บทที่151 บังอาจ! ใครกล้า
หลี่โม่มองไปตามเสียง เห็นหนุ่มสาวหน้าตาดีกลุ่มหนึ่ง มองมาที่เขาด้วยสายตาที่ดูถูก
ท่ามกลางคนกลุ่มเหล่านั้น มีผู้หญิงหุ่นเพรียวสูงหน้าตาดีคนหนึ่ง เป็นคนส่งเสียงประหลาดใจเมื่อกี้นั่นเอง
เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของกู้หยุนหลันชื่อเฉินผิงผิง และเป็นคู่แข่งแย่งชิงตำแหน่งดาวโรงเรียนกับกู้หยุนหลันในห้องเรียน และทั้งโรงเรียนด้วย
แต่ไม่ว่าเฉินผิงผิงจะพยายามอย่างไรก็ตาม ก็แพ้กู้หยุนหลันอยู่ดี
แต่หลังจากที่เธอได้ยินว่ากู้หยุนหลันได้แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่เอาไหนเลย เฉินผิงผิงถึงกับดีใจสุดๆไปเลย แอบรวบรวมเรื่องราวที่น่าสังเวชของหลี่โม่ไว้มากมาย กะจะแฉในวันกินเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้น เปิดเผยทุกอย่างเพื่อที่จะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของกู้หยุนหลัน
แต่คาดไม่ถึงว่า วันนี้จะได้เจอหลี่โม่ ที่มังกรดำ เฉินผิงผิงวางแผนใช้หลี่โม่ฝึกซ้อมทันที เพื่อที่จะทำให้กู้หยุนหลันอับอายถึงที่สุดในวันกินเลี้ยง
“อุ๊ย คนที่ใส่เสื้อฉีกขาดมอมแมมอย่างแก ก็มีสิทธิ์เข้าออกมังกรดำด้วย? เป็นเพราะการบริโภคของมังกรดำต่ำลง หรือเป็นเพราะแรงงานชาวนาบางคนไม่รู้จักเจียมตัวซะแล้ว”
“ผิงผิงเธอรู้จักกับไอ้หมอนี้ด้วยหรือ? ดูแล้วเหมือนพวกเก็บขยะเลย ไปพูดคุยกับมันทำไม”
หนุ่มหน้าตาดีที่ยืนรอบเฉินผิงผิงทั้งหลาย ต่างก็ใช้สายตาที่ไม่เป็นมิตรมองหน้าหลี่โม่ พวกเขาล้วนอยากได้เฉินผิงผิงมาเป็นแฟนสาวทั้งนั้น เฉินผิงผิงหัวเราะเบาๆสองครั้ง: “ไอ้หมอนี้เป็นสามีเพื่อนร่วมชั้นที่สนิทของฉันเอง แต่เขาเป็นคนไม่เอาไหนและไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง พวกที่เป็นแต่เกาะคนอื่นกิน”
“ที่แท้ก็เป็นราชาแห่งการเกาะกินนั่นเอง ช่างไร้ค่าเสียจริง สมัยนี้ยังมีผู้ชายที่เกาะกินคนอื่นไปวันๆด้วยหรือ ทำให้ผู้ชายด้วยกันขายหน้าจริงๆเลย”
“แต่ว่าคนไร้ประโยชน์อย่างพวกเกาะกิน ไม่มีสิทธิ์มาบริโภคที่มังกรดำมั้ง หรือไปเป็นเด็กเลี้ยงของคุณนายท่านไหนอีก? เกาะที่บ้านกินไม่พอ ยังต้องทำตัวเป็นหมาน้อยให้เขาเลี้ยงนอกบ้านอีก สุดยอดจริงๆเลย”
“ฮ่าๆ อย่าเรียกหมาน้อยเลย ควรเรียกว่าเป็ดป่าถึงจะถูก โชคร้ายจริงๆเลย ที่ได้มาเจอคนต้อยต่ำแบบนี้” ทุกคนหัวเราะเยาะ
หลี่โม่ขมวดคิ้ว และหันหน้าเดินต่อไป
พนักงานต้อนรับที่ยืนข้างหลี่โม่ ลังเลชั่วคราวก่อนจะเดินตามหลี่โม่ ไป ทำหน้าที่นำทางต่อ
จริงอยู่เมื่อก่อนมังกรดำตัดสินคนด้วยการแต่งกาย แต่ไม่นานมานี้มังกรดำได้ตั้งกฎใหม่ ขอแค่มีคนเดินเข้าร้าน ไม่ว่าจะแต่งตัวยังไงก็ควรต้อนรับอย่างดี
เห็นหลี่โม่ไม่พูดสักคำก็เดินจากไป และยังมีพนักงานสวยๆนำทางอีก ทันใดนั้นสีหน้าของ เฉินผิงผิงก็แย่ลง
พนักงานของมังกรดำไม่ได้บริการนำทางแบบนี้กับแขกทุกคน เว้นแต่แขกที่เข้าใช้บริการห้องหรูเท่านั้น
“หลี่โม่! ไอ้คนไม่เอาไหนหยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันยังพูดไม่จบ แกจะไปไม่ได้นะ! ”
เฉินผิงผิงรู้สึกถูกหลี่โม่เพิกเฉยใส่ เลยกรี๊ดเสียงดังลั่น
หนุ่มหล่อทั้งหลายที่อยู่รอบข้างรีบวิ่งออกไป และรีบไปยืนกั้นหน้าหลี่โม่ทันที
“แกมันแค่ผู้ชายที่ไม่เอาไหนทั้งจนทั้งกระจอกและเกาะกินคนอื่นเท่านั้น คิดว่าตัวเองเป็นใคร แกนึกว่าจับกู้หยุนหลันได้แล้วชีวิตจะดีขึ้นงั้นหรือ? ถึงกู้หยุนหลันไปขายตัว เงินที่ได้มาก็ไม่พอที่จะให้แกมาใช้จ่ายที่มังกรดำหรอก!”
