ตอนที่ 444 ที่หอนางโลมนั่น
เสียงของฟู่เฉินหรงดังขึ้น แล้วเจ้าตัวก็เดินเข้ามา เขาก้าวไปหาซูจิ่วซือ สั่งชิงซานกับผู้จัดการช่วยกันพากู้หลียวนไปพักผ่อนที่ห้องข้างบน
เขารู้ว่าถ้าซูจิ่วซือเห็นกู้หลียวนเหนื่อยล้าอย่างนี้คงวิตกแน่ เพราะนางเป็นแม่ ไม่เหมือนการเป็นน้อง นิสัยของกู้หลียวน เขารู้ดี แม้ใครจะเตือนอย่างไร ก็ไม่ไปพักแน่
พอเห็นฟู่เฉินหรงจับมือซูจิ่วซืออย่างหน้าตาเฉย มู่หยางก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที “องค์รัชทายาท ชายหญิงไม่ใกล้ชิดกันเกินไป องค์รัชทายาทโปรดควบคุมตัวเอง น้องสาวข้ายังไม่ออกเรือน”
เขาไม่เข้าใจจริงๆ รัชทายาทคนนี้ไม่รู้จักมารยาทเลย คอยแต่จะกอดจับมือ และทำต่อหน้าต่อตาเขา
ถ้าหมั้นหมายกันแล้ว เขาคงไม่มีอะไรจะต่อว่า แต่เวลานี้ทั้งสองไม่ได้หมั้นหมายกัน ฟู่เฉินหรงในสายตาของคนทั่วไปเขามีคู่หมั้นแล้ว ทำอย่างนี้ไม่ถูกแบบแผน คนอื่นเห็นเข้า ไม่รู้ว่าจะว่าซูจิ่วซือลับหลังอย่างไร
เรื่องนี้ซูจิ่วซือเองก็จนใจ แต่ฟู่เฉินหรงทำตามอำเภอใจมาตลอด ต่อว่าเขาก็ไม่ได้ผล เขาไม่ฟังเลย
ฟู่เฉินหรงเองก็ปวดหัวกับมู่หยาง ทำตัวเหมือนยายแก่คอยพร่ำสอนอย่างทื่อๆ
“จิ่วซือไม่ได้ว่าอะไร ทำไมคุณชายมู่ถึงไม่พอใจอย่างนี้?”
“เจ้า…ซือซือถูกบังคับ”
ฟู่เฉินหรงเลิกคิ้ว “ดูแล้วคุณชายมู่ยังไม่เข้าใจน้องสาวของตัวเอง ถ้าจิ่วซือไม่ยอม ใครก็บังคับนางไม่ได้”
“เฉินหรง มีข่าวอะไรหรือไม่?” เพื่อไม่ให้ทั้งสองปะทะกันต่อ ซูจิ่วซือจึงแอบสลัดออกจากมือของฟู่เฉินหรง แล้วถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องพูด
ฟู่เฉินหรงรู้นิสัยของซูจิ่วซือ ไม่ได้จับมือซูจิ่วซือต่อ เขาเริ่มพูดจริงจัง “ยังไม่รู้ว่าปิงปิงอยู่ที่ไหน ปิงอวิ๋นอยู่ที่จวนซิ่นอ๋องก็ไม่พบอะไร เมื่อวานจื่อหยวนอยู่ที่จวนซิ่นอ๋องตั้งนาน ปิงอวิ๋นก็ไม่เห็นจื่อหยวน เห็นแต่ตอนที่จื่อหยวนออกไปกลางดึก หลังจากนั้นก็ไม่ได้ออกไปจากโรงเตี๊ยม
ถ้าคาดไม่ผิด จวนซิ่นอ๋องคงมีห้องลับ เมื่อคืนมีรถม้าออกไปทางประตูหลังจวนซิ่นอ๋อง ปิงอวิ๋นตามออกไป ก็ไม่พบอะไร หลงกลล่อเสือออกจากถ้ำ
