บทที่ 73 ความโกรธลุกลามไปที่หัวใจ
เฉียนเสี่ยวเหวินที่ได้ยินแบบนี้ รีบเช็ดปากสีหน้าพัวพันและพยักหน้า:“ ฉันจะบอกนาย แต่นายห้ามบอกคุณหยุนหลันว่าฉันเป็นคนบอกนะ กู้หยุนหลันถูกหุ้นส่วนใหม่ที่ชื่อหวางเมิ่งเหยาตบ และหวางเมิ่งเหยาเป็นแฟนของกู้ซิงเว๋ย
“ทำไมถึงตบกู้หยุนหลัน?”
กู้เมิ่งเหยาเป็นแฟนของผู้อำนวยการกู้ เธออยากที่จะช่วยผู้จัดการกู้เอาคืนมากกว่าเพราะตอนนี้กู้หยุนหลันเป็นรองผู้อำนวยการ และตำแหน่งนี้เป็นเมื่อก่อนเป็นของกู้ซิงเว๋ย
“ถูกตบที่ไหน?”
ที่สำนักงาน เธอถูกตบต่อหน้าพนักงานทั้งหมด แถมยังถูกตบไปสองครั้ง ฉันโกรธแทนคุณหยุนหลันนะ หวางเมิ่งเหยาเป็นคนที่อันธพาลมาก ยังมีประธานค่อยหนุนหลังด้วย
เขาไม่ได้เห็นกู้หยุนหลันอยู่ในสายตาเลย หวางเมิ่งเหยาที่พึ่งมาที่บริษัทเมื่อวานนี่เองแต่เธอไปมีเรื่องกับคนไปทั่ว เธอเหมือนปีศาจที่น่ากลัว เฉียนเสี่ยวเหวินพูดด้วยน้ำเสียงที่แค้น
เมื่อเฉียนเสี่ยวเหวินพูดจบ เธอแสดงสีหน้าที่ตกใจ เหมือนเธอก็ได้นึกอะไรขึ้นได้:“ หลี่โม่นายไม่ใช่จะไปสั่งสอนหวางเมิ่งเหยาให้กู้หยุนหลันใช่ไหม?”
คนที่ไม่เอาไหนอย่างหลี่โม่จะกล้าทำแบบนี้หรือ?
เพราะในครอบครัวของตระกูลกู้ เขาไม่มีฐานะอะไรเลย และจะไปสั่งสอนหวางเมิ่งเหยาอีก สิ่งที่ฉันกลัวคือกู้หยุนหลันจะอยู่ในบริษัทนี้ยากขึ้นน่ะสิ
เฉียนเสี่ยวเหวินได้เตือนหลี่โม่ว่า:“ หลี่โม่ ฉันว่าเรื่องนี้นายอย่าไปยุ่งดีกว่า เพราะหวางเมิ่งเหยาหุ้นส่วนใหม่ และท่านประธานยังต้องเอาใจนางเลย ถ้านายทำอะไรนางจริงๆ การกระทำของนายจะทำร้ายกู้หยุนหลันนะ
หลี่โม่ได้ยิ้มมุมปาก และเล่นโทรศัพท์ไป:“ โอเคๆ เข้าใจแลัว ฉันจ่ายเงินแล้วนะ ฉันไปก่อนนะ” หลี่โม่ลุกขึ้นและเดินออกไปอย่างเงียบๆ
เฉียนเสี่ยวเหวินเห็นหลี่โม่เดินจากไป ใจของเธอรู้สึกกังวล และเธอมองไม่ออกว่าหลี่โม่เป็นคนแบบไหนกันแน่ โดยเฉพาะสายตาของเขา ดูน่ากลัวมาก ที่สำคัญเฉียนเสี่ยวเหวินรู้สึกว่าเรื่องนี้จะไม่มีทางผ่านไปง่ายๆ แน่นอน
ขณะนี้ กู้หยุนหลันอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ทำร่างโครงการแผนการความร่วมมือกับบริษัทรุงคางอยู่
สาเหตุที่ว่างานที่เยอะ เวลาที่น้อย ทำให้บริษัทวินเซิงได้เสียลูกค้าไปมาก ถึงแม้ว่าจะมีการร่วมมือกับบริษัทรุงคางแล้วทำให้ดึงลูกค้ากลับมาได้ไม่น้อยก็ตาม แต่ผู้ลงทุนของบริษัทก็หายไปเกือบครึ่ง ต้องเร่งหาคู่ค้าใหม่เพิ่มเติมให้เร็วที่สุด
ปั้ง!
