อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
เสิ่นซินเหยาไม่ได้ขยับ แต่กลับมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
จวงเจียเหวินกระซิบขึ้นว่า “คุณจ้องผมแบบนี้แล้วผมจะจูบได้อย่างไร?”
“แตกต่างกันเหรอคะ?” เสิ่นซินเหยามองมาที่เขา
จวงเจียเหวิน “……
“ถ้าอย่างนั้นคุณหลับตาแล้วฉันจะจบคุณเอง” เสิ่นซินเหยาน้มแขนขึ้นไปโอบคอเขาแล้วเล่นหูเล่นตา
จวงเจียเหวินยิ้ม “คุณไม่ได้แกลังผมใช่ไหม?”
“ไม่แน่นอนค่ะ” เสิ่นซินเหยาพูดอย่างจริงใจ
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วหลับตาลงช้าๆ เสิ่นซินเหยาขยับเข้ามาใกล้เขาและยิโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปขณะที่เขาหลับตาทำปากรอการจบ จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังคลิก
จวงเจียเหวินลืมตาขึ้นทันใดและพบว่าเสิ่นซินเหยาพยายามกลั้นยิ้มพร้อมกับโพสต์ข้อความในMomentsของตนว่า “คนเจ้าชู้ของฉัน”
“เสิ่นซินเหยา!” เขาเดินเข้าไปแย่งโทรศัพท์ แต่เสิ่นซินเหยานำมันไปซ่อนที่ ใต้ตัวของเธอ “ไม่ให้”
“ยังไงตัวคุณก็เป็นของผมอยู่ดี จะให้หรือไม่ให้?” จวงเจียเหวินเลิกคิ้วขึ้น
เสิ่นซินเหยา”…..”
ทำไมประโยคนี้มันจึงฟังดูแปลกจังนะ?
“ผมจะอาบน้ำให้คุณเอง” จวงเจียเหวินอุ้มเธอและเดินไปที่ห้องน้ำ
เสิ่นซินเหยา “…
“หา……”
ที่ชั้นล่าง จงเหยียนซีกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เธอมองดูโทรศัพท์แล้วหัวเราะ
ซงเก้นรินน้ำให้เธอ “ดูอะไรอยู่ครับ?”
เธอหันหน้าจอโทรศัพท์ไปที่ ซงเก้น “ดูนี่สิคะ”
จากนั้นก็เห็นกลุ่มเพื่อนของ เสิ่นซินเหยาซึ่งโพสต์รูปของจวงเจียเหวินที่กำลังหลับปีดหน้ามุ่ย เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วยื่นน้ำให้เธอ “ดื่มน้ำก่อนครับ”
จงเหยียนซีรับมันไปและพูดว่า “ขอบคุณ”
ซงเก้นนั่งลงบนโซฟาด้านข้าง “คุณจะเกรงใจผมทำไมล่ะครับ”
เธอถือแก้วน้ำไว้ในมือแล้วก้มหน้าลง บิดเบือนหัวข้อสนทนานี้ “นียา เป็นอย่างไรบ้างคะ?”
“ก็สบายดี ผมเพิ่งส่งเธอไปโรงเรียน” ซงเก้นตอบ
จงเหยียนซีพยักหน้า ในห้องนั่งเล่นเงียบลงราวกับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี บรรยากาศค่อนข้างน่าอึดอัดอยู่ครู่หนึ่ง
“เอ่อคือ.
“เอ่อคือ……”
ทั้งสองพูดพร้อมกันแล้วเงยหน้ามอง
ดูเหมือนต่างฝ่ายต่างไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดขึ้นในเวลานี้
ซงเก้นกล่าวว่า “คุณพูดก่อน”
“ก็ไม่มีอะไรค่ะ แค่บางทีฉันอาจจะไปทำงานในบริษัทแห่งหนึ่งที่ประเทศไทย” จงเหยียนซีพูด
ซงเก้นดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง “พ่อของคุณ……
“เจียเหวินเพิ่งแต่งงานนะ คุณจะไปไหนกัน ?” เสียงของหลินซินเหยียนดังมาจากด้านนอกประตู
ทั้งสองคนจึงได้หยุดพูดแล้วมองไปยังประตู
“เอี๊ยด!”
จากนั้นประตูก็ถูกผลักออก
หลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าวไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ในห้องรับรอง จึงตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นพวกเขา
“พ่อครับแม่ครับ” จงเหยียนซียืนขึ้นและเดินไป
จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว “ถ้าเมาก็ไปหาห้องนอนซะ”
เธอพยักหน้า “งั้นฉันไปก่อนนะ”
พูดจบเธอก็เดินจากไป
“คุณดูแลเธออยู่เหรอ?”หลินซินเหยียนถามโดยส่งสายตามองที่ซงเก้น
ซงเก้นตอบว่า “ก็ไม่เชิงครับ เพราะเธอไม่ได้เมา”
แค่มองไปเหมือนเมา แต่แท้จริงแล้วสมองเธอยังชัดเจนมาก
“พวกคุณน่าจะมีเรื่องต้องคุยด้วยสินะครับ งั้นผมไปก่อนนะ” ซงเกันพูดออกมาอย่างสุภาพเพราะรู้สึกว่าพวกเขามีเรื่องต้องคุยกัน
“ที่โรงแรมมีห้องพัก” จงจิ่งห้าวเตือน
“ครับ”
ซงเก้นเดินออกจากห้องรับรองและปิดประตูลง
หลินซินเหยียนหันหลังกลับไปมอง แต่ไม่ได้คิดจะทำอะไรมากกว่านี้ กลับถามขึ้นว่า “ครั้งนี้คุณมีเรื่องอะไรอีก จึงทำให้ต้องไปในเวลานี้?”
