ตอนที่ 220 กู้เฉินหรงผู้อ่อนโยน
คำพูดของซูเหมยยิ่งทำให้ความเป็นพี่น้องห่างกัน กู้จื่อหยวนไม่พอใจกู้เฉินหรงอยู่ก่อนแล้วเพราะซูจิ่วซือ เวลานี้พอเห็นกู้เฉินหรงทำเพื่อซูจิ่วซือถึงกับจะฆ่าท่านแม่ ความรู้สึกโกรธยิ่งทวีคูณ
“เป็นลูกชาย ทำไมจึงอกตัญญูอย่างนี้ พี่รอง จิ่วซือเป็นคู่หมั้นของข้า ไม่จำเป็นต้องให้ท่านมาปกป้อง”
ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับน้องตึงเครียดถึงขีดสุดแล้ว ซูจิ่วซือยังคงปกป้องกู้เฉินหรง “เพราะเจ้ายังไม่รู้ว่าแม่เจ้าเคยทำอะไรให้กู้เฉินหรงบ้าง”
จู่ๆ กู้เฉินหรงก็ยื่นมือไปจับข้อมือซูจิ่วซือ แล้วพูดขึ้น “จิ่วซือ ไปกันเถอะ”
พูดจบก็พาซูจิ่วซือออกไปจากห้อง กู้จื่อหยวนอยากตามออกไป แต่พอเห็นซูเหมยสีหน้าอ่อนล้า สุดท้ายเขาก็อยู่กับซูเหมย
สภาพเช่นนี้ทำให้ซูเหมยพอใจ เดิมทีนางก็ไม่อยากให้กู้จื่อหยวนใกล้ชิดกับกู้เฉินหรงเกินไป และไม่อยากให้กู้จื่อหยวนแต่งงานกับซูจิ่วซือ การที่กู้จื่อหยวนตัดใจจากสองคนนี้ได้ย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
กู้เฉินหรงพาซูจิ่วซือมาที่ห้องของเขา แล้วบอกปิงอวิ๋นให้ค้นหากล่องยา
พอเห็นแผลตกสะเก็ดที่นิ้วมือของซูจิ่วซือกลายเป็นแผลเปิดอีก เขาก็อดห่วงไม่ได้ “แผลเจ้ายังไม่หายดี ทำไมจึงรีบมาที่จวนสกุลกู้ ข้าจะใส่ยาให้ เจ็บหน่อยนะ อดทนหน่อย”
กู้เฉินหรงพูดจบก็ให้ซูจิ่วซือนั่งบนม้านั่ง ตัวเขาคุกเข่าลงข้างหน้าซูจิ่วซือ เอายาทาอย่างเบามือ ยาเย็นๆ พอแตะถูกแผลก็ทำให้เกิดความรู้สึกแสบ ซูจิ่วซือหดมือกลับ
“ประเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” กู้เฉินหรงพูดจบก็เป่าที่มือของซูจิ่วซือ ท่าทางเก้งก้าง ลมเย็นพัดถูกนิ้วมือของซูจิ่วซือ นางรู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที
ดูเหมือนว่านางจะซาบซึ้งในการกระทำของกู้เฉินหรง
“จิ่วซือ วันหลังไม่ว่าอย่างไรก็อย่าแต่งงานกับจื่อหยวน เขาชอบเจ้าก็จริง แต่เขาไม่พ้นจากเงาของซูเหมย เขาปกป้องเจ้าไม่ได้ ข้ารู้ว่าเจ้าคงไม่ปล่อยซูเหมยแน่ วันหลังเจ้าจะแต่งงานกับใครก็ได้ แต่กับจื่อหยวนไม่ดีแน่”
“ชาตินี้ข้าไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนี้”
พอได้ยินนางพูดอย่างนี้ กู้เฉินหรงก็เงยหน้าขึ้น พูดเล่นๆ “พอข้าไปเจ้าก็จะไม่แต่งกับใครเลยหรือ ถ้าอย่างนั้นเจ้ารอข้าก็แล้วกัน ไม่แน่ผ่านไปหลายปี ข้าจะมาหาเจ้า แล้วเจ้าก็อาจจะอยากแต่งงานกับข้าพอดี”
“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าเป็นใคร ก็ต้องรู้ว่าทำไมข้าจึงพูดอย่างนี้”
“ปล่อยวางอดีตก็พอ ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากับท่านพ่อผ่านอะไรมาบ้าง แต่ข้ารู้ว่าท่านพ่อทำร้ายเจ้า จิ่วซือ เจ้าเป็นผู้หญิงที่ดี อย่าคิดถึงแต่อดีตเลย”
ซูจิ่วซือหัวเราะ “กู้เฉินหรง ขอบใจเจ้า”
“ข้าก็ไม่ได้คิดจะแต่งงานกับเจ้า ขอบใจข้าทำไม ข้าก็มีจุดหมายของข้าเอง” กู้เฉินหรงพูดล้อเล่น แล้วอดหัวเราะไม่ได้
จากนั้นทั้งสองก็ไม่พูดไม่จา พอกู้เฉินหรงทายาให้ซูจิ่วซือแล้ว ก็พันแผลให้อย่างระมัดระวัง กว่าจะเสร็จเวลาก็ผ่านไปเกือบชั่วยาม
กู้เฉินหรงนั่งคุกเข่าที่พื้นเป็นเวลาหนึ่งชั่วยาม ขาทั้งสองข้างชาไปหมด เขาลุกขึ้นนวดขา ถอนหายใจแล้วยืนตรง “ก่อนแผลหายอย่าออกไปข้างนอก ถ้าเรื้อรังขึ้นมาคงไม่ดีแน่”
ซูจิ่วซือหยิบเชือกถักลายมงคลออกจากอกเสื้อ ยื่นให้กู้เฉินหรง “เชือกถักนี้ให้เจ้า ขอให้เดินทางปลอดภัย”
กู้เฉินหรงรับเชือกถักลายมงคลมาวางบนฝ่ามือแล้วลูบ แววตาสีหน้าอ่อนโยน “เจ้ามาหาข้าหรือ”
——
