“ในเมื่อเป็นการขอร้องแบบไม่เกรงใจ งั้นอย่าพูดเสียเลยจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องหักหาญน้ำใจกัน ที่ผมเล่าเรื่องน่าอาย เพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับหลี่โม่”
หานซื่อเจี๋ยบอกปัดอย่างตรงไปตรงมา ทำให้โอวหยางจื้อวางสีหน้าไม่ถูก
“พวกเราต่างก็เป็นพี่น้องบู๊ลิ้ม ควรจะดูแลซึ่งกันและกันมากกว่า เจ้าสำนักหานก็ด่วนปฏิเสธเกินไป”
“ไม่ใช่ว่าผมด่วนปฏิเสธ แต่ผมเคยเสียเปรียบ ถ้าปรมาจารย์โอหยางจะสามารถฟังคำทัดทานของผมได้ งั้นก็รีบยอมแพ้หลี่โม่เสียเถอะ เรื่องหน้าตาเป็นของนอกกาย เหตุใดต้องเอาเป็นเอาตายเพื่อช่วงชิง”
หานซื่อเจี๋ยเตือนสติด้วยความหวังดี หวังว่าโอวหยางจื้อจะเข้าใจได้
โอวหยางจื้อเดือดดาลอยู่บ้างในใจ แค่นเสียงเย็นลุกพรวดขึ้น“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ขอลา ต่อไปหากมีมิตรสหายร่วมยุทธ์มา ท่านก็อย่าหาว่าข้าทำให้ท่านเสียชื่อเสียงแล้วกัน”
“ฮ่าๆๆๆ ข้าน้อยสกุลหานไม่ได้มีชื่อเสียงอันใดเลย ตามใจปรมาจารย์โอหยางเถิด”
หานซื่อเจี๋ยไม่แทรกคำพูดใดๆ เอาเป็นว่าไม่โต้เถียง
โอวหยางจื้อที่จนใจสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป ให้ลูกศิษย์ขับรถตรงไปหาหลี่โม่
โอวหยางจื้อที่โกธรเป็นฟืนเป็นไฟสะบัดความคิดออกไปไกล รู้สึกว่าทั้งชื่อเสียงและหน้าตาของตัวเอง น่าจะต่อกรกับหลี่โม่ได้
ต่อให้หลี่โม่มีสำนักจริงๆ สำนักจะยอมออกหน้าออกตาให้เขาเหรอ โอวหยางจื้อคิดว่าอย่างมากก็สร้างเรื่องให้ใหญ่ ให้คนทั่วยุทธภพมาพิพากษา
ไม่ว่าจะพูดอะไร หลี่โม่ก็ซ้อมลูกศิษย์ตัวเองขาหักไปแล้ว แค่นี้ก็ไม่สมเหตุสมผลแล้ว！
คางหย่งเฉียนเปิดจีพีเอสนำทางไป คนกลุ่มนี้จึงได้มาถึงร้านอาหารของหลี่โม่ในเวลาไม่นาน
นั่นเป็นร้านอาหารเสฉวนที่ไม่ใหญ่นัก พวกโอวหยางจื้อเข้าไป เป็นร้านอาหารเสฉวนที่มีคนแน่นขนัด
เถ้าแก่ร้านอาหารกุลีกุจอออกมาดูพวกโอวหยางจื้อ ดูว่ามีใครมาก่อวิวาทอะไรแถวนี้หรือเปล่า
“พี่ๆทั้งหลายครับ จะรับประทานอะไรมั้ยครับ”
เถ้าแก่ถามเสียงแผ่ว
“ไม่กินอะไรทั้งนั้นล่ะ รินน้ำมาคนละแก้ว เดี๋ยวขอยืมสถานที่คุยงานหน่อย”
คางหย่งเฉียนพูดสีหน้าเย็นชา
“นี่…เดี๋ยวเราต้องทำธุรกิจอีกนะ”
“ธุรกิจบ้าบอไรกัน！กูเหมาที่นี่ หมื่นนึงพอไหม”
คางหย่งเฉียนหยิบเงินออกมา ยัดใส่มือเถ้าแก่
เถ้าแก่ยิ้มหน้าบานทันที“พอครับๆ ผมรินชาให้นะครับ”
คางหย่งเฉียนควักมือถือออกมาโทรหาคางหย่งซิง“พวกเรามาถึงแล้ว ให้เวลาสามนาที ต้องมาปรากฏขึ้นตรงหน้า！”
พูดจบคางหย่งเฉียนรีบวางสาย รู้สึกว่าตัวเองได้ชัยชนะเล็กๆ
คางเหวินซิงวางมือถือส่ายหน้า กระเถิบไปใกล้หลี่โม่พูด“อาจารย์ครับ พวกคุณอาผมมาถึงแล้ว ให้พวกเราไปหาครับ”
“อ่อ ในเมื่อมาถึงแล้วไปเจอหน่อย”
หลี่โม่พูดจบหันไปเห็นกู้หยุนหลัน ยิ้มแล้วพูด“เมียจ๋า ตอนซื้อบ้านคนที่โดนซ้อมพาคนมาคิดบัญชี ผมไปคุยกับพวกเขาก่อนนะ”
“ต้องคุยดีๆนะ อย่าลงไม้ลงมืออีกล่ะ”
กู้หยุนหลันกำชับอย่างไม่ไว้ใจ
“วางใจๆ คราวนี้จะพูดดีๆไม่ลงมือ”
หลี่โม่กวักมือให้คางเหวินซิง สองคนเดินออกจากห้องทำงาน
เฉินเสี่ยวถงกระโดดตามเหยงๆพูดขึ้น“ฉันไปด้วย”
