ในใจของหญิงชรามีแต่หลานชายของตัวเองเท่านั้น พูดกับหลี่โม่อย่างไม่ให้เกียรติ นํ้าเสียงเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน
หลี่โม่ส่ายหัว การที่หญิงชราตามใจหลายชายจนเกินไปแบบนี้ เขาไม่รู้สึกถูกชะตาด้วยเลย
“ซีซี เรายื่นห่างๆหน่อย”
หลี่โม่ดึงซีซีถอยหลังไปสองก้าว
เด็กชายตุ้ยนุ้ยถูกหญิงชราดึงไว้สีหน้าเริ่มไม่พอใจ และยิ่งไม่พอใจที่เห็นหลี่โม่ดึงซีซีถอยหลังออกไป เพราะฉะนั้นเด็กชายตุ้ยนุ้ยจึงเริ่มดิ้นรน
“คุณย่าปล่อยมือ ผมจะไปเล่นกับน้องสาว”
หญิงชราขมวดคิ้ว แล้วเกลี้ยกล่อมเด็กชายตุ้ยนุ้ยว่า:“กับลูกสาวคนจนไม่มีอะไรน่าเล่นด้วย เดียวย่าพาเข้าไปเล่นของสนุกในสวนสนุกน่ะ”
“ไม่เอาไม่เอา ผมจะไปเล่นกับน้องสาว ถ้าย่าไม่ให้ผมไป ผมจะตีย่า”
เด็กชายที่ถูกตามใจจนนิสัยเสียโวยวาย และตบต้นขาของหญิงชรา
เนื่องด้วยความเจ็บหญิงชราจึงคลายมือ แล้วพูดว่า:“ระวังด้วยนะ อย่าให้ลูกคนจนทำให้ได้รับเจ็บ”
“ไม่หรอก”
ดวงตาของเด็กชายตุ้ยนุ้ยส่องประกาย วิ่งไปหาซีซีด้วยความตื่นเต้น
ซีซีตกใจจนกรีดร้อง แล้วจับมือของหลี่โม่ไว้แน่น:“พ่อค่ะ หนูไม่อยากเล่นกับเขา”
หลี่โม่อุ้มซีซีขึ้นมา แล้วจ้องไปที่เด็กชายตุ้ยนุ้ยที่วิ่งเข้ามา
เด็กชายตุ้ยนุ้ยไม่ได้สนใจสายตาของหลี่โม่ เงยหน้าขึ้นมองซีซีที่ถูกหลี่โม่อุ้มไว้
“ปล่อยเธอลงมาเล่นกับผมเดียวนี้ ไม่งั้นผมจะให้พ่อผมจัดการคุณ”
เด็กชายอ้วนตุ้ยนุ้ยชี้หลี่โม่พูด
หลี่โม่สีหน้าเย็นชามองไปที่หญิงชรา:“ป้า ถ้าป้ายังไม่สนใจหลานชายป้า ผมก็จะช่วยอบรมสั่งสอนเขาให้แทนป้านะ”
หญิงชรายิ้มเยาะแล้วพูดว่า:“เหอะเหอะ สั่งสอนหลานชายฉัน นายช่างกล้าหาญนัก! หลายชายของฉันฉันยังไม่เคยตีแม้แต่ปลายเล็บ หากนายกล้าลงมือกับหลานชายฉัน ครอบครัวของนายจะต้องเจอหายนะ!”
“ใช่ ครอบครัวของนายจะต้องเจอหายนะ พ่อของผมคือหลี่กัง!”
