บทที่ 115 เฮอ เฮอ
ใบหน้าแดงก่ำของกู้ชิงหลิน เธอรู้สึกแสบร้อนที่ใบหน้า“ เจียงหยาง นายกล้าตบฉันหรือ?”
เจียงหยางคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่จึงด่าว่า“ ฉันจะตบเธอ! เพราะเธอแท้ๆที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เพราะเธอยุยงฉัน!”
พูดไปน้ำตาของกู้ชิงหลินได้ไหลลงมา ดูน่าสงสารมาก
หลี่โม่ดูกู้ชิงหลินที่แสดงบทเป็นคนน่าสงสาร ในใจของเขาคิดคำหนึ่งขึ้นมาว่าคนสวยที่แฝงไปด้วยความอันตราย
กู้ชิงหลินเหมาะกับคำนี้จริงๆ ใบหน้ารูปร่างที่สวยงาม แต่ใจกลับเหมือนแมงป่องที่มีพิษ
เห็นหลี่โม่ไม่มีท่าทีอะไรกับเรื่องนี้เลย กู้ชิงหลินรู้สึกไม่พอใจ เพราะเธอตั้งใจเล่นบทคนน่าสงสารอย่างสุดความสามารถ การแสดงของเธอสามารถได้รางวัลตุ๊กตาทองได้เลยนะ แต่ทำไมถึงไม่ทำให้หลี่โม่รู้สึกอะไรได้เลย
ถ้าเป็นคนรวยคนอื่น เขาต้องรีบมาปลอบใจเธอแน่นอน ถ้ากู้ชิงหลินทำท่ายั่วยวนนิดหน่อย ก็สามารถพาคนรวยคนนั้นขึ้นห้องได้เลยนะ
แต่มันไม่ได้เป็นไปตามที่กู้ชิงหลินคิดไว้ ใจของกู้ชิงหลินเต็มไปด้วยความผิดหวัง กู้ชิงหลินยังคิดว่าตัวเองน่าจะยังสวยไม่พอใช่มั้ย?
แต่กู้ชิงหลินก็ไม่ได้ยอมแพ้ ชายร่ำรวยนิรนามคนนี้ที่นักธุรกิจยักษ์ใหญ่ของเมืองฮ่านยังต้องเคารพ เป็นเป้าหมายของกู้ชิงหลิน!
ถ้าอยากมีชีวิตที่สุขสบาย วินาทีต่อไปนี้จะยอมแพ้หรือถอยหลังไม่ได้
กู้ชิงหลินกัดไปที่ริมฝีปากเบาๆ น้ำตาได้ไหลลงมาจากดวงตาที่สวยงามของเธอ กู้ชิงหลินรันทดที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมและพูดว่า“ นายน้อย นายน้อยไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูดหรือ? ถ้านายน้อยไม่เชื่อฉัน ฉัน…..ฉันก็จะ ตายเพื่อพิสูจน์ความจริง!”
พวกคนรวยที่อยู่ข้างๆ ตะลึง ในใจของพวกเขาอยากที่จะยื่นมือไปช่วย และลืมภาพที่เกิดขึ้นกับเจียงหยางไปเลย พวกเขาได้พูดปลอบใจกู้ชิงหลิน
“ชิงหลิน เธออย่าพึ่งทำอะไรบ้าๆนะ ฉันสามารถพิสูจน์ว่าเธอบริสุทธิ์ได้ เจียงหยางชอบมารังควานชิงหลิน และเมื่อกี้ที่ไปหาเรื่องนายน้อย ก็เป็นความคิดของเจียงหยางเอง”
“ผมก็เป็นพยานให้ได้ครับ เจียงหยางเคยพูดกับพวกเราว่า เขาบอกว่าสามารถที่มีอะไรกับชิงหลินได้ภายในหนึ่งเดือน และช่วงนี้เขาเลยหน้าด้านตามรังควานชิงหลินไม่หยุด”
“ชิงหลินที่เป็นเด็กนิสัยดีแถมยังสวย นายน้อยคุณต้องเชื่อเธอนะ อย่าถือสาชิงหลินเลย”
ได้ยินพวกคนรวยที่เอ่ยปากช่วยพูดให้เธอ กู้ชิงหลินแอบยิ้มในใจ แต่ยังแสดงสีหน้าที่น่าสงสารเหมือนเดิมและสายตามองไปที่หลี่โม่
“เฮอ เฮอ”
หลี่โม่ที่ใส่หน้ากากได้หัวเราะ และเดินตรงไปที่ห้องโถงฮุยหวง
ทุกคนได้รีบหลบไปสองฝั่งทาง เพื่อหลีกทางให้มีพื้นที่เดินเข้าไปในห้องโถงฮุยหวง พวกเขาได้มองหลี่โม่และพวกเดินเข้าไปที่ห้องโถงฮุยหวง
กู้ชิงหลินมองไปที่เงาร่างที่ดูหล่อของชายคนนั้น ไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะสื่อความหมายอะไร
ฉันตั้งใจแสดงบทคนน่าสงสารขนาดนี้ นายจะแค่พูดว่าเฮอ เฮอหรือ?
