“คุณบอกผมมาที คุณในสภาพแบบนี้ มีสิทธิ์เอาสถานะของแม่คนหนึ่ง มาก้าวก่ายเรื่องของพวกเราเหรอ?”
หยางเฉินสอบถามทีหนึ่งหลายคำถาม แต่ละคำถามล้วนเหมือนค้อนยักษ์อันหนึ่ง ทุบมาที่หัวใจของเย่ม่านอย่างหนักอึ้ง
คำพูดของเย่ม่านแหลมคม แต่ของหยางเฉินยังแหลมคมยิ่งกว่า ไม่ได้มีความหวาดกลัวต่อเธอไปจนหมด หรือพูดจาเห็นอกเห็นใจเพราะสถานะของเย่ม่านแต่อย่างใด
ถ้าไม่ใช่เห็นแก่หน้าของฉินซี จากคำพูดพวกนี้ของเธอ เพียงพอให้หยางเฉินฝังกระดูกของเธอไว้ที่เมืองเจียงโจวไปตลอดกาลแล้ว
“นาย…….นาย……”
เย่ม่านโกรธเคืองจนชี้หน้าหยางเฉินไว้ พูดคำว่า “นาย”ติดต่อกันหลายเที่ยว ทว่ากลับพูดทั้งประโยคที่สมบูรณ์ออกมาไม่ได้
“เก็บความหยิ่งยโสที่มาจากแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูของคุณกลับไปดีกว่า อยู่ต่อหน้าผม ความหยิ่งยโสของคุณ ไม่มีค่าสักนิด!”
หยางเฉินพูดจาไม่ปรานีเลยสักนิด พอพูดจบ ดึงประตูรถออกโดยตรง เดินลงไปแล้ว
บนหน้าเย่ม่านสีหน้าไม่สู้ดี โมโหจนสั่นไปทั้งตัว กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ
“หยุดนะ!”
หยางเฉินกำลังเตรียมจะออกไป บอดี้การ์ดตระกูลเย่ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูรถมาตลอดตะโกนขึ้นทันใด ขณะเดียวกันร่างกายวาร์ปหาย รีบมาขวางด้านหน้าของหยางเฉินไว้
“คุณนาย!”
สายตาบอดี้การ์ดตระกูลเย่มองทางเย่ม่านที่อยู่ในรถ และกำลังโกรธเคืองอย่างยิ่ง
ในสายตาหยางเฉินเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ตะโกนว่า “หลบไป!”
ทันทีที่พูดจบ เขาก้าวเดินไปข้างหน้าฉับพลัน
“โอหัง!”
บอดี้การ์ดตระกูลเย่ตะโกนด้วยความโกรธ ไม่รอให้เย่ม่านพูดจา ปล่อยหมัดหนึ่งออกมา โจมตีไปยังหยางเฉิน
“ไสหัวไป!”
หยางเฉินตวาดใส่ ขณะเดียวกันปล่อยหมัดออกมาด้วย
“ตุบ!”
หมัดทั้งสองปะทะเข้าด้วยกัน แรงที่มหาศาลส่วนหนึ่ง ระเบิดออกมาในชั่วขณะที่หมัดของทั้งสองคนปะทะกัน เกิดเสียงกระแทกที่ทุ้มต่ำขึ้นมาทีหนึ่ง
“ตึก! ตึก! ตึก!”
บอดี้การ์ดตระกูลเย่ถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าวโดยตรง
มองหยางเฉินที่ยืนอยู่ที่เดิม และไม่ได้ถอยหลังสักก้าวเดียว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมาก เพราะความเจ็บปวด การแสดงออกบนหน้าล้วนบิดเบี้ยวหมดแล้ว
“ถ้ามีครั้งต่อไปอีก ตาย!”
หยางเฉินเหมือนมองคนตายอยู่ มองที่บอดี้การ์ดตระกูลเย่แล้วพูดขึ้น จากนั้นก้าวเท้าจากไป
เย่ม่านที่อยู่ในรถมาตลอด เวลานี้ก็ทำหน้าอึ้งทึ่ง
บอดี้การ์ดข้างกายของเธอ ความสามารถแกร่งมากแค่ไหน เธอรู้ดียิ่งกว่าใคร
แต่ปัจจุบันนี้ กลับโดนหยางเฉินต่อยมาหมัดหนึ่งสะเทือนจนถอยหลังไปหลายก้าว
พอมองดูหยางเฉิน เหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น กลับไปอย่างท่าทางนิ่งสงบ
“คุณนายครับ!”
ตั้งนาน บอดี้การ์ดถึงกลับมาที่ข้างกายเย่ม่าน พูดด้วยหน้าตาเคร่งขรึม “ความสามารถของเขาแกร่งเหลือเกินครับ ผมสู้เขาไม่ได้เลย!”
ตึง!
