รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 356 หนีออกจากสถานที่กักขังได้สำเร็จ

กรรไกรแหลมคมจ่อแทงเข้าที่คอของสาวรับใช้ชาวจีน ทำให้สาวรับใช้ชาวจีนคนนั้นอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมาอย่างแผ่วเบา
ร่างกายของเธอสั่นเทาไปทั้งตัวเพราะความหวาดกลัว
ใบหน้าของชูหยาวเย็นชา เธอจ้องไปที่สาวใช้ชาวจีนด้วยสายตาที่มืดมน สีหน้าของเธอราวกับหมดความอดทนและเอ่ยอย่างไม่เกรงใจว่า “รีบเอาโทรศัพท์แกออกมา! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแกซะตอนนี้!”
ในขณะที่พูด แววตาของชูเหยาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะสังหารเธอ
สาวใช้ชาวจีนคนนั้นตกใจกับท่าทางที่ดุร้ายของชูเหยา ผู้คนเมื่อเผชิญกับความตายก็มักจะอ่อนแอ สาวใช้ชาวจีนคนนั้นกลัวชูเหยาเป็นอย่างมาก ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความตื่นตระหนก เธอใช้มือคลำไปทั่วร่างกาย เมื่อเธอพบโทรศัพท์ เธอยื่นมือออกไปอย่างสั่นสะท้านและมอบมันให้กับชูเหยาโดยไม่ลังเล
ชูเหยารีบคว้าโทรศัพท์มาอย่างรวดเร็ว สายตาที่เย็นชานั้นจ้องมองไปยังสาวใช้คนจีนอีกครั้ง น้ำเสียงเย็นเยียบเต็มไปด้วยคำข่มขู่และเน้นย้ำทีละคำว่า “ฉันจะบอกแกให้นะ เรื่องที่ฉันเอาโทรศัพท์แกไป แกห้ามเอาไปบอกใครทั้งนั้น!!! หากว่าคนอื่นรู้ ฉันจะบอกพวกเขาว่าแกสมรู้ร่วมคิดกับฉัน หลังจากที่ถูกฉันซื้อ แกก็ยอมมอบโทรศัพท์ให้ฉัน เมื่อถึงตอนนั้นแกกับฉันก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว! ถ้าไม่อยากตายอย่างอนาถเช่นนั้นก็หุบปากไว้ซะ! แกได้ยินชัดเจนแล้วหรือยัง?!!”
สาวใช้ชาวจีนคนนั้นถูกข่มขู่โดยชูเหยาเธอรู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น เธอเป็นดั่งลูกไก่ในกำมือของชูเหยา ท้ายที่สุดแล้วเธอจึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าอย่างขื่นขมให้กับชูเหยา
ชูเหยาปล่อยสาวใช้คนจีนคนนั้นและออกคำสั่งกับเธอว่า “จัดการสีหน้าของแกให้ดี อย่าให้คนอื่นผิดสังเกตได้!”
ชูเหยาส่งสาวใช้ชาวจีนคนนั้นออกจากห้องน้ำทันที เธอรีบเปิดโทรศัพท์มือถือของสาวใช้ชาวจีนและกดหมายเลขโทรศัพท์ของลู่เฉิงจินอย่างรวดเร็ว
สายแรกที่โทรไป ลู่เฉิงจินไม่รับสายโทรศัพท์ ชูเหยากัดริมฝีปากแน่น โดยไม่ให้เสียเวลา เธอรีบกดโทรสายที่สองอย่างรวดเร็ว
ครั้งนี้เสียงรอสายดังขึ้นชั่วขณะ เมื่อชูเหยาคิดว่าโทรศัพท์จะวางสายอัตโนมัติอีกครั้ง ทันใดนั้นในสายโทรศัพท์ก็เกิดเสียงติ๊ดดังขึ้นและเสียงของลู่เฉิงจินก็ดังขึ้นจากสายโทรศัพท์
“ฮัลโหล? ใครครับ?” ลู่เฉิงจินไม่รู้ว่าคือชูเหยา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
ชูเหยาได้ยินเสียงของลู่เฉิงจิน ภายในใจของเธอก็โล่งอกจากนั้นเธอพูดว่า “ฉันเอง! ชูเหยา!”
