ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2167

บทที่ 2167
ชายฉกรรจ์ที่อยู่รอบเฉินเสี่ยวเฟยเตรียมพร้อมแล้ว
บริษัทของพวกเขาเป็นบริษัทที่ทำธุรกิจสีเทาโดยเฉพาะ ถ้าต้องการรายได้ต้องอาศัยผลงานทั้งหมด
ผลงานของเฉินเสี่ยวเฟยขึ้นอยู่กับจำนวนผู้หญิงที่เธอหลอกลวงมาได้ และจากนั้นธอก็บีมบังคับเอาผลประโยชน์จากผู้หญิงเหล่านี้ได้
อีกไม่น้อย
ส่วนผลงานของอันธพาลเหล่านี้ก็ขึ้นอยู่กับจำนวนครั้งที่พวกเขาลงมีอ
กล่าวง่าย ๆ ก็คือ ถ้าเดือนไหนไม่มีโอกาสได้ลงมือ พวกเขาก็จะได้แค่เงินเดือนพื้นฐานเหานั้น
แต่ถ้าเดือนนี้มีการลงมือต่อสู้ทุกวัน พวกเขาจะได้รับค่าจ้างอย่างน้อยหลายหมื่น
วันนี้พวกเขาได้เห็นรายได้แล้ว เพราะอาลีพย์ของเฉินเสี่ยวเฟยมีเงินเข้ามาห้าแสนหยวน หากพวกเขาสั่งสอนคนปัญญาอ่อนที่อยู่ตรง
หน้าคนนี้ เงินในห้าแสนหยวนนี้อย่างน้อยพวกเขาจะได้สองถึงสามหมื่นหยวน
ดังนั้น ทันทีที่พวกเขาได้ยินคำสั่งของเฉินเสี่ยวเฟย พวกเขาเดินเข้าไปหาเยเฉินด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยม
เย่เฉินยิ้มจางๆ
ไม่ต้องกล่าวถึงพวกอันธพาลสี่ห้คนนี้ ม้แต่ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้อย่างชูรั่วหลี ฝีมือก็ไม่พอเมื่ออยู่ต่อหน้าตนเอง
ดั่งนั้นเขาจึงทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม
เย่เฉินใช้เท้าตะคนหนึ่งล้มลงเสียงงปัง แล้วก็ใช้หมัดชกไปที่อีกคนล้มลงเช่นกัน จากนั้นใช้มือทั้งสองข้างจึงยกชายฉกรรจ์ข้างล่ะหนึ่ง
คน จากนั้นก็เหวี่ยงแขนทั้งสองข้างเมา ๆ แล้วก็เวี่ยงทั้งสองคนออกไปอยู่ริมถนนที่ปลูกต้นสนแคะไว้ แล้วพวกเขาก็หมดสติไม่รู้สึกตัวอีกเลย
เมื่อคนที่เหลืออีกสองคนเห็นว่าเย่ฉินต่อสู้ได้อย่างคล่องแคล่ว เขาสามารถจัดการเพื่อนทั้งสี่ของตนเองได้อย่างง่ายดาย ทำให้พวกเขา
กล้วจนกำลังจะหันหลังหนีไป
แต่ก่อนที่พวกเขาจะหันหลั่ง เย่เฉินก็จับหลังคอของพวกเขาไว้ทันที จากนั้นพวกเขาสองคนนั้นก็เหมือนพาราโบลาที่พุ่งไปตกอยู่ริมถนน
ที่ปลูกต้นสนแคะเอาไว้
เฉินเสี่ยวเฟยรู้สึกตกตะลึง
เธอไม่เคยคิดฝันว่า ไอ้ยาจกที่ขับรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าจะทรงพลังขนาดนี้
ความแข็งแกร่งเช่นนี้ เก่งกว่าห้วหน้าอันธพาลกลุ่มอิทธิพลมืดที่มีชื่อเสียงเสียอีก!
ตอนนี้เฉินเสี่ยวเฟยรู้ว่าวันนี้ตนเองได้สร้างปัญหาแล้ว
ดังนั้น เธอจีงรีบกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเย่ ขอโทษจริง ๆ ฉันมีตาแต่หามีแววไม่ ที่ไปล่วงเกินคุณ ได้โปรดอย่าได้ถือสา ฉันจะโอนเงินห้า
แสนหยวนคืนให้คุณทันที!”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่! ตอนนี้เวลาผ่านไปหกนาทีแล้ว เงินต้นห้าแสนหยวน และดอกเบี้ยอีกสามล้าน คุณต้องคืนเงินให้ผม
ทั้งหมดสามล้านห้า”
เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวด้วยใบหน้าเศร้า ๆ ว่า “คุณเย่ คุณพูดล้อเล่นใช่ไหม?.. ….ยอดรวมทั้งหมดเพียงห้าแสนหยวนเท่านั้น แต่คุณคิด
ดอกเบี้ยห้าแสนหยวนต่อนาที่ ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันไม่ว่าจะในประเทศจีนหรือต่างประเทศก็ไมเคยมีใครคิดดอกเบี้ยโหนขนาดนี้มา
ก่อน…… ”
เย่เฉินยิ้มและถามเธอว่า “ทำไม คุณยั่งไม่เคยเห็นใช่ไหม?”
เฉินเสี่ยวเฟยส่ายศีรษะและกล่าวว่า “คุณเย่ ฉันไม่เคยได้ยินอัตราดอกเบี้ยที่สูงขนาดนี้มาก่อน……”
เย่เฉินพยักหน้า “เอาล่ะ ตอนนี้ไม่เพียงแต่คุณเคยได้ยินเรื่องนี้ แต่คุณยังได้เห็นกับตาตนเองด้วย ผมแนะนำให้คุณหยุดพูดไร้สาระ มิเช่น
นั้น ดอกเบี้ยจะเพิ่มขึ้นอีกห้าแสนหยวนทันที”
เฉินเสี่ยวเฟยปาดเหงื่ออันเย็นเฉียบและกล่าวอย่างอิดอัดว่า “คุณเ คุณอย่าล้อฉันเล่นเลย ฉันแค่ทำงานให้กับบริษัท แม้ว่าคุณจะโอน
เงินนี้ให้ฉัน แต่เงินนี้ฉันก็ต้องโอนไปให้กับเจ้านายอีกที ฉันเป็นแค่พนักงานทั่วไป ฉันจะมีเงินมากมายมาซดใช่ให้คุณได้อย่างไร่…”
เย่เฉินกล่าวด้วยเสียงราบเรียบว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็โทรเรียกเจ้านายของคุณมาที่นี่ แต่อย่าโทษว่าผมไม่เตือนคุณล่วงหน้า ถ้าเจ้านาย
ของคุณใช้เวลาเดินทางมาที่นี่ 20 นาที ดอกเบี้ยจะเพิ่มขึ้นอีกสิบล้านหยวน”
เมื่อเฉินเสี่ยวเฟยได้ยินเยเฉินบอกให้ตนเองโทรหาเจ้านาย เธอรู้สึกปิติทันที
เหตุผลที่เธอยอมรับผิดและขอความมตตากับเย่เฉิน นั้นเป็นเพราะว่าตนเองไม่สามารถจัดการกับเขาเพียงลำพังได้