ในที่สุดแก่เฒ่าหวางก็รู้สึกกลัวขึ้นมา จ้องมองหลี่โม่ด้วยความประหลาดใจแล้วพูดว่า：“นายอย่าเดินไปข้างหน้าอีกเลย ฉันจำได้แล้ว ฉันล้มลงด้วยตนเองในระหว่างที่เดินข้ามถนน ลูกชายรีบๆ ! รีบมาช่วยพาแม่กลับบ้านไปพักผ่อน “
การตบหน้าทีหนึ่งของหลี่โม่นั้น ยังคงทำให้แก่เฒ่าหวางเจ็บหน้าปวดฟันอยู่เลย ถ้าหากโกงเงินมาไม่ได้ ใครจะยอมให้คนอื่นตบหน้าละ
แก่เฒ่าหวางรู้สึกว่าไม่มีความหวังที่จะโกงเงินได้ เธอจึงตัดสินใจถอยออกอย่างเด็ดขาด
ชายหนุ่มสองคนจับแก่เฒ่าหวางแล้วจะจากไป หลี่โม่กระชากคอเสื้อปกหลังของแก่เฒ่าหวาง และคว้าแก่เฒ่าหวางไว้
แก่เฒ่าหวางหันกลับมามองด้วยความตื่นตระหนกใจ แล้วพูดด้วยสีหน้าที่โศกเศร้าว่า：“เจ้าหนุ่ม สิ่งไหนที่ให้อภัยผู้อื่นได้ก็ควรจะให้อภัยผู้อื่นนะ ถ้าวันหลังมีใครมาโกงเงินนายอีกแล้วก็ นายสามารถบอกชื่อเราแก่เฒ่าหวางได้เลย รับรองว่าพวกเขา ไม่กล้าที่จะโกงเงินนายอีก ”
แก่เฒ่าหวางที่ในฐานะผู้ที่ก่อตั้งอุตสาหกรรมโกงเงินของเมืองฮ่าน คำนี้พูดออกมาได้อย่างเต็มด้วยความมั่นใจ ณ ตอนนี้ ผู้คนที่ทำงานในอาชีพที่อุตสาหกรรมโกงเงินในเมืองฮ่าน ส่วนมากทุกคนต่างก็เป็นลูกศิษย์และหลานๆ ของเขาหมด
“ผมรู้สึกว่าความคิดของพวกคุณมีปัญหา ดังนั้นผมจึงจะส่งพวกคุณไปที่สถานีตำรวจเพื่อไตร่ตรองเรื่องนี้”
หลี่โม่พูดอย่างจริงจัง
แก่เฒ่าหวางและลูกชายสองคนของเขา ถูกหัวหน้าจางและคนอื่นๆ นำตัวไป เมื่อตอนที่จากไป ทั้งคู่จ้องมองหลี่โม่เต็มไปด้วยความแค้น
แม้ว่าจะไม่ได้พูดคำแข็งแกร่งออกมา แต่แม่ลูกสามคนก็แอบสาบานในใจว่า ชาตินี้ พวกเขาจะต้องแก้แค้นกลับมาแน่นอน
เบนซ์ออกเดินทางอีกครั้ง กู้หยุนหลันถอนหายใจยาวๆ รู้สึกถึงความซับซ้อนของมนุษย์
“ทำไมถึงมีคนแบบนี้ด้วย ไร้ตรรกะ ไร้เหตุผล และยังไร้ขีดจำกัด คนแบบนี้อยู่รอดมาได้อย่างไร”
กู้หยุนหลันที่หดหู่ใจเริ่มคิดเชิงปรัชญา
“นี่เป็นการแสดงความปรารถนาของสัตว์ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับผลประโยชน์ของตนเอง และอยู่เพื่อความสนองตัณหาของตนเองเท่านั้น พวกเขาเป็นคนหยาบคายที่เห็นแก่ตัว ตรงกันข้าม คนเห็นแก่ตัวที่สง่างามน่ากลัวกว่า”
กู้หยุนหลันมองหลี่โม่ด้วยดวงตาที่สว่างสดใส：“นายค่อนข้างมีความคิดเชิงปรัชญานะ ฉันเพิ่งพบว่านายไม่ได้เรียบง่ายเลย เมื่อก่อนแกล้งทำเป็นโง่ คือมีวัตถุประสงค์อะไรใช่ไหม”
“ใครโง่ ผมเป็นทั้งพลเรือนและการทหารมาโดยตลอด ฉลาดและมีสติปัญญานะครับ ผมก็แค่เกิดช้าไปไม่กี่ปีนั่นเอง มิฉะนั้น ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปและฟิสิกส์ควอนตัมทั้งหมดจะถูกสร้างขึ้นโดยผมแน่นอน”
หลี่โม่พูดพร้อมกับยกคอขึ้นสูง
กู้หยุนหลันเหลือบมองหลี่โม่ แอบหัวเราะขึ้นมา：“นายเกิดก่อนไม่กี่ปี อย่างมากก็เป็นได้แค่ พระอิคคิวที่หัวเราะคิกคัก“
