บทที่ 116 ยั่วยวน
“ขอโทษนายน้อย” ประธานหวงพูดเสียงดัง
พวกคนรวยเหล่านี้โค้งคำนับและพูดพร้อมกันว่า“ พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราตามข้อโทษนายน้อยด้วยความจริงใจ”
หลี่โม่ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ และมองคนที่มาขอโทษ เขารู้สึกเหมือนมีคนมาเข้าเฝ้า
“พอแล้วๆ อย่าทำอะไรที่ไม่ใช่เรื่องเลย รีบเริ่มงานกันเถอะ” หลี่โม่พูดอย่างใจกว้าง
“ ขอบคุณครับ นายน้อย”
หญิงงามที่มีชื่อเสียงและชายที่รวยพูดขอบคุณแล้ว ในใจรู้สึกขอบคุณชายร่ำรวยนิรนามคนนี้ ความรู้สึกนั้นเหมือนตัวเองทำผิดแล้วได้รับการอภัย
ประธานหวงได้ให้สัญญาณ และพวกคนรวยได้แยกย้ายกันไปหาที่นั่งของตัวเอง
วงดนตรีได้ขึ้นไปที่เวที และบรรเลงดนตรีที่นุ่มนวล รออาหารที่จะมาเสิร์ฟ์ อาหารและเครื่องดื่มพร้อม และงานเลี้ยงได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ
พ่อครัวใหญ่ของหอไห่เยี่สวัสดี ได้ใส่ชุดประจำตำแหน่งที่ไม่ได้ใส่มานานแล้ว และพาลูกมือมาด้วย และถือจานอาหารที่มีรักนกหูฉลามเป๋าฮื้อเดินตรงไปที่โต๊ะของหลี่โม่
วันปกติ หัวหน้าพ่อครัวจะไม่ไปห้องครัว ถึงจะมีอาหารที่พิษเศษจะต้องทำ เขาก็จะให้ลูกมือของตัวเองเป็นคนทำ
แต่วันนี้ไม่เป็นเช่นนั้น เพราะการมาเยือนของหลี่โม่หัวหน้าพ่อครัวของหอไห่เยี่ยนได้เตรียมและทำอาหารด้วยตัวเอง
หัวหน้าพ่อครัวไม่ไว้ใจเด็กเสิร์ฟ เขาเลยพาลูกมือของตัวเองมาเสิร์ฟอาหารเอง
หวงฝูชิงที่นั่งอยู่ข้างๆ หลี่โม่ได้ยิ้มและแนะนำ“ นายน้อย นี่เป็นหัวหน้าพ่อครัวของหอไห่เยี่ยน เขาเคยไปทำอาหารในงานเลี้ยงระดับชาติและเป็นกุ๊กที่มีฝีมือ’’
“สวัสดีครับ นายน้อย ผมหลี่ต้าเสา เป็นหัวหน้าพ่อครัวของหอไห่เยี่ยน วันนี้ผมทำอาหารทะเลแบบผสมผสานโดยใช้วัตถุดิบแปดอย่างให้ท่านทานครับ นายน้อยลองชิมดูนะครับ ถ้าอะไรที่ควรปรับปรุงนายน้อยสามารถบอกผมได้นะครับ”
หลี่ต้าเสาได้รับอาหารมาจากลูกมือของเขา และเสิร์ฟอาหารทีละอย่างไมห้กับหลี่โม่
“ บลูล็อบสเตอร์ทะเลลึก ใช้กุ้งมังกรที่มีคุณภาพและสดจากท่าน้ำและส่งมาถึงที่นี้ภายในสิบสองชั่วโมง”
“หอยเป๋าฮื้อชั้นเลิศเราจะเลือกใช้หอยเป๋าฮื้อที่มีคุณภาพดีเยี่ยม และแช่น้ำไว้สามวันและนำไปต้มยี่สิบสี่ชั่วโมงในการทำ”
“โสมตุ้มต้นหอมเราใช้โสมป่าที่มีคุณภาพ……”
หลี่ต้าเสาค่อยๆ แนะนำทีละเมนู ทำให้หญิงงามที่มีชื่อเสียงและชายหนุ่มที่ร่ำรวยมองอาหารจนน้ำลายไหลออกมาแล้ว
มีเงินอาจจะซื้อวัตถุดิบที่มีคุณภาพได้ แต่ไม่สามารถซื้อกุ๊กที่มีฝีมือมาทำอาหารให้ได้
