เลือดสดไหลทะลักออกมาตรงท้ายทอยของผู้มีฝีมือคนนั้น หลี่โม่โยนหินออกไปเอาชีวิตของผู้มีฝีมือคนนั้น
หานหัวแข็งใจสั่น เขาแอบคิดว่าตัวเองโชคดี ที่เลือกถูกต้อง
หลี่โม่แข็งแกร่งแค่ไหนนั้น หานหัวแข็งไม่สามารถจินตนาการได้เลย เขารู้สึกว่าหลี่โม่แข็งแกร่งกว่าผู้มีฝีมือที่เขาเคยพบเจอมาก่อนหน้านี้
ผู้มีฝีมือคนที่เหลือกำลังคิดหวาดระแวงในใจ พวกเขาตกใจกับการตายของผู้มีฝีมือคนนั้น
โจมตีระยะประชิดก็เก่งกาจมาก นี่ยังใช้หินโจมตีในระยะไกลอีก นี่ทำให้คนรู้สึกสิ้นหวังจริงๆ
เหมือนต้องเจอกับคนที่สามารถโจมตีได้ทั้งระยะประชิดและระยะใกล้ เหล่าผู้มีฝีมือต่างหวาดระแวง พวกเขาคิดว่ายอมเชื่อฟังหลี่โม่น่าจะดีกว่า
ผีรองนั่งรออยู่ในรถสั่งการอย่างเงียบๆ เมื่อรอได้ห้านาที หลงหานกวางก็รอไม่ไหวอีกแล้ว
“ไอผีรอง จะทำอะไรก็ทำต่อสิ จนถึงตอนนี้คนของสำนักอาจารย์นาย ก็ยังไม่มา นายคิดว่าฉันโง่เหรอ พวกมันโง่จนโดนนายหลอกใช้เป็นตัวรับกระสุน แต่ฉันไม่เป็นตัวรับกระสุนต่ออีกแล้ว”
ผีรองมองหลงหานกวางเงียบๆ จากนั้นจึงพูดอย่างเย็นชา “นายนี่มันไอ้กระจอกแสนขี้ขลาด จะไปก็ไปสิ ต่อไปอย่าพูดว่ารู้จักฉัน ฉันไม่รู้จักคนขี้ขลาดอย่างนาย”
“หึ นี่มันเกี่ยวอะไรกับความขี้ขลาด ฉันแค่ไม่อยากโดนหลอกใช้เท่านั้น”
หลงหานกวางพูดจบก็ผลักประตูรถ เขากระโดดทะยานสองสามครั้ง ร่างก็หายไปในป่าทึบ
เมื่อหลงหานกวางเข้ามาในป่าทึบ เขาไม่ได้หนีทันที แต่เขาพุ่งไปที่ก้อนหินขนาดใหญ่ตรงไหล่เขา ซึ่งเขาสังเกตอยู่นานแล้ว หลังจากนั้นหลงหานกวางจึงหลบอยู่หลังหินก้อนใหญ่
เขาหยิบเลนส์กล้องส่องทางไกลที่สามารถส่องได้หลายเท่า มาติดไว้บนมือถือ หลงหานกวางเปิดกล้องถ่ายรูปในมือถือ และใช้กล้องส่องดูสถานการณ์บริเวณรถสั่งการ
หลงหานกวางอยากรู้ว่าผีรองจะทำอะไรกันแน่ อีกทั้งอยากรู้ว่าหลี่โม่เก่งกาจขนาดไหน
ถ้าหลี่โม่เก่งจนไม่สามารถสู้ได้ หลงหานกวางจะได้หนีหลี่โม่ไปไกลจนสุดหล้าฟ้าเขียว
ผ่านไปไม่นาน ร่างที่คุ้นเคยปรากฏในกล้องมือถือ หลงหานกวางเห็นเหล่าผู้มีฝีมือเข้าไปใกล้รถสั่งการ เขาขมวดคิ้วเพราะรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล
เหล่าผู้มีฝีมือส่งสัญญาณมือให้กัน จากนั้นทุกคนจึงเตรียมมีดสั้นในมือ มีคนหนึ่งเดินไปเคาะประตูรถสั่งการ
หลงหานกวางเห็นแล้วรู้สึกหวั่นใจ เขารู้สึกว่าอุณหภูมิรอบๆ ลดลงหลายองศา
คนมีฝีมือพวกนี้ทรยศชัดๆ มันกลับมาฆ่าผีรอง!
