บทที่ 3 การทำตัวค้อมต่ำของคนรวย
หลี่โม่ทำอะไรไม่ถูก เขามองลงไปที่ร่างของเขาและยิ้มเล็กน้อย “ขอโทษนะ ผมได้นัดกับใครบางคนไว้แล้ว”
เมื่อหวังถิงถิงได้ยินสิ่งนี้ การแสดงออกบนใบหน้าของเธอดูไม่เป็นธรรมชาติมาก เธอกรีดร้องด้วยความรังเกียจและดูถูก”คนจนอย่างคุณเนี่ยนะ จะมีนัดกับคนอื่นที่ไนต์คลับส่วนตัวหวงถิงของเรา?ตลกละ! ไปๆๆ อย่าขัดขวางการทำธุรกิจของเรา! “
หลังจากพูดจบ เธอจ้องไปที่หลี่โม่อย่างเย็นชา การเยาะเย้ยในดวงตาของเธอ ทำให้คนที่เห็นไม่พอใจมาก
คิ้วของหลี่โม่ขมวดเล็กน้อย เขายังคงพูดอย่างสุภาพ “ผมมีนัดจริงๆ ผมมีธุระด่วน ดังนั้นโปรดให้ผมไปเถอะ”
หลังจากพูดจบ หลี่โม่ ก็ก้าวเท้าและเดินไปที่ห้องโถงใหญ่
ทันใดนั้น หวังถิงถิงรีบคว้าเสื้อผ้าของหลี่โม่และดุว่า “นี่คุณบ้าหรือเปล่า ที่นี่คือไนต์คลับส่วนตัว
หวงถิง คนที่มาที่นี่ล้วนเป็นคนรวยที่เริ่มต้นด้วยมูลค่านับสิบล้าน ! คุณคิดว่าตนเองเป็นใคร จะนัด
บอสใหญ่แบบนี้ได้ยังไง?
เธอโกรธจริงๆแล้ว!
คนขยะจากไหน กล้าบุกเข้ามาในไนต์คลับส่วนตัวหวงถิง!
หาที่ตายชัดๆ!
ท้ายที่สุดมีท่าทีเย็นชาที่มุมดวงตาของหลี่โม่กำลังจะอธิบายบางอย่าง เสียงดุว่าและสงสัยดังมาจาก
ด้านข้าง
“ เกิดอะไรขึ้น เสียงดังขนาดนี้ ให้แขกเห็นมันสมควรไหมแบบนี้!”
ที่เดินมาคือชายในวัยสามสิบปี ในชุดสูทลายสก็อตสีดำ ตัดเย็บอย่างดี มีตราผู้จัดการที่หน้าอก หลังใหญ่แวววาวและแว่นตากรอบสีทอง เขาดูเหมือนชนชั้นนำที่เก่งกาจ
“ผู้จัดการฟาง ในที่สุดคุณก็มา ไอ่คนจนคนนี้บุกรุกไนต์คลับส่วนตัวหวงถิงของเรา!”
หวังถิงถิงกระทืบเท้าของเธออย่างเย่อหยิ่งในทันที การกระทืบเท้านี้ ยอดเขาเบื้องหน้าเธอก็สั่นสะท้าน ทำให้ผู้คนคิดไปไกล
ผู้จัดการฟางขมวดคิ้ว ผลักแว่นกรอบทอง เงยหน้ามองหลี่โม่ที่สวมชุดธรรมดาหัวจรดเท้าและพูดอย่างเย็นชาว่า “ขออภัยนะ นี่เป็นคลับส่วนตัว ซึ่งเฉพาะสมาชิกเท่านั้น ผมไม่เคยเห็นคุณ กรุณาออกไปโดยเร็วที่สุด “
ผู้จัดการฟางถือว่ายังพอมีมารยาท ไม่ได้พูดจาถากถาง
สิ่งสำคัญคือ เขาไม่ชอบหลี่โม่เลย ดังนั้นเขาจึงไม่อยากพูดอะไรมากเกินไป
เมื่อหวังถิงถิงเห็นหลี่โม่ยังคงยืนอยู่ที่นี่ ก็ชี้หน้าด่าเขาทันที “ทำไม ยังไม่ไสหัวไปอีก?ต้องให้ฉัน
เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาไล่คุณออกไปใช่ไหม?”
ใบหน้าของหลี่โม่มืดลงในที่สุด
เขาแค่มาหาใครบางคน ทำไมต้องมาหาเรื่องตัวเขาแบบนี้ด้วย?