หรือว่าฉันยังดูน่าสงสารไม่พอ ถึงทำให้เขาไม่มีความรู้สึกที่อยากจะมาปกป้องและปลอบใจฉันเลย?
กู้ชิงหลินคิดไม่ออกว่า ที่ชายร่ำรวยคนนั้นพูดว่าเฮอ เฮอจะสื่อถึงอะไร
เธอกัดฟันจนเกิดเสียงเสียดสีของฟัน กู้ชิงหลินกระทืบเท้าอย่างแรงและพูดว่า“ รอก่อนเถอะ ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะทำไม่สำเร็จ!”
ประธานหวงและพวกก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ไม่รู้ว่าหลี่โม่กำลังที่จะสื่อถึงอะไรหรือจะทำอะไรกันแน่
เพราะแค่คำว่าเฮอ เฮอ มันมีความหมายกว้างขวางมาก คิดอย่างไงก็คิดไม่ออก
“เหล่าจาง ลูกของฉันจะจัดการอย่าไงดี? นายน้อยกำลังจะสื่อถึงอะไร?”
เจียงเฉิงดึงประธานจางที่อยู่คนสุดท้าย และอยากให้ประธานจางช่วยถามรายละเอียด
“คืนลูกให้นายหรือ เมื่อกี้นายไล่ลูกออกจากบ้านแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อกี้พูดว่าอะไร ก็ทำตามแบบนั้นแหละ อย่าพูดแล้วทำไม่ได้ ไม่งั้นละก็…..เฮอ เฮอ ฉันดูแล้วนายน้อยหลงเหมินคนนี้ไม่ธรรมดานะดูเป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก”
ประธานจางยิ้มอย่างครึ้มๆ
เจียงเฉิงรีบพยักหน้า มองไปที่เจียงหยางที่นอนสลบอยู่ที่พื้น เขาได้ส่งข้อความไปหาครอบครัว และให้ครอบครัวจัดการเรื่องที่จะไล่เจียงหยางออกจากบ้าน
ไม่เพียงจะไล่เจียงหยางออกจากบ้าน แต่จะส่งเขาไปที่ที่ห่างไกลด้วยเพื่อไม่ให้นายน้อยเห็นหน้าเขาอีก
ในห้องโถงฮุยหวง ประธานหวงรีบเดินล้ำหน้าหลี่โม่ และช่วยดึงเก้าอี้ของหัวโต๊ะออกมาให้หลี่โม่
“นายน้อยเชิญนั่งครับ”
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและจริงใจของประธานหวง
“อืม ขอบใจ”
หลี่โม่นั่งลงและตอบ
ประธานหวงในตอนนี้ดีใจมาก“ นายน้อย ท่านนั่งพักก่อนนะครับ เหล่าจาน พวกนายดูแลนายน้อยดีๆนะ”
ประธานหวงส่งสายตาให้ประธานจาง และได้จัดแต่งเสื้อผ้าของตัวเอง และเดินออกไปจากห้องโถง
พวกคนรวยที่อยู่นอกห้องโถงรู้สึกลังเล มองไปที่ห้องโถงฮุยหวงอยากที่จะเข้าไป แต่มองไปที่เจียงหยางที่นอนสลบอยู่แล้ว กลับรู้สึกว่าห้องโถงฮุยหวงเป็นเหมือนปีศาจที่กินคน
“พวกเราทำไงดี จะเข้าไปหรือไม่เข้าไปดี เพราะนายน้อยคนเมื่อกี้เก่งมาก แค่ใช้สายตาก็ตัดสินความเป็นความตายของคนอื่นได้แล้ว เจียงหยางน่าจะบ้าไปแล้ว ที่ไปมีเรื่องกับนายน้อย”
