ตอนที่ 436 นึกเสียใจภายหลัง
เมื่อก่อนนางเคยได้ยินว่ากู้หลียวนเป็นคนเสเพลเอาแต่ใจตัวเอง ไม่ชอบแบบแผน นางนึกว่ากู้หลียวนจะยุติทุกอย่างเพื่อนาง วันนี้นางรู้แล้วว่า เป็นไปไม่ได้ กู้หลียวนยังคงเป็นกู้หลียวน เขาไม่ได้เป็นของผู้หญิงคนใดคนหนึ่ง
พอถึงตอนนี้ ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ? ยังเห็นไม่ชัดอีกหรือ?
เผยปิงปิงเยาะตัวเอง แล้วยกกาเหล้าขึ้นแหงนหน้าดื่ม
ฟู่อี้หานนั่งรถม้าผ่านร้านเหล้า เห็นเผยปิงปิงนั่งซบที่โต๊ะ ฟู่อี้หานมองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นเผยปิงปิง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านเหล้าเทียนหยาเขายังจำได้ไม่ลืม ผู้หญิงคนนี้แหละที่เยาะเย้ยเขาต่อหน้าผู้คน จูอวี้ซิ่วเคยบอกไว้ คนที่วางยานางก็คือผู้หญิงคนนี้
เวลานี้เผยปิงปิงดื่มจนเกือบเมาแล้ว แหงนหน้ากรอกเหล้าเข้าปากตลอดเวลา ฟู่อี้หานรู้สึกว่าเป็นโอกาสดี จึงเรียกองครักษ์มาหา ออกคำสั่งเบาๆ องครักษ์พยักหน้าทันที แล้วเดินไปที่โรงเตี๊ยมอย่างเงียบๆ
พอเข้าไปในโรงเตี๊ยม องครักษ์ก็ไปหาผู้จัดการ กระซิบข้างหู แล้วหยิบยาผงให้ผู้จัดการ ทำท่าบอกให้ผู้จัดการเอายาผงไปใส่ในกาเหล้าของเผยปิงปิง
เผยปิงปิงตั้งหน้าตั้งตาดื่มอย่างเดียว ไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น
ผู้จัดการรู้จักองครักษ์คนนี้ รู้ว่าเขาเป็นคนของจวนซิ่นอ๋อง ไม่กล้าขัดคำสั่ง รีบลงมือเอง
ฟู่อี้หานยิ้มอย่างอำมหิต รอให้เขาจับผู้หญิงคนนี้ได้ จะทรมานให้หนัก เป็นการเตือนซูจิ่วซือ
กู้หลียวนรีบมาที่ร้านเหล้าเทียนหยา พอรู้ว่าเผยปิงปิงไม่ได้กลับมา ก็รีบไปที่จวนตระกูลมู่ คิดว่าเผยปิงปิงอาจจะกลับจวนตระกูลมู่
ซูจิ่วซืออ่านหนังสือในห้อง พอรู้ว่ากู้หลียวนมา นางรีบวางหนังสือในมือแล้วไปที่ห้องโถง ข้างนอกฟ้ามืดแล้ว ถ้าไม่มีธุระด่วน กู้หลียวนคงไม่มาหานางเวลานี้แน่
กู้หลียวนรอซูจิ่วซืออยู่ที่ห้องโถง สีหน้าทุกข์ร้อนอย่างเห็นได้ชัด
ซูจิ่วซือแทบไม่เคยเห็นกู้หลียวนวิตกอย่างนี้ จึงรู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ สีหน้านางเครียดทันที ซักถาม “หลียวน เกิดอะไรขึ้น?”
“ปิงปิงมาหาเจ้าหรือไม่?”
ขณะที่กำลังคุยกัน กู้หลียวนกระวนกระวาย เวลานี้เขาเสียใจมาก ไม่ควรพูดกับเผยปิงปิงอย่างนั้น ไม่ควรทำให้เผยปิงปิงหนีเพราะความโกรธ ถ้านางหายไปจริงๆ เขาจะทำอย่างไร?