ประตูของสำนักงานได้ถูกผลักออกอย่างแรง
หวางเมิ่งเหยาได้เข้ามาพร้อมความโกรธ และเอาเอกสารฟาดไปที่โต๊ะอย่างแรง และด่าด้วยความโมโหว่า:“ ผู้อำนวยการกู้ ทำไมเอกสารของโครงการความร่วมมือกับบริษัทรุงคางยังไม่เสร็จ? นี่ก็ผ่านไปแล้วหนึ่งวัน เธอจะใช้เวลาเตรียมการนานแค่ไหนกัน? หรือว่าเงินที่พวกเราลงทุนในบริษัท เพื่อเลี่ยงคนที่ไร้ฝีมือแบบเธอ?”
กู้หยุนหลันลุกขึ้นทันทีและตอบด้วยรอยยิ้มว่า:“ ประธานหวาง การร่วมมือกับบริษัทรุงคาง ฉันกำลังจะไปเจรจา แบบแผนก็กำลังเขียน เย็นนี้ฉันจะไปเจรจารายละเอียดอีกครั้ง
สีหน้าที่เย็นชาของหวางเมิ่งเหยาเธอชี้ไปที่หน้าของกู้หยุนหลัน: “ตอนเย็นหรือ? แล้วตอนเช้าเธอทำอะไรอยู่? หรือแผนกเธอมีความสามารถแค่นี้? ผู้อำนวยการกู้ ไม่ใช่สิร้องผู้อำนวยการกู้ เธออย่าคิดนะว่าพึ่งได้เลื่อนตำแหน่งแล้วจะอู้งานได้ เธอเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทวินเซิง เธอต้องทำเพื่อบริษัทให้มากๆ และตอบแทนผู้ลงทุนที่เอาเงินมาลงทุน ฉันให้เวลาเธอหนึ่งวัน เธอต้องทำแบบเอกสารให้เสร็จ ไม่งั้นตำแหน่งรองผู้อำนวยการของเธอให้คนอื่นไปเถอะ! ”
หวางเมิ่งเหยาตั้งใจที่จะมาหาเรื่องแน่เลย!
ถึงกู้หยุนหลันจะทำแบบร่างเสร็จภายในวันนี้ หวางเมิ่งเหยาก็จะตีแบบเอกสารนั้นกลับมาเหมือนเดิม!
หวางเมิ่งเหยากำลังที่จะช่วยกู้ซิงเว๋ยกลั่นแกล้งกู้หยุนหลันแน่เลย ต่อไปเธอจะหาวิธีต่างๆมาหาเรื่องกู้หยุนหลันแน่ๆ และทำให้กู้หยุนหลันต้องลงจากตำแหน่งรองผู้อำนวยการให้ได้ที่สุด
เป็นคนที่เจ้าเล่ห์จริงๆ!
เธอมาแย่งตำแหน่งรองผู้อำนวยการของกู้ซิงเว๋ยได้อย่างไง!
กู้หยุนหลันได้อธิบายไปว่า:“ ประธานหวาง การร่วมมือกับบริษัทรุงคางแน่ชัดแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการตกลงรายละเอียดและการต่อรอง การเจรจาต่อรองรายละเอียดต่างภายในวันเดียวคงเป็นไปไม่ได้ ท่านอย่าลืมสิว่า เราดำเนินธุรกิจด้านยาและเภสัชนะ การเจรจาต่อรองต่างๆ ยิ่งต้องระมัดระวัง ให้เวลาดิฉันแค่วันนี้ ฉันคง…….”
