ตอนที่วรกัญญากำลังจะไป อนุชิตกลับคว้าแขนของเธอไว้ ไม่ให้เธอไป
วรกัญญาหันกลับมา คว้าแขนของอนุชิต เอาตัวเข้าใกล้แล้วยกเขาขึ้น จากนั้นก็ทุ่มอนุชิตลงพื้น วรกัญญาตบๆ มือก่อนจะขึ้นรถขับออกไป
อนุชิตตะเกียกตะกายขึ้นจากพื้น เขาไม่ได้กังวลเรื่องเสื้อผ้าราคาหลายแสนที่อยู่บนตัวเขา แต่กลับมองดูวรกัญญาจากไปด้วยความปวดใจมาก
“คุณชายอนุชิต คุณไม่เป็นไรนะ” หญิงสาวเข้าไปสั่งอาหารเรียบร้อยแล้วเธอก็ออกมา เมื่อออกมาก็เห็นอนุชิตล้มอยู่บนพื้นพอดี ตอนที่เธอกำลังไปช่วย อนุชิตก็ลุกขึ้นเองแล้ว
“น่าสนใจจริงๆ คิดไม่ถึงว่าในพระนครยังมีผู้หญิงแสบๆ แบบนี้อยู่ ผมคิดว่ามีแต่สุภาพสตรีอ่อนโยนซะอีก ฮ่าๆๆ ผมชอบ ผมชอบมาก สาวเผ็ดคนนี้!” อนุชิตพึมพำถ้อยคำลับหลังวรกัญญาออกมามากมายก่ายกอง จากนั้นก็เหลือบมองหญิงสาวด้วยความขยะแขยง
“คุณไปจองห้องพักเดี๋ยวนี้!” อนุชิตพูดกับหญิงสาว
“เรายังไม่ได้ทานอะไรกันเลยนะ! คุณชายอนุชิต อย่ารีบร้อนสิคะ” หญิงสาวคิดไปอีกทาง เธอพูดพร้อมกับแสร้งทำท่าทีขวยเขิน
“คุณกำลังคิดบ้าอะไรอยู่ ผมจะให้คุณไปอาบน้ำ ล้างหน้าที่แต่งเหมือนผีของคุณออกซะ และกลิ่นอะไรบนตัวนี่ด้วย ไปล้างออกเดี๋ยวนี้ แล้วเปลี่ยนเป็นชุดปกติธรรมดา หรือไม่ก็ไสหัวไป!” อนุชิตถลึงตาจ้องใส่
“ได้ค่ะๆๆ” หญิงสาวเห็นอนุชิตโกรธ เธอจึงรีบตอบตกลง วิ่งเข้าไปในร้านอาหารครัวส่วนตัว แล้วหาห้องเพื่อทำความสะอาดตัวเอง
อนุชิตเดินกร่างเข้าไปในร้านอาหารครัวส่วนตัว เขาเพิ่งมาถึงหน้าประตู ก็พลันครุ่นคิดครู่หนึ่ง ไม่มีความอยากอาหารแล้ว ผู้หญิงคนเมื่อครู่สิถึงจะเหมาะกับความกระหายอยากของตน! แล้วอนุชิตก็หันหลังเดินออกไปจากครัวส่วนตัวเจ้าปูอีกครั้ง
จากนั้นวรกัญญาก็ไม่มีทางเลือกทำได้แค่กลับบ้าน ทำบะหมี่ทานเอง ถึงแม้ว่าวันนี้จะเจอเรื่องมากมาย แต่การฝึกซ้อมกับประวีร์เธอคิดว่ามันเป็นสิ่งที่มีความหมายมากที่สุด
หลังจากอาบน้ำแล้ว วรกัญญาก็ไปนอนบนเตียง ไม่มีอะไรต้องทำจึงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาดูข่าวสาร ดูไปเรื่อยๆ จนล้าแล้วเธอก็หลับไป
เมื่อพบกันอีกครั้งในสำนักงานรองนายกเทศมนตรี วรกัญญากับชลธีต่างสวมใส่เสื้อผ้าสีดำ ทั้งสองคนที่ดูดีจนโดดเด่นโดยพื้นฐาน บวกกับชุดดำ จึงดูเหมือนเป็นชุดคู่รัก
“โอ้ ประธานชลธีกับประธานวรกัญญาใจตรงกันจริงๆ ต่างใส่ชุดดำ เหมือนเป็นคู่รักกันเลยนะครับ” รองนายกเทศมนตรีพูดอย่างอารมณ์ดี