เขาคุ้นเคยกับการมีเผยปิงปิงอยู่เคียงข้าง คุ้นเคยกับการเห็นนางทุกวัน คุ้นเคยกับการที่นางโต้แย้งเขา
ถ้าไม่ใช่ครั้งนี้ เขาไม่มีทางรู้ตัวว่าเผยปิงปิงมีความสำคัญต่อตนปานนี้ เวลานี้เขาคิดแต่ว่าจะตามหานาง บอกขอโทษนางสักครั้ง
“ไม่มา เกิดอะไรขึ้นหรือ?” สีหน้าของซูจิ่วซือยิ่งเครียดจัด “ปิงปิงหายไปหรือ?”
“นางหายไปจริงๆ ข้าตามหาทุกที่ที่น่าจะเป็นไปได้ แต่ไม่เจอนาง จิ่วซือ นางจะเป็นอะไรหรือไม่?”
น้ำเสียงของกู้หลียวนเต็มไปด้วยความเสียใจและรู้สึกผิด แม้เผยปิงปิงมีวรยุทธสูงส่ง แต่เขาก็ยังเป็นห่วง ถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้หญิง
คืนนี้ นางไปที่ไหนหนอ
ซูจิ่วซือพอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองคงทะเลาะกัน นางปลอบใจกู้หลียวน “ปิงปิงมีวรยุทธเก่งกาจ คนทั่วไปทำร้ายนางไม่ได้ กลัวแต่ว่านางจะซ่อนตัวอยู่ ข้าจะให้คนไปหา หลียวน วางใจเถอะ นางคงไม่เกิดเรื่องแน่”
กู้หลียวนถอนหายใจอย่างหนัก “เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ไม่ควรพูดอะไรอย่างนั้น ข้าทำให้นางโกรธจนหนีไป จิ่วซือ ข้าเสียใจ ข้าเสียใจจริงๆ”
ตอนที่ 437 เผยปิงปิงถูกจับ
“เจ้าเข้าใจตัวเองแล้ว?”
ซูจิ่วซือไม่เคยเห็นกู้หลียวนวิตกอย่างนี้มาก่อน นางคอยสังเกตมาตลอด เห็นอย่างชัดเจน รู้ว่าความจริงแล้วกู้หลียวนชอบเผยปิงปิงมาก เพียงแต่กู้หลียวนยังตัดสินใจไม่ได้ที่จะเปิดเผยความในใจต่อเผยปิงปิง ดูเหมือนว่าเขากลัวการแต่งงาน
แม้นางไม่รีบร้อน แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เรื่องของความรักต้องให้เจ้าตัวจัดการ คนอื่นช่วยอะไรไม่ได้
ครั้งนี้กู้หลียวนไม่ลังเล เขาพยักหน้าทันที “เข้าใจดี นางสำคัญสำหรับข้ามาก ข้าไม่อยากเสียนางไป แม้ข้าไม่อยากแต่งงาน แต่ถ้าคนที่จะแต่งงานด้วยเป็นนาง ข้าก็อยากลองดู”
“อย่างนี้ถูกแล้ว พอถึงเวลาก็จะพบคำตอบ หลียวน ข้าหวังว่าเจ้าจะมีความสุข ไม่ใช่เพื่อคนอื่น แต่เพื่อเจ้าเอง” ซูจิ่วซือปลอบใจกู้หลียวนต่อ “เจ้าอย่าร้อนใจ ปิงปิงไม่เกิดเรื่องแน่ ถ้าเจอนางแล้วต่อไปเจ้าขอโทษนาง คุยกับนางดีๆ ปิงปิงเป็นผู้หญิงที่เยี่ยมจริงๆ ”