“ทำไม นายอยากให้ผมเป็นพระเหรอ”
“นายอยากเป็นอะไรก็เป็นสิ เกี่ยวอะไรกับฉัน”
กู้หยุนหลันหน้าแดงและพูดว่า นี่มันปากไม่ตรงกับใจชัดๆ
เมื่อรถขับไปถึงที่กวนเหลินถังและหยุดลง หลี่โม่กับกู้หยุนหลันลงมาจากรถ พนักงานเสิร์ฟวิ่งเหยาะๆ เข้ามา และนำทางให้ทั้งสองคนด้วยความเคารพ
ผู้จัดการของกวนเหลินถังได้รับแจ้ง ก็รีบออกมาต้อนรับหลี่โม่
“คุณหลี่ กู้หยุนหลัน ผมได้เตรียมห้องส่วนตัวไว้ให้แล้ว ทั้งสองท่านสามารถรับประทานอาหารและพักผ่อนก่อนได้ครับ การบรรยายจะเริ่มตอนแปดโมงเย็น”
“รู้ละ พวกเราพักผ่อนก่อน มีเมนูพิเศษอะไรก็เสิร์ฟขึ้นมาให้บ้าง”
หลี่โม่ขี้เกียจสั่งแล้ว มาตรฐานอาหารของกวนเหลินถังค่อนข้างดี และให้พวกเขานำเมนูเด็ดเสิร์ฟมาให้ทาน คงไม่น่าจะแย่
ผู้จัดการยิ้มและพูดว่า：“ได้ครับ ผมรีบไปให้พนักงานเตรียมไว้ให้ ทั้งสองท่านรอสักครู่นะครับ”
ไม่นานอาหารก็เสิร์ฟขึ้นมา หลี่โม่และกู้หยุนหลันทานอาหารและพูดคุยอย่างมีความสุขไปพร้อมกัน พิงโซฟา และพูดคุยกันขึ้นมาทันที
เมื่อเวลาเจ็ดโมงห้าสิบนาที ผู้จัดการเข้ามาเชิญหลี่โม่ไปบรรยาย
“คุณหลี่ การบรรยายจะเริ่มขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้ ผมพาคุณทั้งสองท่านเข้าไปก่อน จากนั้นคนที่มาฟังบรรยายค่อยตามเข้ามาทีหลัง”
“โอเค ไป”
หลี่โม่จับมือของกู้หยุนหลันไว้ ตามหลังผู้จัดการ และเดินไปที่ห้องบรรยายที่อยู่ไม่ไกล
ห้องบรรยายของกวนเหลินถังไม่ค่อยได้ใช้ ในบางครั้งที่ใช้ ก็เป็นเวลาที่พวกสมาชิกมีส่วนร่วมในกิจกรรมเครือข่าย เอาใช้เป็นสถานที่จัดงานบรรยายอย่างเต็มที่ นี่ถือเป็นครั้งแรก
ที่แท้แล้วการเรียนรู้เป็นสิ่งที่ไร้มนุษย์ธรรม ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงยากที่จะเรียนรู้หลังจากออกจากสภาพแวดล้อมการเรียนรู้
โดยเฉพาะรุ่นที่สอง มีชีวิตที่ดี หมดกังวลเรื่องทำมาหากิน ยิ่งขาดแรงจูงใจในการเรียนรู้
แม้จะเรียนรู้ นั่นก็คือการไปโรงเรียนธุรกิจต่างๆ เพื่อเข้าเรียนในชั้นเรียนคณะผู้บริหาร และคณะประธาน นั่นไม่ใช่การไปเรียนรู้ แต่เป็นการไปทำความรู้จักกับผู้คนมากมาย และพร้อมด้วยจีบสาว
คนที่เข้าร่วมการบรรยายในวันนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็น อีกส่วนหนึ่งคือถูกคนอยากรู้อยากเห็นลากมาฟังเป็นเพื่อน และอีกส่วนเล็กๆ คือจูเจียนเฉียงเชิญมาก่อปัญหา
ความแค้นที่ฝังอยู่ในใจ จูเจียนเฉียงคิดที่อยากจะแก้แค้นคืนมาโดยตลอด เมื่อได้ยินว่าหลี่โม่จะมีการบรรยายที่ห้องกวนเหลินถังในวันนี้ ในใจของจูเจียนเฉียงก็ยิ่งมีความเกลียดแค้นมากขึ้น
จูเจียนเฉียงรู้สึกว่าถึงจะก่อปัญหาก็คงไม่สามารถทำให้หลี่โม่พ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง แต่สามารถทำให้หลี่โม่เสียหน้าในสาธารณะได้ มันก็เป็นเรื่องที่ดีและยอดเยี่ยมมาก
