“แก้แค้น?”
เดิมที ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของเฉินฟู่ก็ฟื้นคืนมามีชีวิตชีวาทันที
การแก้แค้นคือความหวังในการมีชีวิตต่อไปของเฉินฟู่ ก่อนหน้านี้เฉินฟู่ได้แต่คิดในใจเท่านั้น แต่ในขณะนี้ การปรากฏตัวของแคลตี้ที่มีผมสีบลอนด์ ทำให้เฉินฟู่เห็นความเป็นไปได้ของการแก้แค้น
“ผมจะแก้แค้นหลี่โม่ได้จริงหรือ แล้วผมต้องแลกด้วยอะไร?”
เฉินฟู่พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ผมสามารถส่งคุณไปที่ห้องทดลองที่อยู่อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร เพื่อทำการดัดแปลงพันธุกรรม ถ้าทำสำเร็จ คุณจะมีร่างกายที่ไม่ธรรมดา แต่ถ้าล้มเหลว คุณจะกลายเป็นศพ แต่ก็มีความหวังริบหรี่อยู่ไม่ใช่เหรอ”
เมื่อเผชิญกับการชักชวนของแคลตี้ เฉินฟู่ไม่ได้คิดอะไรมากและเลือกตอบตกลง เพราะนี่เป็นโอกาสและความหวังเดียวของเฉินฟู่
“ผมเต็มใจจะลอง แต่ตอนนี้แค่ลุกขึ้นเดินยังเป็นปัญหาเลย”
เฉินฟู่ยิ้มอย่างขมขื่น
“นี่ไม่ใช่ปัญหา เราได้จัดเครื่องบินไว้แล้ว จะมีเจ้าหน้าที่ทีมแพทย์พิเศษคอยดูแลคุณ คุณจะได้รับการรักษาพยาบาลที่ดีกว่าเดิม เมื่อไปถึงอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร ในเมื่อคุณตอบตกลงแล้ว ผมจะไปเตรียมการ คุณจะได้ขึ้นเครื่องในอีกสองชั่วโมง”
เฉินฟู่ทนต่อความเจ็บปวดและพยักหน้า มือของเขากำหมัดราวกับว่าเขากำลังจะบีบหลี่โม่จนตาย
“ไม่ว่าจะเหนื่อยยากลำบากแค่ไหน ผมจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน!หลี่โม่ รอไว้เถอะ ผมจะกลับมาอย่างราชาและจัดการคุณอย่างดุเดือด!”
แคลตี้ยิ้มและหยิบกระบอกฉีดยาออกจากอ้อมแขนของเขา “เอาล่ะ ผมต้องฉีดยาให้คุณ หลังจากฉีดเสร็จ คุณจะเข้าสู่สภาวะตาย ผมจะส่งใครบางคนย้ายคุณออกจากห้องเก็บศพไปที่สนามบิน”
“ได้ ชีวิตของผม มอบให้คุณละ”
แคลตี้เจาะเข็มไว้ที่แขนของเฉินฟู่อย่างชำนาญ และหลังจากฉีดยาเข้าไป แคลตี้ก็เก็บเข็มฉีดยาและออกจากห้องผู้ป่วย
ไม่นาน เฉินฟู่ก็หลับตาลง มีเสียงเตือนดังขึ้นจากอุปกรณ์ตรวจสอบที่อยู่ข้างๆเขา และกลุ่มแพทย์และพยาบาลก็รีบวิ่งเข้ามาในหอผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว
ในสำนักงานซึ่งอยู่ไม่ไกล ตำรวจลาดตระเวนที่เล่นกับนางพยาบาลตัวน้อย ถึงตอนนี้พึ่งตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบตามเข้าไปในห้องผู้ป่วย
หลังจากช่วยชีวิตหนึ่งรอบ แพทย์ก็ส่ายหัวและพูดว่า “ผู้ป่วยเป็นโรคหัวใจล้มเหลวฉับพลัน และการช่วยชีวิตก็ล้มเหลว”
ตำรวจลาดตระเวนแตะที่ลมหายใจของเฉินฟู่ โทรหาหัวหน้าจางด้วยใบหน้าที่ดูเคร่งเครียด เพื่อรายงานสถานการณ์
หัวหน้าจางรีบมาตรวจสอบและมาตรวจสอบกล้องวงจรปิดทันที บังเอิญว่ากล้องวงจรของห้องที่เฉินฟู่อยู่เสียพอดี
แม้ว่าจะรู้สึกแปลก แต่เฉินฟู่ก็ตายแล้ว และไม่มีเบาะแสอะไร หัวหน้าจางทำได้เพียงตอบตกลงอย่างช่วยไม่ได้ที่จะส่งร่างของเฉินฟู่ไปที่ห้องเก็บศพชั่วคราว
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หัวหน้าจางที่ไม่รู้จะทำยังไงกำลังจะโทรหาหลี่โม่เพื่อบอกสิ่งเหล่านี้ แต่ตำรวจลาดตระเวนที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็วิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก
“หัวหน้า เกิดเรื่องแล้ว ร่างของเฉินฟู่หายไปแล้ว ผมตรวจสอบแล้ว มีคนขโมยร่างของเฉินฟู่ไป!”