“เป็นสาวเป็นนางไปทำไม พวกเขาคนเยอะจะตาย ถ้าเกิดจับเธอเป็นตัวประกันจะทำไง รออยู่นี่ดีๆแหละ”
หลี่โม่ปฏิเสธเฉินเสี่ยวถงเย็นชา
เฉินเสี่ยวถงจือปากพูด：“คางเหวินซิงจะไปไง ไปก็โดนจับเหมือนกันแหละ”
“เขาแค่ไปโผล่หน้า ทักทายคุณอาเขาสองสามคำก็ไป”
หลี่โม่พูดจบปิดประตูห้องทำงาน พาคางเหวินซิงไป
เฉินเสี่ยวถงโมโหกระทืบเท้าตึงตัง แต่ไม่กล้าขัดคำสั่งหลี่โม่ ได้แต่หันกลับไปหากู้หยุนหลัน ดึงแขนกู้หยุนหลันแกว่งไปมา
“พี่หยุนหลันเชื่อใจเขาขนาดนั้นเลยหรือไง พวกเราตามไปดูหน่อยดีไหม”
“เธอน่ะ รออยู่เฉยๆจะดีกว่านะ อย่าคิดอะไรมากมายเลย จะไปสร้างความเดือดร้อนให้หลี่โม่มากกว่า เดี๋ยวเขาก็ไล่เธอไปหรอก”
กู้หยุนหลันพูดเสียงเรียบ
“อย่าไล่ฉันไปเลยนะ”
เฉินเสี่ยวถงโอดครวญ “พี่หยุนหลันนี่ดีที่สุดเลย ไม่ไล่ฉันไปแน่นอน ใช่ไหม”
“ขอแค่เธอว่านอนสอนง่าย ไม่ไล่เธอแน่นอน แต่ถ้าเธอทำตัวแย่ ฉันก็ไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน”
“ฉันจะเชื่อฟังพี่ค่ะ ไม่ไปก็ได้แหม”
เฉินเสี่ยวถงนั่งลงบนเก้าอี้ ในใจแอบแช่งหลี่โม่
หลี่โม่กับคางเหวินซิงเดินเข้าร้านอาหาร
พวกลูกศิษย์โอวหยางจื้อเห็นหลี่โม่มาถึง จึงรีบยืนขึ้น ถกแขนเสื้อ แกว่งหมัดจ้องหลี่โม่เขม็ง
คางเหวินซิงตกใจในท่าที จึงรีบหลบหลังหลี่โม่“อาจารย์ครับ ระวังนะครับ”
คางหย่งเฉียนจ้องคางเหวินซิง“เหวินซิง！รีบให้อาจารย์เฮงซวยของแกคุกเข่าขอขมาเดี๋ยวนี้！”
“คุณอาครับ พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะครับ ผมว่าพวกคุณอารีบกลับไปดีกว่า ถ้าอาจารย์ผมโมโหขึ้นมาแล้วล่ะก็ เดี๋ยวผมจะตกใจตาย！”คางเหวินซิงพูดเจื้อยแจีว
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
พวกคางหย่งเฉียนระเบิดเสียงหัวเราะ ต่างก็รู้สึกขบขันกับคำพูดคางเหวินซิง
“นี่เป็นตัวตลกที่ฝูงลิงส่งมาเหรอ อาจารย์แกทำแกตกใจตายแล้วเกี่ยวอะไรกับพวกเรา เพราะพวกเราไม่ได้ตกใจตาย”
“จะว่าไปก็ใช่นะ อาจารย์แกทำให้คนอื่นตกใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราตกใจเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตกใจตาย”
คางเหวินซิงหน้าแดงก่ำ ยักไหล่เตรียมโต้ แต่ก็ไม่รู้จะเถียงยังไง
“แค่กๆ”
โอวหยางจื้อไอแรงๆสองสามที ส่งสายตาไปทางหลี่โม่ ค่อยๆพูดขึ้น“คุณคือหลี่โม่สินะ”
“ผมเอง”
หลี่โม่คะเนดูโอวหยางจื้อ ยิ้มราบเรียบ
“คุณหลี่นี่โดดเด่นตั้งแต่อายุยังน้อย อายุน้อยขนาดนี้ ก็ทำให้ลูกศิษย์ผมบาดเจ็บสาหัสได้ ฝีมือไม่เลวเลย”
“ไม่ใช่ว่าผมฝีมือดี แต่ลูกศิษย์คุณฝีมือไม่เอาถ่านต่างหาก เป็นแค่ลิ่วล้อยังกล้าออกมายืนกร่าง ก่อนที่จะอวดเบ่งไม่ได้ดูความสามารถตัวเองเลย”
หลี่โม่พูดหยอก
โอวหยางจื้อโมโหจนแน่นหน้าอก เดิมทีอยากพูดไกล่เกลี่ย แต่หลี่โม่เหยียบย่ำเขาเกินไปแล้ว
ลูกศิษย์ลูกหาของโอวหยางจื้อ ยิ่งโกธรจนแทบด่าหลี่โม่
“ศิษย์โอหังนี่มาจากสำนักไหนกัน บังอาจไม่เคารพอาจารย์เรา！ต้องสั่งสอนกันเสียบ้าง！”
“เรื่องที่ซ้อมศิษย์พี่เกิ่งของเรายังไม่เคลียร์เลย ตอนนี้ยังมาอวดเบ่งใส่อาจารย์ ช่างกล้านัก！”
“อาจารย์ กับเก๊าเจ๊งแบบนี้มีอะไรต้องคุยอีก พวกเราขึ้นพร้อมกันเลย คนเยอะขนาดนี้ เอามันให้ตาย！”
หลี่โม่มองลูกศิษย์โอวหยางจื้อด้วยสายตาเย็นชา ส่ายหน้าเบาๆ