วรกัญญาจ้องชลธี วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงขายาวสีดำ ให้พูดกันตามจริง ก็ดูดีเกินบรรยายอย่างว่า ไม่รู้ว่าจะมีพวกสาวๆ เยอะแค่ไหนที่ตกหลุมรักเขา
ชลธีรู้สึกได้ถึงสายตาของวรกัญญา แต่เขาไม่ได้หันไปมองเธอ รู้ว่าสายตาเธอที่มองตัวเองไม่ได้มีเจตนาที่ดีอย่างแน่นอน
“ประธานชลธี ประธานวรกัญญาพวกคุณพิจารณาได้แล้วหรือยัง รู้สึกยังไงกับแผนการลงทุนในหมู่บ้านฟ้าใส ถ้าเกิดสนใจ เราสามารถเริ่มต้นวางแผนงานได้เลยนะครับ” รองนายกเทศมนตรีเป็นคนเฉียบขาดรวดเร็วในทุกสิ่งไม่ว่าจะทำอะไร เขาคิดว่าถ้าเรื่องนี้เป็นไปได้ ก็หวังว่าจะดำเนินการให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ไม่ชอบยืดยาดอืดอาด
“ผมคิดว่าก็โอเคครับ แต่ไม่รู้ว่าประธานวรกัญญามีความคิดยังไง” ชลธีไม่ได้มีความเห็นอะไร อย่างไรตอนนี้เขาก็กลับสู่สภาวะปกติแล้ว การลงทุนดังกล่าวจึงสามารถเป็นไปได้
“ฉันก็ไม่มีความเห็นค่ะ งั้นเรามาเริ่มวางแผนกันเถอะ เมื่อลุล่วงแล้วจะส่งแผนงานให้รองนายกเทศมนตรีนะคะ” วรกัญญาก็พิจารณาดีแล้วเช่นกัน หลังจากคณะกรรมการบริษัทวิเคราะห์แล้ว คิดว่าโครงการนี้ยังคงมีความเป็นไปได้สูง และผลกำไรก็เป็นจุดประสงค์สำคัญ
“ดีครับ ผมชอบที่พวกคุณเป็นคนรวดเร็วฉับไวแบบนี้ งั้นเราลงมือกันเลย ให้คนในหมู่บ้านได้รับประโยชน์โดยเร็วที่สุด ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญมากที่ถึงแม้เราจะไปพัฒนา แต่ยังคงต้องรักษาสมดุลของระบบนิเวศ จะตัดต้นไม้ทำลายป่าภายในนั้นไม่ได้ ต้องปกป้องสิ่งแวดล้อม” รองนายกเทศมนตรีอธิบายในส่วนสุดท้าย
“ได้” รีสอร์ทที่ดีแน่นอนว่าธรรมชาติของระบบนิเวศต้องยิ่งดี ซึ่งแบบนี้ถึงจะสามารถดึงดูดนักท่องเที่ยวได้ หากเป็นแนวคิดแบบเดียวกับในเมือง ไม่สู้อยู่ในเมืองดีกว่า ใครจะวิ่งไปเที่ยวไกลถึงรีสอร์ท
ทั้งสองตกลงทำตามคำขอของรองนายกเทศมนตรี เตรียมกลับไปศึกษาแผนงานให้ดีๆ
“ประธานวรกัญญา เราใช้เวลาสามวันเพื่อวางแผนก่อน หลังจากนั้นเราค่อยมาแลกเปลี่ยนความคิดกันเป็นยังไง” ชลธีคิดว่าวรกัญญาต้องไม่เต็มใจที่จะติดต่อกับตัวเองมากเกินไปแน่ๆ เขาจึงได้แค่จัดสรรแบบนี้
“ทำไมต้องทำสองแผน แผนเดียวก็พอแล้ว คุณสามารถนำคนในแผนงานของคุณมารวมกลุ่มกับคนของฉันได้ ให้พวกเขาทำมันให้เสร็จภายในสัปดาห์นี้ เสร็จเมื่อไรเราก็มารวมหัวหาข้อสรุปกันก็ได้” วรกัญญามองไปข้างหน้า สิ่งที่เธอพูดเป็นวิธีที่ดีที่สุด
