ตอนที่ 490 โชคดีจริงๆ ที่มีเจ้า
เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับตระกูลกู้อย่างไร จึงไปจากตระกูลกู้ แต่ไม่ได้ทำอะไรกับตระกูลกู้ และยังปล่อยซูเหมย แต่น้องชายคนนี้กลับแค้นเขา ถึงกับตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาถึงแคว้นเจียง
“อย่างนี้ก็ดี เจ้าต้องระวัง เวลานี้กู้จื่อหยวนไม่ใช่กู้จื่อหยวนคนเดิม”
ฟู่เฉินหรงโอบไหล่ของซูจิ่วซือ ให้ซูจิ่วซือพิงไหล่เขา ถอนหายใจเบาๆ “จิ่วซือ ลำบากหน่อยนะ ตั้งแต่มาที่แคว้นเจียง เจ้าก็ไม่ได้อยู่อย่างสงบ เกิดเรื่องไม่ขาด”
“รอให้ทุกอย่างจบลง เราคงได้อยู่อย่างสงบ นี่เป็นเส้นทางที่ข้าเลือกด้วยความยินดี ไม่ลำบาก”
ฟู่เฉินหรงเอียงหน้ามาจูบหน้าผากซูจิ่วซือ “ขอบใจเจ้า จิ่วซือ”
“ระหว่างเจ้ากับข้าจำเป็นต้องพูดขอบใจหรือ?”
ฟู่เฉินหรงหัวเราะ “แม้ไม่จำเป็น แต่ข้าก็ยังอยากพูด โชคดีจริงๆ ที่มีเจ้า”
“ข้ากับเจ้าลำบากไม่น้อย เราสองคนร่วมมือกัน”
“ใช่ ร่วมมือกัน”
คนอื่นเห็นแต่ความรุ่งโรจน์ของเขา เห็นว่าเขาเป็นลูกเลี้ยงไร้ชื่อได้เป็นรัชทายาท ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากตำแหน่งสูงสุด ห่างเพียงก้าวเดียว
เบื้องหลังการพูดคุยยิ้มหัวและการวางแผนแฝงด้วยความเหน็ดล้า
ความเหนื่อยล้านี้ซูจิ่วซือเข้าใจดี เบื้องหน้านาง เขาไม่จำเป็นต้องเก่งทุกอย่าง แต่เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ มีสุขมีทุกข์มีสนุกมีเศร้าและบางครั้งยังเผยความอ่อนแอออกมา
เขาผ่านชีวิตที่เต็มไปด้วยอุปสรรค ดูภายนอกเหมือนเป็นคนน่าใกล้ชิด แต่ความจริงขี้ระแวงมาก เพื่อความอยู่รอดในตระกูลกู้ ตั้งแต่เล็กเขาจึงทุ่มเทให้กับการเรียนรู้ ทำให้ตัวเองมีที่ยืนในตระกูลกู้ หรือแม้จะออกจากตระกูลกู้ก็ยังยืนได้อย่างมั่นคง
ชีวิตวัยเด็กของเขาไม่มีความสุขนัก ได้รับความรักความอบอุ่นน้อยมาก
สำหรับเขาแล้ว ไม่ว่าวัยเด็กหรือวัยผู้ใหญ่ คนที่ทำให้เขาอบอุ่นใจมีแต่ซูจิ่วซือเท่านั้น
นี่คือผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในหัวใจของเขาได้อย่างแท้จริง
พอมาถึงที่ทำการเมือง ฟู่เฉินหรงลงรถม้าก่อน แล้วประคองซูจิ่วซือลง พอรู้ว่าฟู่เฉินหรงมา ใต้เท้าจ้าวเจ้าเมืองก็อยู่รอที่หน้าประตูที่ทำการเมือง
“คารวะองค์รัชทายาท”
ใต้เท้าจ้าวคารวะฟู่เฉินหรงอย่างนอบน้อม ฟู่เฉินหรงโบกมือ “ใต้เท้าจ้าวไม่ต้องเกรงใจ ข้าต้องการพบมู่หยาง นำทางเถอะ!”