ปิงปิงน่าจะอยู่ที่จวนซิ่นอ๋อง และคงถูกส่งออกจากจวนซิ่นอ๋องแล้ว เมื่อคืนไม่มีคนออกนอกเมือง เช้านี้ข้าให้ชิงซานเฝ้าประตูเมือง ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ข้าคิดว่าปิงปิงน่าจะยังอยู่ในเมือง”
“สถานที่ที่ควรจะหาก็หาหมดแล้ว หรือว่าต้องค้นตามบ้านเรือนแต่ละหลัง? ถ้าอย่างนี้ต้องออกคำสั่งค้น” พอพูดถึงเผยปิงปิง มู่หยางลืมเรื่องที่ไม่พอใจเมื่อกี้ทันที สีหน้าแสดงความวิตก เวลานี้เขากลัวว่าเผยปิงปิงจะตกอยู่ในอันตราย
“นอกจากบ้านเรือนราษฎร ยังมีสถานที่ที่พวกเรายังไม่ได้หา”
ซูจิ่วซือครุ่นคิด แล้วโพล่งขึ้น
“ร้านเหล้าโรงเตี๊ยมก็ค้นหาหมดแล้ว แม้แต่คณะงิ้วก็ไปตามหา”
ซูจิ่วซือเงยหน้าขึ้น ดวงตาไม่แสดงความรู้สึกออกมาชัดเจน “ยังมีหอนางโลม ที่อื่นตามหาหมดแล้ว แต่เราไม่ได้นึกถึงหอนางโลม”
“เป็นไปได้อย่างไร แม่นางเผยจะไปสถานที่อย่างนั้นได้อย่างไร” มู่หยางสั่นหัวทันที เขานึกไม่ออกว่าเผยปิงปิงจะอยู่ที่อย่างนั้น
“ในเมื่อจะหา ก็ต้องหาทุกที่อย่าให้ตกหล่น คนจวนซิ่นอ๋องใจคอโหดเ**้ยมอยู่แล้ว มีอะไรที่พวกนั้นจะทำไม่ได้ ในเมื่อยังไม่ได้ข่าว เราก็ต้องไปหาตามหอนางโลมและซ่องโสเภณี”
ซูจิ่วซือเองก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่เมื่อยังไม่ได้ไปหาที่หอนางโลม เพื่อไม่ให้ตกหล่น นางรู้สึกว่าต้องไปตามหาให้ทั่ว
ตอนที่ 445 ทำสัญญาขายตัว
“จิ่วซือพูดถูก เรามองข้ามหอนางโลม งั้นข้าจะให้ปิงอวิ๋นพาคนไปค้น”
ฟู่เฉินหรงเห็นด้วยกับความคิดของซูจิ่วซือ รีบเรียกปิงอวิ๋นเข้ามา กำชับให้ไปจัดการ คำสั่งของฟู่เฉินหรง ปิงอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก รีบออกไปทันที
องครักษ์อุทยานตะวันออกมีความสามารถในการสืบข่าวมาก ใช้เวลาเพียงครึ่งวันก็ตรวจค้นหอนางโลมและซ่องโสเภณีทั้งหมด แล้วกลับมารายงาน “รายงานองค์รัชทายาท ผู้น้อยตรวจค้นหอนางโลมและซ่องโสเภณีทั้งหมดแล้วไม่พบแม่นางเผย”
มู่หยางพอได้ยินก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เขารู้ว่าเผยปิงปิงไม่ไปสถานที่อย่างนั้นแน่
“ตรวจค้นแม่นางคนที่มาล่าสุดหรือยัง?”
