ย้อนเวลากลับไป ประมาณ24ชั่วโมงหลังจากที่บ้านใหญ่ตระกูลลี่จะถูกไฟไหม้ หลังจากผ่านการต่อรถและเที่ยวบินที่เป็นระยะเวลาที่ยาวนาน ในที่สุดซูย้าวก็มาถึงยุโรป
หลังจากขับรถอย่างเร็วประมาณ2-3ชั่วโมงอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็ถึงปราสาทที่คุ้นเคย
พูดถึงบ้านหลังนี้ พูดตรงๆ คือเป็นคฤหาสน์ที่มีบรรยากาศแบบทุ่งนาสไตล์ยุโรป แต่มีขนาดใหญ่กว่าบ้านตามความหมายทั่วไปมากกว่า เปรียบเสมือนปราสาท Jockที่ส่งต่อรุ่นต่อรุ่น ว่าวิญญาณของคนตายถูกผูกไว้ที่นี่
เพราะว่าด้านหลังของบ้าน เป็นหลุมฝังศพทอดเป็นแนวยาว ให้ความรู้สึกที่เคร่งขรึมและสงบเงียบ หลุมฝังศพล่าสุดเป็นของเพ้ยหยู่เจี๋ย ในฐานะที่เป็นJockคนสุดท้ายของตระกูลเพ้ย วิญญาณเธอถึงแก่กรรมที่นี่
ซูย้าวไม่คุ้นเคยกับสถานที่นี้มากนัก แค่เคยได้ยินเกี่ยวกับที่นี่มามาก และอานเจียเย้นก็พาเธอมาที่นี่ด้วยตัวเองในตอนนั้น ตอนที่พามาเยี่ยมเพ้ยหยู่เจี๋ยในวัยชรา
และตอนนี้ เธอมาที่นี่เพื่อพบอานเจียเย้น
คาดว่าหลังจากเพ้ยหยู่เจี๋ยเสียชีวิตไป อานเจียเย้นก็เข้ายึดครองกิจการทุกอย่างของเขาอย่างเป็นทางการ ดังนั้นจึงย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านใหญ่หลังนี้
รถยนต์หรูหลายสิบคันขับตรงเข้าไปในลานบ้านทีละคัน และค่อยๆ ชะลอตัวลง มีคนเดินไปยังรถด้วยความเคารพและเอนตัวไปเปิดประตูด้านหลังของรถหรู
ซูย้าวตามการเคลื่อนไหวของชายคนนั้น เธอก้าวไปข้างหน้า และลงมาจากรถ
เธอสวมชุดเดรสสีดำกับเสื้อกันลมตัวยาว บนศีรษะของเธอสวมหมวกกันแดดใบใหญ่ ขับร่างกายให้ดูเด่นไปอีกด้วยกระบอกแขนไว้ทุกข์อันประณีตสีดำ ดวงตาของเธอมีความเยือกเย็นไม่มีที่สิ้นสุด
ด้านนอกบ้านใหญ่ คนรับใช้และบอดี้การ์ดยืนเรียงกันเป็นแถวทั้งสองข้าง ทุกคนโค้งคำนับเข้าหาตัวเธอ และพูดพร้อมๆ กันว่า “สวัสดีครับคุณหนู!”
ซูย้าวไม่แยแสกับสิ่งนี้ แต่มองไปด้านหน้าด้วยสายตาเย็นชา ก่อนเดินผ่านไปยังท่ามกลางฝูงชน เมื่อเธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เธอเงยตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะสังเกตเห็นชายผู้สง่างามยืนพิงรั้วอยู่ครึ่งตัว เขากำลังเล่นแก้วทรงสูงด้วยมือข้างเดียว ของเหลวสีแดงสดในนั้นกำลังร่วงหล่น และเขายิ้มเบาๆ มาทางเธอ
เธอหรี่ตาลงอย่างรวดเร็ว และก้าวขึ้นไปชั้นบน
โถงเปิดโล่งชั้นบนมีขนาดใหญ่มาก เกือบเท่าห้องนั่งเล่นชั้นล่าง พ่อบ้านตามเธอขึ้นมายังชั้นบนด้วย และรีบให้ทุกคนลงไปอยู่ชั้นล่างด้วย ทันใด ดูเหมือนว่าทั่วทั้งบ้านใหญ่จะเหลือเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น
ซูย้าวมองไปที่อานเจียเย้นซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาที่อยู่ไม่ไกล และพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ฉันจัดการเรื่องนี้แล้ว”
อานเจียเย้นพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันได้ยินมาแล้วละ”
“บริษัทที่ต่างประเทศของเขาไม่มีแล้ว และฉันก็เอาเงินของเขามาประมาณ30พันล้าน” เช็คที่ทำโดยลายเซ็นปลอมแปลงเป็นเงินสดมูลค่า20พันล้าน นอกจากนี้ เมื่อขอแต่งงาน เขายังมอบสินสอดให้เธอ10พันล้าน
ซูย้าวถอดหมวกและเสื้อกันลมออก แล้วเดินตรงไปที่โซฟา เมื่อนั่งลงแล้ว ก็รินไวน์แดงให้ตัวเองหนึ่งแก้ว และเงยหน้าขึ้นดื่ม เมื่อวางแก้วไวน์ลง เธอก็มองไปที่ชายคนนั้นด้วยสายตาที่เย็นชา “ดังนั้น ตอนนี้เขาแทบไม่เหลืออะไรแล้ว จะไม่มีการมาข่มขู่เราอีก อย่าแตะต้องเขาอีก!”
