บทที่ 49 ฉันรักเขาจริงๆ
ในช่วงบ่าย ทันทีที่ลี่เฉินซีออกไป แม่บ้านก็ไปทำความสะอาดห้องหนังสือ และพบเอกสารที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เสนอให้นำสิ่งนี้ไปส่งให้กับคุณลี่
ซูย้าวที่ในตอนแรกไม่อยากมา แต่เธอก็ยังกังวลว่า เอกสารนี้จะเป็นประโยชน์กับเขา นอกจากนี้มันเรื่องเกี่ยวกับการประมูลบ้านเก่าของบริษัทซูซื่อ ที่เธอยังต้องหาโอกาสพูดคุยดีๆ กับลี่เฉินซี บางทีเธออาจจะได้รับความช่วยเหลือจากเขา เพื่อไถ่บ้านหลังเก่าด้วย
ด้วยจิตวิทยาเล็กๆ นี้ เธอก็ถือเอกสารนี้มาที่บริษัท
โดยปกติแล้ว เลขาที่อยู่ชั้นล่างจะไม่หยุดเธอ และหวางอี้ก็บังเอิญไม่ได้อยู่ที่สำนักงานที่อยู่ด้านนอก เธอจึงเดินตรงเข้ามา
ประตูห้องทำงานที่ถูกเปิดออกเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยแยกเล็กๆ ที่ประตู ซูย้าวกำลังจะเคาะประตู แต่กลับได้ยินเสียงผู้หญิงอยู่ด้านใน
และเสียงนั้น ก็คุ้นเคยมากๆ
‘ฉันรักคุณ！ยังรักคุณ ซึ่งทำให้ฉันรำคาญมาโดยตลอด เฉินซี เห็นได้ชัดว่าคุณแต่งงานแล้ว แต่ฉันก็ยังรักคุณอย่างไร้ยางอาย แม้ว่าจะพยายามอยู่เคียงข้างคุณมาสักพัก……’
……
คำพูดของหานฉ่ายหลิง ในแต่ละคำทำให้แก้วหูของซูย้าวสั่นสะท้าน ทันใดนั้น ความคิดของเธอยุ่งเหยิง เอกสารในมือและกระเป๋า ‘พรึบ’ ก็ร่วงลงสู่พื้นทันที
เสียงไม่ได้ดังมาก แต่มันดังขึ้นอย่างกะทันหัน ในทางเดินที่ว่างเปล่านี้
ลี่เฉินซีที่อยู่ภายในห้อง ได้ยินเสียงจากด้านนอกทันที ดวงตาเป็นประกาย และกระตือรือร้น แล้วเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า“ใครอยู่ข้างนอก？”
ในตอนแรกคิดว่าเป็นเลขาหรือหวางอี้ แต่เมื่อประตูถูกเปิดออก ก็เห็นเข้ากับซูย้าว
ทันใดนั้น ทั้งสามคนก็อยู่ในอาการตกตะลึง
ซูย้าวกำลังจะก้มลงหยิบเอกสารและกระเป๋า แต่ประตูห้องทำงานที่ถูกเปิดออก และมีชายร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ด้วยใบหน้าที่เย็นชาและหล่อเหลา ที่สามารถสัมผัสได้ถึงความคมคาย โดยไม่ต้องมองใกล้ๆ ราวกับเลเซอร์ที่พร้อมจะกรีดเธอ
และด้านหลังของผู้ชาย หานฉ่ายหลิงที่ยืนอยู่อย่างเชื่องช้า ที่อยู่ไม่ไกลนัก พร้อมกับการแสดงออกที่น่าอึดอัดใจ อย่างเห็นได้ชัดเจน และทันใดนั้น คำพูดที่เขาเพิ่งพูด ก็ดังก้องอยู่ในหัวของเธอทันที สัมผัสได้ถึงความวิตกกังวลเต็มแก้มทั้งสองข้าง เกิดความเขินอายขึ้นเล็กน้อย
ซูย้าวยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความมึนงง ราวกับว่าในช่วงขณะหนึ่ง เลือดในร่างกายก็แข็งตัว ข้อต่อทุกนิ้วเหมือนกับขึ้นสนิม น่าอับอาย และไม่รู้จะทำยังไง
แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกสูญเสียมากกว่านั้นคือ ปฏิกิริยาของทั้งสองคน ที่อยู่ตรงหน้าเธอ และการเคลื่อนไหวต่อไปของลี่เฉินซี
เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น ความเฉยเมยในดวงตาของเขา ค่อยๆ ไหลรินออกมา จ้องมองไปที่ซูย้าวที่อยู่ใกล้ๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า“เธอมาทำอะไร？”