เด็กชายเงยหน้า และพูดอย่างโกรธเคือง
ซีซีหดตัวอยู่ในอ้อมกอดของหลี่โม่ และกอดคอหลี่โม่ไว้:“คุณพ่อค่ะ หนูไม่อยากเล่นกับเขา”
“เราไม่เล่นกับเขา เราไปหาคุณแม่กัน”
หลี่โม่อุ้มซีซีไปหากู้หยุนหลัน เด็กชายตุ้ยนุ้ยรีบวิ่งไปกอดขาของหลี่โม่ไว้ พูดอย่างดุดันว่า:“คุณให้เธอเล่นกับผม ไม่งั้นผมจะตีคุณ”
เมื่อเห็นท่าทางดุดันของเด็กชายตุ้ยนุ้ย แววตาของหลี่โม่เย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เท้าของเขาออกแรงเล็กน้อย สะบัดข้อเท้าและเขย่าให้เด็กชายตุ้ยนุ้ยกระเด็นออกไป
เด็กชายตุ้ยนุ้ยกลิ้งที่พื้นสองสามทีแล้วมาหยุดที่ตรงหน้าของหญิงชรา
“หลานชายใหญ่ หลาน หลานไม่เป็นอะไรใช่ไหม เจ็บไหม”
หญิงชราลุกลี้ลุกลนนั่งยองๆกับพื้นและช่วยประคองหลายชายลุกขึ้น
เด็กชายตุ้ยนุ้ยเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น แลดูน่าสมเพช เมื่อเห็นคุณย่ามองเขาด้วยสีหน้าที่ตกใจ เด็กชายตุ้ยนุ้ยแป้บปากแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดัง “ฮือฮือฮือ เขาตีผม ผมเจ็บไปทั้งตัว เจ็บจวนจะตายแล้ว ผมจะหาพ่อผม ผมไม่เอาคุณย่า คุณย่าแก่แล้วไม่มีประโยชน์ ต้องการอะไรก็ทำให้ไม่ได้”
เด็กชายตุ้ยนุ้ยร้องไห้และเช็ดนํ้าตา ทำให้หญิงชรารู้สึกเจ็บปวดทรมานใจ โกรธเคืองหลี่โม่มาก
เมื่อเห็นหลี่โม่อุ้มซีซีไปร้านขายของที่อยู่ข้างๆ หญิงชราก็ลุกขึ้นยืน
“หลานชายใหญ่ยืนอยู่ตรงนี้นะ เดียวย่าจะไปล้างแค้นให้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มารังแกหลานชายใหญ่ฉัน”
หญิงชราถูกความโกรธครอบงำ แล้วอีกอย่างหญิงชราก็เป็นคนใจร้อนอยู่แล้ว เมื่อความโกรธลุกชูนนางก็ไม่สนไม่แคร์อะไร วิ่งเหยาะๆไปที่หลี่โม่และพร้อมจะระเบิดอารมณ์ออกมา
นางคว้าแขนหลี่โม่ไว้ หญิงชรายกชี้ไปที่หน้าของซีซี พร้อมกับพูดอย่างโหดร้ายว่า:“ไอ้เด็กเหลือขอ กล้าลงไม้ลงมือกับหลานฉัน ฉันจะทำให้ลูกสาวนายเสียโฉม!”
หลี่โม่บิดเอว อุ้มซีซีหลบจากการจับของหญิงชรา ใจที่ร้อนเป็นไฟของหลี่โม่แตะไปที่หัวเข่าของหญิงชรา หญิงชราคุกเข่าลงกับพื้นต่อหน้าหลี่โม่
“บ้าพอหรือยัง? แทนที่ป้าควรคิดหาวิธีว่าจะสั่งสอนหลานของป้ายังไงดี แต่กลับวิ่งมาเอาเรื่องกับผม”
หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา
หญิงชราอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นความดุเดือดกลับกลายเป็นความน่าอับอาย หญิงชราโกรธจนหน้าแดงกํ่า กระโจมเข้าไปที่ขาขาวของหลี่โม่ เเละเริ่มใช้กระบวนท่าสาดกระชาก