เฉินผิงผิงตะโกนเสียงดังอย่างโมโห ไม่แคร์ภาพลักษณ์นางฟ้าของตัวเองสักนิด เหมือนหญิงบ้าที่ท่าทางฮิสทีเรีย ใจของหลี่โม่ พุ่งขึ้นเป็นไฟทันที: “ฉู่จงเทียนเป็นคนเชิญฉันมาเอง ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเป็นผู้หญิง ผมโช๊คหน้าคุณไปนานแล้ว สำหรับคำพูดเหล่านั้นที่คุณใช้กับผม ”
“ฮ่าๆ ไอ้กระจอกอย่างแกก็โกรธเป็นด้วย ยังกล้าดูหมิ่นผิงผิงอีก กูทนดูไม่ไหวจนอยากลงไม้ลงมือกับแกเต็มที่แล้ว” หนุ่มหล่อคนหนึ่งลูบหมัดทำท่าจะโช๊คต่อย
ความจริงแล้วอยู่ที่มังกรดำ พวกเขาแค่ส่งเสียงขู่ แต่ไม่กล้าลงมือจริงแน่นอน
สำหรับยามของมังกรดำ ใครที่กล้าก่อเรื่องในมังกรดำ พวกเขาไม่เคยแสดงความเมตตาต่ออยู่แล้ว
หลายคนที่เคยก่อเรื่องที่มังกรดำ ถูกซ้อมจนไม่สามารถใช้ชีวิตตามปกติได้ ใช้เลือดและน้ำตาของผู้ก่อเรื่องสร้างอำนาจในการสั่งสอนขึ้นมาล้วนๆ
“ไอ้หน้าด้าน ยังกล้ามาอ้างว่าฉู่จงเทียนเป็นคนชวนแกมาทานข้าวด้วยหรือ ฉู่จงเทียนเป็นคนชั้นไหน คนต้อยต่ำอย่างแกไม่มีวันเอื้อมถึงหรอก ฉันว่าแกไปเป็นคนเลียเท้าของฉู่จงเทียนยังไม่คู่ควรเลยด้วยซ้ำ!”
“คนไร้ประโยชน์สมัยนี้ช่างทำเป็นจริงๆเลย ก่อนจะเสแสร้งทำเป็น ไม่ควรเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าผมก่อนหรือ สารรูปแบบนี้นะหรือจะได้เจอท่านเทียน? ตลกชะมัดเลย”
“ผมเริ่มสงสัยว่ามันมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อจะหาคุณนายท่านไหนละ ถ้าเป็นคุณนายอย่างน้อยก็น่าจะซื้อเสื้อที่ดีกว่านี้ให้มันใส่ ผมว่ามันมาที่นี่เพื่อ……ขายมากกว่า ”
หนุ่มหล่อทั้งหลายหัวเราะขึ้นทุกคน เฉินผิงผิงดูเหมือนจะไม่เข้าใจ ถามด้วยความสงสัยว่า: “ขายอะไรหรือ?”
“ขายอันนี้ไง!”