คำพูดประโยคนี้ของบอดี้การ์ด ราวกับสายฟ้าฟาดมาทีหนึ่ง ระเบิดดังขึ้นข้างหูเย่ม่าน ทำเธอตกใจจนหน้าดูหมดอาลัยตายอยาก
“นี่……นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน?”
“ห้าปีที่เขาหายตัวไป ค้นหาข้อมูลใดๆ ไม่ได้เลย สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกัน?”
“ห้าปีก่อนยังเป็นหมาข้างถนนตัวหนึ่ง ห้าปีต่อมาทำไมถึงครอบครองความสามารถที่ยิ่งใหญ่ได้?”
เย่ม่านพูดพึมพำเสียงเบาๆ
บอดี้การ์ดตระกูลเย่ไม่ได้พูดอะไร ภายในใจเกิดความรู้สึกอันตรายขึ้นมาเหมือนกัน ผู้แข็งแกร่งที่สามารถตีเขาจนแพ้มีมากมาย เพียงแค่ที่ตระกูลเย่ก็มีมากมาย
แต่ว่าที่เมืองเจียงโจวเล็กๆ โดนชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามสิบปีคนต่อยจนถอยหลังในหมัดเดียว เขายากจะยอมรับได้
โดยเฉพาะเขามีความรู้สึกว่าหยางเฉินไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดออกมา ถ้าปล่อยพลังทั้งหมด การฆ่าเขาให้ตายก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้
“หรือว่าเป็นฉันผิดไปแล้วจริงๆ เหรอ?”
เย่ม่านมีความรู้สึกว่าสูญเสียของสำคัญมากไปโดยกะทันหัน ในใจแอบมีความรู้สึกเสียใจอยู่หน่อย
ชั่วขณะที่ยกมือสามารถโจมตีผู้แข็งแกร่งบอดี้การ์ดของตนเองจนแพ้ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาโดยเด็ดขาด ยิ่งไปกว่านั้น หยางเฉินยังอายุน้อยขนาดนี้
“เหลียงเหลียน เรื่องนี้เอาไว้ก่อน รอพวกเราทำธุระสำคัญเสร็จค่อยว่ากัน!”
ไม่นาน บนหน้าของเย่ม่านกลับสู่ความเฉยชาดังเดิม พูดกำชับกับเหลียงเหลียน
เหลียงเหลียนพยักหน้า ในสายตาเต็มไปด้วยความจริงจัง เอ่ยปากบอก “คุณนายครับ เรื่องนี้เกรงว่ามีความยากอยู่บ้างครับ”
เย่ม่านพูดด้วยท่าทางกังวล “มีความยากจริงๆ ว่ากันว่าวันนั้น แม้แต่ตระกูลหวงและสมาคมบูโดเข้าไปแทรกแล้ว แต่ยังกลับมาแบบล้มลุกคลุกคลาน!”
เหลียงเหลียนตอบว่า “ใช่ครับ! ว่ากันว่าตระกูลหวงอยากจะยึดครองเจียงผิง ถึงได้ร่วมมือกับตระกูลใหญ่ของเมืองเอกแห่งเจียงผิง จัดงานประชุมแลกเปลี่ยนขึ้นก่อนล่วงหน้า แต่ยังล้มเหลวแล้วครับ!”
“ยังมีสมาคมบูโดสาขาเจียงผิง หัวหน้าสาขาฉือเจียง ก็ออกหน้าด้วยตัวเอง พยายามเข้าร่วมแบ่งผลประโยชน์ ผลปรากฏว่าคว้าอะไรมาไม่ได้เลยครับ”
“สุดท้ายกลับกลายเป็นชายหนุ่มสกุลหยางคนหนึ่ง สั่นสะเทือนทั้งงานด้วยท่าทางแข็งกร้าวเผด็จการ แม้กระทั่งมีข่าวลือมาว่าหวงจงโดนบีบให้คุกเข่าที่พื้นเพื่อขอร้องเขาครับ”
บนหน้าของเย่ม่านเขียนความกังวลไว้เต็มไปหมด
ครั้งนี้มาที่เมืองเจียงโจว คือตระกูลส่งให้เธอเข้ามาคิดหาวิธีเจอหน้ากับราชาเจียงผิงที่เป็นจุดสนใจมากในช่วงนี้
ต่อให้ไม่สามารถดึงอีกฝ่ายเข้ามาตระกูลเย่ได้ ก็อยากจะคิดหาวิธีเป็นมิตรกับฝ่ายตรงข้าม
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สามารถถูกตระกูลใหญ่แห่งเจียงผิงยี่สิบกว่าตระกูลผลักขึ้นเป็นราชาได้ คุ้มค่าให้ตระกูลใดๆ ของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูมาผูกมิตรไว้
“คุณนายครับ งั้นคุณหนูทางนั้น พวกเราควรทำอย่างไรครับ?” เหลียงเหลียนถามขึ้นอีก
ในสายตาเย่ม่านเต็มไปด้วยความซับซ้อน หลังจากเงียบงันครู่หนึ่ง สายตาค่อยๆ ยืนยันลงมาแล้ว พูดเสียงทุ้ม “ไม่ว่าอย่างไร ในตัวเธอก็มีเลือดของฉันอยู่ ฉันในฐานะแม่คนนี้ เธอจำเป็นต้องยอมรับ!”