“องค์รัชทายาทเชิญตามผู้น้อยมา”
แม้มู่หยางจะเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ แต่ฟู่เฉินหรงเป็นรัชทายาท ในเมื่อรัชทายาทต้องการพบมู่หยาง ก็ไม่มีใครกล้าขัดขวาง เพียงแต่ไม่อาจพามู่หยางไปได้
เดิมทีฟู่เฉินหรงอยากจะจูงมือซูจิ่วซือ แต่ซูจิ่วซือสะบัดออก
นึกถึงนิสัยของซูจิ่วซือ ฟู่เฉินหรงจึงไม่ฝืน เวลานี้เขาเคยชิน หากซูจิ่วซืออยู่ข้างๆ มักจะจูงมือนางโดยไม่รู้ตัว เรื่องนี้กลายเป็นนิสัยไปแล้ว
ซูจิ่วซือตามหลังฟู่เฉินหรง ใต้เท้าจ้าวนำทางเอง พาทั้งสองไปยังคุกใหญ่ของเมือง มู่หยางอยู่ที่ห้องขังในสุด
“องค์รัชทายาท มู่หย่างอยู่นี่ ข้าจะรอองค์รัชทายาทที่ข้างนอก มู่หยางเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ของราชสำนัก องค์รัชทายาทไม่ควรคุยนาน เกรงว่าเขาจะพุ่งเข้าชนองค์รัชทายาท”
ขณะเดินมาที่ห้องขังมู่หยาง ใต้เท้าจ้าวรายงานอย่างนอบน้อม
ฟู่เฉินหรงโบกมือ “ออกไปเถอะ! ให้ทุกคนออกไป ข้าต้องการพูดกับมู่หยางตามลำพัง”
“เอ่อ…”
ใต้เท้าจ้าวเริ่มลำบากใจ
“หรือว่าใต้เท้าจ้าวไม่เข้าใจคำพูดของข้า?”
น้ำเสียงของฟู่เฉินหรงไม่พอใจอย่างชัดเจน ฟู่เฉินหรงปกติมักจะหัวเราะร่า แต่ต่อหน้าขุนนางจะเคร่งครัด แทบไม่พูดเล่น เวลานี้สีหน้ายิ่งเคร่งเครียด
ตอนที่ 491 เรื่องราวที่แท้จริง
พอได้ยินคำพูดของฟู่เฉินหรง ใต้เท้าจ้าวก็ตะลึง ไม่พูดอะไรอีก รีบพาเจ้าหน้าที่ถอยออกไป
ซูจิ่วซือเดินเข้าไปที่หน้าห้องขังทันที มู่หยางผมเผ้ารุงรัง ใส่ชุดนักโทษสีขาว แม้ท่าทางย่ำแย่ แต่เนื้อตัวยังสะอาด ไม่มีรอยเลือด ยังไม่ถูกทรมาน
พอเห็นซูจิ่วซือ มู่หยางก็รีบเดินมาที่ลูกกรง สองมือจับลูกกรงไว้ “ซือซือ เจ้ามาที่นี่ทำไม?”
