ความจริงปรากฏ นี่เป็นคนจริงๆมาแสดง
เมื่อเขาเห็นว่าลู่อันหรานกำลังจะพุ่งเข้าไปอีกครั้ง จึงรีบก้าวถอยหลังอย่างกะทันหัน จับที่หน้าอกแล้วไอออกมา ” อย่าเตะ อย่าเตะ ผมเป็นคนจริงๆครับ ”
โม่โยวขมวดคิ้ว เธอรู้ว่าบ้านผีสิงบางหลังเพื่อให้สมจริงที่สุด จึงได้ให้เจ้าหน้าที่หรือพนักงานเข้าไปแต่งเป็นผีเพื่อแกล้งทำให้นักท่องเที่ยวตกใจ
แต่นี่เป็นสวนสนุกที่มีแต่เด็กๆเล่นเท่านั้น เจ้าของบ้านผีสิงนี้ยังปล่อยให้คนจริงๆเข้ามา นี่มันไม่เหมาะสมเลย ถ้าแกล้งจนเด็กตกใจกลัวจะทำอย่างไร
ลู่อันหรานกับไม่ได้แปลกใจสักนิด เมื่อกี้ตอนที่เตะ เขาก็สัมผัสได้แล้ว ตบมือเล็ก ๆของเขาไปมาจากนั้นเอามือใส่เอวยืนอยู่ตรงหน้าเขา ท่าทางอย่างกับซูเปอร์แมน
” ผมไม่สนว่าคุณจะเป็นอะไร เข้ามาที่บ้านผีสิงนี้แล้วก็คือผี ต่อให้แกล้่งทำก็ต้องแกล้งให้สมจริงหน่อย แต่คุณยังเปิดเผยออกมาด้วยตัวเองแบบนี้ ดูไม่เป็นมืออาชีพเอาสักเลย ผมจะต้องหาเจ้านายคุณแล้วฟ้องคุณ หักเงินเดือนของคุณ ”
โม่โยว “… ”
จู่ๆเธอก็รู้สึกเห็นใจเจ้าหน้าที่ที่เล่นเป็นผีคนนั้นขึ้นมา
“ อย่าเลยนะหนุ่มน้อย หนูเก่งมาก จนผมต้านไม่ไหวจริงๆ”
ลู่อันหรานเลิกคิ้วอย่างมีชัย ” ผมเก่งมากเลยเหรอครับ ”
พนักงานรีบขึ้นพูดทันทีว่า ” แน่นอนครับ หนูเป็นหนุ่มน้อยที่เก่งมากที่สุดคนหนึ่งเท่าที่ผมเคยเจอมา”
“อะไรนะหนุ่มน้อยเหรอ ใครเป็นเด็ก เรียกผมว่านายน้อย”
โม่โยวกระตุกปาก พูดอะไรไม่ออก
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วแล้วตะโกนว่า ” อันหราน”
หลังจากได้เสียงตักเตือน ลู่อันหรายก็หุบปากลง แล้วปล่อยพนักงานที่น่าสงสารคนนั้นไป ทั้งสามคนเดินไปข้างหน้าต่อ
ถึงมุมหนึ่ง แสงไฟก็หรี่ลงทันที
ทันใดนั้นโม่โยวก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ที่ไหล่ของเธอ เธอจึงใช้มือสะบัดมันออกไป สัมผัสได้ว่าอะไรนุ่มๆนิ่มๆ เลยคิดว่าน่าจะเป็นแมลงอะไรสักอย่างก็กรีดร้องด้วยความตกใจ
ทันใดนั้นตรงเอวของเธอก็แน่นขึ้น พร้อมกับลมหายใจของชายหนุ่มแล้วใบหน้าก็โผล่เข้ามา
“ มีอะไรเหรอครับ” เสียงต่ำๆเบาๆดังขึ้นที่ข้างหู
ใบหน้าของโม่โยวถึงกับแดงระเรื่อขึ้นมา เธอมีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้น รู้สึกคุ้นเคยกับอ้อมแขนนี้มาก นี่เธอมันบ้าไปแล้วจริงๆ ในใจนั้นดูถูกตัวเองสารพัดว่าทำไมถึงไม่มีความหนักแน่นเอาสักเลย โกธรมากจนรีบผลักเขาออกไปทันที พยายามทำให้หัวใจที่เต้นแรงนั้นสงบลง
“ ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ”
เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งเข้ามาทันที ” โยวโยว คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ฉันไม่เป็นอะไร”
” ผมจูงมือคุณเอาไว้ แบบนี้คุณก็ไม่ต้องกลัวแล้ว ” ลู่อันหรานสอดมือเล็ก ๆ ของเขาไปที่ฝ่ามือของโม่โยว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสรุปแล้วใครจูงมือใครกันแน่
ต่อมาถนนทางเดินราบเรียบขึ้นเยอะ ไม่นานทั้งสามคนก็จบภารกิจของบ้านผีสิงไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ โปรแกรมที่ลู่อันหรานจัดไว้อันดับสุดท้ายก็คือ บ่อน้ำพุร้อน