อานเจียเย้นยิ้มบางๆ ใบหน้าไม่แสดงความอนาทรร้อนใจ ไม่รู้สักนิดว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แค่คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่ซูย้าวอีกครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ขยับริมฝีปากเล็กน้อย “ดูท่า คุณก็ยังเลือกเขา”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมถึงไม่อยู่ต่อละ? มีงานแต่งงานที่ดี ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข มันก็ดีมากแล้วนี่?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูย้าวก็หัวเราะ
เธอก้มศีรษะลงอย่างช้าๆ ขนตาหนาเป็นแพปกปิดความลับในดวงตาของเธอ เหลือเพียงรอยยิ้มเหยียดหยันที่ดูไร้หัวใจประดับอยู่บนใบหน้า พร้อมด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยในน้ำเสียง เธอจะมองไปยังอานเจียเย้นอีกครั้ง “แต่งงานและใช้ชีวิตอย่างดี ใช่ ฉันเกือบจะเปลี่ยนใจแล้ว!”
ลี่เฉินซีบางครั้งก็อ่อนโยน และบางครั้งก็เผด็จการ การดูแลและเอาใจใส่ของเขาทำให้หัวใจของเธอสั่นคลอนอยู่เสมอ
เธออยากจะอยู่กับเขาต่อไป แต่งงานกัน มีลูกด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน คาดว่านี่น่าจะเป็นวิถีชีวิตที่ผู้หญิงหลายคนเลือกสินะ!
ความสุข จะค่อยคืบคลานเข้ามาอย่างเงียบๆ แก่เฒ่าไปด้วยกัน รักใคร่ให้เกียรติกันและกัน ช่างเป็นคำพูดและภาพที่สวยงาม
“แต่คุณปล่อยฉันไปได้ไหม?” ซูย้าวมองไปที่เขา หรี่ดวงตาลงช้าๆ “คุณสามารถปล่อยเขาไปได้ไหม?”
อานเจียเย้นไม่พูดอีกต่อไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่ลดน้อยลง ดังนั้นเขาจึงดูอ่อนโยนราวกับสุภาพบุรุษ
เมื่อซูย้าวเห็นเขาแบบนี้ เธอรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เธอขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะพูด “หยุดทำท่าทางแบบนั้นสักที! อานเจียเย้น หยุดเสแสร้ง!”
“ตั้งแต่ต้นจนจบ นี่ไม่ใช่เกมวิปริตที่คุณคอยควบคุมจัดเตรียมเหรอ? ตอนนี้จะปลอมเป็นคนดีแล้ว!”
จากเวลาที่เขาส่งตัวเธอไปที่เมือง A เพื่อบีบบังคับบริษัทลี่ซื่อ เธอรู้ว่านี่เป็นกับดักที่อานเจียเย้นเป็นคนกำหนดไว้เอง
ตราบใดที่ความรู้สึกของลี่เฉินซีที่มีต่อเธอยังคง ก็เท่ากับว่าเขาได้ตกลงไปในกับดักที่อานเจียเย้นวางแผนไว้โดยปริยาย ยิ่งพวกเขารู้สึกรักใคร่และเสน่หากันมากเท่าไหร่ เกมนี้สำหรับอานเจียเย้นก็จะยิ่งน่าตื่นเต้นมากกว่าเดิม ในที่สุดมันจะนำไปสู่การควบคุมไม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ นำไปสู่ตอนจบที่หวนคืนไม่ได้
ดังนั้นซูย้าวจึงต้องลงมือทำทั้งหมดด้วยตัวเอง
แม้เธอจะรู้ว่าการทำเช่นนี้ จะเป็นการทำร้ายลี่เฉินซี แต่ก็ต้องเป็นเช่นนี้ เธอไม่มีทางเลือก!
อานเจียเย้นถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาเอนตัวลงไปรินไวน์แดงอีกแก้ว และยื่นให้เธอพลางพูดไปด้วยว่า “น้องสาวที่โง่เง่าของฉัน ยังไม่ถึงตอนสุดท้าย เธอรู้ได้อย่างไรว่านี่คือเกม? และเธอไม่คิดมาก่อนเหรอ? ว่าถึงแม้จะเป็นเกม ก็เป็นเกมที่ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุข!”
