“โอ๊ย! มือฉัน! มือหักแล้ว!”
หลงเทาส่งเสียงร้องโอดครวญ ปืนในมือตกลงบนพื้น ตอนนี้เขาเชื่อคำพูดของเจ้าหัวอย่างสุดใจ
แต่มาเชื่อตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว
มือปืนทั้งสองคนสะกดกลั้นความเจ็บปวดและเอาปืนมาถือไว้ในมือซ้าย แต่ทั้งสองคนฉลาดที่ยังไม่ยกปืนขึ้นมาอีกครั้ง
หลี่โม่ใช้เมล็ดทานตะวันปักข้อมือพวกเขา บ่งบอกได้แล้วว่าความสามารถระหว่างพวกเขาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
ถึงจะมีปืนในมือก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่โม่ ปืนกลายเป็นของเล่นชิ้นหนึ่งเท่านั้น
“พี่เท่า พี่เชื่อแล้วใช่ไหม ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายาม แต่เพราะอีกฝ่ายแข็งแกร่งมาก”
เจ้าหัวนอนเอามือกุมท้องอยู่บนพื้นแล้วเอ่ยขึ้น
สีหน้าของหลงเทาเคร่งขรึม เขาอยากจะกระทืบเจ้าหัวให้ตายจริงๆ จะมาพูดอะไรตอนนี้!
“สหาย ฉันผิดไปแล้ว ฉันยอมรับโทษ คุณพูดมาเลยว่าจะเอายังไง ฉันจะทำตามทุกอย่าง”
หลงเทายอมรับผิดอย่างโดดเดี่ยว ขอแค่รักษาชีวิตของตัวเองได้ก็พอแล้ว
“พวกแกไม่ใช่คนเมืองฮ่าน พวกแกมาที่นี่ทำไม”
หลี่โม่แทะเมล็ดทานตะวันแล้วถามขึ้น
“พวกเรา พวกเรา คุณชายสามหลินมาแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันอยากคุยกับคุณชายสามหลิน ดูว่าจะทำธุรกิจกันได้หรือเปล่า จะได้พัฒนาให้ยิ่งใหญ่ไปด้วยกัน”
เดิมทีหลงเทากะจะกุเรื่องขึ้นมา แต่หลังจากเห็นสายตาอันดุดันของหลี่โม่ เขารู้สึกเหมือนโดนหลี่โม่อ่านใจได้ ดังนั้นหลงเทาจึงไม่กล้าปิดบังอะไรและพูดความจริงออกมา
“คุณชายสามหลินอีกแล้วเหรอ ดูเหมือนว่าไอ้เวรนั่นจะสร้างปัญหาให้ฉันไม่น้อยเลยนะ แกนัดเจอกับคุณชายสามหลินหรือยัง ฉันตามแกไปคุยกับเขาด้วยสิ”
หลี่โม่กำลังหงุดหงิดที่หาคุณชายสามหลินไม่เจอ ยังไงก็ต้องกำจัดขวากหนาม
หลงเทามองหลี่โม่ด้วยสายตาประหลาด คิดในใจว่าทำไมตัวเองถึงซวยขนาดนี้ มาเจอของแข็งยังไม่เท่าไร ยังจะให้พาไปหาเรื่องคุณชายสามหลินอีก ถ้าพาหลี่โม่ไป เขากลัวว่าต่อไปคุณชายสามหลินจะไล่ฆ่าเขาน่ะสิ
“ลูกพี่ เอาเบอร์โทรของคุณชายหลินไหม คุณติดต่อเขาเอง เดี๋ยวผมจะพาคนกลับ ต่อไปจะไม่มาเหยียบเมืองฮ่านอีก”
หลงเทาไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับหลี่โม่และคุณชายสามหลิน ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง สุดท้ายตัวเขาเองก็จบไม่สวยแน่ แอบชิ่งหนีไปตอนนี้จะดีกว่า
“ฉันพกเงินมาสามล้าน ให้พี่เป็นค่าชดใช้ดีไหม แค่พี่ปล่อยฉันไป ต่อไปถ้ามีอะไรเรียกฉันได้เลย ฉันจะจัดการให้คุณอย่างเรียบร้อย”
หลี่โม่ส่ายหน้า “ไม่ต้องรอวันหน้า ไม่ต้องการเงินแกด้วย แค่แกพาฉันไปเจอคุณชายสามหลิน ฉันจะลืมเรื่องทุกอย่างในวันนี้ ไม่งั้นล่ะก็ หึหึ”
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะท้ายประโยคของหลี่โม่ วิญญาณของหลงเทาแทบจะหลุดออกจากร่าง เขารู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที
นี่เขาจะเอาชีวิตกันชัดๆ ถ้าเป็นคนพาเขาไปอาจมีโอกาสรอด แต่ถ้าไม่พาเขาไปคงต้องตายสถานเดียว
หลงเทาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาตัดสินใจพาหลี่โม่ไป อย่างน้อยเขายังพอมีโอกาสรอด
“ฉัน ฉันนัดกับคุณชายสามหลินเรียบร้อยแล้ว คืนนี้สี่ทุ่ม ถ้าคุณสนใจ เราจะไปที่นั่นด้วยกัน”
หลี่โม่ยิ้มและยื่นเมล็ดทานตะวันให้หลงเทา “ว่าง่ายแบบนี้สิดี มากินเมล็ดทานตะวันให้หายตกใจ”