จงจิ่งห้าวนั่งบนโซฟาและไม่อธิบายใดๆ ต้านของเหงินเสี่ยวจี้ยังไม่มีข่าวคราวใดๆมาเลย ตัวก็ยังไม่เดินทางมา ดังนั้นเขาจึงรอต่อไปไม่ไหวแล้ว
หากรอต่อไปอีกหนึ่งวันจงเหยียนเฉินอาจเป็นอันตรายมากขึ้นก็ได้
เขาจะต้องออกตามหาให้เจอ
แต่เขาจะสามารถพูดกับหลินซินเหยียนโดยตรงได้อย่างไร เขากลัวว่าเธอจะไม่สามารถยอมรับได้ เธอเพิ่งจะผ่อนคลายเรื่องของจงเหยียนชีไปได้เล็กน้อยเท่านั้น
เขาไม่สามารถเสี่ยงกับสุขภาพร่างกายของหลินซินเหยียนได้
“คุณพูดสิ?” หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว
จงจิ่งห้าวพูดออกมาว่า “เรื่องในบริษัท……
“กวนจิ้งดูแลอยู่อย่างดีไม่ใช่เหรอ?” เห็นได้ชัดว่าหลินชินเหยียนไม่เชื่อเขา
“แต่ยังมีสิ่งที่ผมต้องทำอีก……”
ก่อนที่จงจิ่งห้าวจะพูดจบ หลินซินเหยี่ยนก็เดินไปทางประตู เขาจึงเดินมารั้งเธอไว้ “คุณจะไปไหน?”
“กวนจิ้งยังไม่เลิกงาน ฉันจะถามเขาว่ามีเรื่องอะไรที่เขาทำไม่ได้และคุณต้องไปทำมันด้วยตนเอง” หลินซินเหยียนหันกลับมามองเขา “เราแต่งงานกันมานานแล้วนะคะ มีเรื่องอะไรที่คุณบอกฉัน
ไม่ได้อีก? ทำไมต้องปิดฉัน?”
หลินซินเหยียนรู้สึกได้ชัดเจนว่าจงจิ่งห้าวมีบางอย่างซ่อนเธอเอาไว้
จงจิ่งห้าวปล่อยเธอออก “จริงๆเชียว ยิ่งวันผมยิ่งไม่รู้ว่าจะจัดการกับคุณอย่างไร”
บางที่อาจเป็นไปได้ว่าทั้งสองอยู่ด้วยกันมานานและรู้จักกันดี ดังนั้นหากเขาต้องการปิดบังอะไรก็คงยาก ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถปิดบังเธอได้
“ผมต้องการให้เหยียนซีไปทำงานในบริษัทของ ซงเก้น”จงจิ่งห้าวกล่าว
“อะไรนะ?” หลินซินเหยียนมองเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณคิดอะไรอยู่?”
“ด้วยวิธีนี้เธอก็อยู่ใกล้เราตลอดเวลา อีกทั้งยังสามารถฒนาตัวเองไปด้วย” จงจิ่งห้าวดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “เธอคงต้องโตขึ้นสักวัน เราไม่สามารถอยู่กับเธอได้ตลอดเวลาได้ใช
ไหม?”
แน่นอนว่าหลินซินเหยียนก็เข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน
แค่ว่า “ทำไมต้องไปบริษัทซงเก้น?”
“ซงเก้นขอให้ผมช่วยเขาหาผู้จัดการให้ ผมคิดว่านี่เป็นโอกาสดีซึ่งเหยียนซีจะได้ฝึกตนเอง” ท้ายที่สุดจงจิ่งห้าวก็ยังคงไม่พูดความจริงออกมา เขาจงใจดีงดูดความสนใจของหลินซินเหยียนอ
อกจากลูกสาวของเขา
หลินซินเหยียน “……”
เธอมองไปที่จงจิ่งห้าว “จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”
นี่เป็นการเอาบริษัทของคนอื่นไปทดลองหรือเปล่า?
“มีผมอยู่ไม่ใช่หรือ?” จงจิ่งห้าวโอบรอบเอวเธอ “ผมจึงต้องออกไปสำรวจดูเรื่องบริษัทของซงเก้นสักหน่อย”
ฟังไปเหมือนเป็นการปูทางไว้ให้ลูกสาว
แต่หลินซินเหยียนยังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป “ถึงอย่างนั้นคุณไม่จำเป็นต้องไปตรวจสอบด้วยตัวเองไม่ใช่เหรอ? ครั้งสุดท้ายฉันจำได้ว่าเราทำงานร่วมกับเขา และเราควรรู้สถานการณ์
ของบริษัทของเขาดี……”.
“คุณใส่ชุดกี่เพ้าดูดีจังครับ” จงจิ่งห้าวขัดจังหวะเธอขึ้นทันที
เขาแทบจะสิ้นหนทางแล้ว
ผู้หญิงคนนี้ช่างจัดการยากเหลือเกิน
หลินชินเหยียนมองลงไปที่ชุดกี่เฬาบนร่างกายของเธอ จากนั้นจึงหันกลับมามองเขา “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะคะ”
จงจิ่งห้าว “…..”
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