“ตีคนแล้ว เจ้าหนุ่มตบตีหญิงชรายังไม่พอ นายยังตีหลานชายฉันด้วย จิตใจนายทำด้วยอะไร สัตว์เดรัจฉานชัดๆ ใครก็ได้มาช่วยฉันที”
หญิงชราเริ่มอาละวาด
คนที่มาเข้าแถวรอซื้อตั๋วเริ่มหันมามอง แต่ไม่มีใครมามุงดู และไม่มีใครมาช่วยหญิงชราผู้นี้ เมื่อกี้หลานชายของหญิงชรานั้นไม่ได้อยู่นิ่งเฉยเลย คนที่เข้าแถวรอคิวซื้อตั๋วก็ถูกเด็กชายก่อกวนไปหลายคน
เมื่อเห็นไม่มีคนมามุงดู หญิงชราเริ่มสับสน ไม่คิดว่าวิธีนี้วันนี้จะใช้ไม่ได้ผล
“นี่มันโลกอะไรกัน ทุกคนต่างมองเห็นฉันถูกรังแก แต่ทำไมไม่มีใครมาช่วยฉันเลย ฉัน อะแฮ่ม ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันแน่นหน้าอก หายใจไม่ออก นาย นายแตะจนฉันได้รับบาดเจ็บ”
หญิงชราเปลี่ยนกลยุทธ์ของเธอ ด้วยการตอแย
เด็กชายตุ้ยนุ้ยวิ่งเข้ามา กอดขาซ้ายของหลี่โม่แล้วพูดว่า:“คุณเป็นคนเลว ปล่อยให้น้องสาวลงมาเล่นกับผมแล้วผมจะบอกให้คุณย่าลุกขึ้น มิเช่นนั้นคุณย่าของผมจะไปฟ้องร้องให้คุณชดใช้จนสิ้นเนื้อประดาตัว ส่วนพ่อของผมก็จะฆ่าพวกคุณทั้งครอบครัว”
หลี่โม่จ้องหญิงชราและเด็กชายตุ้ยนุ้ยอย่างเย็นชา:“รีบปล่อยขาของผมแล้วก็ไสหัวไปซะ ไม่อย่างงั้นพวกคุณก็จงรับผลกรรมที่ตามมาให้ดี”
“ไอ้เด็กเหลือขอนายยังกล้าเผด็จการเช่นนี้อีก! ลูกชายของฉันนั้นไม่ธรรมดานะ พื้นที่ในแถบนี้อยู่ในความดูแลของลูกชายฉัน หากนายไม่ยอมให้ลูกนายมาเล่นกับหลานชายฉัน วันนี้นายก็อย่าได้คิดที่จะไปจากที่นี่!”
หญิงชราตะโกนพูด
หลี่โม่ใช้แรงบิดขาขวา หญิงชราที่อุ้มขาขวาเขาไว้นั้นก็กระเด็นออกไป เด็กชายตุ้ยนุ้ยมองไปยังทิศทางที่คุณย่าบินออกไปอย่างงุนงง ใจของเขาเริ่มหวาดกลัว
ขณะที่เด็กชายตุ้ยนุ้ยกำลังจะปล่อยมือ หลี่โม่ก็เริ่มออกแรงบิดขาขวา แล้วเด็กชายก็กระเด็นออกไป
เด็กชายตุ้ยนุ้ยกลายเป็นลูกข่าง ที่กลิ้งหมุนอยู่บนพื้นอยู่หลายสิบรอบ และไปหยุดที่ด้านข้างของหญิงชรา
จากการกลิ้งอยู่หลายตลบทำให้เด็กชายตุ้ยนุ้ยเวียนหัว รู้สึกราวกับว่าดาวศุกร์โผล่มา ดูทุกอย่างกลายเป็นภาพสะท้อน
หญิงชราไม่ได้สนใจความเจ็บปวดของร่างกาย รีบไปกอดหลานชายไว้แล้วถามอย่างละเอียด
กู้หยุนหลันเดินออกมาจากร้าน มองหญิงชราและเด็กชายตุ้ยนุ้ยที่อยู่ไม่ไกลนักแวบหนึ่ง ถามอย่างงุนงงว่า:“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?”
“ไม่มีอะไร พวกเรารีบไปซื้อตั๋วเถอะ”
หลี่โม่อุ้มซีซี และไปซื้อตั๋วพร้อมกับกู้หยุนหลัน
ซีซีโอบคอของหลี่โม่ไว้ แล้วกระซิบข้างหูหลี่โม่ว่า:“คุณพ่อเก่งจังค่ะ เมื่อกี้คุณพ่อดูเหมือนซูเปอร์แมนเลย”
“ฮ่าๆๆๆ พ่อเป็นซูเปอร์แมน เดี๋ยวจะพาซีซีบินขึ้นไปสูงๆ”
หลี่โม่พูดอย่างร่าเริง.
