บทที่ 117 คนที่ถูกเหยียบย่ำ
หวงต้าเผิงมองไปที่กู้ชิงหลิน เธอรู้ว่าตอนนี้เขาควรพูดความจริง ไหนๆ กู้ชิงหลินก็ไม่ได้สนใจตระกูลหวงอยู่แล้ว
“คุณกู้ชิงหลินเป็นคนเข้ากับคนได้ง่าย ตามที่ฉันรู้ว่า เธอเคยคบกับลูกคนรวยประมาณเจ็ดแปดคน หรืออาจจะเยอะกว่านั้นก็ได้ เธอและเพื่อนของเธอใช้หน้าตาในการหากิน”
คำพูดของหวงต้าเผิงทำให้ฟ้าผ่ากลางกบาลของกู้ชิงหลิน กู้ชิงหลินรู้สึกว่าตัวเองถูกถอดเสื้อผ้าออก และเปลือยกายต่อหน้าทุกคน
การแนะนำคนอื่นแนะนำแบบนี้ได้ด้วยหรือ?
นี่นายเล่าเรื่องการใช้ชีวิตของฉันหรือ?
“นายควรจะเล่าว่าฉันพิเศษแค่ไหน หรือคนอื่นชอบฉันมากแต่ไหนไม่ใช่หรือ!”
ตัวของกู้ชิงหลินสั่นเคือง แววตาที่มีน้ำตาไหลออกมาเพราะโดนเหยียบย้ำ ตั้งแต่เด็กจนโตกู้ชิงหลินไม่เคยโดนใครมาเปิดเผย กำพืดของตัวเองจนหมดเปลือกแบบนี้
“หวงต้าเผิง! นายอิจฉาฉัน! ที่ฉันปฏิเสธนาย นายจะใช้โอกาสนี้เอาฉันคืนใช่มั้ย นายใส่ร้ายฉันมากๆ!”
กู้ชิงหลินใช้หัวหอกหันไปที่หวงต้าเผิง อยากที่จะปกป้องชื่อเสียงของตัวเอง
“ชิ!”
หวงต้าเผิงพูดว่า“ เธอจะหลายเป็นคุณป้าอยู่แล้ว ยังคิดว่าตัวเองเป็นนางฟ้าอีกหรือเธอยังคิดที่จะไปยุ่งกับนายน้อยหรือ เธอเหมือนคนที่อย่างได้สิ่งที่เกินความสามารถของตัวเอง”
กู้ชิงหลินโมโหจนกระทืบเท้า และใช้สายตาที่น่าน้อยใจมองไปที่หลี่โม่ และเช็ดน้ำตา“ นายน้อย ท่านดูสิว่าเขาพูดอะไรออกมา เขากำลังใส่ร้ายฉัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เขาพูดนะ”
“เฮอ เฮอ”
หลี่โม่ยิ้มอย่างเยือกเย็น กู้ชิงหลินเป็นคนอย่างไงหลี่โม่รู้ดี และสิ่งที่หวงต้าเผิงพูดเป็นความจริง
“คนไร้ยางอาย ก็ชอบยั่วยวนคนอื่นแบบนี้แหละ”
หลี่โม่ลุกขึ้นและหยิบเหล้าโฮรมาเน กงติที่มีราคาเป็นสิบล้านราดไปที่หน้าของกู้ชิงหลิน“ เธอตื่นได้แล้ว ถึงตอนนี้จะเป็นตอนกลางคืน แต่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาเพ้อฝันนะ”
เหล้าได้ไหลลงมาจากใบหน้าที่สวยงามของเธอ และทำให้เสื้อชาแนลที่กู้ชิงหลินซื้อมาด้วยราคาที่แพงเปียกไปหมดแล้ว
“ซืดๆ ”
บรรยากาศเงียบสงัด!
ทุกคนไม่กล้าที่พูดอะไร และทุกคนมีสีหน้าที่เขย่าขวัญ!
นายน้อยคนนี้ เป็นคนที่บ้าระห่ำไม่น้อยเลยนะ!
