บทที่ 35 เจอหรือไม่เจอ
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลี่โม่ก็ไม่พอใจมาก
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเป็นสุนัขสอพลอ มองคนผ่านประตูคอกอย่างดูถูก
ดูเหมือนว่าคนที่บริษัทรุงคางจะจ้างคนไม่มีคุณภาพ!
เห็นหลี่โม่ยังคงขมวดคิ้วไม่พอใจ ฟางถิงจึงตวาดสั่งทันที “ทำไมยังเซ่ออยู่อีก ถ้าไม่รีบขับไล่ไป มันส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์บริษัทรุงคางเรานะ!”
“ใช่ๆๆ ผู้จัดการฟาง”
จ้าวกางรีบทำท่าตะเบ๊ะแสดงความเคารพ
“อีกอย่าง เหมือนว่าคนแบบเขา บริษัทเราจะไม่จ้างนะ เขาอยากสมัครรปภ.ก็ไม่ได้!”
ฟางถิงต้องการกำจัดให้สิ้นซาก คิดว่าหลี่โม่มาที่นี่เพื่อสมัครตำแหน่งรปภ.
หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยจ้าวกางได้ยินคำพูดนี้ ก็เป็นสุนัขสอพลอเลียแข้งเลียขาทันที “ผู้จัดการฟางคุณวางใจ หน่วยรักษาความปลอดภัยของเราจะไม่เอาเขาแน่นอน!”
พูดจบ
จ้าวกางหันหัวไปมองหลี่โม่อย่างอวดดีพร้อมกับพูดว่า “แก รีบไสหัวไป อย่าบังคับให้ลูกพี่ต้องลงมือ!”
หลี่โม่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพวกนี้ ไหนเลยจะเป็นมืออาชีพในการรักษาความปลอดภัย ล้วนแต่เป็นพวกอันธพาลท้องถิ่น
“ไล่ฉันไปงั้นเหรอ วันนี้ฉันจะดูซิว่าใครจะกล้าไล่ฉันไป!”
อารมณ์ของหลี่โม่ก็พุ่งสูงขึ้นเช่นกัน เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นนายน้อยสำนักหลงเหมิน แม้ว่าจะเป็นความลับ แต่ก็ไม่สามารถละเว้นให้มดไม่กี่ตัวมาล่วงเกินตนได้
“แกยังจะหน้าด้านอยู่อีกเหรอ”
จ้าวกางหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยมองไปที่หลี่โม่อย่างโหดเหี้ยม
ไอ้เด็กบ้า สมองมีปัญหาใช่ไหม
ไม่เห็นพวกพี่น้องยืนข้างหลังตนเหรอ เขายังจะกล้าเล่นตลก นี่เท่ากับอ้าปากแส่หากระบอกปืนไม่ใช่หรือไง รนหาที่ตายชัดๆ!
“มานี่พี่น้องเรา เอาเขาออกไปจากที่นี่!”
จ้าวกางสายตาเย็นชา พูดด้วยเสียงโหดเหี้ยม “วันนี้เป็นวันที่น่าสนใจจริงๆ มาพบกับคนโง่ที่ตาไร้แวว”
ฉับพลันก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนจะเข้ามาผลักหลี่โม่ ต้องการไล่เขาออกไป
ทันใดนั้น!
ถ้อยคำตวาดอย่างโกรธจัด ดังขึ้นมาจากประตูใหญ่บริษัทรุงคาง!
“หยุดนะ!”
ตอนนี้หรงปินวิ่งลงมาจากชั้นบนพร้อมกับผู้ช่วยของเขาด้วยความฉุนเฉียว ทันทีที่ออกจากประตูมา ก็เห็นกลุ่มคนรายล้อมรอบตัวคุณหลี่ เห็นแบบนี้จะต้องไล่ออก!
ถอยไปๆ!
ไอ้พวกโง่!