โม่โยวไม่ได้เตรียมชุดว่ายน้ำมาด้วย ก็เลยต้องไปซื้อระหว่างทาง พ่อลูกทั้งสองอยากตามไปด้วย เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ” ไม่เป็นไรค่ะ คุณชายลู่ ฉันสามารถไปซื้อเองได้ ประเดี๋ยวเดี่ยวก็ซื้อกลับมาแล้วค่ะ ”
ล้อเล่นหรือเปล่า สองคนนี้ตามไปด้วย จะให้เธอเลือกเสื้อผ้ายังไงกัน
” โยวโยวครับ คุณพาผมไปด้วยผมสามารถให้คำแนะนำกับคุณได้ ” ลู่อันหรานดึงมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
ลู่จิ้นยวนตีท้ายครัวของลูกชายอย่างไม่ไยดี ” คำแนะนำของลูกเหรอ พ่อเห็นช่วงนี้ลูกเอาแต่ดูพวกซูเปอร์แมนกับไอรอนแมน ชุดว่ายน้ำคงจะพิมพ์แต่รวดลายพวกนี้ละมั้ง ”
ใบหน้าของลู่อันหรานแดงก่ำ อดใช้ตาโตจ้องพ่อของตัวเองไม่ได้ ” ใครจะไปชอบอะไรที่ไร้เรียงสาแบบเด็ก ๆ นั้น คุณพ่อตาฝาดหรือเปล่า”
ลู่จิ้นยวนไม่ยอมรับคำปฏิเสธ เลยไม่เปิดโอกาสให้โม่โยวปฏิเสธพวกเขาอีก ลุกขึ้นยืนทันที ” ไปกันเถอะ อย่าเสียเวลาเลย ”
โม่โยวไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินตามไป
ในร้านชุดว่ายน้ำ ไม่มีอะไรดีหรือไม่ดี มีแต่พนักงานที่ค่อนแต่จะแนะนำชุดเซ๊กซี่ให้เธอ โม่โยวไม่ได้สนใจพวกเขา แต่เดินเข้าไปเลือกชุดว่ายน้ำที่มิดชิดมาชุดหนึ่ง
ลู่อันหรานกวาดสายตาไปเห็นเข้า แล้วรีบวิ่งเข้าไปทันที ” โยวโยว คุณกลัวไหมที่จะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าตามลำพัง ต้องการให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม ”
โม่โยวมองเขาอย่างใช้ความคิด
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว ใช้มือใหญ่ของเขาคว้าเขากลับมาที่เดิม ” ลูกช่วยอยู่ดีดีจะได้ไหม ”
เจ้าตัวเล็กจ้องลู่จิ้นยวนอย่างไม่พอใจ โม่โยวส่ายหัวอย่างขบขัน แล้วเข้าไปในห้องลองเสื้อ
ทั้งสามคนเข้าไปในโรงแรม โม่โยวจูงมือของลู่อันหรานไว้ ข้างหลังตามด้วยลู่จิ้นยวนที่ตัวสูงใหญ่ ดูยังไงก็เหมือนครอบครัวพ่อแม่ลูกที่สมบูรณ์แบบ ฉากนี้ ดันไปโดนพานจื้อหลานที่อยู่ตรงประตูเห็นเข้า
ทำให้นางยิ่งโกธรมากเพิ่มขึ้น จนเจ็บหน้าอก เลยรีบโทรไปหาลูกชายโม่เทียนยวี๋ของตัวเองทันที่
โม่เทียนยวี๋กำลังดูไฟล์งานอยู่ “คุณแม่ครับ มีอะไรเหรอครับ ”
” แกช่วยรีบไปเลิกกับผู้หญิงเสเพลอย่างโม่โยวเดียวนี้เลยนะ ” พานจื้อหลานโกธรจนตะโกนออกมาด้วยความโมหก
เขาขมวดคิ้ว “ คุณแม่ครับ อยู่ดีๆทำไมคุณแม่ถึงมาพูดแบบนี้ครับ พวกเรากำลังจะแต่งงานกันนะครับ”
” แม่ไม่เห็นด้วย แต่งงานอะไร มันก็แค่ผู้หญิงมือสองที่เคยผ่านการมีลูกมาแล้ว ไม่คู่ควรกับแกสักนิด แม่คิดว่าลูกคงจะโดนมันวางยาเสน่ห์เข้าแล้ว”
โม่เทียนยวี๋รู้ว่าแม่ของเขาไม่ชอบโม่โยว แต่เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น มีเรื่องบางเรื่องเขาไม่อาจบอกให้แม่เขารับรู้
” คุณแม่ครับ ผมกับโม่โยวยังไงก็ต้องแต่งงานกันอย่างแน่นอนครับ แม่อย่ามาสร้างความวุ่นวายเลยครับ ” หลังจากที่เขาพูดจบก็วางสายไปทันที
