บทที่ 119 เธอต้องเสียใจภายหลัง
ได้ยินเสียงตะโกนของหวงฝูชิง หลี่โม่ยิ้มอย่างลำบากใจ หลี่โม่คิดไม่ถึงเลยว่าหวงฝูชิงจะไล่ตามมาทัน
กู้ชิงหลินอยู่ที่นี้ ถ้าฐานะของตัวเองถูกเปิดเผย เรื่องที่ยุ่งยากก็จะเกิดขึ้น
หลี่โม่หันหัวไป และใช้สายตาที่พิฆาตมองหวงฝูชิง สายของเขาค่อยๆ มองไปทางกู้ชิงหลินต่อ
หวงฝูชิงรู้แล้วว่าตัวเองได้ทำผิดไปแล้ว นายน้อยที่ต้องการเปลี่ยนชุดก็เพราะว่าไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าตัวเองเป็นใคร หวงตัวเองตะโกนไปแบบนี้ฐานะของตัวเองก็จะถูกเปิดเผย
และตอนนี้กู้ชิงหลินที่ถูกนายน้อยเอาเหล้าราดไปที่หน้าก็อยู่ที่นี้ด้วย นายน้อยน่าจะต้องการสังเกตกู้ชิงหลิน
การตอบสองต่อการถูกเหยียบย่ำของกู้ชิงหลิน คือการออกไปอย่างเงียบๆ
หวงฝูชิงนึกถึงภาพตอนนั้น ในวงการของคนผู้ดี มีคนที่มีความชอบที่แปลกๆ มากมายหวงฝูชิงเคยได้ยินมาไม่น้อย
ถึงในใจของหวงฝูชิงมีความกังวลมากมาย เรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ แต่แค่พริบตาเดียวหวงฝูชิงก็มีวิธีแก้ปัญหาแล้ว
“เธอเห็นนายน้อยมั้ย พวกเธอเห็นนายน้อยมั้ย คนใส่ชุดธรรมดา หรือเห็นรถเบนท์ลีย์สีดำมั้ย ถ้าใครมีคำตอบฉันจะตอบแทนด้วยเงินรางวัลพิเศษ”
หวงฝูชิงหยุดเดินและสายตาที่มองหลี่โม่อยู่ ได้ยายสายตาไปที่มองกู้ชิงหลินที่อยู่ข้างๆ
เห็นกู้ชิงหลินและเพื่อน หวงฝูชิงได้รีบเดินตรงเข้าไปและถามว่า“ พวกเธอได้ไปร่วมงานเลี้ยงเมื่อตอนเย็นใช่มั้ย? พวกเธอเห็นนายน้อยมั้ย?”
กู้ชิงหลินและเพื่อนมองหวงฝูชิงและพูดอะไรไม่ออก พวกเธอรีบส่ายหัวทำเป็นไม่รู้ กู้ชิงหลินได้ก้มหน้า กลัวว่าหวงฝูชิงจะจำเธอได้
ถ้าหวงฝูชิงรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ถูกนายน้อยเหยียบย่ำ เขารู้เรื่องนี้จะมาพูดเสียดสีเธออีกมั้ยนะ
ดั่งคำพูดที่ว่า ถ้าเจ้านายชอบทำอะไร ลูกน้องก็จะทำตาม ถ้าเจ้านายชอบรังแกใคร ลูกน้องก็จะรังแกคนนั้นเหมือนกัน
ขณะนี้กู้ชิงหลินรู้สึกไม่สบายใจเลย เธอรู้สึกไม่มีความปลอดภัยเลย ถ้าครั้งนี้โดนหวงฝูชิงเหยียบย่ำอีก ต่อไปจะยิ่งอยู่ยากแล้ว
“พวกเธอไม่มีใครเห็นนายน้อยเลยหรือ? ถ้ามีใครรู้ว่านายน้อยไปทางไหนจะมีรางวัลใหญ่ให้” หวงฝูชิงถามด้วยความร้อนรน
“ไม่เห็น ไม่มีใครเห็นเลย นายน้อยไม่ได้อยู่ที่ห้องโถงฮุยหวงหรือ?” เพื่อนของกู้ชิงหลินพูดอย่างฝืนใจ
“เฮ้อ นายน้อยเป็นคนที่หาตัวได้ยากจริงๆ วันนี้คงไม่มีโอกาสได้ส่งนายน้อยแล้ว”