เพี๊ยะ!
กู้หยุนหลันยังไม่ทันพูดจบ หวางเมิ่งเหยาได้ตบไปที่หน้าของกู้หยุนหลัน
และพูดว่า:“ ที่ฉันตบเธอเพื่อจะทำให้เธอตาสว่าง หวังว่าเธอคงเข้าใจ ฉันเป็นนักลงทุนนะ ฉันพูดคำไหนคือคำนั้น อย่าลืมนะเธอเป็นแค่รองผู้อำนวยการของบริษัทวินเซิงเท่านั้น ฉันสั่งอะไรไปเธอมีหน้าที่แค่ทำตาม เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืน ไม่มีสิทธิ์สงสัยเข้าใจไหม?”
กู้หยุนหลันกำหมัด ดวงตาที่เริ่มมีน้ำตาออกมา เธอมองหวางเมิ่งเหยาด้วยสายตาที่เย็นชา
นอกประตู มีพนักงานเห็นเหตุการณ์จำนวนมาก พวกเขารู้สึกสิ่งที่กู้หยุนหลันต้องเผชิญมันไม่ยุติธรรมเลย
หุ้นส่วนใหม่คนนี้นี้ทำไมถึงชอบรังแกคนอื่นแบบนี้ เธอทำเกินไปมาก!
โอ๊ย ดูทรงแล้วในบริษัทนี้ตำแหน่งรองผู้อำนวยการไม่ได้อยู่กันง่ายๆ เลย
ตอนนี้กู้ซิงเว๋ยได้ดื่มน้ำชาอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง และเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขายิ้มออกมาด้วยความสะใจ
เฉียนเสี่ยวเหวินก็พึ่งถึงที่บริษัท เธอเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นเช่นกัน เธอลุกลนและรีบส่งข้อความไปหาหลี่โม่:“ หลี่โม่ หวางเมิ่งเหยามาหาเรื่องพี่หยุนหลันอีกแล้ว แถวยังตบพี่หยุนหลันด้วย!
หลี่โม่กำลังสูบบุหรี่อยู่ลานกว้างตรงข้ามกับบริษัท วันนี้หลี่โม่ไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น เขากำลังรอให้กู้หยุนกลันเลิกงาน
เมื่อหลี่โม่เห็นข้อความนั้นรู้สึกโมโหมาก
ให้ตายเถอะ!
หลี่โม่ได้ทิ้งบุหรี่และเดินเข้าไปที่บริษัทวินเซิงด้วยความโกรธ
ภาพในบริษัท หวางเมิ่งเหยากำลังจ้องมองกู้หยุนหลันอยู่ แล้วเอาแขนกอดที่หน้าอกแล้วหัวเราะ:“ เป็นอะไร ดูสีหน้าเธอไม่ค่อยพอใจนะ?”
กู้หยุนหลันหายใจเข้าและเก็บความรู้สึกที่น้อยใจไว้ข้างใน:“ ประธานหวางพูดถูกค่ะ ฉันจะไปที่บริษัทของรุงคางเพื่อได้ข้อสรุปแผนการให้เร็วที่สุดค่ะ”
พูดจบ กู้หยุนหลันหันหลังและหยิบกระเป๋ากำลังที่จะเดินออกไป แต่แน่นอนว่าหวางเมิ่งเหยาไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แบบนี้แน่
เธอดึงกระเป๋าของกู้หยุนหลันมา และทิ้งลงไปที่พื้นและพูดว่า:“ กู้หยุนหลันอย่ามาทำตัวน่าสงสารต่อหน้าฉันนะ คนนิสัยจอมปลอมอย่างเธอ ฉันเจอมาเยอะแล้ว
ถ้าเธอฉลาดพอ เธอควรลาออกจากตำแหน่งรองผู้อำนวยการ และคือตำแหน่งนี้ให้กู้ซิงเว๋ย ไม่งั้นละก็ ฉันจะกลั่นแกล้งเธอจนเธอทนไม่ไหว!”