ตลกไหม？
ชั่วขณะหนึ่ง ซูย้าวรู้สึกน่าตลกขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันจู่โจมเข้ามาเต็มหัวใจ
แต่เธอเป็นภรรยาของเขา！ที่แต่งงานกันอย่างเป็นทางการ คู่ชีวิตตัวจริง ที่เพิ่งจะได้ยินบทสนทนาระหว่างทั้งสองคนในห้องทำงาน ในฐานะสามี เขาควรจะอธิบายไม่ใช่เหรอ？
แต่สิ่งแรกที่เขานึกขึ้นได้ ก็มีเพียงแค่คำถามที่เย็นชา แม้กระทั่งใบหน้า ก็ทนมองได้ไม่นาน
ซูย้าวหายใจเข้าลึกๆ ก้มลงหยิบเอกสารและกระเป๋าที่พื้น
หานฉ่ายหลิงที่อยู่ในตอนนั้น ก็รีบเดินเข้ามา แล้วพูดว่า“ซูย้าว จริงๆ แล้วเมื่อกี้……ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ！”
เธอสงบเสงี่ยมเจียมตัว แล้วเดินเข้าไปหาซูย้าว จับมือเธอขึ้นมาอย่างรักใคร่ และอธิบายว่า“มันเป็นความผิดของฉันมาตลอด！เป็นความผิดของฉันทั้งหมด แต่ฉันไม่อยากทำลายชีวิตแต่งงาน และครอบครัวของเธอ เป็นฉันที่ไม่ดี ซูย้าว เธออย่าเข้าใจผิดนะ！”
ยิ่งหานฉ่ายหลิงอธิบายมากเท่าไหร่ รอยย่นบนคิ้วของลี่เฉินซีก็ยิ่งชัดเจนขึ้น รอยย่นที่ลดหลั่นคล้ายกับภูเขา
“พอแล้ว！”
ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถทนได้ และคว้าข้อมือบางของหานฉ่ายหลิงไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว และในขณะที่ดึงเธอเข้ามาใกล้ เขาก็พูดกับซูย้าวอย่างเย็นชาว่า“ไม่มีธุระอะไร ก็กลับบ้านไป！”
รู้สึกเหมือน เป็นการไล่คนที่ไม่จำเป็น
หัวใจของซูย้าว สั่นอย่างรุนแรง และกระตุกด้วยความเจ็บปวด
เมื่อเห็นแบบนั้น หานฉ่ายหลิงก็รีบพูดว่า“เฉินซี อย่าทำแบบนี้กับซูย้าว เธอไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่ทำผิดคือฉัน！”
น้ำเสียงที่จริงใจ และแววตาที่มุ่งมั่น
ยิ่งหานฉ่ายหลิงเป็นแบบนี้ ลี่เฉินซีก็ยิ่งขัดแย้งมากขึ้น！
ในเวลาเดียวกัน ซูย้าวยังรู้สึกเหมือนมีเหล็กหนามในหัวใจของเธอ และมันก็เจ็บปวดมากเมื่อได้สัมผัสมัน
สถานการณ์นี้ ทำให้เธอไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป ซูย้าวยัดเอกสารใส่ในมือของลี่เฉินซี แล้วหันออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับไป
นี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ ทางเดินที่ไม่ยาวหรือสั้นจนเกินไป เพียงแค่ยี่สิบกว่าก้าว แต่มันเหมือนราวกับเธอเดินผ่านช่วงชีวิตยี่สิบปีของเธอ
ตั้งแต่พบกับเขา ตกหลุมรักเขา ไปจนถึงแต่งงานกับเขา……
เห็นได้ชัดว่าเธอรักเขาด้วยหัวใจที่จริงใจ แต่สิ่งที่เธอได้รับคือ ความเย็นชาของเขาราวกับน้ำแข็งที่หนากว่าเก้าฟุตมาตลอด
ฉากที่เพิ่งจะผ่านไป เห็นได้ชัดว่าหานฉ่ายหลิงเป็นมือที่สามที่เข้ามา แต่ซูย้าวกลับไม่พบเหตุผลที่จะเกลียดเธอ！
ยิ่งหานฉ่ายหลิงอ่อนน้อมถ่อมตน และอ่อนโยนมากเท่าไหร่ ความเข้าใจ และความเอื้อเฟื้อก็ยิ่งมากขึ้น ความขัดแย้งในใจของซูย้าวก็ยิ่งซ่อนลึกมากขึ้นเท่านั้น เธอปฏิบัติต่อความรู้สึกของเธอ อย่างอนุรักษนิยม และเป็นประเพณีมาตลอด และไม่สามารถยอมรับในการแทรกแซงของ‘มือที่สาม’แต่ถ้านี่เป็นมือที่สามแบบหานฉ่ายหลิง เธอสับสนมากจริงๆ