หัวของหัวหน้าจางจะระเบิดทันที หลายสิ่งหลายอย่างรวมกัน แสดงให้เห็นว่าสิ่งต่างๆนั้นไม่ธรรมดา
“ใครขโมยไป มีเบาะแสอะไรไหม?”
“ดูจากกล้องวงจร มันถูกรถตู้นำตัวไป ไม่นานหลังจากที่ร่างของเฉินฟู่ถูกส่งไปยังห้องเก็บศพ ก็มีคนเข้าไปในห้องเก็บศพด้วยกระเป๋าลายสีขนาดใหญ่แล้วออกไปในรถตู้ ผมสงสัยว่าร่างของเฉินฟู่อยู่ในกระเป๋าลายสีนั้น”
“ออกคำสั่งไปที่ฝ่ายอื่นช่วยตรวจสอบ สกัดกั้นรถตู้คันนั้น!”
หัวหน้าจางคำรามด้วยความโกรธ
“หัวหน้าครับ นี่มันเรื่องเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ผมติดต่อไปและโทรไปสายตรวจจราจรพบว่ารถจอดอยู่ที่สนามบินแล้ว”
“งั้นก็ไปตรวจสอบที่สนามบินสิ!”
หัวหน้าจางรีบออกจากโรงพยาบาลและรีบไปสนามบินพร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หัวหน้าจางและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขายืนอยู่หน้ารถตู้ที่พาเฉินฟู่ออกไป และตรวจสอบรอบๆรถตู้ แต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไรเลย
“กล้องวงจรของสนามบินตรวจหรือยัง”
หัวหน้าจางตะโกน
“เอาออกมาแล้ว คนขับหยิบกระเป๋าลายสีแล้วเดินผ่านช่องพิเศษและขึ้นเครื่องบินส่วนตัวโดยตรง เครื่องบินส่วนตัวได้บินออกไปแล้วและปลายทางอยู่อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร”
ในใจหัวหน้าจางตะโกนว่าแม่งเอ้ย รู้สึกสับสนงงงวยในทันที
“นี่มันอะไรเนี่ย! ขโมยศพของเฉินฟู่แล้วส่งมันไปที่อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร ด้วยเครื่องบินส่วนตัว?แม่ง ฟังดูยังไงก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ”
พึมพำไปหนึ่งคำ หัวหน้าจางหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและกดหมายเลขของหลี่โม่ เล่าเรื่องทั้งหมดให้กับหลี่โม่ฟัง
“ต้องขอโทษจริงๆ ที่ลูกน้องของผมนั้นไม่ได้เรื่องเลย ผมคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมเองก็คิดไม่ออกจริงๆ ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่”
หัวหน้าจางอธิบายอย่างอายๆ
“ไม่เป็นไร ปล่อยให้พวกเขาไปทำเถอะ ยังไงก็ขอบคุณมากนะ รบกวนแล้ว”
หลี่โม่พูดจางๆ
“นี่คือสิ่งที่ผมควรทำ เอิ่มนั่น ไม่ก็เดี๋ยวผมส่งคนไปแอบปกป้องคุณ เผื่อมีอุบัติเหตุอะไรที่ไม่คาดคิด”
“ไม่ต้องละ เดี๋ยวผมจะระวังตัวเอง”
หลี่โม่วางสาย ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และเดาเกี่ยวกับเรื่องของเฉินฟู่ในใจได้แล้ว
อย่างไรก็ตาม หลี่โม่ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ แม้ว่าพวกเขาจะทำอะไร ก็ทำอะไรไม่ได้มากหรอก
กู้หยุนหลันเอียงศีรษะและมองไปที่หลี่โม่ ถามด้วยความสงสัย “ใครโทรหาคุณ?”
