ตอนที่ 478 ตายด้วยกัน
ฟู่อี้หานเอ๋ยฟู่อี้หาน เมื่อก่อนข้าตาบอดถึงแต่งงานกับเจ้า ในเมื่อเจ้าใจร้ายกับข้า ก็อย่าโทษว่าข้าไร้น้ำใจ
นางประคองฟู่อี้หานขึ้นไปบนเตียง จูอวี้ซิ่วมีฐานะเป็นชายา สาวใช้ข้างนอกจึงนึกว่าทั้งสองคืนดีกันแล้ว ไม่มีใครกล้าเข้ามาถาม จูอวี้ซิ่วบอกให้สาวใช้ข้างนอกออกไป เรียกเฉี่ยวเชี่ยนเข้ามา
พอเห็นฟู่อี้หานนอนบนเตียง เฉี่ยวเชี่ยนก็ตะลึงงัน “ชายา นี่…”
จูอวี้ซิ่วนั่งอยู่ข้างเตียง สีหน้าสงบ “เฉี่ยวเชี่ยน เจ้าติดตามข้ามาหลายปี เจ้ารีบออกไปจากจวนซิ่นอ๋องตอนนี้ ขืนช้าจะไม่ทัน”
“ชายา จะทำอะไร?”
จูอวี้ซิ่วยิ้มหยัน “ข้าจะตายพร้อมกับฟู่อี้หาน”
“ชายา อย่าทำอย่างนี้” เฉี่ยวเชี่ยนรีบคุกเข่าลง พูดขึ้นอย่างร้อนใจ “ชายาอย่าทำอะไรโง่ๆ ชายายังมีลูกชายกับลูกสาว ทำเรื่องโง่ๆ ได้อย่างไร”
“เหลียงอวี้ไม่มีลูก นางจะดูแลเด็กเอง จวนซิ่นอ๋องไม่ทอดทิ้งเด็กสองคนนี้แน่ เฉี่ยวเชี่ยน เจ้าก็เห็นแล้ว ชีวิตข้าถูกทำลายหมดสิ้น ข้าไม่มีวันปล่อยฟู่อี้หานแน่ เขาจะหย่าข้า แล้วจะอยู่อย่างสุขสำราญ ฝันไปเถอะ ถ้าข้าลงนรก ก็ต้องลากเขาไปด้วย”
“ชายา ทั้งหมดนี้ต้องโทษซูจิ่วซือ ชายาไม่แก้แค้นแล้วหรือ?”
เฉี่ยวเชี่ยนปราม
“เรื่องแก้แค้น คนจวนซิ่นอ๋องต้องทำแน่ พวกเขาไม่มีวันปล่อยซูจิ่วซือ แค้นนี้ให้พวกเขาชำระ เฉี่ยวเชี่ยน ข้าบอกไว้ก่อนแล้ว ถ้าเทียบกับซูจิ่วซือ ข้าแค้นฟู่อี้หานมากกว่า
ตั้งแต่แต่งงานกับเขา ข้าก็จริงใจต่อเขา แล้วเขาทำกับข้าอย่างไร?
ข้ากำลังลำบาก ในฐานะที่เป็นสามี เขาไม่ได้ปลอบใจข้าเลย แต่กลับเหยียบย่ำข้า เจ็บตรงไหนก็เหยียบตรงนั้น รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาใจร้ายอย่างนี้ ทำไมข้าต้องทน ความหวังสูงสุดในชีวิตของเขาคือเป็นรัชทายาท ข้าต้องการให้เขาตายด้วยความแค้น”
“ชายา…”
เฉี่ยวเชี่ยนยังพูดไม่จบ จูอวี้ซิ่วก็โบกมือ “ไม่ต้องพูดแล้ว เฉี่ยวเชี่ยน ชีวิตอย่างนี้ลำบากเกินไป ข้าไม่อยากอยู่อย่างนี้ ไม่งั้นสักวันหนึ่งข้าคงแค้นใจตาย
คนจวนซิ่นอ๋องข้ามองออกหมด วันข้างหน้าชีวิตข้าคงอนาถมาก ข้ารู้ดี แทนที่จะจบชีวิตอย่างคับแค้นใจ สู้ดึงฟู่อี้หานมาตายด้วยกันดีกว่า ข้าไม่มีวันปล่อยเขาง่ายๆ ”
เฉี่ยวเชี่ยนเช็ดน้ำตาอย่างอดไม่อยู่ “แต่บ่าวไม่อยากให้ชายาจากไป”
“นี่เป็นชะตากรรมของข้า เฉี่ยวเชี่ยน ฟังนะ เจ้ารีบไป ถ้าจะตายก็อย่าตายที่นี่ ที่นี่สกปรกเกินไป”