“หยางเฉินเจ้าหนุ่มคนนั้น ถึงแม้การแสดงออกเมื่อกี้จะทำให้ฉันรู้สึกทึ่งมากก็ตาม แต่เทียบกับราชาเจียงผิง เขายังห่างไกลอยู่มาก!”
“ถ้าฉินซีสามารถคบกับราชาเจียงผิงได้ ไม่เพียงได้รับชีวิตที่แสนสุข ยังสามารถช่วยตระกูลเย่ของฉันควบคุมทั้งเจียงผิงอีกด้วย”
พอได้ยิน ในใจเหลียงเหลียนแอบตื่นตกใจ
เขารู้ชัดเจนอย่างมาก ครั้งนี้ที่ตระกูลเย่ส่งเย่ม่านมาเมืองเจียงโจว อยากใช้หญิงสาวที่สวยสุดในตระกูลเย่มาแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับราชาเจียงผิง
แต่นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้ อยากจะถือโอกาสครั้งนี้ ผลักดันลูกสาวของตนเองไปให้ราชาเจียงผิง
เหลียงเหลียนอยู่ตระกูลเย่มาหลายปีขนาดนี้ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นว่าตระกูลเย่สนใจชายหนุ่มคนไหนมากเช่นนี้
“คุณนายครับ ตระกูลทางนั้น……”
เหลียงเหลียนกังวลอยู่บ้าง กลัวเย่ม่านจะทำเรื่องนี้พัง จึงเตือนสติด้วยความหวังดีไปสักหน่อย
เพียงแต่เขายังไม่ทันพูดจนจบประโยค ก็ถูกเย่ม่านขัดจังหวะ “นายคิดว่าหน้าตาของลูกสาวฉัน จะเทียบเย่เสี่ยวเตี๋ยไม่ได้เหรอ?”
เย่เสี่ยวเตี๋ยคือผู้หญิงที่ตระกูลเย่เตรียมดันออกมา ให้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับราชาเจียงผิง
หล่อนเพียงอายุยี่สิบสี่ปี หน้าตาสวยงาม ใช้คำพูดที่ว่า“ใบหน้างดงามเหนือสิ่งใดแม้แต่พระจันทร์สุกสกาวและดอกไม้ยังต้องอาย”มาพรรณนา ยังไม่เกินจริงสักนิด
ที่เมืองเยี่ยนตู คุณชายตระกูลใหญ่ชั้นนำนับไม่ถ้วนล้วนชื่นชอบหล่อน
เพียงแต่สำหรับคุณชายร่ำรวยตระกูลใหญ่เหล่านี้ เย่เสี่ยวเตี๋ยไม่สนใจมาแต่ไหนแต่ไร
เมื่อก่อน เย่เสี่ยวเตี๋ยอาศัยหน้าตางดงามของตนเองได้มีประโยชน์ต่อตระกูลมาก ไม่ยอมรับการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ใดๆ มาตลอด
แต่ครั้งนี้ การปฏิเสธของหล่อน เดิมทีตระกูลเย่ไม่ยอมรับ
จากจุดนี้สามารถเห็นได้ว่าตระกูลเย่ให้ความสำคัญต่อราชาเจียงผิงมาก
เวลานี้ เย่ม่านกลับวางแผนให้เป็นฉินซี
ถ้าเกิดราชาเจียงผิงสนใจฉินซีได้ งั้นตำแหน่งของเธอที่ตระกูลเย่ คงเพิ่มขึ้นมามากเลย
เหลียงเหลียนมองท่าทางโกรธเคืองของเย่ม่าน ไม่กล้าพูดอีก รีบพูดว่า “ล้วนให้คุณนายเป็นผู้ตัดสินใจครับ!”
สีหน้าเย่ม่านถึงได้สีหน้าดูดีขึ้นมาบ้าง จากนั้นพูดด้วยหน้าตาเคร่งขรึม “เพียงแต่ราชาเจียงผิงคนนี้ สรุปเป็นผู้วิเศษจากไหนกัน?”
ถึงตอนนี้ เย่ม่านยังไม่ชัดเจนต่อสถานะที่แท้จริงของราชาเจียงผิง
รู้เพียงว่าราชาเจียงผิงถูกผู้นำของแต่ละตระกูลใหญ่ในเจียงผิงเรียกอย่างเคารพว่าคุณหยาง อายุไม่ถึงสามสิบปี เป็นคนเมืองเจียงโจว
“สกุลหยาง อายุไม่ถึงสามสิบปี คนเจียงโจว ท่านว่าจะเป็นหยางเฉินหรือเปล่าครับ?”
เหลียงเหลียนถามด้วยความระมัดระวังทันใด