ขณะนี้ กู้ชิงหลินรู้สึกถูกดูถูกอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ถึงเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมลูกคนรวยลึกลับคนนี้จะต้องทำแบบนี้กับเธอ กู้ชิงหลินไม่อยากที่จะอยู่ในสถานที่ในต่อไปอีกแล้ว เพราะยิ่งอยู่นานเท่าไหร่ก็จะยิ่งอับอายมากเท่านั้น
กู้ชิงหลินใช้มือปิดหน้าเอาไว้ กู้ชิงหลินที่ร้องไห้ได้วิ่งออกไป และเพื่อนของเธอก็วิ่งตามเธอออกไป และพวกคนรวยก็ได้ถอนหายใจด้วยความเสียดาย ไม่รู้เสียดายกู้ชิงหลินหรือเสียดายเหล้าขวดเป็นสิบล้านนั้นกันแน่
“นายน้อยคนนี้สุดยอดจริงๆ ผู้หญิงที่สวยอย่างกู้ชิงหลินยังทำให้เขาหลงใหลไม่ได้ เป้าหมายส่วนมากของกู้ชิงหลินคือพวกดาราระดับชาติ แต่ในสายตาของนายน้อย กู้ชิงหลินกลับเป็นได้แค่เด็กกระโปก”
“เหล้าโฮรมาเน กงติราคาล้านกว่า ถูกเทหมดแล้ว ชั่งสิ้นเปลืองจริงๆ ที่สำคัญนั้นเป็นเหล้าโฮรมาเน กงติแท้ๆ ถึงมีเงินก็อาจจะหาซื้อไม่ได้นะ”
“ครั้งนี้เวรกรรมตามทันกู้ชิงหลิน เธออยากที่จะได้แฟนรวย แต่กลับลืมไปว่าประวัติของตัวเธอเองไม่ดี ใบหน้าของเธอที่เคยผ่านการศรรามมาแล้ว เพราะหลี่โม่มองออก”
หวงฝูชิงเข้าไปชิดตัวของหลี่โม่ และพูดเบาๆ ว่า“ ครั้งนี้ผมไม่ได้วางแผนดีๆ ทำให้ผู้หญิงแบบนี้เข้ามาได้ ครั้งต่อไปผมจะระมัดระวังมากกว่านี้”
“ไม่เป็นไร ก็สนุกดี แกล้งคนสนุกๆ ” หลี่โม่พูดด้วยความดีใจ
เมื่อก่อนที่กู้ชิงหลินเคยทำไม่ดีกับหลี่โม่ ตอนนี้เขาได้เอาคืนแล้ว เธอโดดดูถูกเหยียบย้ำต่อหน้าผู้คน ตอนนี้กู้ชิงหลินคงโมโหจนหัวระเบิดไปแล้วมั้ง
“อ่อๆ ผมเข้าใจแล้วครับ”
แท้จริงแล้วหวงฝูชิงไม่เข้าใจ แต่กลับทำเป็นเข้าใจ หวงฝูชิงคิดในใจว่าตอนรับรองหลี่โม่ครั้งต่อไป จะต้องเชิญกู้ชิงหลินมาอีกมั้ย เพราะเห็นนายน้อยแกล้งกู้ชินหลินแล้วชอบใจแบบนี้
ถึงได้แกล้งเธอแล้วรู้สึกสนุก แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่างเปล่า
หลี่โม่มองไปที่งานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ และพูดว่า“ ฉันรู้สึกเหนื่อยแล้ว เหล่าหวง คุณเตรียมชุดให้ผมหนึ่งชุดด้วยนะ”
“ได้ครับ เดียวผมจะเตรียมให้เลยครับ”
หวงฝูชิงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา และสั่งเลขาของตัวเอง แล้วลุกขึ้นเดินนำทางหลี่โม่ไป
หลี่โม่ถอดหน้ากากออก และเปลี่ยนชุดจีวองชี่ที่เลขาเอามาให้ เขาได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แค่พริบตาเดียวคนธรรมดา กลายเป็นคนรวยที่ดูมีเสน่ห์