“ประ…ประธานหรุง ทำไมคุณถึงลงมาด้วยตัวเองล่ะครับ”
เมื่อจ้าวกางหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยเห็นว่าเป็นหรุงปิน ก็ก้มหัวต้อนรับด้วยความนอบน้อมทันที
แต่ทว่า
ผัวะ!
หรงปินตรงเข้าตบหน้าอย่างรุนแรงด้วยความโกรธจัด จ้าวกางถูกตบจนมึนหัว
“จะจัดการคุณทีหลัง!”
หรุงปินพูดลอดไรฟัน จากนั้นวิ่งเหยาะๆ ไปตรงหน้าหลี่โม่ ยืนตัวตั้งตรง แล้วโค้งต่ำลงเก้าสิบองศา ทักทายต้อนรับด้วยความเคารพ “คุณหลี่ ขอโทษครับที่ผมมาสาย ทำให้คุณต้องรำคาญใจ”
กึก!
ฟางถิงที่อยู่อีกทางเมื่อเห็นหรงปินก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติแล้ว มาตอนนี้ได้ยินประธานหรุงเรียกหลี่โม่ว่าคุณหลี่อีก เธอก็ตกใจมาก
“ท่านประธาน คุณทำอะไร ทำไมคุณต้องให้เกียรติไอ้เศษสวะนี่ด้วย”
ฟางถิงกำลังดิ้นรนให้พ้นจากความตาย ถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ดวงตาสวยมีแววประหลาดใจ
“เศษสวะงั้นเหรอ”
หรุงปินหันหน้าไปมองฟางถิงอย่างเย็นชา มองอีกฝ่ายด้วยใจว่างเปล่า
จากนั้นเขาก็ยืดตัวตรงเผชิญหน้ากับทุกคน แนะนำกับทุกคนอย่างเคร่งขรึม “ท่านนี้ คือแขกผู้มีเกียรติของบริษัทรุงคางเรา คุณหลี่หลี่โม่ คำพูดของเขา ประหนึ่งคำพูดของผม อีกอย่าง ผมขอบอกพวกคุณ คุณชายร่ำรวยตระกูลหลี่ผู้ลึกลับในเมืองฮ่าน ก็คือคุณหลี่!”
นรกแตก!
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและฟางถิง ทุกคนอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจ หน้าตาทั้งเหลือเชื่อทั้งตกใจ!
“มัน…มันเป็นไปได้ยังไง”
ฟางถิงตื่นตระหนก ตากะพริบแสกนมองหลี่โม่
จริงสิๆ
คุณชายร่ำรวยตระกูลหลี่คนนั้นลึกลับมาก บางทีประธานหรุงก็อาจจะไม่เคยเห็นตัวจริงของคุณชายร่ำรวยตระกูลหลี่ หลี่โม่ตั้งใจปลอมตัวเป็นคุณชายร่ำรวยตระกูลหลี่อีกครั้ง หลอกลวงประธานหรุง
ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน!
ดังนั้น
ฟางถิงโต้ตอบทันที “ประธานหรุง คุณคงเข้าใจผิด ผู้ชายคนนี้ที่ฉันรู้จัก เป็นแค่ขยะไร้ประโยชน์ เป็นลูกเขยบ้านตระกูลกู้ ภรรยาเขาชื่อกู้หยุนหลัน เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ฉันรู้จักเขาดี เขาเป็นคนถ่อยที่แกล้งทำเป็นคุณชายร่ำรวยตระกูลหลี่ คุณอย่าถูกเขาหลอกนะ!”
อย่างไรก็เป็นไปไม่ได้!
หลี่โม่ก็แค่เศษสวะ
“ฟางถิง! ความหมายของคุณคือผมแก่จนสายตาฝ้าฟางจำคนผิดงั้นเหรอ”
หรุงปินสีหน้าเย็นเยียบ ส่งเสียงหึอย่างเย็นชา
เสียงหึเย็นชานี้ ฟางถิงหวาดกลัวจนรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ได้ แข้งขาก็อ่อนแรง เกือบล้มลงไปกองกับพื้น ไม่กล้ามองไปที่ดวงตาของหลี่โม่เลยสักนิด
คำพูดของประธานหรุง ยังต้องสงสัยอีกเหรอ
เขา เป็นคุณชายร่ำรวยตระกูลหลี่ผู้ลึกลับที่สั่นสะเทือนเมืองฮ่านจริงๆ!