ฟู่เฉินหรงถาม
“ตรวจแล้ว ไม่มีแม่นางเผย แต่บ่ายวันนี้แม่เล้าหวงหอชุ่ยหงออกไปข้างนอก ยังไม่กลับมา”
“เฉินหรง คืนนี้เราออกไปดูหอชุ่ยหงกัน”
พอได้ยินว่าซูจิ่วซือจะไปหอชุ่ยหง ฟู่เฉินหรงกับมู่หยางก็ปฏิเสธพร้อมกัน นั่นเป็นสถานที่อย่างไร ซูจิ่วซือจะไปได้อย่างไร
“ข้าแต่งตัวเป็นผู้ชาย”
ซูจิ่วซือนึกไม่ถึงว่าสองคนนี้จะพูดพร้อมกันว่าไม่ได้
“ซือซือ ถึงจะแต่งตัวเป็นผู้ชายก็ไม่ได้ ผู้หญิงแต่งตัวเป็นผู้ชาย คนที่ช่างสังเกตดูทีเดียวก็รู้ เจ้าหน้าตาสวยอย่างนี้ ยิ่งดูง่าย สถานที่อย่างนั้นไม่เหมาะที่จะให้ผู้หญิงเข้าไป ข้ากับองค์รัชทายาทไปดูก็พอ เจ้ากลับจวนรอฟังข่าว”
มู่หยางไม่เห็นด้วย
ครั้งนี้ฟู่เฉินหรงกับมู่หยางมีความเห็นตรงกัน และไม่เห็นด้วยที่ซูจิ่วซือจะไปหอชุ่ยหง สถานที่นั้นเป็นที่ที่ผู้ชายไปหาความสำราญ เขากลัวว่าจะมีคนทำหยาบคายกับซูจิ่วซือ
แม้เขาไม่มีวันยอมให้ใครมารังแกซูจิ่วซือ แต่สายตาพวกนั้น ทำให้รู้สึกอึดอัด
ซูจิ่วซือรู้ว่าตนพูดหว่านล้อมสองคนนี้ไม่สำเร็จ จึงไม่พูดต่อ ให้ฟู่เฉินหรงกับมู่หยางไปก็ดี
เวลานี้เผยปิงปิงอยู่ที่เรือนหลังหนึ่ง มือเท้าถูกมัดด้วยเชือก แม่เล้าหวงมองเผยปิงปิง พิจารณาพลางพยักหน้า “ใช้ได้ ใช้ได้ อบรมให้ดีได้ หน้าตาสดใส หอชุ่ยหงของข้ายังไม่มีแม่นางอย่างนี้ อบรมสักหน่อย ก็จะคงมีคนติดใจมากมาย”
เผยปิงปิงเคยเคลื่อนไหวในวงการนักเลง รู้ทันทีว่าหญิงกลางคนแต่งหน้าเข้มที่อยู่ข้างหน้าคนนี้ทำอะไร นางนึกไม่ถึงว่าตนจะตกอยู่ในกำมือของกู้จื่อหยวน และนึกไม่ถึงว่ากู้จื่อหยวนจะขายนางให้หอนางโลม
กู้หลียวนมีน้องชายอย่างนี้
“ป้าหวง แม่นางเผยเป็นคนดุ ต้องระวังหน่อย ถ้ายังไม่ได้อบรมให้ดี อย่าให้นางรับแขก จะได้ไม่ทำให้แขกบาดเจ็บ นางเป็นที่ต้องการของหลายคน คนที่นางรักยังตามหานางอยู่ ถ้าอยากให้นางอยู่ด้วย ป้าหวงต้องคิดหาทางให้ดี”
แม่เล้าหวงเอามือปิดปากหัวเราะ ทำท่าว่าพออกพอใจเผยปิงปิงมาก “คุณชายวางใจเถอะ พอเข้าไปในหอชุ่ยหงแล้ว ไม่มีแม่นางคนไหนที่ข้าอบรมให้ดีไม่ได้ ดุกว่านี้ ข้าก็ยังทำให้เชื่องได้
แม่นางแต่ละคนพอมาถึงก็ร้องห่มร้องไห้ สุดท้ายข้าก็กำราบจนยอมสยบ คุณชาย เอาอย่างนี้ ข้าให้สองพันตำลึง ถ้าคุณชายเห็นด้วย ข้าจะพาแม่นางคนนี้ไป”
“ป้าหวงใจกว้างจริงๆ สองพันก็สองพัน”
พอรู้ว่ากู้จื่อหยวนรับปาก แม่เล้าหวงก็หยิบตั๋วเงินออกจากอกเสื้อ ชักส่วนหนึ่งให้กู้จื่อหยวน แล้วหยิบสัญญาขายตัวออกมาจากอกเสื้อ ใช้ปิ่นแทงนิ้วหัวแม่มือซ้ายของเผยปิงปิงเป็นแผล บังคับให้นางกดนิ้วหัวแม่มือซ้ายลงไป ประทับลายนิ้วมือลงบนสัญญาขายตัว
