ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2141

บทที่ 2141
ขณะที่พ่อลูกสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ จู่ๆโทรศัพท์ของซูโสว่เต้าก็ดังขึ้น
บนหน้าจอโทรศัพท์แสดงให้เห็น คนที่โทรศัพท์มา คือน้องรองของเขาที่ชื่อว่าซูโสว่เต๋อ
เมื่อนึกถึงซูโสว่เต๋อคอยซ้ำเติมพวกเขาในช่วงเวลาวิกฤต ทำให้จิตใจของซูโสว่เต้าเต็มไปด้วยความโกรธ และแน่นอนว่าเขาอารมณ์ไม่
ค่อยดี
เขากดรับสายและเปิดลำโพง และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา:”มีเรื่องอะไร?”
ซูโสเต๋อหัวเราะและพูด:”ใหญ่ รถยนต์ได้เตรียมพร้อมแล้ว เครื่องบินก็เตรียมพร้อมแล้วเหมือนกัน ถึงเวลาส่งไปสนามบินแล้ว”
ซูโสว่เต้ากัดฟันตัวเองและพูดอย่างเย็นชา:”ได้ ฉันขอพูดกับจือเฟยสักครู่ เสร็จแล้วฉันจะลงไป”
ซูโสว์เต่อรีบพูดทันที:”พี่ใหญ่ คุณอย่าชักช้าและเสียเวลาอีกเลย คุณท่านยังรอฉันกลับไปรายงานเรื่องนี้ ความหมายของเขาคือ คุณต้อง
รีบเดินทางเดี๋ยวนี้ ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”
ซูโสว่เต้าทำได้เพียงระงับความโกรธของตัวเองและพูด”โอเค ฉันจะลงไปภายในห้านาที!”
“ได้ครับ พี่ใหญ่” ชูโสว่เต่อพูดด้วยรอยยิ้ม:”ฉันจะรอคุณที่หน้าประตู เดี๋ยวฉันจะส่งคุณไปสนามบินด้วยตัวเอง!”
ซูโสว่เต้าไม่ได้พูดอะไรและวางสายโทรศัพท์ทันที
หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่ซูจือเฟย พูดอย่างมีนัยสำคัญ:”ช่วงนี้คุณต้องไปอยู่กับแม่ให้มากๆ ถ้าเธอมีเรื่องอะไร รีบรายงานฉันด้วย”
ซูจือเฟยหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพ่อแม่ของเขาจะกลับมาคืนดีกัน ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง” คุณพ่อ โปรดวางใจ ฉันรู้เรื่องนี้
แล้ว”
ซูโสว่เต้าพยักหน้าและยืนขึ้นมา ลากกระเป๋าเดินทางและพูด:”โอเค ฉันไปก่อนนะ”
ซูจือเฟยรีบถามทันที:”คุณพ่อ คุณจะกลับมาเมื่อไหร่?”
ชูโสว่เต้าส่ายหัวและพูด:”เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับคุณปู ฉันจะได้กลับมาเมื่อไหร่ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เมื่อพูดจบ ชูโสว่เต้าโบกมือ:”อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย”
หลั่งจากนั้น เขาก็ลากกระเป๋าเดินทาง และเดินออกจากห้องไป
ซูจือเฟยรีบเดินขึ้นไป ดึงกระเป๋าเดินทางจากมือของเขาและพูดว่า:”คุณพ่อ ฉันจะไปส่งคุณที่สนามบิน!”
ซูโสว่เต้าพูด:”ไม่ต้องไปส่ง คุณส่งฉันลงไปที่หน้าประตูและกลับไปได้เลย”
ในเวลานี้ ที่ลานหน้าบ้านขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ มีรถยนต์Lexus LMสุดหรูจอดรออยู่
Toyota Alphardป็นรถยนต์MPVที่ได้รับความนิยมและดีมากๆในประเทศ แต่รถยนต์Lexus LMคั่นนี้ มันดูหรูหรามากกว่า
รถยนต์Toyota Alpharอีกหนึ่งระดับ
ซูโสวเต๋อยืนอยู่ด้านนอกประตูรถยนต์ มองซูโสว่เต้าที่กำลังเดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เมื่อเขาเดินเข้ามาและห่างเพียงไม่กี่มตร ซูโสว่เต่อก็รีบเดินขึ้นไปและพูดด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ”ใหญ่ รีบขึ้นรถยนต์เลย พวกเราต้องรีบ
เดินทางเดี๋ยวนี้!”
ซูโสว่เต้าพูดอย่างเย็นชา”คนที่จะเดินทางคือฉัน ไม่ใช่คุณ คุณจะรีบร้อนทำไม?”
ซูโสว่เต่อไม่ได้โกรธและพูดด้วยรอยยิ้ม”พี่ใหญ่ ฉันทำแบบนี้เพราะหวังดีกับคุณไง? คุณท่านเร่งเร้าฉันตลอดเวลา ถ้าคุณเดินทางช้าไป
หน่อย เขาอาจจะอารมณ์เสียก็ได้!”
ซูโสว่เต้ารู้สึกโกรธมากๆในใจ เดิมที่เขาก็โกรธอยู่แล้ว และอยากจะทำสีหน้าไม่พอใจให้ชูโสว่เต๋อดู แต่เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ ซูโสว่เต๋อ
จะใช้พ่อของเขามาเป็นเกาะป้องกันตลอด เมื่อเขาพูดแบบนี้ ถ้าตัวเองยังทำสีหน้าไม่พอใจให้เขาเห็น ถ้าเขากลับไปก็คงพูดเรื่องไม่ดีของตัวเอง
ต่อหน้าคุณพ่ออย่างแน่นอน
ซูโสว่เต้าทำได้เพียงระงับความโกรธของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือกและพูด”ในเมื่อเป็นคำสั่งของคุณพ่อ งั้นก็รีบเดินทางเลย!”
เมื่อพูดจบ เขาก็สั่งให้คนขับรถรับกระเป๋าเดินทางมาจากมือของซูอเฟย และวางกระเป๋าเดินทางไว้หลังรถยนต์ และพูดกับซูจือเฟย
ว่า:”จื่อเฟย คุณต้องดูแลแม่และน้องสาวให้ดีๆ”
ซูจือเฟยรีบพูดทันที:”ได้ครับคุณพ่อ เรื่องนี้พ่อโปรดวางใจ…
ซูโสว่เต้าไม่พูดอะไรอีก เขาก้าวขึ้นไปนั่งด้านหลังของรถยนต์ และโบกมือให้ซูจือเฟย ส่งสัญญาณให้เขากลับไป
ซูโสว่เต๋อนั่งอยู่ข้างๆซูโสว่เต้าด้วยรอยยิ้ม และพูดกับซูจือเฟยว่า:”พอแล้วจือเฟ ย คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะส่งพ่อของคุณไปขึ้น
เครื่องบินเอง”
เมื่อพูดจบ เขาก็สั่งคนขับรถยนต์ทันที:”รีบออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลย!”
คนขับรถยนต์รีบสตาร์ทรถและขับออกไปทันที