ไม่นานคนที่ฟังบรรยายก็เข้ามาเหมือนฝูงปลา มีคุณชายร่ำรวยไม่กี่คนที่เข้ามาก่อน มองเห็นกู้หยุนหลันที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง ดวงตาเป็นประกาย และค่อยๆ นั่งลงไปที่ข้างๆ กู้หยุนหลัน
“คนสวย ทำความรู้จักกันหน่อยได้ไหม？ผมเป็นผู้จัดการของบริษัท ห้านเฉิง กรุ๊ป”
“คนสวย อย่าไปฟังเขานะ เขาเป็นผู้จัดการของผายลม พวกเรามาทำความรู้จักกันดีกว่า ผมคือ”
คุณชายร่ำรวยหลายคนห้อมล้อมกู้หยุนหลันและพูดราวกับแมลงวัน
กู้หยุนหลันรู้สึกลำคานเล็กน้อย นึกถึงวิธีหลีกเลี่ยงการล่วงละเมิดที่หลี่โม่เพิ่งพูดในเมื่อสักครู่นี้ กู้หยุนหลันตัดสินใจที่จะลองดู
ยกมือแล้วชี้ไปที่หูของตนเอง จากนั้นก็โบกมือ กู้หยุนหลันส่งสัญญาณให้พวกคุณชายร่ำรวยว่าตัวเองไม่ได้ยิน
คุณชายร่ำรวยหลายคนตกตะลึงใจทันที ไม่คาดคิดเลยว่าคนสวยงามเช่นนี้ จะเป็นคนหูหนวกและเป็นใบ้ ถึงจะน่าเสียดาย แต่พวกเขาก็ไม่ได้รบกวนกู้หยุนหลันอีกต่อไป
หลี่โม่เดินขึ้นบนเวที และเริ่มบรรยาย บรรยายและแนะนำเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่ที่เขาเห็นและรับรู้ ดึงดูดความสนใจของทุกคนได้อย่างรวดเร็ว
จูเจียนเฉียงที่ใส่หมวกและก้มหน้าไว้ ยิ่งฟังมากเท่าไหร่ในใจก็ยิ่งเกลียดแค้นมากขึ้น
ไอ้ห่าหลี่โม่ สิ่งพวกนี้ควรจะเป็นของผม ควรเป็นผมที่ยืนบรรยายอยู่ตรงนั้น ควรเป็นผมที่เป็นจุดสนใจและจุดโฟกัสในสายตาของทุกคน!
ในที่สุด ก็รอถึงหลี่โม่บรรยายจบ เข้าสู่เซสชั่นคำถามฟรี จูเจียนเฉียงส่งสายตาให้เพื่อนกี่คน และส่งสัญญาณให้คนสองสามคนทำให้หลี่โม่ยากลำบาก
คนหลายคนจ้องมองจูเจียนเฉียงอย่างโง่ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องทำให้หลี่โม่มีปัญหาได้อย่างไร
“จูเจียนเฉียง พวกเราทุกคนฟังเขาบรรยายได้ดีมาก แล้วจะทำให้เขายากลำบากใจได้อย่างไร”
“ใช่ ฟังไม่ออกเลยว่ามีปัญหาอะไร นายลองบอกพวกเราหน่อยสิ ว่าจะถามเขายังไง”
จูเจียนเฉียงเกือบจะเป็นลมไปเลยทันที ไม่คาดคิดว่าจะหาได้เพื่อนร่วมทีมโง่กี่คนได้：“พวกเธอนี่มันโง่จริงๆ ”
เพื่อนร่วมทีมโง่แต่ละคนจ้องมองหน้ากันไปมา ในใจมีคำหยาบคำนึงไม่รู้ว่าควรพูดไหม
ถ้าไม่ใช่เพื่อจูเจียนเฉียงจะมีอนาคตที่ดี ที่หลังจากเขาไปเรียนกลับมาจากเมืองนอกแล้วก็ ใครจะยอมมาช่วยเธอทำในเรื่องที่น่ารังเกียจเช่นนี้ละ นายยังอยากจะดูถูกพวกเราอีก!
เพื่อนร่วมทีมแต่ละคนหันหน้า ทำหน้าเมินให้จูเจียนเฉียงเฉย
เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมทีมวางใจไม่ได้ จูเจียนเฉียงก็โหดร้าย ทำได้แค่ม้วนแขนเสื้อแล้วขึ้นด้วยตัวเอง
“หลี่โม่ ผมไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของคุณ”
จูเจียนเฉียงลุกยืนขึ้นอย่างกะทันหัน และแฉความยากลำบากอย่างก้าวร้าว