กู้หยุนหลันเห็นของที่เรี่ยราดบนพื้น ตอนนี้เธอน้ำตาไหลออกมาแล้ว เธอไม่สามารถที่จะเก็บความรู้สึกที่น้อยใจเอาไว้ได้อีกต่อไป:“ ประธานหวาง ฉันไม่เคยไปมีเรื่องกับคุณทำไมคุณถึงต้องมากลั่นแกล้งฉัน?!”
หวางเมิ่งเหยาหัวเราะ:“ กลั่นแกล้งเธอหรือ? กู้หยุนหลันเธออย่าให้ความสำคัญกับตัวเองสูงเกินไป คนไร้ยางอายอย่างเธอฉันเจอมานับไม่ถ้วนแลัว คนที่ทำตัวใสซื่อแต่ความจริงแล้วผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน ไม่งั้น บริษัทรุงคางจะมาร่วมงานกับเราได้อย่างไง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไปนอนกับเขาเพื่อแลกมา!”
หวางเมิ่งเหยามุ่งประเด็นโจมตีไปที่กู้หยุนหลัน เธอจะสร้างภาพให้กู้หยุนหลันดูไม่ดี!
ฉันจะดูว่าเธอจะทนได้ซะกี่น้ำ ในเมื่อเธออยากที่จะแย่งตำแหน่งรองผู้
อำนวยการไปจากกู้ซิงเว๋ย ฉันก็จะทำให้เธออยู่ในตำแหน่งนี้ไม่ได้เหมือนกัน
“ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูดนะ คุณใส่ร้ายฉัน!” กู้หยุนหลันพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
เพี๊ยะ!
หวางเมิ่งเหยาตบกู้หยุนหลันอีกครั้งและด่าว่า:“ เธอไม่ได้เป็นคนแบบนั้นหรือ? เชื่อไหมว่าฉันสามารถเล่นงานเธอจนตายได้!”
หวางเมิ่งเหยาที่เป็นคนอันธพาล ตบไปที่ใบหน้าทั้งสองข้างของกู้หยุนหลัน
อารมณ์โกรธของเธอคุมไม่อยู่แล้ว เธอไม่ได้สนใจใครเลยแม้แต่น้อย
“กู้หยุนหลัน ฉันจะเล่นงานเธออย่างไงก็ได้! วันนี้ ฉันจะบอกอะไรเธอนะ ถ้าพรุ่งนี้ฉันยังเห็นเธอมาที่บริษัทอีก ฉันจะให้ขอทานมารุมขมขื่นเธอ ลองดูไหม?!”
กิริยาของหวางเมิ่งเหยาดูอวดดีมาก เธอชี้หน้าด่ากู้หยุนหลัน
กู้หยุนหลันในตอนนี้ผมของเธอยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว แก้มทั้งสองข้างแดงไปหมด
คนที่อยู่ข้างนอก เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะออกตัวช่วยกู้หยุนหลัน
ใครจะกล้าไปช่วยละ?
คนนั้นเป็นหุ้นส่วนใหม่ และเป็นแฟนของผู้จัดการกู้ ท่านประธานยังต้องยอมเธอเลย พวกเขาไม่มีใครกล้าไปมีเรื่องกับนางแน่นอน!
เฉียนเสี่ยวเหวินใจร้อนจน ใจไม่ได้อยู่กับเนื้อตัวแล้ว ทำไมหลี่โม่ยังไม่มานะ เขาอยากที่จะปกป้องกู้หยุนหลันไม่ใช่หรือ?”
ถ้ายังไม่มา กู้หยุนหลันแย่แน่
เธอรอไม่ได้แล้ว
เฉียนเสี่ยวเหวินตรงเข้าไปและตะโกนไปว่า:“ คุณหยุนหลัน คุณเป็นอะไรไหม?”
