ตอนที่ 570 ข้าพลาดเจ้าไป
อาหลานประคองซูจิ่วซือนอนลงบนเตียง ห่มผ้าให้ มองซูจิ่วซือด้วยสีหน้าวิตก “หวังว่าสวรรค์คงคุ้มครองคุณหนู”
นางอยากให้ซูจิ่วซือปลอดภัย อยากให้นางกับฟู่เฉินหรงสมหวังในรัก ฟู่เฉินหรงกลับมา ซูจิ่วซือจะได้พ้นทุกข์เสียที
“นางหนีพ้นเงื้อมมือมัจจุราชไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน อาหลาน เจ้าออกไปก่อน ข้าดูแลจิ่วซือเอง”
“เอ่อ…”
อาหลานลำบากใจ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน และซูจิ่วซือก็มีคนรักอยู่แล้ว
“คิดว่าข้าจะกินนางหรือ” จงโม่เจียงรู้สึกหงุดหงิด “ข้าอยากอยู่คุยกับจิ่วซือ”
“ก็ได้! ข้าออกไปก่อน”
อาหลานนึกถึงว่าจงโม่เจียงช่วยชีวิตซูจิ่วซือ จึงออกจากห้อง พอนางไปแล้ว จงโม่เจียงซึ่งใส่เสื้อคลุมสีดำก็ยกม้านั่งมาวางข้างเตียง เฝ้าดูซูจิ่วซือ วันหลังคงไม่มีโอกาสอย่างนี้อีก
แม้เขาไม่อยากอยู่กับเจ้าแม่ที่นี่ แต่ก็ฝืนใจตัวเอง ขอแต่ให้ซูจิ่วซือปลอดภัย เขายินดีอดทน เวลาสามเดือนไม่นานก็จะผ่านไป
ครู่หนึ่ง ซูจิ่วซือลืมตาขึ้น พอเห็นซูจิ่วซือฟื้น จงโม่เจียงก็ดีใจ “เจ้าฟื้นแล้ว?”
ซูจิ่วซือพยักหน้า นึกถึงคำพูดที่ได้ยินก่อนสลบไป ซูจิ่วซือจ้องหน้าจงโม่เจียงแล้วถาม “เจ้ารับปากเจ้าแม่ว่าอย่างไร?”
พอได้ยินคำพูดของซูจิ่วซือ จงโม่เจียงก็โล่งอก นางยังจำเรื่องราวได้ แสดงว่านางไม่เป็นไร สวรรค์เมตตานางแล้ว
“ไม่มีอะไร แค่อยู่กับเจ้าแม่ระยะหนึ่ง แม่นาง เจ้าไม่ต้องซาบซึ้งในตัวข้า ข้าบอกไว้แล้ว ถือว่าข้าชดเชยให้เจ้า คราวก่อนข้าเสียมารยาทกับเจ้า ทำให้เจ้าบาดเจ็บ”
จงโม่เจียงพูดอย่างขอไปที พยายามให้เรื่องนี้ผ่านไป ราวกับว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย
ซูจิ่วซือพูดด้วยน้ำเสียงแฝงความรู้สึกผิดอย่างล้ำลึก “เจ้าไม่ได้ติดค้างอะไรข้า จงโม่เจียง เจ้าพาข้ามาที่เขาเป่าหลิงข้าก็ซาบซึ้งมากแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าไม่ควรใส่ใจ”
“ช่วยคนก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด ถ้าช่วยแค่ครึ่งเดียว ข้าจะพาเจ้ามาที่นี่ทำไม?
เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องใส่ใจ ในเมื่อเจ้าไม่อยากอยู่กับข้า ข้าอยู่กับใคร เจ้าไม่ต้องใส่ใจ
เจ้าแม่แม้จะแก่ไปหน่อย แต่ดูแล้วเหมือนอายุเท่ากับข้า และนางก็สวยมาก ข้าอยู่กับนางสามเดือนไม่มีอะไรเสียหาย ข้าเป็นผู้ชาย”
จงโม่เจียงยังคงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ พูดจบก็ยิ้มให้ซูจิ่วซือ “จิ่วซือ ถ้าเจ้าอยากขอบใจข้า ก็อยู่ให้มีความสุข อย่าให้ความตั้งใจของข้าสูญเปล่า ข้ายังจะพูดคำนั้น ถ้าฟู่เฉินหรงทำไม่ดีกับเจ้า สำนักวิหคเขียวยินดีต้อนรับเจ้าตลอดเวลา”
“ขอบใจ จงโม่เจียง ข้าก็จะพูดคำนั้น วันหลังมีอะไรต้องการให้ข้าช่วยก็บอกได้ทันที” ซูจิ่วซือลังเลครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “จงโม่เจียง เจ้าอย่าทุ่มเทให้ข้า ถ้าเจอแม่นางที่เจ้าชอบอย่าปล่อยให้พลาด”
“ข้าพลาดเจ้าคนเดียว”
ซูจิ่วซือไม่รู้ว่าจะตอบจงโม่เจียงอย่างไร หากไม่มีฟู่เฉินหรง นางก็ไม่มีวันเลือกจงโม่เจียง สำหรับนางแล้ว ฟู่เฉินหรงเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง คงเป็นวาสนาที่มีต่อกัน
“ขออภัย”
นอกจากคำนี้ นางไม่มีอะไรจะพูดกับจงโม่เจียงอีก
“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นผู้หญิงใจแข็ง ไม่ยอมพูดเอาใจสักคำ เอาไว้พูดกับฟู่เฉินหรงเท่านั้นหรือ?”
ซูจิ่วซือไม่พูดไม่จา จงโม่เจียงก็ไม่พูดอะไรกับซูจิ่วซืออีก ขืนพูดต่อไปคงทำให้เขาซึ่งไม่เคยรักใครยิ่งรู้สึกเสียใจ
ตอนที่ 571 ชีวิตนี้มีลูกไม่ได้
“จิ่วซือ เจ้ามีอะไรไม่สบายหรือไม่?”
จงโม่เจียงเปลี่ยนเรื่องพูด
ซูจิ่วซือสั่นหัว บอกให้รู้ว่านางสบายดี
“งั้นก็ดีแล้ว วางใจเถอะ! ต่อไปหนอนไหมพิษไม่ทำอันตรายเจ้าแล้ว เจ้าแม่ไม่พอใจเฟิงเยว่นัก เจ้าจะจัดการอย่างไรกับเฟิงเยว่?”
“อย่าให้เขากลับไป เรื่องอื่นแล้วแต่เจ้าแม่จะจัดการ!”
“เขาไปไม่ได้หรอก” จงโม่เจียงเข้าใจที่ซูจิ่วซือพูด จึงพยักหน้าให้ซูจิ่วซือ
จงโม่เจียงอยู่ในห้องซูจิ่วซือครู่หนึ่งแล้วจากไป เดิมทีซูจิ่วซืออยากนอนพักสักครู่ นางพลิกตัวไปมาบนเตียงนอนไม่หลับ จึงลุกขึ้น
ขณะเปิดประตูออกไปก็เจออาหลานซึ่งเตรียมจะเข้ามา พอเห็นซูจิ่วซือ อาหลานก็ยืนมือไปประคอง “คุณหนู ไม่เป็นไรใช่หรือไม่!”