หลังจากหายตกใจ เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ตัดสินใจไม่อยู่กับผีรองต่อ
เมื่อผีรองได้ยินเสียงเคาะประตูรถ เขาขมวดคิ้วและหยิบมีดขึ้นมา
จากนั้นจึงยื่นมือออกไปเปิดประตูรถ แต่เมื่อเปิดได้เพียงนิดเดียว ผีรองก็ดึงประตูรถเข้าหาตัว เขาไม่ได้ผลักประตูออกจนกว้าง
“ใครน่ะ”
ผีรองถามอย่างหวาดระแวง
เมื่อประตูรถถูกเปิดออก ผู้มีฝีมือคนหนึ่งพูดอย่างตื่นตระหนก “ไอผีรอง หานหัวแข็งมันทรยศ! โม่หงโดนจัดการจนขาหัก หวงเฟยโดนจัดการจนตาย!”
“อะไรนะ หานหัวแข็งทรยศได้ยังไง ไอ้เวรนี่!”
ความหวาดระแวงของผีรองหายไปไม่น้อย เขาเดินลงจากรถสั่งการ เพื่อจะไปดูที่เกิดเหตุ
แต่ระหว่างที่ผีรองกำลังลงจากรถ ผู้มีฝีมือที่กำลังเปิดประตูรถหยิบมีดล่าสัตว์ขึ้นมา ทิศทางของมีดพุ่งมาที่หัวใจของผีรอง
ผีรองตกใจมาก เขารีบเอี้ยวตัวหลบอันตราย
สวบ
มีดล่าสัตว์ปาดโดนตัวของผีรองจนเป็นแผลใหญ่น่าสยอง แต่เป็นแผลที่ไม่ถึงแก่ชีวิต
จากนั้นก็มีผู้มีฝีมือที่แอบซุ่มอยู่พุ่งเข้ามา มีดหลายแบบพุ่งเข้ามาหาผีรอง
ภาพที่พวกเขาโอบล้อมหลี่โม่เกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คือผีรองไม่ใช่หลี่โม่ แน่นอนว่าผีรองรับมือกับการโจมตีอย่างรุนแรงของคนพวกนี้ไม่ไหว
“เวรเอ๊ย! พวกแกบ้าไปแล้วหรือไง! ทำไมถึงมาโจมตีฉัน ทำไมพวกแกต้องทรยศด้วย! หรือเงินที่ฉันให้ยังไม่พอ!”
ผีรองตวาดออกมาอย่างบ้าคลั่ง มีแผลเกิดขึ้นบนตัวเขาอีก
“ไอผีรอง มันไม่ใช่เรื่องเงิน จะโทษก็โทษที่นายไปหาเรื่องคนที่ไม่ควรไปหาเรื่อง!”
“ถ้าพวกเราไม่ฆ่านาย คนที่ตายคือพวกเรา เพราะฉะนั้นนายอย่าโกรธเกลียดพวกเราเลย ตายซะเถอะไอผีรอง!”