“ประธานหวาง คุณทำแบบนี้ไม่เป็นการรังแกคนอื่นมากเกินไปหรือ! คุณไปตบคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดได้อย่างไร ฉันจะแจ้งตำรวจ!” เฉียนเสี่ยวเหวินพูดออกมา
หวางเมิ่งเหยามองเฉียนเสี่ยวเหวินด้วยแววตาที่โกรธเครือง ไม่รอช้าเธอก็ตบไปตบไปที่หน้าของเสี่ยวเหวินเช่นกันและด่าว่า:“ เธอเป็นใครมาจากไหน จุดนี้มีพื้นที่ให้เธอพูดหรือ? ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอเป็นใคร แต่ตอนนี้ฉันไล่เธอออกแล้วไสหัวไปซะ !”
หวางเมิ่งเหยามองไปที่กู้หยุนหลันอีกครั้ง และออกคำสั่งว่า:“ กู้หยุนหลัน ถ้าเธอคุกเข่าขอร้องต่อหน้าฉันตอนนี้ ฉันจะพิจารณาไม่เอาเรื่องเธอ”
กู้หยุนหลันไม่ยอมก้มหัวให้ใคร เธอจ้องหน้าหวางเมิ่งเหยาด้วยแววตาที่ดุดัน:“ คุณฝันไปเถอะ! ”
หวางเมิ่งเหยาไม่เห็นกู้หยุนหลันอยู่ในสายตาอยู่แล้ว เพราะคนไร้ยางอายอย่างเธอตระกูลกู้ก็ไม่ได้ให้ความสำคัญเธอมากเท่าไหร่ หวางเมิ่งเหยาเคยสืบมาว่า กู้หยุนหลันมีสามีที่ไม่เอาไหน และมีลูกที่ป่วยนอนอยู่โรงพยาบาล คนที่ต่ำต้อยแบบนี้ ยังคิดที่จะแย่งทรัพย์สมบัติไปจากพี่ซิงเว๋ย ฝันไปเถอะ!”
หวางเมิ่งเหยาดึงผมของกู้หยุนหลันขึ้นมากระชากอย่างแรกและพูดว่า:“ คนไร้ยางอาย เธอกล้าเถียงฉันหรือ? เธอเชื่อไหม ฉันสามารถถอดเสื้อผ้าของเธอจนไม่เหลือและทิ้งเธอไว้กลางถนน ให้ทุกคนได้เห็นร่างกายที่สกปรกของเธอ!”
พูดจบ หวางเมิ่งเหยาได้กระชากเสื้อผ้าของกู้หยุนหลันอย่างแรง!
วันนี้กู้หยุนหลันใส่เสื้อเชิ้ตและกระโปรงจึงทำให้ถูกฉีกขาดได้ง่าย!
แกว๊ก
ผิวที่ขาวได้ปรากฏออกมา
กู้หยุนหลันรีบเอามือปิดหน้าอกของตัวเองไว้ และเฉียนเสี่ยวเหวินได้มาช่วย
เพี๊ยะ!
หวางเมิ่งเหยาตบไปที่หน้าของกู้หยุนหลันอีกครั้ง:“ เธอกล้าเอามือมารับหรือ? ร่างกายที่ผ่านผู้คนมามากมายของเธอ มีค่าอะไรที่ควรจะรักษาหรือ
ในเวลานี้!
เสี้ยววินาที!
เสียงตะโกนที่ดังกึกก้องได้ปกคลุมไปทั่วสำนักงาน!
“เธอหยุดนะ!!!”
ตอนที่หลี่โม่มาถึง เห็นหวางเมิ่งเหยาที่กำลังฉีกเสื้อผ้าของกู้หยุนหลันอยู่
วินาทีต่อมา!
ใจของหลี่โม่ในตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่โมโห ดวงตา แดงก่ำความโกรธอันร้อนระอุได้ปกคลุมทั่วห้อง!
คนที่ทำร้ายกู้หยุนหลัน ต้องตาย!