“มาเยี่ยมเจ้า มู่หยาง เจ้ากับเฟิงหยวนมีเรื่องอะไรกัน?” ฟู่เฉินหรงก็เดินเข้ามา แล้วถาม
มู่หยางรู้ว่าทั้งสองอยากรู้เรื่องราวความเป็นจริง เขาไม่ชักช้า รีบเล่าความคับแค้นใจ “ข้าไม่ได้ฆ่าเฟิงหยวน
เมื่อเช้าข้าไปดื่มเหล้าที่ร้าน พบเฟิงหยวนอยู่ในร้าน ข้ากับเขาไม่คบหากันมาก่อน วันนี้ไม่รู้ทำไมจู่ๆ เขาก็มาพูดต่อหน้าข้าว่าซือซือหลอกล่อองค์รัชทายาท
ข้าโกรธจัด ก็เลยทะเลาะกับเขา กู้จื่อหยวนเข้ามาพาเฟิงหยวนออกไป
ต่อมาข้าไปดื่มเหล้าที่ห้องพิเศษ ไม่รู้ทำไมรู้สึกวูบไป
พอข้าตื่นขึ้นมาก็เห็นเฟิงหยวนฟุบอยู่บนเก้าอี้ข้า ข้าทดสอบลมหายใจรู้ว่าเขาตายแล้ว เนื้อตัวยังอุ่น เพิ่งตายไม่นาน
ตามตัวและมือข้าเลอะเลือดของเฟิงหยวน ยังไม่ทันออกไป กู้จื่อหยวนก็ผลักประตูเข้ามา ตะโกนว่าข้าฆ่าคน เหตุการณ์ต่อมาเจ้าก็รู้แล้ว”
“ใช่ ข้าได้ยินจากปากคนอื่นในร้านเหล้า สองสามวันที่ผ่านมาเฟิงหยวนกับกู้จื่อหยวนใกล้ชิดกันมาก เรื่องนี้มีการวางแผนที่วงไว้แล้ว ต้องโทษข้าที่ประมาท จึงหลงกลพวกมัน”
มู่หยางโกรธจัด เขากำหมัดชกลูกกรง ซูจิ่วซือเคยเตือนเขาแล้ว ให้เขาระวังตัวมากขึ้น แต่สองสามวันมานี้เขาอารมณ์ไม่ดี จึงไปดื่มเหล้าที่ร้านฉางถิงจวี เมื่อก่อนเขาก็ชอบไปดื่มเหล้าที่นั่น
แม้มู่หยางไม่บอก แต่ซูจิ่วซือก็เดาออก
ตั้งแต่ต้นจนจบคนของจวนซิ่นอ๋องไม่เผยตัวเลย แต่ให้กู้จื่อหยวนออกหน้า
เรื่องนี้ทำได้เยี่ยมยอด กู้จื่อหยวนไม่มีบุญคุณความแค้นกับตระกูลเฟิงและตระกูลมู่ คำพูดของเขาทำให้คนเชื่อได้ง่าย อีกทั้งความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฟู่เฉินหรง คราวนี้จวนซิ่นอ๋องสามารถเลี่ยงออกไปดูอยู่ห่างๆ
กู้จื่อหยวนแค้นพวกเขาอยู่แล้ว ให้กู้จื่อหยวนเปลี่ยนคำให้การจึงไม่ใช่เรื่องง่าย พอนึกได้อย่างนี้ ซูจิ่วซือรู้สึกวิตกมาก
พอเห็นสีหน้าของซูจิ่วซือ มู่หยางรีบปลอบใจ “ซือซือ ไม่ต้องห่วงข้า ท่านแม่เคยทำนาย ว่าข้าจะอยู่ถึงอายุเก้าสิบปี ข้าอายุยืนแน่?
ครั้งนี้คงแค่ตกใจแต่ไม่เป็นอันตราย ข้าถูกใส่ร้าย องค์รัชทายาท รีบพาซูจิ่วซือออกไปจากที่นี่เถอะ คุกเป็นสถานที่อัปมงคล ไม่ใช่ที่ที่ซือซือจะมา”
“เมื่อก่อนข้าก็เคยติดคุก คุกสำหรับข้าไม่ใช่สถานที่อัปมงคล พี่รอง ข้ากับเฉินหรงจะหาทางช่วยพี่ พี่ต้องยืนหยัดให้ได้”
“ข้าไม่กลัวหรอก กล้าดีก็เข้ามาเลย องค์รัชทายาท รีบเอามือออก ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันเกินไป อย่าถือโอกาสที่ข้าไม่อยู่รังแกน้องสาวข้า