ถึงหญิงงามที่มีชื่อเสียงและชายหนุ่มที่ร่ำรวยจะสามารถสั่งเมนูพวกนี้ได้ที่หอไห่เยี่ยน แต่ไม่สามารถให้หลี่ต้าเสาทำอาหารให้ อาหารพวกนั้นจะเป็นลูกศิษย์ของหลี่ต้าเสารับหน้าที่ทำ รสชาติก็ต่างกันไม่น้อย
“หลี่ต้าเสาลงมือเข้าครัวเอง ครั้งก่อนหวงฝูชิงเป็นเจ้ามือ อยากที่จะให้หลี่ต้าเสามาทำอาหารให้ แต่ถูกหลี่ต้าเสาปฏิเสธ สุดท้ายเป็นลูกศิษย์ของเขาที่ฝีมือดีมารับหน้าที่นั้น’’
“ได้ข่าวว่าฝีมือของหลี่ต้าเสาในวงการอาหารโลก ถือว่ายอดเยี่ยมเลยก็ว่าได้ เขาเคยแข่งกับกุ๊กมิชลินสามดาวและชนะ และอาหารที่เขาทำในงานระดับชาติ ขนาดนายอำเภอยังชมว่าอร่อยเลย”
พวกนายดูสิ หลี่ต้าเสายังประจบสอพลอนายน้อยคนนี้เลย พวกนายคิดว่าฐานะของนายน้อยคนนี้จะเป็นใคร ถึงเป็นนักธุรกิจข้ามชาติ ก็ไม่อาจจะไม่ได้รับการต้อนรับแบบนี้”
ได้ยินที่พวกคนรวยเขาคุยกัน ในใจของกู้ชิงหลินร้อนเป็นไฟแล้ว สายตาของเธอมองไปที่หลี่โม่ที่ใส่หน้ากากตลอดเวลา ในใจของเธอคิดว่าจะไปดึงดูดหลี่โม่อย่างไร
ถ้าเธอรู้ว่า ใบหน้าที่อยู่หลังหน้ากากนั้นเป็นใบหน้าที่เธอ รังเกียจมากว่าสี่ปีละก็ กู้ชิงหลินจะมีสีหน้าอย่างไงนะ?
“ชิงหลิง เธอแต่งหน้าเพิ่มเติมดีมั้ย ลองเปลี่ยนแนวดู เผื่อนายน้อยคนนี้อาจจะชอบสายน่ารักและอ่อนหวาน”
“บางทีนายน้อยอาจจะชอบแนวผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ก็ได้นะ เรารู้มาว่าคุณชายของตระกูลคนรวยเป็นคนที่แก่แดด ผ่านเรื่องแบบนี้มาเยอะรสนิยมก็อาจจะเปลี่ยนไป บางคนชายรักชายด้วย’’
คำพูดของเพื่อนสนิทกู้ชิงหลินทำให้เธอรู้สึกลังเล ถึงจะมีความมั่นใจในหน้าตาของตัวเอง แต่นิสัยเฉพาะตัวยังไม่ใช่แบบที่นายน้อยชอบ
“พวกเธอหยุดพูดได้แล้ว อย่ามาทำให้ฉัน ไขว้เขว ให้ฉันอยู่เงียบๆ สักพัก”
หลี่โม่ลูบไปที่หน้าผาก คิดหาวิธี ไม่นาน งานเลี้ยงก็ดำเนินไปแล้วครึ่งทาง มาถึงตอนเต้นรำ
พวกคนร่ำรวยได้ไปหาคู่เต้นรำ และมีลูกคนรวยสองสามคนมาชวนกู้ชิงหลินไปเต้นรำ แต่ถูกกู้ชิงหลินปฏิเสธไป
คนที่อยากจะชวนกู้ชิงหลินไปเต้นรำ เมื่อมองไปที่สายตาของเธอที่มองไปที่ชายลึกลับที่อยู่หัวโต๊ะ คนพวกนั้นได้ล้มเลิกความคิดนั้นโดยปริยาย
กู้ชิงหลินเขาสังเกตหลี่โม่ที่ใส่หน้ากาก เห็นมีผู้หญิงหลายคนไปชวนเขาเต้นรำ แต่ก็ผิดหวังกลับมา กู้ชิงหลินรู้สึกกดดันมาก
“หรือเขาไม่สนใจผู้หญิง? ฉันไม่มีทางเชื่อแน่นอน”