เขาถูกตราหน้าว่าเป็นคนยากจน เพียงเพราะเขาสวมเสื้อผ้าธรรมดาหรือ?
“ผมจะพูดอีกครั้ง ผมมาที่นี่เพื่อหาใครบางคน” หลี่โม่พูดจางๆ พร้อมกับมีความโกรธในน้ำเสียงของเขา
ผู้จัดการฟางที่กำลังจะหันกลับไป หันหน้ามามองเขาอย่างสงสัยและถามว่า “คุณมาหาใคร?”
“เฉียนฝู” หลี่โม่กล่าว
“ฮ่าๆ!”
ทันใดนั้น ผู้จัดการฟางก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา ถามว่า “คุณมาหา
ประธานเฉียนหรือ?”
ประธานเฉียน เป็นผู้สนับสนุนรายใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังไนต์คลับส่วนตัวหวงถิง
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ไม่เคยมาที่นี่ วันนี้เป็นครั้งแรกที่มาที่นี่!
ได้ยินมาว่า เขากำลังรอแขกผู้มีเกียรติคนหนึ่ง
หรือว่ามันจะเป็นคนอย่างคุณ?
หวังถิงถิงที่อยู่ด้านข้างก็เยาะเย้ยและพูดว่า “ผู้จัดการฟาง คนนี้เป็นคนโง่ ฉันจะเรียกคนมาโยนเขาออกไปเอง”
เดิมทีผู้จัดการฟางไม่ต้องการทำเช่นนี้ แต่เขาพยักหน้าและกล่าวว่า “จัดการให้ดี อย่าทำให้แขกเหล่านั้นรู้สึกไม่ชอบและเข้าใจผิด”
เหอะๆ
ประธานเฉียนจะรู้จักคนยากจนที่อยู่ชนชั้นล่างได้อย่างไร?
“ได้ค่ะผู้จัดการฟาง ฉันเข้าใจ”
หวังถิงถิงเหยียดร่างกายอันอ่อนนุ่มของเธอ ยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอกที่เจ้าเล่ห์
จากนั้น เธอก็หันหน้ามาจ้องไปที่หลี่โม่อย่างดุร้าย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในมือและโทรหาฝ่ายรักษา
ความปลอดภัย “ส่งคนสองคนมาที่ประตูหน้า มีคนกำลังก่อความวุ่นวาย”
ไม่มีรปภรักษาความปลอดภัยที่ประตูด้านหน้าของไนต์คลับส่วนตัวหวงถิง เพราะไม่มีใครกล้ามา
สร้างปัญหาที่นี่
ผู้คนที่เข้าๆออกๆ ล้วนเป็นบุคคลสำคัญในเมืองฮ่าน ที่สามารถมีอิทธิพลต่อสถานการณ์ต่างๆได้
ใครกัน ถึงได้กล้ามาก่อความวุ่นวายในหวงถิง?
หลังจากวางสายโทรศัพท์ลง หวังถิงถิงก็เอามือกอดอก เธอจ้องมองไปที่หลี่โม่โดยไม่ละสายตาพูดด้วยความเย้ยหยัน “ไอ่โง่ คุณจบแน่!”
หลี่โม่ทำอะไรไม่ถูก หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเงียบๆ โทรหาลุงเฉียนและพูดอย่างเย็นชา “ผมอยู่ที่ประตูหน้า โดนคนอื่นขวางทางไว้ คุณมีเวลาแค่สามนาที”
เมื่อเห็นหลี่โม่แกล้งทำเป็นโทร หวังถิงถิงหัวเราะจนโน้มตัวไปข้างหน้าและด้านหลัง เธอพูดอย่างดูถูกว่า “ถรุ้ย! คุณคงไม่ใช่โทรให้ประธานเฉียนของเราใช่ไหม?ไอ่หน้าโง่ จะอวดดีก็ไม่ได้อวดแบบนี้หรอกมั้ง”
หลี่โม่ไม่ตอบกลับ แต่ยืนอยู่ตรงนั้นโดยใช้มือไพล่หลัง
สิ่งนี้ทำให้หวังถิงถิงโกรธมาก!
นี่เป็นใคร กล้าเมินใส่เธอ!
แม่ง!
ในเวลาเดียวกัน เฉียนฝู ท่านประธานที่อยู่เบื้องหลังไนต์คลับส่วนตัวหวงถิง ตอนนี้ได้พาเลขาวิ่งไปที่ประตูหน้าอย่างกระตือรือร้น เห็นนายน้อยโดนคนดุว่าใส่จากระยะไกล
ทันใดนั้น ดวงตาของเฉียนฝูกำลังจะแตกออก!