“หัวหน้าจาง พูดถึงการจัดการคดีเมื่อกี้ และยังบอกว่าจะส่งคนมาปกป้องผม แต่ผมปฏิเสธไป”
“อ่อ” กู้หยุนหลันพยักหน้าเตรียมอ่านไฟล์งานต่อ
“ทำไมจู่ๆถึงถามใครโทรหาผมล่ะ คุณคงไม่ได้คิดว่าจะมีสาวสวยโทรหาผมใช่ไหม”
หลี่โม่ถามด้วยรอยยิ้ม
กู้หยุนหลันเหลือบมองหลี่โม่ ทำหน้าเหมือนโมโห “อย่าหลงตัวเองเลย นอกจากฉันแล้ว ยังมีคนสวยคนไหนที่จะมาชอบคุณ ฉันไม่กังวลหรอก”
“นั่นไม่เหมือนกันนะ ตอนนี้แตกต่างจากเมื่อก่อน ตอนนี้ผมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว คุณไม่รู้สึกว่าตอนนี้ผมมีเสน่ห์เหรอ บางทีในอนาคต อาจมีผู้หญิงสวยหลายคนจะตามจีบผมก็ไม่แน่นะ”
“รอถึงวันที่คุณมีเสน่ห์แล้วฉันค่อยมากังวลก็ยังไม่สาย ตอนนี้ยังไม่จำเป็น”
กู้หยุนหลันกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หลี่โม่ยักไหล่ “ดูเหมือนว่าเสน่ห์ของผมยังไม่เพียงพอ ผมคิดว่าทำให้คุณตกใจซะหน่อย แล้วคุณจะประหม่าและเห็นผมเป็นที่รัก”
“ไม่พูดเรื่องไร้สาระกับคุณละ ฉันยังต้องดูเอกสาร ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญสำหรับการพัฒนาของบริษัท มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องจัดการ และมันก็ล้นหลามจนไม่รู้จะทำอะไรก่อน”
เมื่อเห็นกู้หยุนหลันทำงานอย่างตั้งใจ หลี่โม่ก็ลุกขึ้นและเทน้ำหนึ่งแก้วให้กู้หยุนหลัน วางแก้วไว้ข้างมือของกู้หยุนหลัน
“ไม่ใช่เรื่องดีที่คุณจะทำทุกอย่างเพื่อบริษัท จูกัดเหลียงตายยังไงคุณไม่รู้เหรอ? มอบอำนาจบางส่วนให้กับผู้คนด้านล่างไปทำบ้าง”
“จูกัดเหลียงรับผิดชอบทั้งประเทศ ฉันรับผิดชอบแค่บริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง มันไม่เหมือนกัน นอกจากนี้ ถ้าฉันไม่จับตาดู ฉันก็ไม่วางใจ”
หลี่โม่จับมือของกู้หยุนหลัน วางไว้ที่แก้มของเขาและพูดอย่างจริงจังว่า “ต้องสร้างทีม เพื่อให้เราสามารถพัฒนาและเติบโตได้ พึ่งพาแค่ความสามารถของคนๆเดียว ความสามารถนั้นมันมีจำกัด”