นี่มัน…เป็นไปได้ยังไง
“พี่ พี่ชายหลี่…ขอโทษค่ะ ฉันผิดไปแล้วค่ะ”
ฟางถิงกัดริมฝีปากสีแดง เดินไปตรงหน้าหลี่โม่ แล้วโค้งตัวก้มลงเก้าสิบองศา
“ผมรับการเรียกว่าพี่ชายหลี่ของคุณไม่ได้หรอก”
หลี่โม่หัวเราะน้ำเสียงเย็นชาแล้วพูดว่า “คุณเป็นผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์ของบริษัทรุงคาง ผมเป็นใคร เศษสวะที่มาสมัครงานตำแหน่งรปภ.”
ฟางถิงรู้ว่าหลี่โม่กำลังล้อเลียนความโง่เง่าของเธอ
เธอสีหน้าท่าทางประหม่า ครุ่นคิดก่อนจะก้มหัวคำนับและขอโทษอีกครั้ง “พี่ชายหลี่ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดมหันต์ เป็นฉันที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ฉันเป็นสุนัขดูถูกคนอื่น ขอได้โปรดคุณเห็นแก่ฉันที่เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นของกู้หยุนหลัน อย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ”
ฟางถิงก็กลัวเหมือนกัน มันไม่ง่ายที่จะได้งานเงินเดินสูงและมีหน้ามีตากับบริษัทรุงคาง ถ้าต้องสูญเสียไป เช่นนั้นเธอต้องเสียใจภายหลังตายแน่!
หลี่โม่มองฟางถิงเต็มสองตา ก่อนจะโบกมือ
จากนั้น เขาก็หันไปมองจ้าวกางหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง
เวลานี้จ้าวกางราวกับเห็นผี รีบละล่ำละลักขอโทษขอโพย “คุณหลี่ ขอโทษครับ ผมสมควรตาย!”
พูดอย่างนั้นแล้วจ้าวกางก็ตบๆ เข้าที่ปากตัวเอง
ต้องเรียกว่าเป็นการลงมือที่โหดร้าย
แต่ว่า
ส่งเสียงเย็นชาน่าเกรงขาม “คุณถูกไล่ออก”
เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่มองหน้าจ้าวกางอีก ก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปในบริษัทรุงคาง
หรุงปินรีบตามหลังไปอย่างใกล้ชิด
ฟางถิงในตอนนี้เหมือนเพิ่งถูกจับขึ้นมาจากน้ำ แข้งขาอ่อนแรง
เธอมองตามหลังหลี่โม่ แล้วก็รู้สึกโล่งใจ จากนั้นสายตาก็เห็นจ้าวกางล้มลงกับพื้นไปแล้ว จากนั้นก็สะบัดขาบิดเอวไล่ตามหลี่โม่ที่อยู่ข้างหน้า
กลุ่มคนติดตามด้านหลังหลี่โม่อย่างยิ่งใหญ่ด้วยความเคารพนอบน้อม
พนักงานระดับล่างของบริษัทรุงคางทั้งหมดทยอยกันยืนขึ้น แล้วขานเรียกคุณหลี่ด้วยความเคารพ หลังจากนั้นก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์
ฟางถิงติดตามหลังไปอย่างใกล้ชิด ท่าทางซื่อสัตย์มาก ย่ำรองเท้าส้นสูงวิ่งเหยาะๆ ไปตลอดทาง
ต้องบอกว่าบริษัทรุงคางนั้นมีสไตล์น่าดึงดูดจริงๆ!