เมื่องานเลี้ยงใกล้จะจบ กู้ชิงหลินลุกขึ้นและเดินไปทางหลี่โม่ ตัดสินใจที่จะทุ่มสุดตัวถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ไปคงเสียใจไปอีกนาน
เธอหยุดอยู่ข้างๆหลี่โม่และใช้ร่างกายของเธอไปยั่วยวนหลี่โม่ หวงฝูชิงและพวกที่อยู่ข้างๆรู้สึกเลือดสูบฉีดอย่างเต็มที่
“นายน้อย ฉันจะมาชวนท่านไปเต้นรำคะ”
กู้ชิงหลินพูดออกมาด้วยเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนหวาน
หลี่โม่ไม่เคยเห็นกู้ชิงหลินในฉบับตอนนี้เลย ยิ่งไม่เคยได้ยินเสียงที่อ่อนหวานแบบนี้ของกู้ชิงหลิน เมื่อก่อนอยู่ต่อหน้าหลี่โม่ เธอจะเป็นผู้หญิงที่ร้ายและอันธพาล
หลี่โม่มองกู้ชิงหลินและพูดว่า“ เธอคิดว่า เธอเหมาะสมแล้วหรือ……”
กู้ชิงหลินอึ้ง ความรู้สึกถูกดูถูกได้ผุดขึ้นมา!
ก่อนหน้านี้ไม่มีใครพูดว่าฉันไม่เหมาะสมเลย ฉันที่มีร่างกายที่สมส่วนและหน้าตาดีทำไมถึงไม่คู่ควร?
ถึงจะเป็นกษัตริย์ฉันก็คู่ควร!
“ฉันคิดว่าฉันเหมาะสม!”
กู้ชิงหลินพูดอย่างชัดเจน และใช้สายตาที่น่าดึงดูดใจมองไปที่หลี่โม่
สิ่งที่เห็นคือหน้ากากขาว หน้ากากค่อยๆเลือนรางและตอนนี้เธอรู้สึกว่าสายตาหลังหน้ากากนั้น กำลังหัวเราะ หัวเราะด้วยความดูถูก แววตาของเขาทำไมปรากฏรอยยิ้มที่เสียดสีแบบนี้?
“กู้ชิงหลินไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น”
“พวกนายใครรู้จักเธอ ขอข้อมูลการใช้ชีวิตของเธอหน่อย”
ในเมื่อกู้ชิงหลินมาถึงที่นี่แล้ว หลี่โม่ก็จะชำระแค้นที่มีอยู่
หวงฝูชิงคิดไปคิดมา รู้ว่าหลี่โม่อยากที่จะรู้ว่ากู้ชิงหลินใช้ชีวิตแบบไหน
หวงฝูชิงเมื่อรู้ว่าประเด็นคืออะไรแล้ว เขาร่าเริงทันที
ลูกหลานของตระกูลใหญ่ๆ ถ้าจะไปเที่ยวหรือไปมีเรื่องข้างนอกบ้าน พวกเขาจะระมัดระวังมาก นายน้อยถามแบบนี้ เพราะอยากรู้ชีวิตส่วนตัวของกู้ชิงหลินเป็นแบบไหนแน่นอน
ถ้าเป็นคนที่มั่วสุมแล้วติดโรคมา มันจะเป็นเรื่องใหญ่
“นายน้อยรอสักคู่ ผู้หญิงวัยรุ่นเหล่านี้ผมไม่ค่อยรู้จัก ผมหาคนมาถามก่อนครับ”
หวงฝูชิงเหมือนคนรับใช้ที่จงรักภักดี และกวักมือไปหาหลานหลานของตัวเอง คนนี้เป็นผู้รู้ในวงการนี้ รู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับพวกคนรวย
“หวงต้าเผิง รีบเล่าข้อมูลกู้ชิงหลินให้ฉันฟังหน่อย” หวงฝูชิงพูดออกมา
“ข้อมูลอะไรหรือ?”
หวงต้าเผิงตื่นเต้น ไม่กล้ามองไปที่หลี่โม่
“การใช้ชีวิต เธอเป็นคนมั่วสุมมั้ย เคยมีอะไรกับผู้ชายหลายคนมั้ย” หวงฝูชิงถามด้วยเสียงที่เบา
และหลี่โม่ที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ มีสีหน้าที่เฉยเมย
กู้ชิงหลิน เธอจบแล้ว!