นั่นคือนายน้อยเลยนะ หลงจวูนในอนาคตของสำนักหลงเหมิน!
“หยุด!” เฉียนฝูตะโกน
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่กำลังขับไล่หลี่โม่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงดุอย่างโกรธเกรี้ยว เมื่อพวกเขาหันหน้าไปก็เห็นประธานเฉียนที่โกรธจัด
ประธานเฉียน!
ผู้สนับสนุนที่อยู่เบื้องหลังไนต์คลับส่วนตัวหวงถิง!
ยืนตรง!
ทำความเคารพ!
“ประธานเฉียน!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนโค้งคำนับ
แต่เฉียนฝูไม่ได้มองพวกเขาเลย ตรงไปที่หลี่โม่ซึ่งกำลังจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พร้อมกับรอยยิ้มที่
ตื่นเต้นบนใบหน้าของเขา
“นายน้อย ท่านมาแล้วหรือ เชิญเข้าไปด้านใน”
เฉียนฝูยืนห่างจากหลี่โม่ด้วยความเคารพหนึ่งเมตร ก้มลงอย่างเคารพ
ฉากนี้ ทำให้หวังถิงถิงตะลึง!
นาย … นายน้อย?
เกิดอะไรขึ้น?
ไอ้หมอนี่ เป็นคนจนไม่ได้เรื่องไม่ใช่หรือ?
“ ประ … ประธานเฉียน คุณจำผิดคนหรือเปล่า เขาเป็นแค่ไอ่คนจนที่มาก่อเรื่องที่นี่”
หวังถิงถิงพูดอย่างประหลาดใจ จากนั้น หันหน้ามาจ้องมองหลี่โม่แล้วตะโกนว่า “ไอ้ขยะ! เห็น
ประธานเฉียนของเรายังไม่ทำความเคารพอีก พวกคุณสองคน ยังไม่รีบโยนเขาออกไปอีก! “
หวังถิงถิงกังวลมากหาก ถ้าทำให้ประธานเฉียนไม่พอใจ ผลที่ตามมาจะเป็นหายนะ!
“ บังอาจ!”
ทันใดนั้น เฉียนฝูจ้องไปที่หวังถิงถิงและตำหนิว่า“ คุณจะโยนใครออกไป?เขาเป็นถึงนายน้อยเลยนะ เจ้าของไนต์คลับส่วนตัวหวงถิงที่แท้จริง พวกคุณกล้าเสียมารยาทแบบนี้ได้ไง!”
กระตุก！
เขาเนี่ยนะ? ไอ่ขี้ขลาด เป็นเจ้าของไนต์คลับส่วนตัวหวงถิงที่แท้จริง?
ตลกละ!
ดวงตาของหวังถิงถิงเบิกกว้างด้วยความงงงวยและไม่เชื่อ ถามว่า “ประธานเฉียน ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม”
หึ！
เฉียนฟู่ส่งเสียงอย่างเย็นชา ไม่พูดอีกต่อไป การแสดงออกของเขาแสดงให้เห็นทุกอย่างแล้ว
ตอนนี้ หวังถิงถิงตัวสั่น แก้มของเธอก็สั่น จ้องมองหลี่โม่ด้วยความไม่เชื่อ
ที่แท้ ที่เขาบอกว่ามาพบประธานเฉียนนั้นเป็นเรื่องจริง!
หลังจากนั้น หวังถิงถิงก็โค้งตัวและขอโทษทันที “หลี่……ปรธานหลี่ ขอโทษ ฉันขอโทษ ฉัน … “
ในเวลานี้ ผู้จัดการฟางเดินกลับมาโดยไม่ได้สังเกตเห็นเฉียนฝู เมื่อเห็นหลี่โม่ยังคงอยู่ที่นี่เขารู้สึก
รำคาญทันทีและตะโกนว่า “ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่?รีบไสหัวออกไป!”
ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่ามีดวงตาเย็นชาคู่หนึ่งจ้องมองเขาอย่างโหดเหี้ยมอยู่
ด้านหลังของเขา!
หลี่โม่ยิ้มจางๆ รู้สึกทำอะไรไม่ถูก
“หุบปาก!”
ความโกรธในใจของเฉียนฝูพุ่งออกมา ไม้ค้ำยันทองคำดำในมือของเขากระแทกลงบนพื้นอย่างแรง
“ประ … ประธานเฉียน ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่?”
