“ผมไม่ไป ลูกกะจ๊อกคนนี้กตัญญูต่อนายท่าน ข้างกายของนายท่านยังขาดคนหรือไม่ ผมเฝ้าบ้านให้นายท่านก็ได้”
หานหัวแข็งไม่มีความคิดที่จะไป ไม่ง่ายเลยกว่าจะเจอคนมีฝีมือขนาดนี้ ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องประจบสอพลอให้ได้
หานหัวแข็งใช้วิธีนี้มาแต่ไหนแต่ไร เมื่อเห็นผู้มีฝีมือก็ยอมแพ้ หลังจากยอมแพ้ก็ประจบสอพลอ จากนั้นเขาจึงพูดชื่นชมและเรียนรู้จากคนมีฝีมือ
ตั้งแต่หานหัวแข็งใช้วิธีหน้าไม่อายแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าจากเด็กบ้านๆ จะกลายเป็นผู้มีฝีมือที่มีชื่อเสียงมากมาย
ตอนนี้หานหัวแข็งใช้วิธีเดิม โดยการประจบประแจงอย่างหน้าไม่อาย
หลี่โม่เลิกคิ้วขึ้น เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “มีคนอยากเฝ้าบ้านให้ฉันเยอะแล้ว ไม่ถึงแกหรอก”
“ผม ผมทำอย่างอื่นเป็นนะครับ ผมเฝ้ารถดูแลหมาให้คุณก็ได้ครับ”
หานหัวแข็งก้มหน้าพูดเบาๆ
“แกนี่คือต้นฉบับของคนหน้าไม่อาย ฉันว่าที่นี่คือสถานที่ฝังศพที่ดี ถ้าแกยังไม่ไป ก็นอนที่นี่ยาวๆ เลยละกัน” หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แหะๆ อย่านะครับ ลูกกะจ๊อกคนนี้ยังอยากทำเพื่อนายท่าน งั้นลูกกะจ๊อกคนนี้ขอไปก่อน ต่อไปถ้าท่านมีเรื่องอะไร เรียกใช้ลูกกะจ๊อกคนนี้ได้เสมอครับ”
หานหัวแข็งเห็นว่าหลี่โม่ไม่หลงกลกับวิธีของเขา เขาจึงยิ้มแห้งและหันหลังเดินออกไป และคิดในใจว่าจะอยู่เมืองฮ่านต่อดีไหม ขอแค่ตั้งใจ ยังไงก็มีโอกาสประจบสอพลอได้
หลี่โม่หรี่ตามองหานหัวแข็งเดินออกไป จากนั้นจึงหันหลังเดินไปที่ฟาร์มป่า
เสียงปืนหายไปนานแล้ว หลี่โม่ยังไม่กลับมา เฉินเสี่ยวถงเดินไปมาอย่างร้อนใจ
“นายพึ่งได้หรือเปล่าเนี่ย ทำไมคนที่นายหา ยังไม่มาเลย”
เฉินเสี่ยวถงตวาดใส่อากวางอย่างโมโห
อากวางกลัวความโมโหของเฉินเสี่ยวถงจนหัวหด เขาพูดเสียงเบาว่า “ผมติดต่อท่านเทียนแล้ว แต่คนที่หามาต้องใช้เวลาจากในเมืองมาถึงที่นี่ อย่างน้อยก็หนึ่งชั่วโมง”
กู้ชิงหลินตกใจกับเสียงปืนและศพข้างนอกจนตัวสั่นเทา เธอหลบอยู่มุมกำแพงโดยไม่กล้ามองออกไปข้างนอก
“ข้างนอกเป็นยังไงบ้าง หลี่โม่ เขาจะ……”
กู้ชิงหลินพูดเสียงสั่น
“นี่ๆๆๆ เธอนี่ปากไม่ดี ไม่รู้จักพูดเรื่องดีๆ!”