เฉี่ยวเชี่ยนไม่พูดต่อ จูอวี้ซิ่วจับแขนเฉี่ยวเชี่ยนไว้แน่น เล็บแทบจะจิกลงไปในเนื้อของเฉี่ยวเชี่ยน จูอวี้ซิ่วสองตาแดงก่ำ เบิ่งตามองเฉี่ยวเชี่ยน “เจ้าคงพลอยลำบากไปด้วย หลังจากข้าตาย คนจวนซิ่นอ๋องคงจับเจ้า ถ้าตกอยู่ในกำมือของพวกเขาเจ้าจะทรมานยิ่งกว่าตาย เฉี่ยวเชี่ยน รีบไปเถอะ เอาข้าวของที่ข้าให้เจ้าไปให้ท่านแม่ของข้า ข้าก็พอใจแล้ว”
เฉี่ยวเชี่ยนกลับไม่กลัวตาย ชีวิตนางเป็นของจูอวี้ซิ่ว ในเมื่อเจ้านายจะตาย นางก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไป
“ไปเดี๋ยวนี้ อย่าร่ำไร ขืนช้าข้ากลัวว่าเจ้าจะไปไม่ได้”
“ชายา…”
เฉี่ยวเชี่ยนไม่อาจตัดใจจากไป จูอวี้ซิ่วไล่อีก เฉี่ยวเชี่ยนรู้ว่าตนไม่อาจพูดให้จูอวี้ซิ่วเปลี่ยนใจได้ พอนึกถึงของที่จูอวี้ซิ่วทิ้งไว้ให้ จึงออกไป
หลังจากเฉี่ยวเชี่ยนไปแล้ว จูอวี้ซิ่วก็กลับมาข้างเตียง นางหยิบกรรไกรที่ซ่อนไว้ในอกเสื้อ ยิ้มให้ฟู่อี้หานอย่างอำมหิต “ฟู่อี้หาน ข้าจะพาเจ้าลงนรก ชาติหน้า ถ้าเจ้าสู่ขอข้า ข้าไม่มีวันแต่งกับเจ้าแน่
เมื่อก่อนเจ้ายังคำนึงถึงหน้าตาข้า พอข้าโดนวางยา ข้าโดนทำให้เสียโฉม เจ้ากลับโหดร้ายยิ่งกว่าซูจิ่วซือ อย่างน้อยซูจิ่วซือก็ไม่อาจทำร้ายหัวใจข้าได้ แต่เจ้ากลับพูดเสียดแทงใจข้า ข้าทำอะไรผิดหรือ?”
ตอนที่ 479 หมดเวรหมดกรรมแล้ว
“เจ้าพูดอีกทีซิว่าข้าทำให้จวนซิ่นอ๋องขายหน้า ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับเจ้า เจ้าคิดว่าตัวเจ้าทำให้จวนซิ่นอ๋องขายหน้าหรือไม่?
ข้ายังไม่ตายเจ้าก็ปล่อยให้คนต่ำทรามมายึดครองอุทยานของข้า และยังยกลูกข้าให้เหลียงอวี้ ฟู่อี้หาน เจ้าจงใจทำอย่างนี้ เป็นผัวเมียห้าปี เจ้าไม่มีน้ำใจต่อข้าแม้แต่น้อย”
พูดจบจูอวี้ซิ่วก็วางกรรไกรลง นางยังไม่อาจตัดใจฆ่าฟู่อี้หาน
จูอวี้ซิ่วเอาผ้าห่มบนเตียงคลุมหัวของฟู่อี้หานไว้ เริ่มต้นมือนางยังสั่น ในสมองนึกถึงการกระทำทุกอย่างของฟู่อี้หาน
นางใช้มีดกดผ้าห่ม ฟู่อี้หานยังสลบอยู่ ความรู้สึกหายใจไม่ออกทำให้เขาเริ่มฟื้นขึ้น แต่เพราะถูกวางยา ไร้เรี่ยวแรง จึงได้แต่ดิ้นรนครู่หนึ่งแล้วนิ่งเงียบไป
จูอวี้ซิ่วหลับตา น้ำตาไหล น้ำตาถูกบาดแผลทำให้รู้สึกแสบ นางไม่ได้เช็ดน้ำตา รอครู่หนึ่งจึงปล่อยมือ ล้มลงพื้นอย่างหมดแรง
ขณะที่ล้มลงกับพื้น จูอวี้ซิ่วก็ไม่พูดอะไรอีก สมองว่างเปล่า ในใจทั้งยินดีและปวดร้าว นางแค้นฟู่อี้หาน แต่เขาก็เป็นสามีของนาง