ผู้จัดการฟางพึ่งสังเกตเห็นเฉียนฝูที่อยู่ข้างหลังเขา เขาก็ประจบสอพลอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มทันที
และเฉียนฝูไม่สนใจเขาเลย จากนั้นมองไปที่หลี่โม่ด้วยความเคารพและถามว่า “นายน้อย ท่านจะจัดการยังไง?”
นาย … นายน้อย?
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้จัดการฟางก็ผงะไปชั่วขณะ หันไปจ้องมองหลี่โม่ที่กำลังเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างสงบ
ทันใดนั้น เขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ!
นี่คือแขกสำคัญที่ประธานเฉียนจะพบในคืนนี้หรือ? !
หลี่โม่เม้มริมฝีปากและพูดว่า “ไล่ออก”
“มานี่ โยนสองคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!” เฉียนฝูพูดอย่างโมโห
ตุ้ม!
ผู้จัดการฟางรีบเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าหลี่โม่ขอร้องว่า “นายน้อย ผมหน้ามืดตามัวจนทำให้ท่านขุ่น
เคือง ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมผิดไปแล้ว!”
เขาไม่ใช่คนโง่ จึงสามารถมองเห็นสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน
ประธานเฉียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ กำลังถ่อมตัวกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขา
ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เห็นว่า ตัวตนของอีกฝ่ายต้องไม่ใช่คนที่ตัวเขาสามารถคิดได้!
หวังถิงถิงก็ตัวสั่นไปทั้งตัวเช่นกัน พูดด้วยสีหน้าประจบอ่อนน้อมว่า “นายน้อย ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่กล้าทำอีกแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ฉันในครั้งนี้เถอะ”
อย่างไรก็ตาม หลี่โม่ยิ้มอย่างจางๆ เหลือบมองไปที่เฉียนฝูหนึ่งที ซึ่งชี้ตรงไปยังเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนและสั่งว่า “โยนมันออกไป! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่มีที่สำหรับพวกเขาในเมืองฮ่านอีก!”
“นายน้อย นายน้อย! ยกโทษให้พวกเราเถอะ พวกเราผิดไปแล้ว ได้โปรด … “
ด้วยเสียงอ้อนวอนของผู้จัดการฟางและหวังถิงถิง หลี่โม่และเฉียนฝูมาถึงห้องประธานาธิบดีที่
หรูหราที่สุด
สิบนาทีต่อมา หลี่โม่ออกมาจากไนต์คลับส่วนตัวหวงถิง โดยถือเงินในถุงพลาสติก
เมื่อหลี่โม่กลับไปที่ห้องคนป่วยในโรงพยาบาล มีกลุ่มคนรออยู่ที่นั่น ทุกคนต่างมองเขาอย่างประชดประชัน
“แหม หลี่โม่ คุณยืมเงินได้แล้วเหรอ?” กู้ซิงเว๋ยมีสีหน้าเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา
เขาเป็นคุณชายของบ้านพี่ใหญ่ตระกูลกู้ กับกู้หยุนหลันที่เป็นลูกสาวบ้านพี่รองตระกูลกู้จึงไม่ชอบ
มาตั้งแต่เด็ก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอเป็นแค่บ้านรอง ยังได้มีลูกเขยที่แต่งเข้ามาในบ้าน ซึ่งทำให้ตระกูล กู้อับอายขายหน้าจริงๆ!
หลี่โม่เพียงแค่มองเขาอย่างเย็นชา โยนถุงพลาสติกในมือลงบนโต๊ะกาแฟแล้วพูดกับคุณท่านใหญ่
ตระกูลกู้ว่า “นี่สองแสน ลูกสาวผม ผมจะรักษาเอง”
ทันใดนั้น หวังฟางที่ยืนอยู่ข้างๆก็ตบหน้าหลี่โม่และตำหนิว่า “ไอ่ขยะ กล้าพูดแบบนี้กับคุณท่านได้อย่างไร?”
ด้วยการตบครั้งนี้ ทำให้หลี่โม่ตกตะลึงและขมวดคิ้วเล็กน้อย
กู้หยุนหลันก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงแม่ของเธอไว้ พูดว่า “แม่ คุณกำลังทำอะไรอยู่”
“อะไรฉันกำลังทำอะไรอยู่ ปล่อยฉันนะ! ให้คุณหย่ากับไอ่ขยะนี้ แต่คุณก็ไม่ยอมหย่า ตอนนี้ในบ้านไม่มีพื้นที่ให้คุณพูด!”
