ตอนที่ 464 มีเจ้าเคียงข้าง ดีจริงๆ
พอนึกถึงความสัมพันธ์อันสลับซับซ้อนระหว่างเขากับกู้หลียวน ฟู่เฉินหรงก็กลั้นไม่อยู่ เขาหัวเราะขึ้นมาทันที “ใช่ ใช่ เขาเป็นพี่ใหญ่ของข้า ต่อไปก็เป็นลูกชายข้า ฮ่าฮ่าฮ่า จิ่วซือ บางครั้งข้าอยากบอกความจริงให้หลียวนรู้ ถ้าหลียวนรู้ความจริงไม่รู้ว่าเขาจะทำหน้าอย่างไร”
“บังอาจ” ซูจิ่วซือถลึงตาใส่ฟู่เฉินหรง “ลองพูดออกมาสักคำไหม?”
ฟู่เฉินหรงผู้ไม่กลัวฟ้าดินยอมทันที “ไม่บังอาจ”
ซูจิ่วซือโอบแขนของฟู่เฉินหรง “อย่าให้หลียวนรู้ความจริงเด็ดขาด ขอให้เรื่องนี้เป็นความลับตลอดกาล อยู่กับหลียวนอย่างนี้ก็ดี ข้าพอใจมาก”
ฟู่เฉินหรงลูบผมซูจิ่วซือ “ดี ข้าเข้าใจความหมายของเจ้า รอหลียวนแต่งงาน เจ้าก็ไม่ต้องห่วงเรื่องของเขาแล้ว”
“เป็นห่วงตลอดไป”
ฟู่เฉินหรงจูบหน้าผากซูจิ่วซือ “มีเจ้าอยู่เคียงข้าง ดีจริงๆ
จิ่วซือ สวรรค์ส่งข้าไปแคว้นเว่ย คงต้องการให้ข้ารู้จักเจ้า เมื่อยี่สิบปีก่อนเราก็รู้จักกันแล้ว วาสนาระหว่างเราสองคนคงมีตั้งแต่ต้น แต่เวลานั้นเจ้ายังเด็ก ไม่งั้นข้าไม่ปล่อยให้ใครข่มเหงเจ้าแน่”
“เวลานั้นเจ้ายังเด็กจริงๆ หน้าตาน่ารัก พอดูก็รู้ว่าเป็นเด็กฉลาด ไม่งั้นซูเหมยคงไม่เลือกเจ้า”
ซูจิ่วซือยังจำฟู่เฉินหรงตอนเด็กได้ แม้ยังเล็กแต่หน้าตาหล่อเหลา และเข้าใจเหตุผล เวลานั้นนางคาดไม่ถึงว่าวันหนึ่งนางกับเด็กคนนี้จะมีวาสนาต่อกันอย่างแนบแน่น ทั้งหมดนี้สวรรค์กำหนดไว้แล้ว
“ข้าก็จำเจ้าตอนนั้นได้ ข้ารู้ว่าเจ้าช่วยข้า จึงจำเจ้าได้แม่น คาดหวังว่าโตขึ้นจะพบเจ้าอีก จะได้ตอบแทนบุญคุณเจ้าที่ช่วยชีวิตข้า
พอไปอยู่กับตระกูลกู้ ข้าก็ลืมเหตุการณ์ทุกอย่าง สวรรค์คงอยากให้ข้านึกถึงเจ้า จึงส่งเจ้ามาอยู่ข้างหน้าข้า จิ่วซือ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะสวรรค์กำหนด ไม่ว่าอย่างไรข้าจะไม่ทำให้สวรรค์ผิดหวัง”
ซูจิ่วซือไม่พูด ได้แต่ยิ้มน้อยๆ ในใจรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ ได้อยู่กับเขาอย่างนี้ ดีจริงๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะฟู่เฉินหรง ในใจนางคงมีแต่ความแค้น ไม่มีอะไรอีก ฟู่เฉินหรงทำให้นางได้สัมผัสความรักความอบอุ่น ทำให้นางอ่อนโยน ทำให้นางรู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างดีงาม นอกจากความแค้น ยังมีความหวังรออยู่
พอถึงร้านเหล้าเทียนหยา ฟู่เฉินหรงลงรถม้าไปก่อน ยื่นมือมาประคองซูจิ่วซือลงจากรถม้า ทั้งสองเดินเรียงกันเข้าไปในร้าน ผู้จัดการกับคนรับใช้ในร้านรู้จักนาง พอเห็นทั้งสอง ผู้จัดการก็เข้ามาต้อนรับ “องค์รัชทายาทกับคุณหนูมู่มาแล้ว”
“หลียวนล่ะ?”