“เหยาเหยา! เธอเหรอ? ในที่สุดเธอก็โทรหาฉันแล้ว! ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่? ทำไมฉันตามหาตัวเธอไม่เจอเลย!!”
ลู่เฉิงจินพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจ เนื่องจากคืนนั้นที่ชูเหยาและลู่เฉิงจินมีความสัมพันธ์กันหลังจากนั้นลู่เฉิงจินก็ขาดการติดต่อกันชูเหยา เดิมทีลู่เฉิงจินคิดว่าชูเหยาตกลงที่จะมีความสัมพันธ์กับเขาและชูเหยาก็ยอมรับในตัวเขาแล้ว ใครจะรู้ว่าหลังจากคืนนั้นเขาโทรหาชูเหยาก็ไม่มีใครรับสายและหลังจากนั้นเมื่อโทรไปอีกครั้งก็ไม่มีหมายเลขดังกล่าวแล้ว
จากนั้นลู่เฉิงจินก็เริ่มออกตามหาตัวชูเหยาทั่วทั้งเมืองหรงและพยายามค้นหาที่อยู่ของเธอ ลู่เฉิงจินได้ตามหาชูเหยาที่คฤหาสน์เซอร์ซิสที่ชูเหยาเคยอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้รวมถึงสถานที่อื่นๆที่อาจมีความเป็นไปได้ว่าชูเหยาจะไปที่นั่น แต่ดูเหมือนว่าชูเหยาจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่ว่าลู่เฉินจิงจะตามหาอย่างไรก็ไม่พบตัวชูเหยา
ขณะที่ครุ่นคิด ลู่เฉิงจินก็พูดทันทีว่า “เหยาเหยา ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? บอกที่อยู่ฉันมา ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้”
เมื่อได้ยินเสียงที่เป็นกังวลของลู่เฉิงจิน ภายในใจของชูเหยารู้สึกมั่นใจมากกว่าเก่า ในตอนนี้ลู่เฉิงจินยังคงเป็นห่วงเธอ!
ในขณะที่คิด ชูเหยาจับโทรศัพท์ไว้แน่นและตอบ “ลู่เฉิงจิน ฉันจะเล่าให้ฟัง! หากว่าอยากช่วยฉันก็ฟังฉันให้ดี!”
“ฉันถูกลักพาตัวมาที่อเมริกา ถูกขังอยู่ในคฤหาสน์เล็กๆแถวชานเมือง ฉันไม่สามารถออกไปไหนได้ ด้านนอกคฤหาสน์มีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าอยู่ตลอด24ชั่วโมง ฉันต้องการให้คุณหาคนที่เชื่อใจได้สักสองสามคนมาที่อเมริกาและช่วยฉันออกไป! แต่คุณจำไว้ว่าห้ามแจ้งตำรวจ คนที่จะมาช่วยฉันนั้นต้องเป็นคนที่คุณไว้ใจได้! ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ดังนั้นคุณต้องทำทุกอย่างแบบไม่ให้ใครรู้ ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะไม่ได้พบคุณอีก คุณเข้าใจไหม?”
ลู่เฉิงจินไม่ได้โง่ เมื่อได้ยินคำพูดของชูเหยาเขาก็เข้าใจในทันที เขาเอ่ยกับชูเหยาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “เหยาเหยา วางใจได้ ฉันจะทำตามทุกอย่างที่เธอพูด เธอไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยเธอออกมาอย่างปลอดภัยแน่นอน”
ชูเหยาไม่กล้าที่จะพูดคุยกับลู่เฉิงจินนานเกินไป เธอกลัวว่าบอดี้การ์ดด้านนอกอาจจะรับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ผิดปกติ เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่นและพูดว่า “คุณห้ามเป็นฝ่ายที่ติดต่อมาหาฉันก่อน! อาจจะถูกคนอื่นจับได้ คุณรอสายโทรศัพท์จากฉันก็พอแล้ว หากว่ามีเรื่องอะไรฉันจะโทรหาคุณเอง ทางคุณก็รีบวางแผนและหาคนมาช่วยฉันให้ไวที่สุด!”