หวังฟางดุเธอ จ้องมองกู้หยุนหลันสองสามครั้ง
“ หลี่โม่ คุณขโมยเงินมาจากไหน?” หวังฟางหัวเราะเย็นชาและถาม
เธอเป็นแม่ยายของหลี่โม่ เขาเป็นยังไงเธอรู้ดีที่สุด!
หลี่โม่อธิบายว่า “ยืมมา”
“ ฮ่าฮ่า!”
ทันใดนั้น ทุกคนในห้องก็หัวเราะ
“อย่างคุณเนี่ยนะ?ใครจะให้ไอ่ขยะอย่างคุณยืมเหรอ” หวังฟางกล่าวพร้อมกับยักคิ้วและดูถูก
ในเวลานี้ คุณท่านก็ลุกขึ้นยืน มองหลี่โม่ด้วยสายตาเย็นชาและพูดว่า “ยืมเงินได้แล้วไง ซีซีได้รับการดูแลจากตระกูลกู้ จะให้ใครรักษา ผมเป็นคนตัดสิน คุณไม่มีสิทธิ์!”
“ ผมเป็นพ่อของซิซี!” หลี่โม่บีบกำปั้นของเขาและเถียง
ผัวะ!
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ลงมือตบ ด่าว่า “ไอ้สัส! มึงกล้าใช้ถ้อยคำแบบนี้กับกูเหรอ?ใครสอนมึง!”
ในเวลาที่ทุกคนต่างกล่าวหาและดุว่าหลี่โม่ ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวดีและมีราคาแพงเดินเข้ามาจากด้านนอกประตู เขาดูเป็นสุภาพบุรุษและสุภาพมาก เขาดูเหมือนคนใหญ่คนโต
“สวัสดี คุณเป็นคุณท่านใหญ่ตระกูลกู้หรือ?” ชายวัยกลางคนถามด้วยรอยยิ้มและในขณะเดียวกันก็ยื่นมือออกไป
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้เป็นคนที่เฉลียวฉลาด แค่เห็นเขาก็รู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเขาเป็นคนที่ไม่ธรรมดา เขาจับมือกันอย่างสุภาพและพูดว่า”ใช่ ผมใช่ ท่านคือ”
“นามสกุลของผมคือซ่ง” ชายวัยกลางคนพูดจบก็ปรบมือ
จากนั้น ที่ประตูห้องคนไข้ มีชายหลายคนในชุดดำเดินเข้ามาและนำอุปกรณ์ทางการแพทย์ชุดใหม่เข้ามา!
หลังจากนั้น เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์สี่คนที่สวมเสื้อคลุมสีขาวและมีผมสีเทาก็เดินเข้ามา
“นี่คือเครื่องฟอกเลือด DX”
“นี่คือบุคลากรทางการแพทย์ที่เป็นมืออาชีพที่สุด เขาประสบความสำเร็จอย่างมากในด้านมะเร็งเม็ดเลือดขาวและเป็นผู้เชี่ยวชาญที่เชื่อถือได้”
ชายวัยกลางคนพูดแล้วหยิบยาออกมาหลายกล่อง พูดว่า “นี่คือยาพิเศษสำหรับรักษามะเร็งเม็ดเลือดขาว ANXE”
เมื่อเห็นฉากตรงหน้านี้ คนในตระกูลกู้มองหน้ากัน ทุกคนต่างตกตะลึง!
“นี่ … เครื่องฟอกเลือด DX มีเพียงสามเครื่องในโลก เป็นอุปกรณ์เทคโนโลยีทางการแพทย์ชั้นยอด!”
คนในตระกูลกู้อุทาน
“ มียานี้อีกด้วย ฉันเพิ่งตรวจดู มันเป็นยาพิเศษที่พัฒนาขึ้นใหม่ อัตราการรักษาสูงถึง 90%! ยา 1 เม็ดขายในราคาสูงถึง 7 ล้าน!ผลิตต่อปีเพียงหนึ่งร้อยแคปซูลเท่านั้น! มีราคา แต่ไม่มีตลาด! “
ตุ้ม!
คนในตระกูลกู้ตกใจอีกครั้ง!
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ถามอย่างตื่นเต้น“ คุณซ่ง พวกนี้ใครเป็นคนให้?”
คุณซ่งมองไปที่หลี่โม่ ซึ่งขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่แสดงร่องรอย กล่าวว่า “ตระกูลหลี่”