เหล่าคนมีฝีมือไม่ออมมือ พวกเขาใช้กระบวนท่าทุกอย่าง เพื่อโจมตีผีรอง
ผีรองโกรธมาก เขารู้ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องตาย ยังไงก็ต้องลากไอ้พวกนี้ตามไปด้วย ดังนั้นเขาจึงเข้าไปต่อกรกับเหล่าคนมีฝีมืออย่างสุดชีวิต
ผีรองใช้ทักษะที่เหนือกว่าต่อสู้กับเหล่าสัตว์ร้าย ไม่นานเขาก็ใช้กระบวนท่าที่ถึงแก่ชีวิตฆ่าผู้มีฝีมือสองคน ขณะเดียวกันบนร่างกายของผีรองก็มีแผลเพิ่มขึ้น มีเลือดออกจากปากของเขาไม่หยุด
ผู้มีฝีมือที่เหลืออีกสี่คนก็ได้รับบาดเจ็บ แต่เมื่อเทียบกับคนที่ใกล้ตายอย่างผีรอง บาดแผลของพวกเขาถือว่ายังน้อยนัก
“ฆ่ามัน!”
ผู้มีฝีมือคนหนึ่งแผดเสียงออกมาและพุ่งเข้าไปหาผีรอง
ผีรองยิ้มอย่างน่าเวทนา เขาก้มตัวและกระโจนไปหาผู้มีฝีมือ ในขณะที่มีดยาวของศัตรูเสียบเข้ามาที่หัวใจของผีรอง ผีรองอ้าปากกัดที่คอของฝ่ายตรงข้าม
ผู้มีฝีมือที่เหลือสามคนพุ่งเข้ามา และใช้ของมีคมแทงใส่ผีรอง
สวบๆๆ
เสียงของมีคมทะลุเข้าผิวหนังและเนื้อดังสนั่น เลือดสาดออกมาจากจมูกของผีรอง ปากของเขายังกัดอยู่ที่คอของฝ่ายตรงข้าม เขาลำคอของอีกฝ่ายจนฉีกขาด
หลี่โม่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลส่ายหน้าเบาๆ เขาหันหลังกลับมาโดยไม่มองผีรองและคนอื่น “พวกนายไปได้แล้ว”
ผู้มีฝีมือสามคนถอนหายใจออกมา พวกเขาโชคดีมาก เมื่อตั้งสติได้ก็รีบวิ่งออกจากป่าทันที
หานหัวแข็งยืนก้มหน้าอยู่ข้างหลี่โม่ “นายท่าน พวกเราโดนไอผีรองเรียกมารวมตัวกัน มันบอกว่าพี่ชายของมันตายคามือของคุณ มันจะแก้แค้นเพื่อพี่ชาย”
“เมื่อกี้หลงหานกวางอยู่กับไอผีรอง แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปไหนแล้ว อีกอย่างก่อนหน้านี้ไอผีรองบอกว่าจะมีคนจากสำนักอาจารย์ของมัน มาจัดการคุณ แต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงไม่มาแล้ว”
ไม่รอให้หลี่โม่ถาม หานหัวแข็งก็พูดออกมาทั้งหมด เขาพูดสิ่งที่ตัวเองรู้ออกมาจนหมด
หลี่โม่พยักหน้าเบาๆ และมองไปยังหินก้อนใหญ่ตรงไหล่เขา
หลงหานกวางที่ใช้มือถือแอบดูอยู่หลังหินใหญ่ตรงไหล่เขา เมื่อเห็นสายตาที่หลี่โม่มองมาผ่านหน้าจอมือถือ เขาตกใจจนโยนมือถือทิ้ง เหมือนกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น
โดนจับได้แล้ว!
โดนคนน่าสยองขวัญอย่างหลี่โม่จับได้แล้ว!
ฉิบหายแล้วกู!
นี่กำลังจะฆ่าคนชัดๆ หนี ต้องรีบหนี!
หลงหานกวางหยิบมือถือด้วยความตื่นตระหนก จากนั้นจึงรีบวิ่งไปหลังภูเขา เขาตัดสินใจว่าจะไม่เจอหลี่โม่อีก เขาไม่คิดเรื่องแก้แค้นอะไรนั่นอีกแล้ว!
หลี่โม่ละสายตาออกมา จากนั้นจึงพูดกับหานหัวแข็งว่า “นายก็ไปได้แล้ว”