หนุ่มหล่อที่พูดขึ้นตบก้นตัวเองทีหนึ่ง ใช้สายตาหัวเราะเยาะมองหลี่โม่และพูดว่า: “ไอ้คนไร้ประโยชน์ รูตูดของแกน่าจะเละตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วมั้ง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”เฉินผิงผิงหัวเราะจนร่างโน้มไปหน้าหลังแทบทรงตัวไม่อยู่ หนุ่มหล่อรอบข้างต่างก็จ้องมองหน้าอกที่สั่นไปมาของเธออย่างไม่ละสายตา น้ำลายของแต่ละคนแทบจะไหลออกมา
“ฟังแล้วก็สมเหตุสมผลดีนะ แกมาที่นี่เพื่อขายตัวหรือเปล่า? ฉันต้องนำข่าวดีนี้ไปเล่าให้กู้หยุนหลันฟังสิ ครอบครัวแกไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็มีอาชีพขายตัวทั้งนั้น จริงอย่างว่ากาย่อมเข้าฝูงกาอยู่แล้ว” เฉินผิงผิงหัวเราะเสียงดังและพูดว่า สะใจจริงๆเลย
“ดูเหมือนเธอจะสนใจอาชีพนี้เป็นพิเศษ ผมไม่รังเกียจที่จะให้พวกคุณมาทำอาชีพนี้”
หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา ความโกรธเหลือทนทางสายตากำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย
ใครจะดูถูกหลี่โม่แค่ไหนก็ตาม หลี่โม่ไม่เคยสนใจ การที่พูดจาไม่ให้เกียรติกู้หยุนหลันแบบนี้ นั้นคือแตะโดนต่อมโมโหของหลี่โม่ เฉินผิงผิงหัวเราะและชี้หน้าหลี่โม่พูดว่า: “พวกแกได้ยินหรือเปล่า ไอ้น่าสมเพชนี้พูดด้วยน้ำเสียงอะไร รอมันออกจากมังกรดำก่อน พวกแกก็จับมันมาสั่งสอนอบรมหน่อย ทางที่ดีถ่ายรูปตอนที่มันขายบริการมาให้ฉันด้วย ถ้าใครทำสำเร็จฉันจะพิจารณาเป็นแฟนด้วย หนุ่มหล่อทั้งหลายเลือดเดือดเหมือนสัตว์ร้ายทันที อยากจับหลี่โม่และลงมือทำตอนนี้ซะเลย!
“ผิงผิงเธอไม่ต้องกังวลนะครับ วันนี้มันไม่รอดแน่ ผมจะโทรเรียกคนมาเฝ้ามันที่หน้าประตูมังกรดำ เดี๋ยวผิงผิงก็จะได้รูปตอนหมอนี้ขายบริการแล้ว!”
“ผมก็จะหาคนมาเหมือนกัน กำจัดคนไร้ประโยชน์อย่างมันง่ายนิดเดียว วันนี้เป็นวันสิ้นโลกของมันแล้ว! ผมจะให้มันสัมผัสถึงสิ่งที่เรียกว่าเหงื่อออกทั้งตัว”
หนุ่มหล่อทุกคนเริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรออก แต่ละคนเริ่มเรียกคนมาอย่างเสียงดัง ดูแล้วเหมือนแก๊งมาเฟียกำลังรวบรวมพรรคพวกเพื่อเตรียมการต่อสู้ เฉินผิงผิงมองหลี่โม่ด้วยสายตาหยิ่งผยอง และชี้รองเท้าตัวเองพูดขึ้น:
“ไอ้ขะ มาคุกเข่าและเลียรองเท้าฉันให้สะอาดเดี๋ยวนี้ รอบนี้ฉันก็จะปล่อยแกไป ไม่งั้นวันนี้เพื่อนฉันก็จะส่งแกขึ้นสวรรค์เลย”
หลี่โม่ไม่พูดสักคำ เพียงแค่มองไปข้างหลังเฉินผิงผิง จากช่องว่างรอบข้างเฉินผิงผิง หลี่โม่ได้มองเห็นฉู่จงเทียนแล้ว
พนักงานต้อนรับก็มองเห็นฉู่จงเทียนเหมือนกัน ทันใดนั้นก็อึ้งและอ้าปากค้างเล็กน้อย มองหลี่โม่ด้วยสายตาตกใจ
ฉู่จงเทียนเป็นเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังของมังกรดำ แน่นอนพนักงานต้อนรับคนนี้จำเขาได้
ผู้ชายที่แต่งตัวธรรมดาคนนี้เป็นใครกันแน่?
หรือว่ากฎของมังกรดำ เปลี่ยนเพราะเขา?
พนักงานต้อนรับจมอยู่ในความคิดตัวเองจนเริ่มเหม่อลอย
เห็นหลี่โม่ไม่พูดสักคำ เฉินผิงผิงยิ่งกรี๊ดดังขึ้น: “มาคุกเข่าเลียรองเท้าฉันเดี๋ยวนี้ !”
“บังอาจ! ใครกล้าทำกับคุณหลี่เช่นนี้!”
มีเสียงคำรามส่งมา!