การแสดงของหวงฝูชิงดูสมจริงมาก ทุกอย่างที่หวงฝูชิงแสดงดูเหมือนเป็นความจริงหมดเลย หวงฝูชิงถอนหายใจและบ่นแล้วเดินจากไป
เมื่อหวงฝูชิงเดินจากไป กู้ชิงหลินถึงได้โล่งใจ กู้ชิงหลินคิดทบทวนว่าเมื่อกี้ตัวเองโง่มากที่คิดว่าหลี่โม่เป็นนายน้อยที่หวงฝูชิงตามหา หลี่โม่ไม่มีอะไรที่เหมือนนายน้อยเลยแม้แต่น้อย
แต่เมื่อนึกถึงภาพที่ตัวเธอเองถูกนายน้อยเอาเหล้าราดไปที่หน้า ท่าทางของเขาดูน่าเกรงขามมาก กู้ชิงหลินรู้สึกร่างกายหมดเรี่ยวแรง
“ตกใจหมดเลย นายน้อยกลับไปแล้ว งานเลี้ยงก็น่าจะจบลงแล้ว พวกเรารีบกลับกันเถอะ”
“รถจอดอยู่ไกลอยู่นะ ยังจอดทางเดียวกับที่หลี่โม่เดินไปอีก พวกเรารีบตามหลี่โม่ไป จะได้ระบายอารมณ์ที่ตึงเครียดของพวกเรา”
เมื่อกี้ที่ได้พูดเสียดสีหลี่โม่แล้ว กู้ชิงหลินและเพื่อนของเธอรู้สึกซะใจมาก เหมือนว่าความโง่เป็นสัญชาตญาณของพวกเธอ โง่วันละนิดก็รู้สึกสดชื่นไปทั้งวันแล้ว
“ไปกันเถอะ เมื่อกี้ไอตุ๊ดนั้นคงตกใจกับคำพูดของหวงฝูชิงแน่เลย ตอนนี้ยังยืนงงอยู่เลยเมื่อเทียบกันแล้ว ฉันชอบความเกรงขามของนายน้อยนะ ถ้านายน้อยเลือกฉัน จะเอาเหล้าราดหน้าฉันวันละร้อยรอบก็ได้”
“กู้ชิงหลินเชิดหน้าชูตาเดินไปที่หลี่โม่ เพื่อนของเธอได้กระซิบและหัวเราะอยู่รอบๆ เธอ
“ชิงหลินรสนิยมเธอพิเศษนะ เหมือนสต็อกโฮล์ม ซินโดรม หรือเธอชอบการถูกทารุณ”
“อิอิ แต่ก็ต้องดูด้วยว่าใครเป็นคนทารุณ ถ้าเป็นคนที่ใหญ่โตอย่างนายน้อย ฉันยอมให้ทารุณ แต่น่าเสียดาย โอกาสนั้นมันไม่มีเลย”
“เธอก็พูดถูก หวงฝูชิงที่ค่อยรับใช้นายน้อยอย่างแข็งขัน ก็เพราะใครที่ติดตามนายน้อยแล้วจะกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ แค่ต้องโดนทารุณจะเป็นอะไรไป”
“ได้ยินเพื่อนของเธอพูดแบบนี้ กู้ชิงหลินรู้สึกได้ใจ เมื่อกี้ที่โดนเอาเหล้าราดไปที่หน้าเหมือนไม่ใช่การเหยียบย่ำ แต่เป็นการเสพสุขอย่างหนึ่ง
หลี่โม่เห็นกู้ชิงหลินและเพื่อนของเธอไม่ได้แสดงกิริยาอะไรที่แปลกไป หลี่โม่รู้ว่าพวกเธอถูกการแดงของหวงฝูชิงหลอกแล้ว หลี่โม่หันหลังเตรียมจะเดินจากไป
“หยุดก่อน! หลี่โม่ไอคนไร้ค่ารีบเดินมาหาฉันเดี๋ยวนี้”
เสียงที่แหลมสูง ลอยเข้าไปในแก้วหูของหลี่โม่
หลี่โม่หยุดเดิน หลี่โม่รำคาญและพูดว่า“ ถนนตั้งกว้างขวาง เดินคนละทางไม่ได้หรือ ไม่ใช่ฉันเดินไปไหนก็จะเดินตาม”
“โอย คนไร้ค่านายคิดว่านายเป็นใคร ถนนนี้ไม่ใช่บ้านของนายนะ พวกฉันจะเดินไปทางไหนนายไม่ต้องมายุ่งได้มั้ย?”