“ใช่ ข้ารู้ว่านางเป็นคนดี แม้ข้าไม่กล้า ไม่มั่นใจในความคิดของตัวเอง ไม่กล้ารับปากนาง ข้ากลัวว่าจะทำให้นางจะเจ็บปวด จิ่วซือ ในเมื่อปิงปิงไม่อยู่ที่นี่ ข้าก็ไปละ ข้ายังต้องไปตามหาปิงปิง”
ซูจิ่วซือพยักหน้า นางรู้ว่ากู้หลียวนร้อนใจมาก จึงไม่พูดอะไรกับกู้หลียวนอีก ปล่อยให้กู้หลียวนไปก่อน
พอแยกกันแล้ว ซูจิ่วซือก็รีบกลับห้องเขียนจดหมาย พอเสร็จก็เรียกองครักษ์ที่แฝงตัว ยื่นจดหมาย ให้เขาเอาไปส่งที่วังตะวันออก
เท่าที่นางรู้จักเผยปิงปิง เผยปิงปิงคงไม่หลบไปอยู่ตามลำพัง เป็นไปได้มากว่าจะมาหานาง เวลานี้ฟ้ามืดแล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นผู้หญิง ซูจิ่วซือเป็นห่วงเผยปิงปิง จึงอยากให้ฟู่เฉินหรงส่งคนไปตามหาเผยปิงปิง เขามีองครักษ์พิทักษ์อุทยานตะวันออก การตามหาคนเป็นเรื่องง่าย
นางยืนข้างหน้าต่าง ภาวนาในใจ ขอให้เผยปิงปิงปลอดภัย
เผยปิงปิงพอฟื้นขึ้นมา ก็พบว่าตนถูกมัดติดเสาทรมาน ทั้งมือและเท้าถูกล่ามโซ่เส้นโต นางพยายามขยับตัว แต่ถูกผูกอย่างแน่นหนา ไม่อาจขยับได้
รอบข้างมืดมิด มีเพียงตะเกียงน้ำมันดวงหนึ่งจุดอยู่ อาศัยแสงริบหรี่ นางสำรวจรอบๆ
ที่นี่ดูเหมือนคุก ที่พื้นมีฟางกระจัดกระจายไปทั่ว มีหนูกับแมลงสาบคลานออกมาเป็นบางเวลา อากาศมีกลิ่นอับ เหม็นมาก
นางเป็นคนที่มีวรยุทธ เรื่องแค่นี้ไม่มีผลอะไร นางแปลกใจอย่างเดียว ทำไมตนจึงมาอยู่ที่นี่?
นางจำได้ชัดเจนว่านางดื่มเหล้าอยู่ในร้าน ใช่สิ เหมือนกับว่านอนหลับอยู่ หรือว่าเหล้าในร้านมีอะไรบางอย่าง? นางดื่มเหล้าเก่ง ไม่เมาแน่
เรื่องมันเป็นอย่างไร ใครจับนางมาที่นี่ ทำไมต้องจับ
ขณะที่กำลังสงสัย เผยปิงปิงก็ได้ยินเสียงเดินลงบันได มีคนมา ในเมื่อมีการลงบันได เป็นไปได้มากว่าที่นี่เป็นคุกใต้ดิน นางจ้องไปที่บันได ไม่นานก็เห็นคนที่ทำให้นางขมวดคิ้วทันที
จูอวี้ซิ่วนั่นเอง
เผยปิงปิงรู้สึกเสียใจที่ไปดื่มเหล้าที่ร้าน ถ้าไม่ประมาท คงไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ นางตกอยู่ในกำมือของจูอวี้ซิ่ว นางกับจูอวี้ซิ่วมีความแค้นต่อกันสองครั้งแล้ว จูอวี้ซิ่วคงถือโอกาสทรมานนางอย่างหนัก
นางไม่กลัวตายและไม่กลัวเจ็บ นางกลัวจูอวี้ซิ่วอาศัยนางไปขู่ซูจิ่วซือ
แย่จริงๆ ความเจ็บปวดทรมานทางกายคงหลีกไม่พ้น