ซูจิ่วซือไม่เห็นกู้หลียวน จึงถามขึ้น
“เถ้าแก่อยู่ในห้องครัว”
“โห ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก หลียวนทำครัวเป็น ข้าไปดูหน่อย”
ฟู่เฉินหรงประหลาดใจมาก รีบจับมือซูจิ่วซือเข้าไปในครัว
พอไปถึงครัวก็เห็นกู้หลียวนยืนอยู่ข้างกระทะใบใหญ่ ในนั้นน้ำกำลังเดือดพล่าน กู้หลียวนถือตะหลิวใหญ่คนกระทะเป็นระยะๆ
พอถึงตอนนี้แม้แต่ซูจิ่วซือก็รู้สึกประหลาดใจ กู้หลียวนทำครัวเป็น นี่เป็นเรื่องอัศจรรย์จริงๆ
“ต้มอะไรหรือ?”
ฟู่เฉินหรงยื่นคอไปดู แต่ดูไม่ออกว่าในกระทะมีอะไรอยู่
“เนื้อไก่”
ตอนที่ 465 กู้หลียวนทำครัว
กู้หลียวนจ้องกระทะอย่างตั้งอกตั้งใจ ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“เนื้อไก่เจ้าไม่เหมือนเนื้อไก่”
“ปิงปิงไม่ชอบกินหนังไก่ ข้าจึงลอกหนังออก” กู้หลียวนชี้แจง
“ในที่สุดคนจรก็กลับบ้าน แล้วยังลงมือทำอาหาร
หลียวน เจ้าเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ถ้าแม่นางคนก่อนๆ รู้ว่าเจ้าเข้าครัวต้มไก่ให้ผู้หญิง คงพากันประหลาดใจ ปิงปิงเก่งจริงๆ ทำให้เจ้าหมอบราบคาบแก้ว”
กู้หลียวนเข้าครัวเป็นเรื่องอัศจรรย์สำหรับฟู่เฉินหรง เขากับกู้หลียวนเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก กู้หลียวนเป็นคนชอบสถานที่สงบ ห้องที่มีน้ำมันเยิ้มอย่างครัวเขาไม่เข้ามายุ่งแน่
คนจรในสนามรักกลายเป็นคนรักเดียวใจเดียว ฟู่เฉินหรงคาดไม่ถึง
กู้หลียวนเช็ดเหงื่อ “จิ่วซือ เฉินหรงก็ไม่เคยเข้าครัว เจ้ารีบบอกรายการอาหารที่เจ้าชอบ ให้เขาหัดทำ”
ซูจิ่วซือสั่นหัวอย่างหนักแน่น “ไม่จำเป็น พ่อครัวทำอร่อยแล้ว ทำไมต้องให้ตัวเองลำบาก”
กู้หลียวนนึกถึงตอนอยู่ที่บ้านของหวังเฉิง ซูจิ่วซือเข้าครัวทำอาหาร เขาอดหัวเราะไม่ได้ “เกือบลืมไป เจ้าก็ไม่เข้าครัว ฝีมือทำอาหารของเจ้าไม่มีใครกล้ากิน แต่น้ำแกงไก่ที่ข้าต้มอย่างน้อยก็พอกินได้”
“อย่ามาว่าจิ่วซือ ที่เจ้าทำนี่ดูดี แต่ไม่แน่ว่าจะอร่อยอย่างจิ่วซือทำ ถ้าข้าทำเองจิ่วซือคงลำบากใจ ให้พ่อครัวที่เก่งที่สุดมาทำให้กินไม่ดีกว่าหรือ? ทำไมต้องลำบากตัวเอง”
ฟู่เฉินหรงยื่นมือไปโอบไหล่ซูจิ่วซือ ไม่ยอมให้ใครมาว่าซูจิ่วซือเด็ดขาด
“อาหารที่ซูจิ่วซือทำมีแต่เจ้าที่กล้าพูดว่าอร่อย”
“หลียวน เดี๋ยวให้ข้าชิมแทนปิงปิง?”