เฉินเสี่ยวถงเหวี่ยงหมัดไปมาแล้วพูดว่า “คนดีอย่างพี่หลี่โม่จะได้รับการช่วยเหลือจากสวรรค์เบื้องบน เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน!”
“ใช่ๆๆ อาจารย์เก่งขนาดนั้น ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน พวกเราอดทนรออยู่ที่นี่เถอะ”
คางเหวินซิงพูดเสริม
“รอกะผีน่ะสิ! อากวางนายดูและพวกเขาให้ดี ฉันจะออกไปหาพี่หลี่โม่”
เฉินเสี่ยวถงอดใจรอไม่ไหว เธอต้องไปหาหลี่โม่ ถ้าเกิดหลี่โม่บาดเจ็บอะไรขึ้นมา เธอจะได้ช่วยทัน
“คุณอย่าไปนะ รออยู่ที่นี่เถอะ!”
อากวางยื่นมือออกมาดึงเฉินเสี่ยวถง แต่เขากลับจับได้เพียงความว่างเปล่า เฉินเสี่ยวถงวิ่งออกไปแล้ว
กู้ชิงหลินเอามือกอดตัวเองแน่น เธอพูดพึมพำว่า “หึ ให้เธออวดดีออกไปเถอะ ตายอยู่ข้างนอกนั่นแหละดี”
คางเหวินซิงกระทืบเท้า เขาอยากออกไปหาหลี่โม่ด้วย แต่ความกล้าของเขาไม่มากพอ เขาไม่กล้าแม้แต่จะเดินออกไป
เฉินเสี่ยวถงพุ่งออกมาเก็บปืน หลังจากเก็บปืนขึ้นมา เธอตรวจดูปืนอย่างเชี่ยวชาญ จากนั้นเธอใช้สองมือจับปืนแน่นและเดินไปตามทางที่หลี่โม่หายไป
เธอมองรอบๆ อย่างหวาดระแวง เฉินเสี่ยวถงค่อยๆ เข้ามาในป่าทึบ เมื่อเห็นศพในป่า เธอยิ่งหวาดระแวงเข้าไปใหญ่
“พี่หลี่โม่ พี่หลี่โม่อยู่ไหน”
เฉินเสี่ยวถงส่งเสียงเรียกเบาๆ
โม่หงที่หัวเข่าหัก ใช้สองมือตะเกียกตะกายเดิน เขาหยุดลงและมองไปทางที่เฉินเสี่ยวถงกำลังเดิน แววตาของเขาเป็นประกาย
โม่หงเคียดแค้นหลี่โม่ เพราะเข่าของเขาหัก เข่าขวาของเขาเรียกได้ว่าพิการไปแล้ว ตอนนี้ขนาดลุกมาเดินยังทำไม่ได้เลย
เดิมโม่หงคิดว่าตัวเองคงต้องตะเกียกตะกายเอาตัวรอด แต่ตอนนี้เขามองเฉินเสี่ยวถงผ่านพุ่มหญ้า เขาคิดว่าน่าจะเอาเฉินเสี่ยวถงมาใช้เป็นเครื่องมือเอาตัวรอด
ผู้หญิงสวยขนาดนี้ ต้องเป็นผู้หญิงของหลี่โม่อย่างแน่นอน ถ้าจับเฉินเสี่ยวถงได้ ไม่เพียงแต่จะเอาชีวิตรอดได้ แถมอาจจะแก้แค้นได้อีกด้วย!
โม่หงสูดหายใจลึก เขาใช้มือทั้งสองข้างค้ำตัวและคุกเข่าซ้ายลงบนพื้น
โม่หงที่เคลื่อนไหวไม่สะดวก เขาคิดว่าตัวเองมีโอกาสแค่ครั้งนี้เท่านั้น เฉินเสี่ยวถงมีปืนในมือด้วย ถ้าเขาทำไม่สำเร็จในครั้งเดียว เฉินเสี่ยวถงต้องฆ่าเขาแน่
โม่หงเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังรอตะครุบเหยื่อเงียบๆ เขารอเฉินเสี่ยวถงอยู่ในหญ้ารกทึบ
แต่เฉินเสี่ยวถงยังไม่ทันมาถึง โม่หงรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ หลังคอของตัวเอง
ใจเขากระตุกวูบ โม่หงค่อยๆ หันหลังไปมอง
หลี่โม่กำลังนั่งยองอยู่ข้างหลังโม่หง เขายิ้มตาหยีมองโม่หง
“แก แกมาอยู่ข้างหลังฉันได้ไง!”