กู้ชิงหลินพูดเสียดสีหลี่โม่ และมองหลี่โม่ด้วยแววตาที่ดูเหมิ่น“ เมื่อกี้นายเหม่อลอยอะไรนายตกใจกับคำพูดของหวงฝูชิงใช่มั้ย หรือคิดว่าตัวเองเป็นนายน้อย?”
“นายน้อยเจ้านายคืออะไร พวกเธอพูดถึงอะไร ฉันแค่สงสัย เลยหยุดฟังเฉยๆ ” หลี่โม่ตอบด้วยสีหน้าเย็นชา
“สงสัยหรือ? ฉันคิดว่านายคงอยากได้รางวัลของหวงฝูชิงแน่ๆ แต่เสียดายที่นายไม่เคยเห็นนายน้อย ใบหน้าของนายน้อยนายไม่มีวันได้เห็นหรอก อย่ามาเพ้อฝันจะได้เงินเลยรีบกลับไปรับใช้กู้หยุนหลันเถอะ” กู้ชิงหลินตะโกนด่าออกมา
หลี่โม่ใช้สายตาที่สงสารมองไปที่กู้ชิงหลิน คิดในใจว่าถ้าวันหนึ่ง กู้ชิงหลินรู้ว่าตัวเองเป็นนายน้อยของหลงเหมิน ไม่รู้ว่าสีหน้าตอนนั้นของเธอจะเป็นอย่างไรนะ เธอคงตกใจกับหน้าฉันแน่เลย
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว หลี่โม่ยิ้มมุมปาก ได้โดนกู้ชิงหลินด่าก็รู้สึกดื่มด่ำเหมือนกันนะ
กู้ชิงหลินจ้องมองหลี่โม่ด้วยความโกรธ เธอคิดว่าถึงด่าไปก็คงไม่มีประโยชน์
และสายตาของคนเดินที่มองมา จะทำให้รูปลักษณ์ของเธอเสียหาย ถ้าเทพธิดากลายเป็นคนประสาทน่าจะไม่ดีนะ
“ใกล้จะถึงวันเกิดของพ่อตานายแล้ว นั้นเป็นงานใหญ่ มีญาติจะมาร่วมงานมากมาย คนจนอย่างนายต้องเตรียมการให้ดีนะ อย่าให้ของขวัญอะไรที่ไร้สาระ ทำให้คนที่มาร่วมงานตำหนิได้ละ”
กู้ชิงหลินพูดจบแล้วเดินไป พึ่งก้าวไปก้าวเดียวและถอยหลังมา เอานิ้วชี้ไปที่หน้าอกของหลี่โม่“ คนจน ในวันงานอย่าใส่ชุด แบรนด์เนมปลอมๆ แบบนี้ไปนะ ไม่งั้นฉันจะแฉนาย ฮาฮาฮาฮา”
หัวเราะอย่างซะใจแล้ว กู้ชิงหลินและเพื่อนของเธอได้เดินจากไป
หลี่โม่มองไปที่กู้ชิงหลิน เขาแสดงสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูก ถ้าไม่ถือว่าเป็นญาติของกู้หยุนหลันนะ ฉันจะสั่งคนให้มาสั่งสอนเธอแล้ว
“ใช่ต้องเตรียมการดีๆ จะให้หยุนหลันขายหน้าไม่ได้ แต่จะให้ของขวัญเป็นอะไรดี จะให้เป็นของขวัญที่ราคาแพงเลยที่เดียวก็ไม่ได้ จะต้องเป็นคนที่มีความหมายถึงจะได้” หลี่โม่คิดในใจ