ท้ายที่สุดแล้วควรเกลียด หรือ……
ซูย้าวขึ้นลิฟต์ และกดปุ่มปิดอย่างไม่หยุด พยายามที่จะหนีออกจากสถานที่นี้ให้เร็วที่สุด เพื่อลืมทุกสิ่งอย่างที่เพิ่งเห็นและได้ยิน
ในขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด จู่ๆ แขนเรียวบางก็หยุดลิฟต์ที่กำลังจะเคลื่อนตัวไว้ แล้วเปิดประตูลิฟต์ออก
หานฉ่ายหลิงวิ่งจนแทบจะหายใจไม่ออก และมองไปที่ซูย้าว“พวกเรามาคุยกันเถอะ！”
ด้วยแบบนี้ ในร้านกาแฟชั้นล่าง ผู้หญิงสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน โดยมีมอคค่าร้อนสดใหม่อยู่บนโต๊ะ กลิ่นของเมล็ดกาแฟตลบอบอวลไปทั่ว แต่พวกเขาไม่สามารถกวาดหมอกควัน ออกไปจากใจของซูย้าวได้
หานฉ่ายหลิงมองไปที่เธอ มีความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย และความรู้สึกขอโทษ แต่หลังจากที่เงียบไปนาน ในที่สุดเธอก็ยอมเปิดปาก และทำลายความเงียบนี้
“ซูย้าว ขอโทษนะ！”
คำขอโทษนั้นชัดเจน และความรู้สึกผิดบนใบหน้าของเธอก็ชัดเจนเช่นกัน
มันไม่เหมือนกับคนที่กำลังแสแสร้ง
“ฉันไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้！”
พูดให้ถูกก็คือ อารมณ์ชั่วขณะของหานฉ่ายหลิง ไม่คาดคิดว่าจะได้รับการกระแทกเข้ามาจากซูย้าว
เธอรู้สึกละอายใจ เหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด ใบหน้าของเธอแดง และรู้สึกประหม่าขึ้นเล็กน้อย หานฉ่ายหลิงก็พูดอีกว่า“ฉันยอมรับว่า ฉันยังคงมีความรู้สึกต่อเฉินซี เขาเป็นผู้ชายคนเดียว ที่ฉันรักอย่างสุดซึ้งในชีวิต……”
การเลิกกันในช่วงนั้น ก็เกิดจากการใช้อารมณ์
ผู้คนก็มักเป็นเช่นนี้ วิ่งจนหัวซุกหัวซุน เพื่อหลีกหนีทุกสิ่งอย่าง แต่ไม่สามารถหลีกหนีความรู้สึกได้
เธอข้ามผ่านความรู้สึกนี้มาได้ยังไง？
“แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น แต่ฉันไม่อยากทำลายชีวิตแต่งงาน และครอบครัวของเธอกับเฉินซี ฉันเป็นอดีต ฉันรู้เรื่องนี้ดี ไม่ว่าฉันจะพูดหรือทำอะไรในวันนี้ มันก็เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ฉันจะควบคุมมันไว้ให้ดี！”
ซูย้าวมองเธออย่างเงียบๆ ดวงตาที่สวยกระพริบ ดวงตาดูอ่อนลงเล็กน้อย
เธอมองไปที่ผู้หญิงคนนี้ ตัวของหานฉ่ายหลิง ไม่มีแม้ความดูถูก หรือความรังเกียจใดๆ และไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความน่ารำคาญ
อีกฝ่ายทั้งอ่อนโยน และมีสติปัญญา งดงามและโดดเด่น จากในมุมมองของเธอ เทพบุตรอย่างลี่เฉินซีน่าภูมิใจ ที่สามารถเรียกได้ว่า เกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน
แต่ในทางกลับกัน ซูย้าวที่เป็นแบบนี้ ก็รู้สึกละอายใจต่อหน้าหานฉ่ายหลิง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากได้ยินคำสารภาพขอหานฉ่ายหลิงที่มีต่อลี่เฉินซี
หัวใจของเธอดูเหมือนจะผสมกับคอนกรีตเสริมเหล็ก และน้ำหนักของมันทำให้ใจของเธอในตอนนี้ กลายเป็นอัมพาต