หลงเทามองเมล็ดทานตะวันที่หลี่โม่ยัดเข้ามาในมือ เขาตกใจจนหัวใจจะกระเด็นออกมา เมื่อกี้เขาโดนเปลือกเมล็ดทานตะวันทำให้ข้อมือหัก ตอนนี้เขารู้สึกไม่ดีกับเมล็ดทานตะวันมาก
แต่เมื่อเห็นหลี่โม่เอาแต่จ้องเขา เขาจึงสะกดกลั้นความกลัวและฝืนยิ้มออกมา จากนั้นจึงกินเมล็ดทานตะวันเข้าไป
กู้หยุนหลันดึงแขนหลี่โม่ เขาหันมามองเธอ “คุณภรรยาเป็นอะไร”
“นายจะไปหาคุณชายสามหลินจริงเหรอ”
“ต้องไปคุยกับเขา ทำเรื่องเยอะขนาดนั้น จะปล่อยเขาไปง่ายๆ ไม่ได้”
หลี่โม่พูดตามความเป็นจริง
“งั้นนายต้องระวังตัวนะ”
“ผมระวังตัวอยู่แล้ว ผมไปส่งพวกคุณก่อน คืนนี้น่าจะยุ่งทั้งคืน”
“ฉันกังวลว่านายคนเดียวจะไม่ปลอดภัย หาคนไปช่วยดีไหม”
กู้หยุนหลันคิดแล้วก็กังวลใจ ทางที่ดีให้ฉู่จงเทียนช่วยหลี่โม่ดีกว่า
“เหอะๆ ไม่ต้องวุ่นวายขนาดนั้นหรอก เมื่อถึงตอนนั้นผมจัดการเอง ไม่มีอะไรแน่นอน”
ขณะที่หลี่โม่กำลังพูด มือถือของเขาก็สั่นขึ้นมา เขาหยิบมือถือขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของท่านแปด หลี่โม่ขมวดคิ้ว
สองสามวันนี้ไม่มีข่าวของราชินีของสำนักหลงเหมินมาถึงเมืองฮ่าน หลี่โม่คิดว่าท่านแปดน่าจะมีข่าวอะไร
“ฮัลโหล ท่านแปด”
“ตอนนี้นายน้อยอยู่ที่ไหนครับ ผมมีเรื่องรายงาน”
ท่านแปดพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาคิดในใจว่าวันนี้เป็นวันที่ควรให้ยาแล้ว ถ้าเขาไม่เป็นฝ่ายพูดเอง หลี่โม่คงจะลืม
การตามล่าวิญญาณแต่ละช่วงจะต้องใช้ยาแก้พิษหนึ่งครั้ง ถ้าขาดช่วง นั่นหมายถึงชีวิต!
“มีเรื่องอะไรก็คุยผ่านโทรศัพท์เถอะ”
หลี่โม่พูดออกมา
ท่านแปดสบถอยู่ในใจ เขาแทบจะสติแตก
“แค่ก แค่ก นายน้อย เรื่องสำคัญก็คือผมควรทานยาแล้ว ยาแก้การตามล่าวิญญาณล่ะครับ”
ท่านแปดพูดด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ เขาแสร้งทำต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
“อ้อ นายนี่ มีเรื่องอะไรก็พูดมาตรงๆ สิ ฉันเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว งั้นสามทุ่มคืนนี้เจอกันที่บาร์บีคิวหวงจี้”
“ครับๆ เข้าใจแล้ว”
หลี่โม่วางสาย จากนั้นจึงยิ้มแล้วพูดว่า “วันๆ มีแต่เรื่อง เดี๋ยวส่งพวกคุณกลับบ้าน แล้วต้องไปจัดการเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อีก”
กู้หยุนหลันกับเฉินเสี่ยวถงยืนลุกขึ้นยืน และเดินคล้องแขนกันออกไป
หลี่โม่ตบไหล่ของหวังจงเสวียนที่ยังตั้งสติไม่ได้ “อย่ากังวล รีบกลับไปเถอะ”
“ได้ๆๆๆ”
หวังจงเสวียนดีดตัวลุกขึ้น เขารีบออกจากร้านกาแฟโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
หลี่โม่โบกมือให้หลงเทา ทั้งสองออกมาพร้อมกัน
หลังจากที่ส่งกู้หยุนหลันกับเฉินเสี่ยวถงกลับบ้าน หลี่โม่นั่งอยู่ในรถกับหลงเทา พวกเขาคุยกันเรื่อยเปื่อย
“ตระกูลหลินมีที่มาที่ไปยังไง ทำไมคนใหญ่คนโตอย่างพวกนายต้องมาเจอคุณชายสามหลิน”
หลี่โม่ถามขึ้นอย่างสงสัย
“ตระกูลหลินทำธุรกิจด้านอาวุธ พวกเขามีเส้นสายกว้างขวาง มีอำนาจแข็งแกร่ง ว่ากันว่ามีทีมคุ้มกันส่วนตัวกว่าพันคน เป็นพวกที่ฆ่าคนได้ในพริบตา ช่วงนี้ตระกูลหลินต้องการขยายธุรกิจ และเพื่อเลือกผู้นำตระกูลหลินในอนาคตอีกด้วย”
“คุณชายสามหลินเป็นหนึ่งในผู้สืบทอด เขาถูกส่งมาขยายอำนาจ พวกเราคิดว่านี่คือโอกาสดี ถ้าสามารถทำความรู้จักกับตระกูลหลิน ต่อไปจะได้มีหุ้นส่วนทางธุรกิจที่แข็งแกร่ง สร้างความยิ่งใหญ่ได้อย่างรวดเร็ว”
หลงเทาพูดสิ่งที่รู้ออกมาทั้งหมด เขาไม่กล้าปิดบังอะไรแม้แต่น้อย
