“ไอ้เวรเอ๊ย นายจะให้ฉันรายงานบอสใหญ่ยังไง!”
ไมค์ตวาดออกมา
“ไมค์ นายควรจะสนใจความปลอดภัยของชีวิตฉันก่อนสิ ขอแค่นายช่วยฉันออกไป ฉันจะบอกบอสใหญ่เอง ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง! ฉันจะแบกรับเรื่องทั้งหมดเอง!”
ไมค์เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “นายจะรับผิดชอบอะไรได้ ฉันจะรายงานให้เบื้องบนได้รับรู้ สำหรับเรื่องที่จะแลกลูกชายของฉู่จงเทียนกับนาย ฉันไม่สามารถตัดสินใจได้ ตอนนี้นายอธิษฐานต่อพระเจ้าเถอะ หวังว่าพระองค์จะช่วยนาย!”
ไมค์พูดจบก็ตัดสายทันที
ไมค์เอามือทั้งสองข้างทึ้งหัวตัวเอง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ภารกิจล้มเหลว เขาก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบอย่างใหญ่หลวง มันเป็นเรื่องที่ไมค์ไม่สามารถรับผิดชอบได้
เขาสบถในใจ จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องทำงาน
ไม่นานเขามาถึงหน้าห้องทำงานของบอสใหญ่ เลขาแสนสวยนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ เธอมองไมค์ด้วยสายตาเย็นชา
“บอสไม่อยู่”
“ฉันมีเรื่องสำคัญต้องพบบอส เธอช่วยติดต่อบอสให้หน่อย”
ไมค์พูดอย่างเอาแต่ใจ
“บอสไปร่วมงานประชุมสำคัญ ตอนนี้มีเพียงทอมที่เป็นผู้ช่วยของเขาอยู่ นายเจอทอมได้เท่านั้น”
“ได้ เจอทอมก็ได้”
เลขาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นจึงกดเบอร์ภายใน เธอพูดเบาๆ สองสามประโยค และส่งสัญญาณให้ไมค์เข้าไปได้
“นายเข้าไปได้แล้ว”
“ขอบคุณมาก”
เลขากดปุ่มบนโต๊ะ ประตูโลหะขนาดใหญ่ที่อยู่เยื้องออกไป ถูกเปิดออกช้าๆ
ไมค์รีบเดินเข้าไปข้างใน ไม่นานเขาเห็นทอมกำลังนั่งเอนตัวอย่างขี้เกียจ พร้อมแก้ววิสกี้ในมือ
“ไมค์ รู้ไหมว่านายกำลังรบกวนอารมณ์ของฉัน”
“ขอโทษจริงๆ ครับ แต่เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นครับ ผมจำเป็นต้องมารายงานคุณ”
ทอมจิบวิสกี้ช้าๆ จากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นพูดมาสิ มีเรื่องใหญ่อะไรกัน”
“ทอมป์สันทำภารกิจล้มเหลว ตอนนี้เขากลายเป็นตัวประกันของอีกฝ่าย อีกฝ่ายต้องการให้ปล่อยตัวลูกชายของฉู่จงเทียน เพื่อแลกกับทอมป์สัน”
รอยยิ้มบนใบหน้าของทอมชะงักลง เขากัดฟันกรอด กล้ามเนื้อบนใบหน้าปูดขึ้นมา จนสามารถรู้ว่าทอมกำลังโกรธ
“ล้มเหลวได้ยังไง”
“ผมยังไม่รู้แน่ชัดครับ เมื่อกี้ทอมป์สันโทรหาผม เขาให้ผมไปช่วย”
ทอมหลับตาลง เขาครุ่นคิดอย่างละเอียด จากนั้นจึงลืมตาขึ้น “อีกฝ่ายยังต้องการอะไรไหม ต้องการแค่ลูกชายของฉู่จงเทียนเหรอ”
“ทอมป์สันไม่ได้พูดเรื่องอื่นครับ เขาบอกแค่ว่าต้องเอาตัวลูกชายของฉู่จงเทียนไปแลกตัวเขา”
“ดูเหมือนว่าลูกชายของฉู่จงเทียนจะสำคัญกับพวกมันมาก”
ทอมพูดพึมพำ แววตาของเขาเป็นประกายเล็กน้อย
“เอาไปแลกสิ นายพาลูกชายของฉู่จงเทียนไปสะกดจิตขั้นรุนแรง ให้หลงเหลือพวกเราไว้ในความทรงจำของมัน เอามันเป็นหมากในการเดินเกม”
“รับทราบครับ คุณต้องการอะไรอีกไหม”
ไมค์ถามอย่างนอบน้อม
“ครั้งนี้นายพาคนไปด้วยตัวเอง ไม่ต้องฆ่าหลี่โม่ ขอแค่เอาเลือดของมันมาก็พอ คงไม่ใช่เรื่องยากอะไร ฉันหวังว่าจะไม่ได้ยินคำว่าล้มเหลวอีก เข้าใจหรือยัง”
ไมค์อึ้งไป เขาพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “เข้าใจครับ ผมจะทำเต็มที่ จะไม่ให้ล้มเหลวอีกแน่นอนครับ!”