“เขาอยากที่จะรังแกคนที่อ่อนแอ และทำให้ตัวเองดูโดดเด่น แต่ถ้าไม่ใช่เจียงหยางอยากที่จะทำตัวโดดเด่นต่อหน้ากู้ชิงหลิน เจียงหยางก็ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้”
พวกคนรวยเหล่านี้ได้บทเรียนอย่างหนึ่งว่า คนเราอย่าตัดสินคนที่เสื้อผ้า เพราะตอนที่นายน้อยอยู่ที่นี้ ต้องระมัดระวัง
“ ชิงหลิน เช็ดน้ำตาก่อนนะ เธอจะแต่งหน้าใหม่มั้ย เครื่องสำอางลอกหมดแล้ว” เพื่อนของเธอเอากระเป๋าเครื่องสำอางออกมา
กู้ชิงหลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั้นเคือง“ ไม่ต้องแต่งหน้าแล้ว เดียวฉันจะไปหานายน้อยด้วยสภาพแบบนี้แหละ ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะพิชิตใจเขาไม่ได้
“ชิงหลิน เธอยังจะไปต่ออีกหรือ ฉันว่านายน้อยคนนั้น เหมือนจะ…….”
เพื่อนของเธอไม่ได้พูดประโยคหลังออกมา แต่ทุกคนน่าจะเดาออกนะเป็นคำอะไร
เมื่อกี้คนร่ำรวยที่ลึกลับคนนั้นแสดงท่าทีที่เย็นชา ดูเหมือนจะไม่ได้เห็นเธออยู่ในสายตาเลย
กู้ชิงหลินกำหมัด พูดด้วยความคับแค้นใจว่า“ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่คนอย่างกู้ชิงหลินจะได้มาไม่ได้ แค่ฉันยั่วยวนนิดหน่อย เขาก็ติดกับฉันแล้ว!”
“งั้นก็ต้องดูกันแล้วนะ กู้ชิงหลินถ้าเธอได้ดิบได้ดีแล้ว อย่าลืมพี่น้องอย่างพวกฉันนะ”
ตอนที่กู้ชิงหลินและเพื่อนคุยกันอยู่ ประธานหวงได้เดินออกมาจากห้องโถง
สายตาที่แหลมคมของเขามองไปรอบๆ พวกคนรวยไม่กล้าที่จะคุยอะไรกันเลย เพราะประธานหวงดูน่าเกรงขามมาก
“ปกติทางบ้านสั่งสอนพวกนายอย่างไง พลังบวกไม่มีเลยหรือ จมอยู่ในเงินทองและไม่คิดที่จะเรียนรู้สิ่งอื่น แต่การใช้ชีวิตที่ ฟุ่มเฟือยเป็นโดยไม่ต้องสอน ดูการกระทำของพวกนายสิ ดูน่ารังเกียจมาก!”
ตอนนี้ประธานหวงยังใส่หน้ากากตือโป๊ยก่ายอยู่ ใบหน้าที่ดูน่าตลก แต่พวกคนรวยเหล่านี้กลับขำไม่ออก เพราะถ้าพวกเขาทำแบบเจียงหยาง พวกเขาก็จะต้องโดนลงโทษ
“พวกนายพิจารณาตัวเองและเรียนรู้ว่าควรจะใช้ชีวิตอย่างไงให้ถูกต้อง ครั้งนี้นายน้อยยังอภัยให้ไม่งั้นชีวิตพวกนายจบแน่ๆ ! เดียวพวกนายเข้าไป ไปขอโทษนายน้อยด้วย และในงานเลี้ยงต้องรู้กฎระเบียบและมารยาทของงานด้วย อย่าทำอะไรที่ผิดหรือไม่เข้าตานายน้อย!”
ประธานหวงพูดจบได้พาพวกคนรวยเหล่านี้ เข้าไปที่ห้องโถงฮุยหวง และไปยืนอยู่หน้าหลี่โม่