กู้หลียวนปฏิเสธ ราวกับว่าน้ำแกงนี้เป็นของล้ำค่า “ไม่ได้ ข้าทำให้ปิงปิง ถ้าเหลือค่อยให้เจ้ากิน”
“เจ้าเห็นปิงปิงเป็นหมูหรือ น้ำแกงกระทะใหญ่ขนาดนี้ให้ปิงปิง จะกินหมดหรือ? เจ้าไม่ให้ ข้าก็ไม่สนใจ ผู้หญิงของข้า ข้าดูแลเอง”
“เจ้าสองคนออกไปก่อน อย่ามารบกวนข้า” กู้หลียวนไล่ทั้งสองออกไป “คุยไปคุยมา เดี๋ยวน้ำแกงไหม้ไม่รู้ตัว”
ฟู่เฉินหรงกระซิบข้างหูซูจิ่วซือ “รู้สึกไหมว่าข้าดีกว่าเจ้าลูกชาย? เจ้าลูกชายใจร้าย ต้มน้ำแกงยังไม่ให้เจ้ากิน”
ซูจิ่วซือถลึงตาใส่ฟู่เฉินหรง แล้วพูดขึ้น “หลียวน จูอวี้ซิ่วเสียโฉมแล้ว ข้าสั่งสอนนาง เจ้าดูแลปิงปิงให้ดี ไม่ต้องไปทำอะไรคนจวนซิ่นอ๋อง”
กู้หลียวนชะงัก เงยหน้าขึ้นทันที “เจ้าทำนางเสียโฉม?”
“ใช่ เพิ่งจัดการไปเมื่อเช้านี้ ข้าบอกแล้วว่าไม่ปล่อยคนที่ทำร้ายปิงปิงแน่ หลียวน เจ้าไปรวบรวมคน วันหลังคงได้ใช้ประโยชน์”
กู้หลียวนพยักหน้า จากนั้นก็ไม่ลืมพูดเอาใจใส่ซูจิ่วซือ “เจ้าไม่บาดเจ็บใช่ไหม!”
“สั่งสอนผู้หญิงอย่างนี้ จิ่วซือจะบาดเจ็บได้อย่างไร” ฟู่เฉินหรงน้ำเสียงยังคงภูมิใจ กู้หลียวนคุ้นเคยกับการที่ฟู่เฉินหรงยกย่องซูจิ่วซือทุกอย่าง
เขารู้ว่าซูจิ่วซือเก่ง เรื่องนี้เดิมทีเขาควรจะเป็นคนทำ นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือทำแทนเขา
วันหลังเขาจะทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น สามารถช่วยฟู่เฉินหรงกับซูจิ่วซือได้ และสามารถปกป้องปิงปิง ผ่านเหตุการณ์ครั้งนี้ เขาเข้าใจอย่างชัดเจน ว่าตนไม่มีความสามารถที่จะปกป้องเผยปิงปิง
เหตุการณ์อย่างนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก นี่เป็นครั้งสุดท้าย เมื่อก่อนเขาเอาแต่ใจตัวเอง เพราะชีวิตไม่มีอะไรที่มีความหมายสำหรับเขา เขาจึงอยู่อย่างเรื่อยเปื่อย แต่เวลานี้เขาจริงจัง รักเผยปิงปิงอย่างจริงจัง เรียนรู้ที่จะเป็นสามีที่ดี
