไปที่บ้านของประธานจาง ตลอดทาง ในใจของเธอเต็มล้นไปด้วยไฟแห่งความโมโห ความเร็วของรถจึงเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะเกิดอุบัติเหตุรถชนได้ทุกนาที ต่อให้ตัวเองตายไปในตอนนี้ ก็จะลากซูย้าวมาเป็นเบาะรองที่นั่งของเธอ!
“แกรอฉันไว้เลย ฉันต้องให้แกเจอดีแน่! ” ซูหยวนพูดเองเออเอง
แสงไฟรถยนต์แวบผ่านตลอดทาง รถขับไปถึงคฤหาสน์โดยเร็ว
ตอนที่ซูย้าวเห็นประธานจาง ผู้ชายนั่งอยู่บนโซฟา แขนซ้ายถูกผ้าพันแผลแขวนไว้ และยังใส่เฝือก ท่าทางดูน่าสงสารเล็กน้อย
เพราะว่าตอนนั้นซูย้าวไปขอร้องไว้ ดังนั้นหวางอี้จึงไม่ได้ลงไม้ลงมือหนักขนาดนั้น แค่หักแขนข้างหนึ่งของเขาเท่านั้น ไม่งั้น ผลลัพธ์คงจะเลวร้ายอย่างไม่กล้าคิด
ซูหยวนมองเขา แล้วเปลี่ยนสีหน้าทันที จากนั้นก็เดินหน้าอย่างยิ้มร่าเริง “อาจาง หนูมาเยี่ยมอา……”
เพิ่งจะเดินไปใกล้ ก็ถูกผู้ชายลากเข้าไปในอ้อมกอด ซูหยวนจึงตกตะลึงไปทันที