“งั้นได้ ผมจะกลับไปจัดการเรื่องนี้ ให้คนของคุณร่วมงานกับคนของผมตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ทำงานกันที่โรงแรมลวดลายวิหก ให้พวกเขาทำเวอร์ชั่นสุดท้ายให้เสร็จภายในหนึ่งสัปดาห์ มันลำบากเหมือนกันที่จะหาสถานที่ที่ตรงตามเงื่อนไข” ทันทีที่ชลธีได้ยินวิธีของวรกัญญาก็รู้สึกว่ามันดีมาก เพียงแต่โรงแรมของทั้งคู่ไม่ใช่ตัวเลือกแรก เกรงว่าจะถูกรบกวน ไปโรงแรมลวดลายวิหกที่หรูหราที่สุดในพระนครดีกว่า ที่นั่นเงื่อนไขตรงใจที่สุด
“ได้ งั้นฉันจะไปจองห้องพักกับห้องประชุมที่ลวดลายวิหก ค่าใช้จ่ายภายในเราหารครึ่ง ฉันจะออกไปก่อน” วรกัญญาที่ท่าทางเอาจริงเอาจัง ทำให้ชลธีรู้สึกแปลกใหม่มาก
“ได้” ชลธีก็เห็นด้วย เขาไม่ได้รอวรกัญญา ตัวเองขับรถกลับไปทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายทันที
วรกัญญาขับรถตรงไปที่โรงแรมลวดลายวิหก
โรงแรมลวดลายวิหกเป็นชื่อที่เหมาะสมอย่างแท้จริง ให้ผู้คนปรารถนาที่จะทะยานขึ้นไป ทั้งตัวโรงแรมทรงอำนาจการตกแต่งภายในเรียบหรู พาให้คนรู้สึกองอาจ
วรกัญญาเดินเข้าประตูโรงแรมลวดลายวิหก ข้างในไม่ดังอึกทึกเท่าข้างนอก การตกแต่งทุกที่เป็นของโบราณ และมีรสนิยมมาก
มาถึงแผนกต้อนรับส่วนหน้า พนักงานสาวที่แผนกต้อนรับส่วนหน้าต้อนรับวรกัญญาอย่างอบอุ่น
“ฉันต้องการหนึ่งห้องประชุมกับสิบห้องพัก พร้อมอาหารสามมื้อ มาตรฐานของอาหารให้จัดตามมาตรฐานที่ดีที่สุดของที่นี่ค่ะ” วรกัญญาบอกกับพนักงานต้อนรับส่วนหน้า หลักการหนึ่งที่เธอเข้าใจดีที่สุด นั่นก็คือหากอยากให้พนักงานทำงานให้ได้ดีๆ ก็ต้องให้สวัสดิการพวกเขาอย่างเหมาะสม
“อ๋อได้ค่ะ ฉันจะจัดการให้คุณเดี๋ยวนี้ รบกวนถามคุณผู้หญิง คุณจะเริ่มเช็คอินประมาณเมื่อไร และจะเข้าพักที่นี่นานแค่ไหนคะ” พนักงานต้อนรับถามวรกัญญา
“เริ่มเช็คอินเย็นพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องพักนานแค่ไหน ถึงเวลาค่อยดูอีกที อย่างเร็วที่สุดประมาณหนึ่งสัปดาห์ค่ะ” วรกัญญาพูดจบก็เอาการ์ดตัวเองออกมาเตรียมจ่ายเงินมัดจำ
“ลงบัญชีของเธอที่ผม คุณผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ผมจะยอมให้คุณจ่ายได้ยังไงล่ะครับ” น้ำเสียงกวนประสาทดังขึ้นข้างหลังวรกัญญา