หวงฝูชิงยิ้มและพูดว่า“ นายน้อยดูดีมากเลย เมื่อเปลี่ยนชุดนี้แล้ว เหมือนคนที่มีราศีมากๆ เลย ต่อไปนายน้อยต้องเป็นคนที่มีอำนาจ และนำพาหลงเหมินให้ยิ่งใหญ่”
“คุณเป็นคนที่พูดเป็นเอาใจเก่งนะ รีบไปจบงานเลี้ยงได้แล้ว” หลี่โม่ยิ้ม
“ได้ครับ ผมจะไปตอนนี้เลยครับ”
“หวงฝูชิงทำความเคารพแล้วเดินออกไปจากห้องแต่งตัว
หลี่โม่ต้องการให้หวงฝูชิงออกไป เพราะเขาเตรียมที่จะกลับอย่างเงียบๆ กลัวว่าหวงฝูชิงจะไปส่งตัวเอง ถ้าเป็นข่าวรั่วไหลออกไปต้องมานั่งอธิบายอีก
หลี่โม่ออกมาจากห้องแต่งตัวเงียบๆ และลงมาจากหอไห่เยี่ยนและเดินออกไป
ขณะเดียวกัน กู้ชิงหลินได้เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว และชุดเป็นชุดของเพื่อนเธอ กู้ชิงหลินใส่แล้วไม่ค่อยพอดีตัว
แต่สถานการณ์แบบนี้กู้ชิงหลินไม่สนใจอะไรแล้ว ถูกเหยียบย่ำมากขนาดนี้ ตอนนี้กู้ชิงหลินอยากที่จะออกจากหอไห่เยี่ยนให้เร็วที่สุก
เพราะถ้าพวกคนรวยนั้นออกมา ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมาหัวเราะและพูดเสียดสีเธอหรือเปล่าคนที่ชอบคนอื่นล้มแล้วข้าม มีเยอะมาก โดยเฉพาะในวงการของคนผู้ดี
สิ่งที่กู้ชิงหลินกังวลมากที่สุดก็คือ หลังจากนี้ไปตัวเองต้องถูกคนอื่นเอามาเป็นประเด็นจุดอ่อนที่น่าหัวเราะแน่เลย อยากที่จะหาแฟนที่รวยคงไม่ง่ายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“ชิงหลิน อย่าเสียใจไปเลย นายน้อยคนนั้นไม่ปกติแน่เลย ถึงทำกับเธอแบบนี้”
“อย่าพูดอะไรมั่วๆ ระวังมีคนแอบฟัง ถ้าสิ่งที่พวกเราพูดรั่วไหลออกไป พวกเราจบแน่ๆ ”
“ฉันว่าพวกเรารีบไปกันเถอะ ให้เรื่องทุกอย่างเงียบลง และเราค่อยคิดวิธี”
“เพื่อนของกู้ชิงหลินแนะนำเธอไป และประคองเธอเดินออกไป”
ระหว่างทางกู้ชิงหลินไม่พูดอะไรเลย เธอรู้สึกสับสนมาก ไม่รู้ว่าทำไมนายน้อยคนนั้นถึงทำแบบนี้กับเธอ และคิดไม่ออกว่าต่อไปจะใช้ชีวิตอย่างไง
“เขาทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ ถ้าไม่ชอบฉันก็แค่ไล่ฉันออกไป แต่เขากลับทำให้ชีวิตฉันพังเลยนะ”
กู้ชิงหลินกัดฟันฝนและพูด ทุกคำของเธอมาพร้อมเสียงเสียดสีของฟัน
เพื่อนของเธอไม่มีใครตอบคำถามนั้นได้เลย เหมือนเป็นคำถาม ปริศนาวนเวียนอยู่ในหัวของกู้ชิงหลิน
“ไม่ต้องคิดอะไรมาก รู้แค่ว่าหวงต้าเผิงคนนั้นไม่ได้หวังดีกับเรา ถ้าเขาไม่พูด นายน้อยก็จะไม่ทำแบบนี้กับเธอ” เพื่อนกู้ชิงหลินพูดออกมา
กู้ชิงหลินอยากที่จะด่าหวงต้าเผิง เธอมองไปที่หอไห่เยี่ยนมีเงาคนเดินออกมา มองดูแล้วเป็นเงาที่คุ้นเคยมาก!
นั้นมันหลี่โม่นิ
ตอนนี้ไฟแห่งความโกรธได้ลุกไหม้ในใจของกู้ชิงหลินแล้ว
“หลี่โม่! นายอยู่ที่นี้ได้อย่างไง!”