“ความสุข?” ซูย้าวอดขำไม่ได้เมื่อได้ยิน ราวกับเธอได้ยินเรื่องตลกที่น่าขันและไร้สาระที่สุด “คุณหวังให้ฉันมีความสุข? เป็นไปได้ยังไงกัน!”
เธอผลักแก้วไวน์ออก และเผชิญหน้ากับชายคนนั้นอย่างเย็นชา “คุณหวังให้ฉันแต่งงานกับลี่เฉินซี ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขาอย่างมีความสุข จากนั้นเมื่อเรามีส่วนร่วมอย่างสมบูรณ์ในความสัมพันธ์ที่เรียกว่าความสุขนี้อีก ทันใดฝันร้ายก็มาถึง!”
บางทีในหลายๆ ด้านแล้ว เธอและลี่เฉินซีไม่มีความวิตกกังวล ตระกูลลี่แข็งแกร่ง และไม่ใช่ว่าอานเจียเย้นต้องการกลืนกินหรือล้มล้าง ทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการ ซูย้าวต้องระมัดระวัง ต้องพยายามดิ้นให้หลุดและหลีกเลี่ยงจากทุกอย่าง
ทว่า ในบรรดาสองสิ่งนี้ มีปัจจัยที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้และมีตัวแปรที่มากเกินไป นั่นคือพวกลูกๆ
ไม่ใช่คนเดียว แต่เป็นถึงสามคน
สามชีวิตที่สวยงาม ลูกสามคนที่แข็งแรง
เมื่ออานเจียเย้นต้องการทำอะไร ตามความเข้าใจของซูย้าวเกี่ยวกับเขา พวกเด็กๆ คือจุดเริ่มต้นแรกของเขา และฝันร้ายของการสมรู้ร่วมคิดนี้ก็จะกลายเป็นบทเรียนนองเลือดเช่นกัน!
เพื่อเห็นแก่ความรู้สึกของตัวเอง การผลักลูกไปสู่กระแสสังคมที่โหดร้าย ความเสี่ยงนี้มากเกินไป เธอรับไม่ไหว และไม่อยากรับผิดชอบ!
“อานเจียเย้น เพราะคุณถูกเพ้ยหยู่เจี๋ยรับมาเลี้ยงตั้งแต่อายุยังน้อย เติบโตขึ้นมาโดยถูกเขาทำร้ายและทรมาน ดังนั้นคุณจึงไม่มีเหตุผล คุณไม่ได้หวังให้ฉันมีความสุข คุณอยากให้ฉันเป็นเหมือนคุณตอนนี้ ไม่มีเหตุผล ไม่มีปรัชญาสามทัศน์ ไม่มีความดี”
ซูย้าวรู้จักชายคนนี้อย่างดี ผ่านสองปีแห่งการทำความเข้าใจเขา “ด้วยวิธีนี้เท่านั้น ที่คุณจะรู้สึกไม่โดดเดี่ยว และรู้สึกว่ามีใครบางคนอยู่กับคุณ เพราะคุณอยู่ในนรก ดังนั้นคุณจึงต้องการดึงคนอื่นเข้ามาในนรกนี่ด้วย!”
อานเจียเย้นเงียบ นิ้วเรียวสวยราวหยกเนื้อดีของเขายังคงหมุนแก้วเล่น คิ้วหนาพลางขมวดเบาๆ
ซูย้าวลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปยังด้านหลังของชายหนุ่ม เธอเอนตัวก้มลงไปทางเขาช้าๆ “ฉันพูดถูกไหมล่ะ? พี่ชาย”
คำว่า ‘พี่ชาย’ ในเวลานี้ช่างประชดประชัน เยาะเย้ย
มือที่ประคองแก้วทรงสูงของอานเจียเย้นกระชับแน่น เขายิ้มเย็นชา “ดูเหมือนจะไม่ผิด”
เขาใช้จิตวิทยาและจุดประสงค์แบบนี้ เพราะสงสัยว่าซูย้าวยอมรับตัวตนของอานหว่านชิงอย่างสมบูรณ์ได้หรือไม่ สงสัยว่าเธอจะยังจริงใจกับตัวเองไหม จึงวางแผนทั้งหมดนี้ขึ้นมา แต่เขาไม่คาดคิด ว่าเกมนี้ ที่เขายังไม่ทันคิดตอนจบเลย คนคุมจะกลายเป็นเธอเสียอย่างนั้น
“จากนี้ไปฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง ตลอดชีวิต จนกระทั่งตายไป ดังนั้นปล่อยเขาและพวกเด็กๆไปเถอะ พี่ชาย!”