พานจื้อหลานโกธรจนกัดฟันแน่น เกลียดจนไม่รู้จะเกลียด ปกติลูกชายของเธอค่อนข้างที่จะเชื่อฟังเธอมาโดนตลอด แต่ตอนนี้เพื่อผู้หญิงเสเพลคนนี้ยังกล้าต่อปากต่อคำกับเธอ
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะโม่โยวคนเดียว ไม่ได้ เธอจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้มาทำลายอนาคตของลูกชายของเธอเป็นอันขาด
โม่โยวไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ เธอได้พาลู่อันหรานไปเล่นในสระว่ายน้ำอย่างมีความสุข
พลังงานของเด็กมีขีดจำกัด ตอนกลางวันพวกเขาเล่นมาทั้งวันเต็มๆ พอตกค่ำก็ง่วงนอนเร็วมาก
ลู่อันหรานหรี่ตาลง แต่ยังคงเอามือกอดคอของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมไปจากอ้อนแขนของเธอ แล้วพึมพำออกมาจากปากเล็กๆ
“คุณแม่ครับ……”
คำนี้ไม่ว่าจะเป็นโม่โยวหรือลู่จิ้นยวนก็ได้ยินอย่างชัดเจน ทำให้เธออึดอัดใจเล็กน้อย
ลู่จิ้นยวนก้าวไปข้างหน้ารับลูกชายเข้ามาในอ้อมแขน ดูแลเรื่องการนอนของเขา มองไปที่โม่โยว แล้วพูดขึ้นมาว่า
“ คุณอย่าถือสานะครับ แม่ของอันหรานได้เสียชีวิตไป หลังจากที่ให้กำเนิดอันหรานได้ไม่นาน ถึงแม้เขาจะยังเด็ก แต่เขาค่อนข้างที่จะรู้เรื่อง แม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย แต่พวกเราทุกคนก็รู้ดี ว่าเขาอยากมีแม่มาก ”
จมูกของโม่โยวฉุนขึ้นมา แถมน้ำตาคลองเต็มไปหมด เธอไม่ใช่คนที่จะอ่อนไหวง่ายๆ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจและสงสารอันหรานจริงๆ
ลู่จิ้นยวนเห็นเธอน้ำตาไหลรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณโม่”
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆด้วยความไม่สบายใจ ” ต้องขอโทษทีค่ะ คุณชายลู่ คือคงเป็นเพราะไปกระทบความรู้สึกลึกๆของฉัน คงไม่เป็นการเสียมารยาทนะคะ ”
” คุณไม่ต้องเป็นห่วง คือฉันชอบอันหรานเด็กคนนี้มากจริงๆ ฉันไม่รังเกียจหรือถือสาที่เขาจะเรียกฉันอะไร มันสายมากแล้ว ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ ”
ลู่จิ้นยวนมองตามด้านหลังของเธอด้วยดวงตาคมของเขา หรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด
…
จริงๆแล้วโม่โยวไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอะไร หลังจากได้พักฟื้นที่โรงพยาบาลไปหลายวัน ก็ออกจากโรงพยาบาล จากนั้นก็รีบกลับไปรายงานตัวที่บริษัท
เธอยังจำเรื่องที่โม่เทียนยวี๋ไหว้วานเธอได้ เธอยังตั้งใจไปเช็คข้อมูลเวลาและหัวข้อเรื่องต่างที่เกี่ยวข้องกับการเข้าประกวด ด้านนอกนั้นดูจากวุ่นวายเสียงดังเล็กน้อย
” คุณผู้หญิงท่านนี้ค่ะ คุณไม่สามารถเข้าไปได้ค่ะถ้าไม่ได้รับอนุญาต” นี่คือเสียงของผู้ช่วยของเธอ
ไม่นาน ก็มีเสียงที่เย่อหยิ่งอีกคนหนึ่งดังขึ้น
” โม่โยวอยู่ไหน เธอช่วยไปเรียกนางออกมาหน่อย ”
เธอรีบยืนขึ้นด้วยความตกใจ เสียงนี้เธอคุ้นเคยกับมันมาก มันคือเสียงของพานจื้อหลานแม่ของเทียนยวี๋ เธอจึงรีบเดินออกไปทันที
“ ท่านป้า ท่านมาที่นี่มีอะไรคะ ”
เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหามาถึงที่เพราะเรื่องอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มาดี