“ข้าไม่เป็นไร อาหลาน เจ้าลำบากแล้ว”
อาหลานยิ้มอย่างขัดเขิน “ข้าทำหน้าที่ของตัวเอง ครั้งนี้โชคดีที่มีจงโม่เจียง ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหนูมีองค์รัชทายาท เจ้าสำนักจงก็เป็นคนที่เหมาะสมกับคุณหนู เขาจริงใจต่อคุณหนูมาก”
“ข้าไม่เหมาะกับจงโม่เจียง และไม่อยากทำให้เขาเสียเวลา” ซูจิ่วซือเดินพลางพูด บริเวณเรือนของเจ้าแม่มีการดูแลอย่างดี มีดอกไม้หลากสีสวยงาม “ที่ข้าติดหนี้เขาต้องใช้อย่างอื่นชดเชย อาหลาน วันหลังไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก”
“ข้าเข้าใจ เรื่องนี้ฝืนใจกันไม่ได้” อาหลานอยู่ใกล้ซูจิ่วซือ รักษาระยะห่างก้าวหนึ่ง พูดเบาๆ “เจ้าสำนักจงลำบากแล้ว เจ้าแม่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ในวงการนักเลง ไม่รู้ว่าเจ้าสำนักจงจะเอาตัวรอดหรือไม่”
“ข้าจะไปคุยกับเจ้าแม่ ต้องมีทางออกแน่”
ซูจิ่วซือพูดจบ ก็เห็นเจ้าแม่กำลังเด็ดดอกไม้อยู่ที่มุมหนึ่งของสวน ซูจิ่วซือพาอาหลานเดินเข้าไป ยิ้มให้เจ้าแม่ “ขอบใจเจ้าแม่ที่ช่วยข้า”
“เจ้าไม่ต้องขอบใจข้า ข้าช่วยเจ้าย่อมมีเงื่อนไข ถ้าจะขอบใจต้องขอบใจจงโม่เจียง เขาเป็นคนช่วยเจ้า” เจ้าแม่ไม่ได้เงยหน้า มือหิ้วตะกร้า เก็บดอกไม้ ผมสีเงินบังใบหน้าของนางไว้ ทำให้เห็นหน้าตาของนางไม่ชัดเจน
“ยังมีอีกเรื่องหนึ่งข้าลืมเตือนเจ้า หนอนไหมพิษในสมองเจ้าเพียงแต่หลับไปเพราะผลเซียนหลิง ไม่ได้ถูกกำจัด
ตลอดชีวิตของเจ้าจะมีลูกไม่ได้ หากตั้งท้อง ผลเซียนหลิงจะหมดฤทธิ์
พอถึงตอนนั้นหนอนไหมพิษจะตื่น แม้เจ้าไม่ตาย แต่ก็กลายเป็นบ้า
พอถึงตอนนั้นลูกของเจ้าจะมีแม่ที่เป็นบ้า จงจำไว้อย่าตั้งท้อง ข้าขอเตือนไว้ ข้ามีผลเซียนหลิงเพียงผลเดียว ถ้าเจ้าไม่เชื่อคำเตือนของข้า ข้าก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้
ซูจิ่วซือซึ่งสงบมาตลอดพอได้ยินคำพูดนี้ก็หน้าซีดทันที ฟู่เฉินหรงต้องสืบทอดบัลลังก์ ไม่มีลูกไม่ได้แน่ พอถึงตอนนั้นแม้แต้ขุนนางก็จะกดดันฟู่เฉินหรง
เจ้าแม่หยุดเก็บดอกไม้ เงยหน้าขึ้นมองซูจิ่วซือด้วยความเสียดาย “ดูแล้วเจ้าไม่มีวาสนาอย่างนั้น ถ้าเจ้าเป็นพระชายารัชทายาท หากไม่มีลูกคงไม่สามารถยืนได้มั่นคง ขุนนางจะพากันคัดค้าน
พอถึงตอนนั้นฟู่เฉินหรงต้องมีพระสนม ไม่มีลูกไว้ผูกใจ เจ้าคงอยู่ในวังไม่มีความสุขแน่ อายุมากขึ้นยิ่งจะชัดเจนขึ้น ฟู่เฉินหรงจะรักเจ้าไปอีกกี่ปี?
การแข่งขันในวังก็คือเรื่องลูก เจ้าควรคิดให้ดี ข้าในฐานะผู้อาวุโสขอแนะนำเจ้า อย่าแต่งงานกับองค์รัชทายาท ไม่เช่นนั้นเจ้าจะแพ้อย่างราบคาบ ความรักของฮ่องเต้จะอยู่ได้สักกี่ปี”
ซูจิ่วซือไม่ได้กลัวว่าฟู่เฉินหรงจะรักนางนานเท่าไร แต่การไม่มีลูกจะส่งผลกระทบต่อฟู่เฉินหรง เขาต้องรับผิดชอบต่อทั่วทั้งแคว้นเจียง ต้องมีผู้สืบทอด นางควรทำอย่างไร?