ภายในตกแต่งสไตล์อลังการ บรรยากาศหรูหรา
ไม่นาน กลุ่มคนก็ตรงมาถึงสำนักงานของประธานชั้นบนสุด
ครั้งก่อนที่หลี่โม่มาที่นี่ เขาเดินตรงไปนั่งที่โซฟา
“คุณ…คุณชายหลี่”
เวลานี้ ฟางถิงถือกาแฟไปตรงหน้าหลี่โม่ ก้มตัวลงยื่นให้เขาด้วยความสุภาพ
ในตอนที่ยื่นกาแฟ ฟางถิงจงใจแหวกคอเสื้อตรงอกให้กว้างขึ้นหน่อย
หลี่โม่มองแล้วในใจก็หัวเราะอย่างเย็นชา แต่ไม่ได้พูดอะไร
ว่ากันตามจริง ฟางถิงดูดีมาก และมีชื่อเสียงในแวดวงหญิงสาวคนดังของเมืองฮ่าน
ความสวยและรูปร่างเช่นนี้ของเธอ เป็นที่ต้องการของเหล่าเศรษฐีรุ่นสอง
แต่ว่าในสายตาของหลี่โม่ ภรรยาของเขากู้หยุนหลันถึงจะเป็นคนสวยที่สุด
ผู้หญิงคนอื่นน่ะตกข้างทางไปเลย
หยุดพยายามยั่วยวนตนดีกว่า
เขาไม่ใช่พวกคนเลว และยิ่งไม่ใช่สุนัขสอพลอ
“คุณชายหลี่ ฉันต้องขอโทษคุณอีกครั้ง ฉันผิดไปแล้ว”
ฟางถิงกัดริมฝีปากสีแดงเซ็กซี่ แล้วก็คำนับอีกและพูดว่า “เพื่อแสดงความเสียใจของฉัน คุณชายหลี่ ฉันขอเชิญคุณไปทานอาหารได้ไหม”
ทานอาหารงั้นเหรอ
หลี่โม่มองฟางถิงและเอ่ยเสียงบางเบา “เรื่องทานอาหารน่ะไม่จำเป็น”
ได้ยินอย่างนั้น ฟางถิงก็ปากเหี่ยวปากแห้ง ในใจรู้สึกสูญเสียเล็กน้อย
ที่เธอทำขนาดนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากจะยั่วยวนหลี่โม่
ใครจะไปคิดว่าคนที่เคยเป็นเศษขยะ จะเป็นคุณชายร่ำรวยตระกูลหลี่ผู้ลึกลับขึ้นมา
เขยเต่าทองแบบนี้ เธอไม่ตกขึ้นมาสิแปลก
“งั้นคุณจะไม่ไล่ฉันออกใช่ไหมคะ” ฟางถิงถามอีกครั้งด้วยเสียงอ่อย ท่าทางดูน่าสงสาร
หลี่โม่จิบกาแฟไปหนึ่งอึก แล้วครุ่นคิด “ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ถ้าคุณทำตัวดี ก็สามารถทำงานที่นี่ต่อไปได้ ถ้าวันไหนทำผิดพลาด…”
“คุณชายหลี่ คุณวางใจ ฉันมั่นใจว่าฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อบริษัทรุงคาง ทำงานเพื่อประธานหรุง! ตราบใดที่คุณชายหลี่ร้องขอ ไม่ว่าอะไรฉันก็จะเต็มใจทำให้ทุกอย่างค่ะ”
ฟางถิงสาบานทันที
“อะไรก็เต็มใจงั้นเหรอ”
หลี่โม่ขบขัน กำลังเตรียมจะเล่นกับฟางถิง หรุงปินก็เดินเข้ามาเสียก่อน
“คุณหลี่ กู้ซิงเว๋ยของตระกูลกู้มาแล้วครับ อยู่ข้างล่าง คุณต้องการเจอไหมครับ”
หลี่ไม่ชะงักไป ในไม่ช้าก็ตระหนัก มุมปากเผยรอยยิ้มบางที่เย็นชา
กู้ซิงเว๋ย หึหึ…