เมื่อพูดจบชูเหยาตัดสายโทรศัพท์และปิดเครื่องในทันที
ชูเหยาซ่อนโทรศัพท์ไว้ในชุดชั้นในของเธอ หลังจากยืนอยู่หน้าจกและตรวจดูแล้วว่าจะไม่มีใครหาโทรศัพท์เจอ ชูเหยาเปิดประตูห้องน้ำและเดินออกไปด้วยสีหน้าที่เป็นปกติเหมือนกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
ชูเหยาถูกกักขังมาเป็นเวลาสองเดือน เธออยู่อย่างสงบสุขมาโดยตลอด ความระแวดระวังของบอดี้การ์ดเหล่านั้นก็ลดน้อยถอยลง ดังนั้นเรื่องเมื่อครู่ระหว่างชูเหยาและสาวใช้ชาวจีนคนนั้นที่เกิดขึ้นภายในห้องน้ำจึงไม่มีใครใส่ใจ
สาวใช้ชาวจีนถูกชูเหยาข่มขู่ เธอเกรงว่าตัวเองจะโดนลงโทษ แน่นอนว่าเธอไม่กล้าที่จะรายงานเรื่องของชูเหยา
ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ ชูเหยาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์อย่างสงบ นอกจากช่วงเวลาที่ลงมาทานอาหารในห้องรับแขก ในช่วงเวลาอื่นชูเหยาก็นอนเล่นและใช้เวลาอยู่ภายในห้องนอนของตัวเอง
แม้ว่าลู่เฉิงจินจะเป็นลูกผู้ดีมีเงิน แต่สำหรับเรื่องของชูเหยาแล้วลู่เฉิงจินนั้นเป็นคนที่ไว้ใจได้
ลู่เฉิงจินไม่ได้บอกคนอื่นเรื่องนี้ เขาติดต่อองค์กรทหารรับจ้างคุ้มกันในต่างประเทศด้วยตัวเอง องค์กรนี้เข้มงวด ไม่เคยเปิดเผยความเป็นส่วนตัวของนายจ้าง ลู่เฉิงจินจ้างทหารสองสามนายมาด้วยเงินจ้างราคาสูงจากนั้นเขาก็บินตรงไปยังอเมริกาพร้อมทหารสองสามคนนั้น
ชูเหยาได้ส่งที่อยู่ของเธอให้กับลู่เฉิงจินแล้ว
เรื่องช่วยชีวิตคน ลู่เฉิงจินไม่สามารถทำได้ด้วยตัวเอง ลู่เฉิงจินจึงได้มอบอำนาจอย่างเต็มที่ให้กับทหารรับจ้างที่เขาจ้างมา
ในค่ำคืนนั้น เหล่าทหารรับจ้างใช้เวลาเพียงสองสามชั่วโมงในการช่วยเหลือชูเหยาออกจากคฤหาสน์
อย่างไรก็ตามทางด้านทหารรับจ้างของลู่เฉิงจินนั้นได้เปรียบมากกว่าและพวกเขาก็ยังอยู่ในที่มืด การช่วยเหลือชูเหยาจากภายในนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย
ทันทีที่ช่วยชูเหยาออกมา ลู่เฉิงจินก็ได้จัดเตรียมเที่ยวบินพิเศษ บินกลับเมืองหรงในทันที
หลังจากที่ชูเหยาได้รับการช่วยเหลือออกไป จี้หลิงชวนก็ได้รับโทรศัพท์จากสหรัฐอเมริกาทันที
เมื่อเขารู้ว่าชูเหยาได้รับการช่วยเหลือ สีหน้าของจี้หลิงชวนก็มืดมนลงในทันที
เขากำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น ทันใดนั้นเขาก็ส่งคนออกตามหาทั่วทั้งสหรัฐอเมริกาและเมืองหรง