โม่หงตกใจจนนั่งลงกับพื้น เขาตกใจจนใช้สองมือดันตัวไปข้างหลัง พื้นที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยพุ่มหญ้า
เฉินเสี่ยวถงตกใจกับเสียงการเคลื่อนไหวของโม่หง เธอสติแตกจนลั่นไกปืนตามสัญชาตญาณ ลูกกระสุนถูกยิงไปในพุ่มหญ้าที่โม่หงอยู่
แกรกๆๆ
เสียงลูกกระสุนหมดดังขึ้นมา แต่ทว่าเฉินเสี่ยวถงก็ยังยิงอยู่อย่างนั้น สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“นี่ เลิกยิงได้แล้ว มันไม่มีกระสุนแล้ว”
หลี่โม่เดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่
เขามองโม่หงที่โดนยิงไม่รู้กี่นัด เนื้อตัวของโม่หงเต็มไปด้วยเลือด หลี่โม่ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “นี่เรียกว่ากรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง ลองคิดดูสิถ้าแกหนีไปดีๆ จะดีแค่ไหน”
เฉินเสี่ยวถงเห็นหลี่โม่ ความกลัวบนใบหน้าหายไปทันที เธอโยนปืนทิ้งและวิ่งเข้าไปกอดหลี่โม่
“ฮือๆๆๆ พี่หลี่โม่ เมื่อกี้ฉันตกใจมากเลย”
“อย่าร้อง ทำไมเธอถึงวิ่งออกมาคนเดียว แล้วคนอื่นล่ะ”
“พวกเขาหลบอยู่ ฉันกลัวว่าพี่จะได้รับบาดเจ็บ เลยออกมาหาพี่ ใครจะไปคิดว่ายังมีคนแอบอยู่ที่นี่” ใบหน้าสวยของเฉินเสี่ยวถงถูลงบนเสื้อหลี่โม่ ตอนนี้เสื้อหลี่โม่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ
“โอเค ถ้าเธอร้องอีกจะน่าเกลียดนะ รีบกลับไปกับฉัน เดี๋ยวเขาก็คิดว่าเธอเป็นอะไรไปอีกคน”
หลี่โม่ดันเฉินเสี่ยวถงออก เธอย่นปากยู่อย่างไม่พอใจและจูงมือหลี่โม่เดินไปที่ฟาร์มป่า
“เมื่อกี้กู้ชิงหลินเกือบโดนคางเหวินซิงทำให้ขาดอากาศหายใจตาย พี่ไม่เห็นภาพนั้น มันตลกมาก”
เฉินเสี่ยวถงเดินพลางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หลี่โม่ฟัง
เมื่อทั้งสองคนเดินกลับมาที่ฟาร์มป่า อากวางกับคางเหวินซิงพุ่งออกมา พวกเขาตรวจดูอย่างละเอียด เมื่อเห็นว่าหลี่โม่ไม่เป็นอะไร ทั้งสองจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“คุณหลี่ เมื่อกี้หัวหน้าจางติดต่อผมมาแล้ว เขากำลังพาลูกน้องมาที่นี่”
“โอเค พวกนายไม่ต้องสนใจเรื่องที่นี่ ฉันจะพูดกับหัวหน้าจางเอง นายพาคนของนายไปก่อนเถอะ”
“ได้ครับคุณหลี่ งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ”
อากวางโค้งให้หลี่โม่ จากนั้นก็รีบออกไป เขาพาลูกน้องออกจากที่นี่