นางรู้ว่าถ้าฆ่าฟู่อี้หาน นางก็ไม่อาจรอดชีวิต ดังนั้น วันนี้นางจึงไม่คิดจะหนีออกไปจากห้อง นางมองฟู่อี้หานบนเตียงเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหยิบกรรไกรบนพื้น แทงอกตัวเองอย่างสุดแรง
ฟู่อี้หาน ชาติหน้า เราอย่าได้พบกันอีก หมดเวรหมดกรรมแล้ว
วันรุ่งขึ้น ขณะที่ซูจิ่วซือกินมื้อเช้าในห้อง จู่ๆ มู่หยางก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน น้ำเสียงตื่นเต้นเป็นพิเศษ “ซือซือ จวนซิ่นอ๋องเกิดเรื่องแล้ว”
ซูจิ่วซือกำลังกินโจ๊กอยู่ พอได้ยินว่าจวนซิ่นอ๋องเกิดเรื่อง นางก็วางโจ๊กถั่วแดงลง ถามด้วยความประหลาดใจ “จวนซิ่นอ๋องเกิดเรื่องอะไรพี่รองถึงได้ดีใจอย่างนี้”
มู่หยางนั่งม้านั่งตรงกันข้ามกับซูจิ่วซือ รินชาให้ตัวเองถ้วยหนึ่งแล้วพูดขึ้น “นี่เรียกว่ากรรมตามสนอง ซือซือ เมื่อคืนฟู่อี้หานโดนอุดจมูกตายในห้องของตัวเอง ส่วนชายามีกรรไกรแทงอก ตายทั้งสองคน
นี่ไม่ใช่กรรมตามสนองหรอกหรือ ได้ข่าวว่าเมื่อคืนมีแต่สาวใช้ของชายาเข้าไปในห้อง เวลานี้สาวใช้ไปไหนไม่มีใครรู้ จวนซิ่นอ๋องกำลังประกาศจับสาวใช้คนนี้
ซูจิ่วซือชะงัก ไม่มีใจจะกินมื้อเช้าต่อ ถ้าเดาไม่ผิด จูอวี้ซิ่วคงฆ่าฟู่อี้หาน แล้วฆ่าตัวตายตาม สาวใช้ของจูอวี้ซิ่วคงไม่ใจกล้าถึงขั้นฆ่าเจ้านาย
นางเพียงแต่นึกไม่ถึงว่าจูอวี้ซิ่วถึงกับลงมือฆ่าฟู่อี้หาน เดิมทีนึกว่าอย่างมากนางคงอาละวาดจนจวนซิ่นอ๋องไม่เป็นอันสงบ นางประเมินจูอวี้ซิ่วต่ำเกินไปจริงๆ
นิสัยของจูอวี้ซิ่วโหดกว่าที่นางคิด
ซูจิ่วซือครุ่นคิด มู่หยางพูดต่อ “เดิมทีซิ่นอ๋องจะให้ฟู่อี้หานยกทัพไป เวลานี้ฟู่อี้หานตายแล้ว แผนการที่ซิ่นอ๋องวางไว้ก็สูญเปล่า”
ฟู่จิ่งตั้งใจจะให้ฟู่อี้หานยกทัพไปจริงๆ และคงถูกทัดทานอย่างหนัก เวลานี้ฟู่อี้หานตายแล้ว ฟู่เฉินหรงจึงยกทัพไปได้อย่างราบรื่น คนอื่นไม่มีเหตุผลที่จะคัดค้าน
นางรู้ว่าจะมีคลื่นลูกใหญ่กว่านี้ตามมาอีก
เมื่อก่อนตอนที่จูอวี้ซิ่วบาดเจ็บ คนจวนซิ่นอ๋องอาจจะไม่เคลื่อนไหวอะไร เวลานี้ฟู่อี้หานตายแล้ว เรื่องนี้ทำให้คนจวนซิ่นอ๋องโกรธแค้นอย่างหนัก พวกนั้นต้องมีการเคลื่อนไหวแน่ ไม่มีวันปล่อยให้เรื่องผ่านไปอย่างเงียบๆ ฟู่อี้หานเป็นลูกชายคนโตของฟู่จิ่ง เป็นผู้สืบทอดจวนซิ่นอ๋อง ฐานะไม่ต่ำเลย
นางไม่กลัวอะไร กลัวแต่ว่าคนจวนซิ่นอ๋องจะจัดการกับตระกูลมู่