“เหอะๆ นายพาหน่วยรบที่ 11 ไปสิ ถือซะว่าเป็นเครื่องป้องกันสองชั้น”
“ขอบพระคุณครับ!”
ไมค์รู้สึกตื่นเต้น หน่วยรบที่ 11 ไม่ใช่ทีมธรรมดา
ในบรรดาหน่วยที่เซอร์บรูทควบคุมอยู่ หน่วยรบที่ 11 เป็นทีมที่แข็งแกร่งที่สุด ยิ่งหมายเลขสูงเท่าไร ประสิทธิภาพการต่อสู้ก็สูงขึ้นด้วยเช่นกัน
ถึงแม้บรรดาคนเก่งในหน่วยรบที่ 11 จะมีคนที่คอยถ่วง แต่ก็มีความแข็งแกร่งอยู่แล้วในการดำเนินการตัดหัวทหารหลายพันนาย
เมื่อก่อนหน่วยรบที่ 11 เคยปฏิบัติภารกิจนอกประเทศ พวกเขาเคยตัดหัวของผู้นำประเทศเล็กๆ
ถ้าให้เทียบกับกองกำลังพิเศษ หน่วยรบที่ 11 คงจะเป็นคนที่โดดเด่นภายในกองกำลังพิเศษ เป็นพวกทหารฝีมือดีอะไรทำนองนั้น
“โอเค รีบไปจัดการซะ”
ทอมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ครับ!”
ไมค์เดินออกมาด้วยความมั่นใจอันเต็มเปี่ยม หลังจากที่กลับมาห้องทำงาน เขารีบโทรหาทอมป์สัน
“ทอมป์สัน นายนี่ดวงดีจริงๆ บอสยอมแลกลูกชายของฉู่จงเทียนกับนาย พวกเราน่าจะถึงพรุ่งนี้ตอนบ่าย มาแลกตัวกันพรุ่งนี้ตอนสองทุ่ม นายไปบอกพวกเขา ให้พวกเขานัดสถานที่มา”
“ขอบคุณ ขอบคุณมากไมค์! กลับไปฉันจะตอบแทนนายอย่างเต็มที่!”
ทอมป์สันตื้นตันจนแทบจะร้องไห้ออกมา
“อย่าพูดเหลวไหล ถ้าพวกเขานัดสถานที่ได้เมื่อไร รีบแจ้งฉันด้วย”
“โอเคๆ ฉันจะรีบแจ้งนายทันที”
ทอมป์สันวางสาย เขามองหลี่โม่ด้วยสายตาดีใจ
“พวกเขาตกลงแล้ว เวลาคือพรุ่งนี้ตอนสองทุ่ม ส่วนสถานที่ให้พวกคุณเป็นคนจัดการ แล้วฉันจะแจ้งเขาทีหลัง”
“โอเค งั้นนายก็รออยู่ที่นี่”
หลี่โม่ส่งสัญญาณมือให้เฉินเสี่ยวถงกับคางเหวินซิง จากนั้นจึงหันหลังเดินออกไป
ทุกคนเดินตามหลี่โม่ออกไป ลูกน้องของฉู่จงเทียนปิดประตูเหล็กลง
ฉู่จงเทียนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
หลังจากที่เห็นหลี่โม่ เขาขยับปากเหมือนจะถามอะไร แต่ก็ไม่กล้าถาม
“ไอ้ฉู่ ทำไมยังมาที่นี่อีก ไม่ต้องกังวล ฉันจัดการเรื่องของลูกชายนายแล้ว พรุ่งนี้สองทุ่ม อีกฝ่ายจะเอาตัวลูกชายของนายมาแลกกับทอมป์สัน นายนัดสถานที่ได้เลย ให้ทอมป์สันแจ้งอีกฝ่ายด้วย”
“ขอบคุณครับคุณหลี่ คนอกตัญญูอย่างผม ทำให้คุณหนักใจ!”
“อย่าพูดแบบนี้เลย ลูกชายของนายต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ก็เพราะฉัน ดังนั้นฉันจึงต้องช่วย อีกเดี๋ยวคนของฉันจะมาเฝ้าทอมป์สัน พรุ่งนี้ตอนแลกตัว ฉันจะไปด้วย”
ฉู่จงเทียนตื้นตันจนไม่รู้จะพูดอย่างไร เขากุมมือของหลี่โม่และแกว่งไปมาเบาๆ ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ
“ผมจำเป็นต้องขอบคุณ ให้ไอ้ลูกเวรนั่นกลับมาก่อน ผมจะพามันไปขอบคุณคุณหลี่ถึงบ้าน”
“ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณถึงบ้านอะไรกัน พรุ่งนี้พอแลกตัวกันเสร็จ เราไปหาอะไรกินกัน ฉันจะได้ทำความรู้จักกับลูกชายของนายด้วย”
“ได้ครับ พรุ่งนี้ผมจะเลี้ยงเองครับ”
ฉู่จงเทียนพูดจบก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา
หลี่โม่ตบไหล่ของฉู่จงเทียน จากนั้นจึงพาเฉินเสี่ยวถงกับคางเหวินซิงออกมา
